- Messages
- 327
- Reaction score
- 607
- Points
- 93
அன்பே! அன்பே!கொல்லாதே!
அத்தியாயம் 9
குறள்நெறியன் மருத்துவமனைக்குச் செல்லும் போதே ..அவனுடைய செல்வாக்கைப் பயன்படுத்திப் ஃபோனில் பேசியே .. சிகிச்சைக்கான அனைத்து ஏற்பாட்டையும் செய்திருந்தான்..
பாவினியோ ,அவனுடைய வேகத்தைக் கண்டு மனதிற்குள் இனம் புரியாதப் பயத்துடன் சிலையாக அமர்ந்திருந்தாள்.. ஆனால், காலின் வலி அவள் முகத்தில் அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. நவிலோ ஆயிரம் முறைத் தன் தமக்கையிடம் மன்னிப்பு கேட்டபடியே வந்தான்.
" நவில் நீ வேணும்னா செய்தே? விடுடா.." என்று தம்பியைச் சமாதானப் படுத்தினாள் பாவினி.."
குறள்நெறியனோ ,அவள் முகத்தில் தெரிந்த வலியை உணர்ந்து காரை மருத்துவமனையை நோக்கி வேகமாகச் செலுத்தினான்.. தன்னந்தனியாக வளர்ந்தவனுக்கு அக்கா, தம்பியின் பாசம் வியப்பைத் தந்தது.
மருத்துவமனை வளாகத்தில் காரை நிறுத்தியவன்,ரெடியாக இருந்த ஃஸ்ட்ரெச்சரில் தானே பாவினியைத் தூக்கிச் சென்று படுக்க வைத்தான்..
பாவினிக்குக் உடனடியாக எக்ஸ்ரே எடுக்கப்பட்டது. அதில் அவளுக்கு அழுத்தத்தின் காரணமாக லேலசான ஹேர்லைன் ஃப்ராக்சர் ஏற்பட்டிருப்பது தெரிந்தது. மருத்துவர் அறுவைச் சிகிச்சைத் தேவை இல்லை என்று காலில் மாவுக் கட்டு மட்டும் போட்டார்..
இரண்டு வாரம் கண்டிப்பாக ரெஸ்ட் எடுக்கனும். கால்களை அசைக்கவே கூடாது. அப்படி இருந்தால் தான், சீக்கிரம் எலும்பு விரிசல் கூடும்..பொதுவாக 21 நாட்கள் ஆகும். இவர்களுக்குக் சின்ன வயது தானே ! மிக லேசான ப்ராக்சர் என்பதால் விரைவாகக் கூடிவிடும்.. ஆனால், கண்டிப்பாக நடக்கக் கூடாது என்று அறிவுருத்தியிருந்தார்..
குறள்நெறியன் தான், சிகிச்சை முடியும் வரைக் கூடவே இருந்தான்.. நவிலோ, அலுவலகத்திலிருந்த தன் தந்தையை அலைபேசியில் அழைத்து, " அப்பா பவிக்காவுக்கு, சின்ன விபத்து மருத்துவமனையில் இருக்கிறேன்.." என்று மருத்துவ மனையின் பெயரை மட்டும் பதட்டத்துடன் சொல்லி விட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
தூயவனோ, பதற்றத்துடன் கிளம்பினார்.. அன்று நாவேந்தியும் அலுவலகத்திற்கு வந்திருந்தார். விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட நாவேந்தியும் .. தூயவன் இருந்த மனநிலையைக் கண்டு, அவரைத் தனியாக அனுப்ப மனமில்லாமல், கவினை வரச் சொல்லி மூவருமே நவில் சொன்ன மருத்துவமனைக்கு கிளம்பினார்கள்.
பாவினியை இரண்டு நாட்கள் மட்டும் மருத்துவமனையில் இருக்கச் சொல்லி மருத்துவர் அறிவுருத்தியிருந்தார். பாவினிக்கு மாவுக்கட்டுப் போட்ட பின்னர் படுக்கையில் ஓய்வாக படுத்திருந்தாள்..
குறள்நெறியன், தானே சிகிச்சைக் கட்டணம் முழுவதையும் மருத்துவமனைக்குக் கட்டினான். நவிலோ,தன் தாயுக்கும் அலைபேசியில் அழைத்து விஷயத்தைச் சொல்லிவிட்டு அக்காவை பார்க்க வந்தான்.
அவளோ, ஓய்ந்து போய்ப் படுத்திருந்தாள். நவிலோ, அவளிடம் சென்று, "அக்கா.. இப்ப எப்படி இருக்கு ? வலிக்குதா?"என்றவனிடம்..
"உன்னால் தான்டா இத்தனை பிரச்சினை.. நீ ஒழுங்கா வண்டி ஓட்டியிருந்தால் ,நான் இப்படி அடிபட்டு நடுரோட்டில் கிடந்திருக்க மாட்டேன். கண்டவன் என்னைத் தொட்டு தூக்கும் நிலை வந்திருக்காதே.. அவன் என்னைத் தூக்கும் போது பேசாமல் வேடிக்கைப் பார்த்துட்டு நின்னுட்டு .. இப்ப வந்து கேள்வியா கேட்கிறே? ஏன்டா அப்படிச் செய்தே.. ? அவனைக் கண்டாலே எனக்குப் பிடிக்கலை.. அங்கேயே செத்திருந்தால் கூட நல்லாயிருந்திருக்கும்.. அவனின் உதவியை ஏற்கும்மளவு என்னைக் இக்கட்டான சூழ்நிலையில் நிற்க வைச்சுட்டீயே.." என்றவள்.. கோபத்துடன் அவன் சட்டையைப் பிடித்துத் தன் அருகில் இழுத்து, கன்னம்..கன்னமாக, அறைந்தாள்.
அவனோ, தமக்கையின் அடியை மெளனமாகப் பெற்றுக் கொண்டவன், "அக்கா, ஸாரிக்கா..ஸாரிக்கா.." என்றுக் கெஞ்சியவனிடம்.. " பேசாதே ..அவனெல்லாம் என்னைத் தொடும்மளவு என் நிலைமை ஆகிவிட்டதே.. எல்லா உன்னால் தானே ! என் முகத்தில் விழிக்காதே போ.." என்று கத்தினாள்.
நவிலோ ,பாசத்தை மட்டுமே கொட்டும் தன் உயிரான அக்கா, இன்று முதல் முறையாகத் தன் மீது காட்டிய கோபத்தில் நொருங்கிப் போனான்.. மனம் உடைந்து வெளியில் சென்றான்.
அங்கே ஒருவனோ, பாவினிப் பேசியதையெல்லாம் வெளியே நின்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். மருத்துவ கட்டணத்தைக் கட்டிவிட்டு அவளைப் பார்க்க வந்தவன், உள்ளே, நவில் பேசுவதைக் கேட்டு , அக்கா தம்பி பேசுகிறார்கள்.. பேசட்டும், என்று வெளியிலேயே நின்றவனின் காதுகளில் பாவினியின் வார்த்தைகள் நெருப்பாக விழுந்தது.
அவன் மனமோ அதைக் கேட்டு கொதிநிலையை அடைந்தது. தன்னை எவ்வளவு கேவலமாக நினைத்திருக்கிறாள்.. 'நான் கண்டவனா? 'என்று எண்ணியவன் ..அதே சினத்துடன் அறைக்குள் சென்றவன், அவள் அழுது கொண்டிருப்பதைக் பார்த்து அப்படியே அசையாமல் சிலையாக நின்றான்.
குறள்நெறியன் , மனதிற்குள், 'தான் தூக்கியதற்குத் தான் அழுகிறாள் ' என்று நினைத்தவனுக்கு அவள் மீது கோபம் பல மடங்காகப் பெருகியது. மனதிற்குள் எரிமலையே வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.
பாவினியோ, அழுது கொண்டே நிமிர்ந்தவள், தன்னையே பார்த்துக் கொண்டு நின்ற குறள்நெறியனைப் பார்த்து திகைத்தாள்.
அவனோ , பாவினியின் திகைத்த பார்வையைப் பார்த்த படியே ,நிதானமாக அவள் அருகில் ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைத்துச் சென்றான்.
உடலும்,உள்ளமும் பதற அவனைப் பார்த்தவளின் முகம் நோக்கிக் குனிந்தவன், அவள் காதருகில் தன் இதழ்கள் உரச.. " நான் உனக்குக் கண்டவனா? என்னை எவ்வளவு கேவலமாக நினைத்திருக்கே.. நான் மட்டுமே தொடும் நிலையில் உன்னை நிறுத்தி வைக்கலைன்னா நான் குறள்நெறியன் இல்லை.. " என்றவன்,அவளின் கண்களை இமைக்காமல் பார்த்த படியே ,தன் இதழ்களைக் குவித்துக் தன் மூச்சுக் காற்றை அவளின் நெற்றியில் மெதுவாக ஊதினான்.
அவளோ, அவன் கண்களில் தெரிந்த பளபளப்பிலும், அவனின் செய்கையிலும், வெடவெடத்துப் போனாள்.. முகம் வெளிறிப் போய் அவனையே பார்த்தாள்.
அவனோ, முகத்தில் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், அவளைப் பார்த்து இதழ்களில் நக்கலான புன்னகையைச் சிந்தியபடியே , வெளியில் செல்ல திரும்பினான். அப்போது, அவசரமாகக் கதவைத் திறந்து கொண்டு தூயவன், நாவேந்தி,கவின் மூவரும் உள்ளே வந்தார்கள்.
தன் தாயையும்,கவினையும் அங்கே கண்டதும், குறள்நெறியன் இறுகி முகத்துடன் அங்கேயே நின்றான்.
குறள்நெறியனை அங்கே எதிர்பார்க்காத அவர்களும், திகைத்துப் போனார்கள்.
தூயவனோ, மகளின் நிலையைக் கண்டு அவளிடம் வேகமாகச் சென்றவர், "பவிம்மா என்னடாச்சு.." என்றார் பதற்றத்துடன்..
மகளோ, தந்தையைக் கண்டவுடன் தன்னைக் காக்க கடவுளே வந்தது போல்.. தந்தையைக் கட்டிக் கொண்டு தேம்பி..தேம்பி, அழுதாள்.
அவரோ, மகளின் அழுகையைக் கண்டு துடிதுடித்துப் போனவர்.. "பவிம்மா ரொம்பப் வலிக்குதா? காலில் அடி ரொம்ப பெருசா? டாக்டர் என்னடா சொன்னார்..? என்று அடுக்கடுக்காகக் கேள்வி கேட்டவரிடம் பதிலே சொல்லாமல் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
நாவேந்தியோ, பாவினியின் அருகில் வந்து, " தம்பி எங்கேம்மா ? ரொம்ப வலிக்குதா பவிம்மா " என்று கேட்டுக் கொண்டு இருக்கும் போதே.. உள்ளே வந்த நவிலைப் பார்த்த தூயவன்.. மகளிடமிருந்து நவில் அருகில் சென்றவர், சட்டென்று ,அவன் கன்னத்தில் 'பளார்ரென்று' அறைந்தார்.
அதைக் கண்டு அத்தனைப் பேரும் சிலையாக நின்றார்கள்.. பாவினயோ தன் செல்லத் தம்பியை தந்தை அடித்தததைப் பார்த்துக் கண்ணீர் சிந்தினாள்.
தூயவனோ, அடங்கா கோபத்துடன், "என்னடாப் பண்ணி வச்சுருக்கே..உனக்கு ஒழுங்கா வண்டி கூட ஓட்டத் தெரியாதா? மான் குட்டியாய் துள்ளி திரிந்தவளை இப்படி வாடிய கொடியாய் படுக்க வச்சுட்டீயே.." என்றார்.
குறள்நெறியனோ, நடப்பதை அதிர்ந்துப் போய் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். அவன் பார்த்தவரை , தூயவனிடம் என்ன கோபம் இருந்தாலும் , ஒரு நிதானம் இருக்கும். ஆனால் , இன்று தன்னை மறந்த கொதிநிலையில் இருந்தார்.. மகள் மீது அவர் கொண்ட பாசம் அவரைத் தன் நிலை மறக்க வைத்திருந்தது.
நவிலோ, தன் தந்தையிடம் எந்த வித எதிர்ப்பையும் காட்டாமல் ,கண்களில் கண்ணீர் தேங்க மெளனமாகத் தலை குனிந்தபடியே நின்றான்.
நாவேந்தி தான், தூயவனைச் சமாதானப்படுத்தினார்.. குறள்நெறியனோ, தூயவனிடம் நடந்தவற்றைச் சுருக்கமாகச் சொன்னவன்.. டாக்டர் பாவினியை இரண்டு வாரம் கட்டாய ஓய்வு எடுக்கச் சொன்னதையும் கூறியவன்,எந்த நேரத்தில் எந்த உதவி வேண்டுமானாலும் தன்னை தயங்காமல் கேட்கச் சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினான்..
நாவேந்தியோ, குறள்நெறியனின் பின்னேயே சென்றவர், அறையை விட்டு வெளியே வந்தவுடன்,
" குறள் ஒரு நிமிஷம் நில்லுப்பா ..உனக்கு ஒன்றும்மில்லை தானே.." என்று பெத்த மனம் தவிக்கக் கேட்டவரிடம்..
" ஏன் ? அப்படியே, அடிபட்டுப் போய்ச் சேர்ந்திருந்தால் உங்களுக்கு ரொம்பச் சவுகரியமா இருக்கும்ன்னு நினைத்தீங்களா?" என்று வார்த்தையில் விஷத்தை கக்கிச் சென்றான்.
அவரோ,மகனின்வார்த்தைகளில் ,துடி..துடித்துப் ,
போனார்.. அவரைத் தேடி வந்த கவினும் குறள்நெறியன் சொன்னதைக் கேட்டுக் கலங்கினான்.
நாவேந்தியோ, கால்கள் தடுமாற நிற்க முடியாமல் தள்ளாடுவதைக் கண்ட கவின் ..ஓடிப்போய் அவரை அணைத்து, காத்திருப்போர் இருக்கையில் அமரவைத்தான்..
கண்களில் ஆறாக வடிந்த கண்ணீருடன் அமர்ந்தவரிடம், " ஏம்மா அவரைப் பற்றி நன்றாகத் தெரிந்தும் ! அவரிடம் போய் ஏன் பேசறீங்க .." என்று அலுத்துக் கொண்டவனிடம்..
"இப்படி ஒரு சூழலில் அவனைப் பார்த்தும், விபத்து நடந்திருக்குன்னு தெரிந்தும், எப்படிடா என்னால் பேசாமல் இருக்க முடியும்.. அவன் யாரோ இல்லையே டா.. நான் பத்து மாசம் சுமந்து பெத்த என் உயிராச்சே.." என்று விரக்தியாகக் கூறியவரை அணைத்துக் கொண்டவன்..
"அந்த நினப்பு கொஞ்சமாவது அவருக்கு இருக்கா?அது நாக்கா ? இல்லை தேள் கொடுக்கா? இப்படி மனம் நோகப் பேசறாரே.." என்றவறிடம்..
" கவின் நான் கண் மூடுவதற்குள் அவன் என்னைப் புரிந்து கொள்வானா? ஒரு முறையாவது என்னை அம்மான்னு கூப்பிடமாட்டானான்னு மனசு கிடந்து தவிக்குதுடா.. அப்படி நான் என்ன தான்டா தப்பு செய்தேன்?" என்று முகத்தை மூடிக் கொண்டு அழுதவரைக் கவினால் கண் கொண்டு பார்க்க முடியலை..
"ப்ளீஸ்ம்மா இந்த மாதிரி பேசாதீங்க..என்னால் தாங்க முடியாது.. "என்றவன் ,நாவேந்தியை ஆறுதல் படுத்தி, வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான். போகும் போது தூயவனிடமும் பாவினியிடமும் சொல்லி விட்டுச் சென்றார்கள்.
வளர்பிறையோ, அடித்துப் பிடித்து ஆட்டோவில் மருத்துவமனைக்கு வந்தார்..மகளின் நிலையைக் கண்டு "பவிம்மா..என்னடா இஃது! என்று கண்ணீர் சிந்தியவரை..தூயவன் தான் சமாதானப்படுத்தி, மருத்துவரைப் பார்க்க அழைத்துச் சென்றார்..
பாவினியோ ,அமைதியாகப் படுத்திருந்தாள்.. அவள் மனதிற்குள் குறள்நெறியனைப் பற்றிய சிந்தனையே ஓடியது.. அவன் கூறியது அவளின் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது..அவன் கண்களின் பளபளப்பு ! வேட்டையாடத் துடிக்கும் மிருகத்தை நினைவு படுத்தியது.
'ஏன்? அவனுக்குத் தன்மேல் இப்படி ஒரு வன்மம்.. ' என்று மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டிருந்தவளின் அருகில் வந்து நின்ற நவிலோ.. அவளின் வாடிய முக்ததைக் கண்டு, "அக்கா.. வெரி ஸாரிக்கா.." என்றவனின் குரலில் அவனை நிமிர்ந்துப் பார்த்தவள்.. அவனைத் தன் அருகே இழுத்து அணைத்துக் கொண்டு, " நவில் நான் தாண்டா சாரி கேட்கனும்.. சாரிடா , நான் உன்னே ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டே .. என் அவசரப்புத்தியால் என் உயிரான தம்பியை இன்னைக்கு என்னென்னமோ பேசி ,அடிச்சுட்டேன்..என்னை மன்னிச்சுடுடா .."என்று கதறியவளிடம்..
" பவிக்கா, ப்ளீஸ்க்கா நீ அழுதால் என்னால் தாங்க முடியாது. நீ என்னைத் திட்டாமல் யார் திட்டுவா..? தப்பு செய்தது நான் தானே.."என்றவனிடம்..
" இல்லைடா..நீ என்ன வேணும்னா செய்தே? நான் தான் மடச்சி மாதிரி ஏதோ ஒரு கோபத்தில் உன்னை பேசிட்டேன்.. நீ அதை மனசில் வச்சுக்காதே.. என்னால் அப்பாவும் உன்னை அடித்துட்டுடார்.."என்றவளிடம்..
" அப்பா அடிச்சதில் எந்த தப்பும் இல்லையேக்கா.. உன்னை இப்படி ஒரு நிலையில் கொண்டுவந்து நிறுதித்டடேன்.. அதற்க்குத் தான் அப்பா அடிச்சுருப்பார்.. அதை விடுக்கா, உனக்குப் இப்ப வலி எப்படி இருக்கு.. இரண்டு வாரம் நீ சுத்தமா நடக்கவே கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லியிருக்கார்..ரொம்ப கஷ்டமாக இருக்குக்கா.."
"ம்..! வலி இப்போ கொஞ்சம் கம்மியாகிடுச்சு.. இரண்டு வாராந்தானே எப்படியோ சமாளிச்சுடலாம்.. நீ கவலைப்படாதே.."என்று தம்பியைத் தேற்றினாள்..
குறள்நெறியனோ, எரிமலையின் கொதிநிலையில் இருந்தான். பாவினி அவனைப் பற்றி கேவலமாக பேசியதிலேயே கொதித்துக் கொண்டிருந்தவன்.. நாவேந்தியையும், கவினையும் ஒன்றாகப் பாரத்ததும் இன்னும் அவனின் கோபம் அதிகரித்தது..
மருத்துவமனையில் , என்னவோ அவனை மட்டும் தனித்து விடப்பட்டது போல் உணர்ந்தான்.. எல்லோரும் பாவினியைத் தாங்கும் போது, அவனை அறியாமலேயே மனதிற்குள் சிறு பொறாமை எட்டிப் பார்த்தது.
அதுவும் மகளுக்காகத் தூயவன் துடித்ததும் .. தந்தையும்,அக்காவும் அடிக்கும் போது ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் அமைதியாக இருந்த நவிலின் அன்பும் அவனைப் பிரமிக்க வைத்தது. இந்தக் காலத்தில் கூட இவ்வளவு பிணைப்புடன் இருக்கிறார்களே! என்று நினைத்தான். அந்தக் காட்சி இன்னுமே அவன் கண்ணுக்குள்ளேயே இருந்தது. தனக்குத் தான் எதற்கும் கொடுப்பினை இல்லை என்று எண்ணினான்..
தாத்தா,பாட்டி தன்னை உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாக்கினாலும், பெற்றவர்களின் அன்புக்கு அவன் மனம் ஏங்கியது.. இல்லாத தந்தையை நினைக்க முடியாது.. ஆனால், தாய்யிருந்தும் தனக்கு இல்லாதது போல், ஒரு நிலைமையில் தானே நாம் இருக்கிறோம் என்று வருந்தினான்..
வருத்தமும், இயலாமையும் அவன் மனதில் ஒரு வெறியைக் கிளப்பியது.. இத்தனை பேரின் செல்லமான பாவினியை மணந்து.. அவள் உட்பட அனைவருக்கும் தகுந்த பாடம் கற்பிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனை ஆட்டிப்படைத்தது.
அதுவும் தூயவன் எப்போதும் நாவேந்திக்குக் சப்போட் போடுவது, அவனுக்கு எரிச்சலையே கொடுக்கும்.. இன்று ! ஒன்று மட்டும் அவனுக்கு உறுதியானது.. அது பாவினி தான் அவர்களுடைய ஆணிவேர் என்பது..அவளை தன் வசமாக்கிக் கொண்டு இவர்களைத் துடிக்க வைக்க வேண்டும் என்று நினைத்தான்.
தன்னை வெகு சாதரணமாக நினைத்த பாவினிக்கும் பாடம் புகட்டனும். இதுக்கு எல்லாம் ஒரே வழி! பாவினியை தான் மணப்பது ஒன்று தான் என்று உறுதியாக நம்பினான்..
வன்மம் கொண்ட மனம் அதற்கு வடிகால் தேடியது.. மனதிற்குள் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்த படியே காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
நல்ல வேளை இன்று டிரைவரை வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டு, அவனே கார் ஓட்டியது ! எவ்வளவு நல்லாதாக் போய்ட்டு.. பாவினியுடன் பழக நல்ல வாய்ப்பு ! நவில் காரில் வந்து மோதியவுடன், அடங்கா கோபத்துடன் இறங்கியவன்..
பாவினியைக் கண்டவுடன் குளிர்ந்து விட்டான்..அது ஏன் என்று அவனுக்கும் தெரியாது.. அதை அவன் யோசிக்கவும் இல்லை.. ஆனால் , இந்த நிகழ்வை அவனுக்குச் சாதகமாக்கிக் கொள்ள அவன் மனம் துடித்தது.
பாவினியோ, இரண்டு நாள் மருத்துவமனையில் ஓய்வெடுத்தாள்.. தாய்,தந்தை,தம்பி மூவரும் அவளை கண்ணுக்குள் வைத்து தாங்கினார்கள்..
ஆனால் ,அவளுக்குயிருந்த ஒரே பிரச்சனை குறள்நெறியன் தான்.. அவனோ, அடுத்த நாளும் அவளைப் பார்க்க மருத்துவமனை வந்தான். சரியாக அந்த சமயம் தூயவனும்,வளர்பிறையும் மருத்துவரை பார்க்க சென்றிருந்தார்கள்.. நவிலோ பாவினிக்கு ஜூஸ் வாங்க கேன்டீன் சென்றிருந்தான்.
பாவினி ஓய்வாகக் கண்களை மூடி ஓய்வாகப் படுத்திருந்தாள். அப்போது, லேசாகத் கதவைத் தட்டி அனுமதி வாங்கிக் கொண்டு ,உள்ளே வந்த குறள்நெறியனைப் பார்த்ததும் பாவினிக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது.
அவனோ, முகத்தில் புன்னகைத் தவழ பூங்கொத்துடன் உள்ளே வந்தவன், " ஹாய் வினு எப்படி இருக்கே! விரைவில் குணமாக என் வாழ்த்துகள்.." என்று கூறியபடி பூங்கொத்தைக் அவள் கையில் திணித்தான்.
அவளோ, திகைப்புடன் தன் கையில் திணித்த பூங்கொத்தைப் பார்த்தாள். அத்தனையும் அழகான சிவப்பு ரோஜாக்கள்.. அதை அப்படியே அவனின் முகத்தில் விசிறி அடிக்க வேண்டுமென்ற ஆவலை பெரும்பாடு பட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்.
அவனோ, அவளின் முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளைக் கொண்டே அவளின் மனதை புரிந்து கொண்டவன்.. முகத்தில் மாயப் புன்னகையுடன்,
" என்னை இந்தப் பூங்கொத்தாலேயே அடிக்க வேண்டுமென்ற ஆத்திரம் வருகிறது போல்.." என்றவனை மிரட்ச்சியுடன் பார்த்தாள்.
அவளின் பார்வையிலேயே அவளின் மனதைப் படித்தவன், நக்கலான பார்வை பார்த்தபடியே அங்கிருந்த நாற்காலியை இழுத்து அவளின் அருகில் போட்டு அமர்ந்தவன் .. "வினு உன் முகம் கண்ணாடி போல..நீ என்ன மனதில் நினைத்தாலும் அஃது அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது..ஆமாம்..முழங்காலில், சைலண்சரின் சூடு பட்டிருந்ததே, அஃது இப்போது எப்படி இருக்கு.." என்றவனை..
இவனுக்கு எப்படித் தெரியும் என்று ஆச்சரியமாகப் பார்த்தவளிடம், " எங்கே காட்டு.." என்று அவளின் போர்வையை விலக்க முயன்றவனை அவனின் கைகளைப் பிடித்துத் தடுத்தவள்..
" ஹலோ , என்ன தான் நினைச்சுட்டு இருக்கீங்க..எந்த உரிமையில் என்னைத் தொடறீங்க..நானும் போனால் போகட்டும் அப்பாவின் எம்.டி. என்று பார்த்தால் ரொம்பத் தான் ஓவரா போறீங்க.." என்றவளிடம்..
அவனோ ரொம்பக் கூலாக.. " ம்..! என்ன உரிமையா? உன் வருங்காலக் கணவன் என்ற உரிமை .."
"மிஸ்டர் குறள்நெறியன் ! ஓவரா கற்பனைப் பண்ணிட்டு பேசாதீங்க.. நீங்க இப்படி நடந்து கொள்வது மட்டும் என் அப்பாவுக்குத் தெரிந்தால் அவ்வளவு தான்.."
"ஓ..!என்ன செய்வார்.. உங்கப்பாவால் என்னை என்ன செய்ய முடியும் ? நான் குறள்நெறியன் ! நினைத்ததை நடத்திக்காட்டாமல் விட மாட்டேன்.. அதையும் பார்ப்போம்.. யார் என்னை என்ன செய்யறாங்கன்னு.." என்றவன், வலுக்கட்டாயமாக அவளின் போர்வையை அகற்றி அவளின் முழங்காலிருந்தப் புண்ணை ஆராய்ந்தான்.
பாவினியோ,அவனுடன் போராடிப் பார்த்து ஓய்ந்துப் போனாள். அவனின் கடினமான அணுகுமுறையின் முன் அவளின் மென்மை அடிபட்டுப் போனாது..
அவளின் இயலாமையில் கண்களில் நீர் கோர்த்தது.. அவனோ, அவள் வலியில் அழுகிறாள் என்று நினைத்து.. அவளின் கன்னத்தில் வடிந்த கண்ணீரை, தன் விரல் கொண்டு மென்மையாகத் துடைத்தவன்,
" வினு சீக்கிரம் எல்லாம் சரியாகிடும் கவலைப்படாதே .."என்று தேற்றினான்.
அவளுக்கோ, அவனின் 'வினு..' என்ற அழைப்பே எரிச்சலை கொடுத்தது.. ஆத்திரத்துடன் அவனின் கைகளைத் தட்டிவிட்டவள், "மிஸ்டர் உங்களுக்கு ஒரு தடவை என்னைத் தொடதீங்கன்னு சொன்னாப் புரியாதா? முதலில் இங்கிருந்து போங்க.. உங்களைப் பார்த்தாலே பிடிக்கலை.." என்றவளின் கன்னத்தை அழுத்தமாகப் பற்றியவன், " என்னையா வெளியில் போகச் சொல்றே.. இந்தத் திமிர் தாண்டீ மறுபடியும்.. மறுபடியும் ,உன்னிடம் என்னைக் கொண்டு வந்து நிறுத்துது.. அதை அடக்கியே தீரவேண்டும் என்ற வெறி வருது.. " என்றவன், கதவு திறக்கும் ஓசையில் சட்டென்று அவளின் கன்னத்திலிருந்த கையை எடுத்து விட்டு நகர்ந்தான்.
தூயவனும்,வளர்பிறையும் மருத்துவரைப் பார்த்துவிட்டு அறைக்கு வந்தார்கள். குறள்நெறியனை அங்குப் பார்த்ததும், தூயவனின் முகம் இறுகியது. வாய்வார்த்தைக்கு "வாங்க .." என்றார்.
அவனோ, அவரின் முக மாற்றத்தை மனதில் குறித்துக் கொண்டவன், எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், "டாக்டரைப் பார்த்தீங்களா? என்ன சொன்னார்.. எப்போது டிஸ்சார்ஜ்.." என்றான் இயல்பாக..
" ம்..! மாவுக்கட்டு பதினைந்து நாளாவது இருக்கனும் .. அப்படி இருந்தால் தான் விரிசல் கூடுமாம்.. பதினைந்து நாட்கள் கழித்து மாவுக்டகட்டை பிரித்துப் பார்த்துட்டு சரியாகலைன்னா ,மீண்டும் ஒரு வாரம் மாவுக்கட்டுப் போடனும்மாம்.. இன்னைக்கு மாலை வீட்டுக்கு போகலாம்ன்னு சொல்லிட்டார் .."என்று தூயவன் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே , ஜூஸ்சுடன் உள்ளே வந்த நவில், குறள்நெறியனைக் கண்டு திகைத்தவன்.. அய்யோ! அக்கா இவரைப் பார்த்தாலே டென்ஷன் ஆவலே என்று நினைத்தவன்..
"நீங்க எங்க சார் இங்கே.. உங்களுக்கு இருக்கும் வேலைகளில் இவ்வளவு தூரம் வர வேண்டுமா ..?
நேற்று நீங்க உதவியதே பெரிய விஷயம் .." என்றவனிடம்..
"இதில் என்ன சிரமம்..ஏன் நான் வரக்கூடாதா? என்னால் அடிபட்டவங்களை எப்படி இருக்காங்கன்னு நான் பார்க்க வருவது என்ன கொலைக் குற்றமா?" என்று கடுப்பாகக் கேட்டான்.
ஆளாளுக்கு, ஏன் வந்தாய் ?என்பதைப் போல் ,பேசுவதும், நடந்து கொள்வது அவனுக்கு மிகுந்த எரிச்சலைக் கொடுத்தது.. 'அவன் என்ன பொழுது போகாமலா ? இங்கே வந்தான். . அவனுக்கிருக்கும் வேலைக்கு.. ஒரு நாளைக்கு எழுபது மணிநேரம் இருந்தாலும் பத்தாது..' என்று மனதிற்குள் கருவினான்..
தூயவனோ , அவனின் கோபத்தைப் புரிந்து கொண்டவர், அதன்பிறகு இயல்பாக இருப்பது போல் , அவனிடம் பேசினார். அவனிடம் இத்தனை நாள் வேலை செய்கிறார் ..அவனைப்பற்றி அவருக்குத் தெரியாதா? அவனின் வார்த்தைகளை வைத்து அவன் மனநிலையைப் புரிந்து கொள்வார்..
சிறிது நேரத்தில் குறள்நெறியன் கிளம்பினான். போகும் பொழுது பாவினியை கண்கள் மின்னப் பார்த்தவன் ,அவளிடம் தலையை மட்டும் ஆட்டிவிட்டுச் சென்றான்..
தூயவனுக்கோ, குறள்நெறியனின் நடவடிக்கைகள் புரியாத புதிராக இருந்தது. மனதிற்குள் ஏனோ இனம் புரியாத சிறு பயம் அவரையும் விட்டுவைக்கலை.. விரைவில் மகளுக்குத் திருமணத்தை முடிக்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் அவருக்கு அதிகமானது.
பெற்றவர்களின் எண்ணம் வெல்லுமா?இல்லை அவனின் வன்மம் வெல்லுமா? காலத்தின் கையில் ..
அன்பு கொல்லும்..
அத்தியாயம் 9
குறள்நெறியன் மருத்துவமனைக்குச் செல்லும் போதே ..அவனுடைய செல்வாக்கைப் பயன்படுத்திப் ஃபோனில் பேசியே .. சிகிச்சைக்கான அனைத்து ஏற்பாட்டையும் செய்திருந்தான்..
பாவினியோ ,அவனுடைய வேகத்தைக் கண்டு மனதிற்குள் இனம் புரியாதப் பயத்துடன் சிலையாக அமர்ந்திருந்தாள்.. ஆனால், காலின் வலி அவள் முகத்தில் அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. நவிலோ ஆயிரம் முறைத் தன் தமக்கையிடம் மன்னிப்பு கேட்டபடியே வந்தான்.
" நவில் நீ வேணும்னா செய்தே? விடுடா.." என்று தம்பியைச் சமாதானப் படுத்தினாள் பாவினி.."
குறள்நெறியனோ ,அவள் முகத்தில் தெரிந்த வலியை உணர்ந்து காரை மருத்துவமனையை நோக்கி வேகமாகச் செலுத்தினான்.. தன்னந்தனியாக வளர்ந்தவனுக்கு அக்கா, தம்பியின் பாசம் வியப்பைத் தந்தது.
மருத்துவமனை வளாகத்தில் காரை நிறுத்தியவன்,ரெடியாக இருந்த ஃஸ்ட்ரெச்சரில் தானே பாவினியைத் தூக்கிச் சென்று படுக்க வைத்தான்..
பாவினிக்குக் உடனடியாக எக்ஸ்ரே எடுக்கப்பட்டது. அதில் அவளுக்கு அழுத்தத்தின் காரணமாக லேலசான ஹேர்லைன் ஃப்ராக்சர் ஏற்பட்டிருப்பது தெரிந்தது. மருத்துவர் அறுவைச் சிகிச்சைத் தேவை இல்லை என்று காலில் மாவுக் கட்டு மட்டும் போட்டார்..
இரண்டு வாரம் கண்டிப்பாக ரெஸ்ட் எடுக்கனும். கால்களை அசைக்கவே கூடாது. அப்படி இருந்தால் தான், சீக்கிரம் எலும்பு விரிசல் கூடும்..பொதுவாக 21 நாட்கள் ஆகும். இவர்களுக்குக் சின்ன வயது தானே ! மிக லேசான ப்ராக்சர் என்பதால் விரைவாகக் கூடிவிடும்.. ஆனால், கண்டிப்பாக நடக்கக் கூடாது என்று அறிவுருத்தியிருந்தார்..
குறள்நெறியன் தான், சிகிச்சை முடியும் வரைக் கூடவே இருந்தான்.. நவிலோ, அலுவலகத்திலிருந்த தன் தந்தையை அலைபேசியில் அழைத்து, " அப்பா பவிக்காவுக்கு, சின்ன விபத்து மருத்துவமனையில் இருக்கிறேன்.." என்று மருத்துவ மனையின் பெயரை மட்டும் பதட்டத்துடன் சொல்லி விட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
தூயவனோ, பதற்றத்துடன் கிளம்பினார்.. அன்று நாவேந்தியும் அலுவலகத்திற்கு வந்திருந்தார். விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட நாவேந்தியும் .. தூயவன் இருந்த மனநிலையைக் கண்டு, அவரைத் தனியாக அனுப்ப மனமில்லாமல், கவினை வரச் சொல்லி மூவருமே நவில் சொன்ன மருத்துவமனைக்கு கிளம்பினார்கள்.
பாவினியை இரண்டு நாட்கள் மட்டும் மருத்துவமனையில் இருக்கச் சொல்லி மருத்துவர் அறிவுருத்தியிருந்தார். பாவினிக்கு மாவுக்கட்டுப் போட்ட பின்னர் படுக்கையில் ஓய்வாக படுத்திருந்தாள்..
குறள்நெறியன், தானே சிகிச்சைக் கட்டணம் முழுவதையும் மருத்துவமனைக்குக் கட்டினான். நவிலோ,தன் தாயுக்கும் அலைபேசியில் அழைத்து விஷயத்தைச் சொல்லிவிட்டு அக்காவை பார்க்க வந்தான்.
அவளோ, ஓய்ந்து போய்ப் படுத்திருந்தாள். நவிலோ, அவளிடம் சென்று, "அக்கா.. இப்ப எப்படி இருக்கு ? வலிக்குதா?"என்றவனிடம்..
"உன்னால் தான்டா இத்தனை பிரச்சினை.. நீ ஒழுங்கா வண்டி ஓட்டியிருந்தால் ,நான் இப்படி அடிபட்டு நடுரோட்டில் கிடந்திருக்க மாட்டேன். கண்டவன் என்னைத் தொட்டு தூக்கும் நிலை வந்திருக்காதே.. அவன் என்னைத் தூக்கும் போது பேசாமல் வேடிக்கைப் பார்த்துட்டு நின்னுட்டு .. இப்ப வந்து கேள்வியா கேட்கிறே? ஏன்டா அப்படிச் செய்தே.. ? அவனைக் கண்டாலே எனக்குப் பிடிக்கலை.. அங்கேயே செத்திருந்தால் கூட நல்லாயிருந்திருக்கும்.. அவனின் உதவியை ஏற்கும்மளவு என்னைக் இக்கட்டான சூழ்நிலையில் நிற்க வைச்சுட்டீயே.." என்றவள்.. கோபத்துடன் அவன் சட்டையைப் பிடித்துத் தன் அருகில் இழுத்து, கன்னம்..கன்னமாக, அறைந்தாள்.
அவனோ, தமக்கையின் அடியை மெளனமாகப் பெற்றுக் கொண்டவன், "அக்கா, ஸாரிக்கா..ஸாரிக்கா.." என்றுக் கெஞ்சியவனிடம்.. " பேசாதே ..அவனெல்லாம் என்னைத் தொடும்மளவு என் நிலைமை ஆகிவிட்டதே.. எல்லா உன்னால் தானே ! என் முகத்தில் விழிக்காதே போ.." என்று கத்தினாள்.
நவிலோ ,பாசத்தை மட்டுமே கொட்டும் தன் உயிரான அக்கா, இன்று முதல் முறையாகத் தன் மீது காட்டிய கோபத்தில் நொருங்கிப் போனான்.. மனம் உடைந்து வெளியில் சென்றான்.
அங்கே ஒருவனோ, பாவினிப் பேசியதையெல்லாம் வெளியே நின்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். மருத்துவ கட்டணத்தைக் கட்டிவிட்டு அவளைப் பார்க்க வந்தவன், உள்ளே, நவில் பேசுவதைக் கேட்டு , அக்கா தம்பி பேசுகிறார்கள்.. பேசட்டும், என்று வெளியிலேயே நின்றவனின் காதுகளில் பாவினியின் வார்த்தைகள் நெருப்பாக விழுந்தது.
அவன் மனமோ அதைக் கேட்டு கொதிநிலையை அடைந்தது. தன்னை எவ்வளவு கேவலமாக நினைத்திருக்கிறாள்.. 'நான் கண்டவனா? 'என்று எண்ணியவன் ..அதே சினத்துடன் அறைக்குள் சென்றவன், அவள் அழுது கொண்டிருப்பதைக் பார்த்து அப்படியே அசையாமல் சிலையாக நின்றான்.
குறள்நெறியன் , மனதிற்குள், 'தான் தூக்கியதற்குத் தான் அழுகிறாள் ' என்று நினைத்தவனுக்கு அவள் மீது கோபம் பல மடங்காகப் பெருகியது. மனதிற்குள் எரிமலையே வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.
பாவினியோ, அழுது கொண்டே நிமிர்ந்தவள், தன்னையே பார்த்துக் கொண்டு நின்ற குறள்நெறியனைப் பார்த்து திகைத்தாள்.
அவனோ , பாவினியின் திகைத்த பார்வையைப் பார்த்த படியே ,நிதானமாக அவள் அருகில் ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைத்துச் சென்றான்.
உடலும்,உள்ளமும் பதற அவனைப் பார்த்தவளின் முகம் நோக்கிக் குனிந்தவன், அவள் காதருகில் தன் இதழ்கள் உரச.. " நான் உனக்குக் கண்டவனா? என்னை எவ்வளவு கேவலமாக நினைத்திருக்கே.. நான் மட்டுமே தொடும் நிலையில் உன்னை நிறுத்தி வைக்கலைன்னா நான் குறள்நெறியன் இல்லை.. " என்றவன்,அவளின் கண்களை இமைக்காமல் பார்த்த படியே ,தன் இதழ்களைக் குவித்துக் தன் மூச்சுக் காற்றை அவளின் நெற்றியில் மெதுவாக ஊதினான்.
அவளோ, அவன் கண்களில் தெரிந்த பளபளப்பிலும், அவனின் செய்கையிலும், வெடவெடத்துப் போனாள்.. முகம் வெளிறிப் போய் அவனையே பார்த்தாள்.
அவனோ, முகத்தில் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், அவளைப் பார்த்து இதழ்களில் நக்கலான புன்னகையைச் சிந்தியபடியே , வெளியில் செல்ல திரும்பினான். அப்போது, அவசரமாகக் கதவைத் திறந்து கொண்டு தூயவன், நாவேந்தி,கவின் மூவரும் உள்ளே வந்தார்கள்.
தன் தாயையும்,கவினையும் அங்கே கண்டதும், குறள்நெறியன் இறுகி முகத்துடன் அங்கேயே நின்றான்.
குறள்நெறியனை அங்கே எதிர்பார்க்காத அவர்களும், திகைத்துப் போனார்கள்.
தூயவனோ, மகளின் நிலையைக் கண்டு அவளிடம் வேகமாகச் சென்றவர், "பவிம்மா என்னடாச்சு.." என்றார் பதற்றத்துடன்..
மகளோ, தந்தையைக் கண்டவுடன் தன்னைக் காக்க கடவுளே வந்தது போல்.. தந்தையைக் கட்டிக் கொண்டு தேம்பி..தேம்பி, அழுதாள்.
அவரோ, மகளின் அழுகையைக் கண்டு துடிதுடித்துப் போனவர்.. "பவிம்மா ரொம்பப் வலிக்குதா? காலில் அடி ரொம்ப பெருசா? டாக்டர் என்னடா சொன்னார்..? என்று அடுக்கடுக்காகக் கேள்வி கேட்டவரிடம் பதிலே சொல்லாமல் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
நாவேந்தியோ, பாவினியின் அருகில் வந்து, " தம்பி எங்கேம்மா ? ரொம்ப வலிக்குதா பவிம்மா " என்று கேட்டுக் கொண்டு இருக்கும் போதே.. உள்ளே வந்த நவிலைப் பார்த்த தூயவன்.. மகளிடமிருந்து நவில் அருகில் சென்றவர், சட்டென்று ,அவன் கன்னத்தில் 'பளார்ரென்று' அறைந்தார்.
அதைக் கண்டு அத்தனைப் பேரும் சிலையாக நின்றார்கள்.. பாவினயோ தன் செல்லத் தம்பியை தந்தை அடித்தததைப் பார்த்துக் கண்ணீர் சிந்தினாள்.
தூயவனோ, அடங்கா கோபத்துடன், "என்னடாப் பண்ணி வச்சுருக்கே..உனக்கு ஒழுங்கா வண்டி கூட ஓட்டத் தெரியாதா? மான் குட்டியாய் துள்ளி திரிந்தவளை இப்படி வாடிய கொடியாய் படுக்க வச்சுட்டீயே.." என்றார்.
குறள்நெறியனோ, நடப்பதை அதிர்ந்துப் போய் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். அவன் பார்த்தவரை , தூயவனிடம் என்ன கோபம் இருந்தாலும் , ஒரு நிதானம் இருக்கும். ஆனால் , இன்று தன்னை மறந்த கொதிநிலையில் இருந்தார்.. மகள் மீது அவர் கொண்ட பாசம் அவரைத் தன் நிலை மறக்க வைத்திருந்தது.
நவிலோ, தன் தந்தையிடம் எந்த வித எதிர்ப்பையும் காட்டாமல் ,கண்களில் கண்ணீர் தேங்க மெளனமாகத் தலை குனிந்தபடியே நின்றான்.
நாவேந்தி தான், தூயவனைச் சமாதானப்படுத்தினார்.. குறள்நெறியனோ, தூயவனிடம் நடந்தவற்றைச் சுருக்கமாகச் சொன்னவன்.. டாக்டர் பாவினியை இரண்டு வாரம் கட்டாய ஓய்வு எடுக்கச் சொன்னதையும் கூறியவன்,எந்த நேரத்தில் எந்த உதவி வேண்டுமானாலும் தன்னை தயங்காமல் கேட்கச் சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினான்..
நாவேந்தியோ, குறள்நெறியனின் பின்னேயே சென்றவர், அறையை விட்டு வெளியே வந்தவுடன்,
" குறள் ஒரு நிமிஷம் நில்லுப்பா ..உனக்கு ஒன்றும்மில்லை தானே.." என்று பெத்த மனம் தவிக்கக் கேட்டவரிடம்..
" ஏன் ? அப்படியே, அடிபட்டுப் போய்ச் சேர்ந்திருந்தால் உங்களுக்கு ரொம்பச் சவுகரியமா இருக்கும்ன்னு நினைத்தீங்களா?" என்று வார்த்தையில் விஷத்தை கக்கிச் சென்றான்.
அவரோ,மகனின்வார்த்தைகளில் ,துடி..துடித்துப் ,
போனார்.. அவரைத் தேடி வந்த கவினும் குறள்நெறியன் சொன்னதைக் கேட்டுக் கலங்கினான்.
நாவேந்தியோ, கால்கள் தடுமாற நிற்க முடியாமல் தள்ளாடுவதைக் கண்ட கவின் ..ஓடிப்போய் அவரை அணைத்து, காத்திருப்போர் இருக்கையில் அமரவைத்தான்..
கண்களில் ஆறாக வடிந்த கண்ணீருடன் அமர்ந்தவரிடம், " ஏம்மா அவரைப் பற்றி நன்றாகத் தெரிந்தும் ! அவரிடம் போய் ஏன் பேசறீங்க .." என்று அலுத்துக் கொண்டவனிடம்..
"இப்படி ஒரு சூழலில் அவனைப் பார்த்தும், விபத்து நடந்திருக்குன்னு தெரிந்தும், எப்படிடா என்னால் பேசாமல் இருக்க முடியும்.. அவன் யாரோ இல்லையே டா.. நான் பத்து மாசம் சுமந்து பெத்த என் உயிராச்சே.." என்று விரக்தியாகக் கூறியவரை அணைத்துக் கொண்டவன்..
"அந்த நினப்பு கொஞ்சமாவது அவருக்கு இருக்கா?அது நாக்கா ? இல்லை தேள் கொடுக்கா? இப்படி மனம் நோகப் பேசறாரே.." என்றவறிடம்..
" கவின் நான் கண் மூடுவதற்குள் அவன் என்னைப் புரிந்து கொள்வானா? ஒரு முறையாவது என்னை அம்மான்னு கூப்பிடமாட்டானான்னு மனசு கிடந்து தவிக்குதுடா.. அப்படி நான் என்ன தான்டா தப்பு செய்தேன்?" என்று முகத்தை மூடிக் கொண்டு அழுதவரைக் கவினால் கண் கொண்டு பார்க்க முடியலை..
"ப்ளீஸ்ம்மா இந்த மாதிரி பேசாதீங்க..என்னால் தாங்க முடியாது.. "என்றவன் ,நாவேந்தியை ஆறுதல் படுத்தி, வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான். போகும் போது தூயவனிடமும் பாவினியிடமும் சொல்லி விட்டுச் சென்றார்கள்.
வளர்பிறையோ, அடித்துப் பிடித்து ஆட்டோவில் மருத்துவமனைக்கு வந்தார்..மகளின் நிலையைக் கண்டு "பவிம்மா..என்னடா இஃது! என்று கண்ணீர் சிந்தியவரை..தூயவன் தான் சமாதானப்படுத்தி, மருத்துவரைப் பார்க்க அழைத்துச் சென்றார்..
பாவினியோ ,அமைதியாகப் படுத்திருந்தாள்.. அவள் மனதிற்குள் குறள்நெறியனைப் பற்றிய சிந்தனையே ஓடியது.. அவன் கூறியது அவளின் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது..அவன் கண்களின் பளபளப்பு ! வேட்டையாடத் துடிக்கும் மிருகத்தை நினைவு படுத்தியது.
'ஏன்? அவனுக்குத் தன்மேல் இப்படி ஒரு வன்மம்.. ' என்று மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டிருந்தவளின் அருகில் வந்து நின்ற நவிலோ.. அவளின் வாடிய முக்ததைக் கண்டு, "அக்கா.. வெரி ஸாரிக்கா.." என்றவனின் குரலில் அவனை நிமிர்ந்துப் பார்த்தவள்.. அவனைத் தன் அருகே இழுத்து அணைத்துக் கொண்டு, " நவில் நான் தாண்டா சாரி கேட்கனும்.. சாரிடா , நான் உன்னே ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டே .. என் அவசரப்புத்தியால் என் உயிரான தம்பியை இன்னைக்கு என்னென்னமோ பேசி ,அடிச்சுட்டேன்..என்னை மன்னிச்சுடுடா .."என்று கதறியவளிடம்..
" பவிக்கா, ப்ளீஸ்க்கா நீ அழுதால் என்னால் தாங்க முடியாது. நீ என்னைத் திட்டாமல் யார் திட்டுவா..? தப்பு செய்தது நான் தானே.."என்றவனிடம்..
" இல்லைடா..நீ என்ன வேணும்னா செய்தே? நான் தான் மடச்சி மாதிரி ஏதோ ஒரு கோபத்தில் உன்னை பேசிட்டேன்.. நீ அதை மனசில் வச்சுக்காதே.. என்னால் அப்பாவும் உன்னை அடித்துட்டுடார்.."என்றவளிடம்..
" அப்பா அடிச்சதில் எந்த தப்பும் இல்லையேக்கா.. உன்னை இப்படி ஒரு நிலையில் கொண்டுவந்து நிறுதித்டடேன்.. அதற்க்குத் தான் அப்பா அடிச்சுருப்பார்.. அதை விடுக்கா, உனக்குப் இப்ப வலி எப்படி இருக்கு.. இரண்டு வாரம் நீ சுத்தமா நடக்கவே கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லியிருக்கார்..ரொம்ப கஷ்டமாக இருக்குக்கா.."
"ம்..! வலி இப்போ கொஞ்சம் கம்மியாகிடுச்சு.. இரண்டு வாராந்தானே எப்படியோ சமாளிச்சுடலாம்.. நீ கவலைப்படாதே.."என்று தம்பியைத் தேற்றினாள்..
குறள்நெறியனோ, எரிமலையின் கொதிநிலையில் இருந்தான். பாவினி அவனைப் பற்றி கேவலமாக பேசியதிலேயே கொதித்துக் கொண்டிருந்தவன்.. நாவேந்தியையும், கவினையும் ஒன்றாகப் பாரத்ததும் இன்னும் அவனின் கோபம் அதிகரித்தது..
மருத்துவமனையில் , என்னவோ அவனை மட்டும் தனித்து விடப்பட்டது போல் உணர்ந்தான்.. எல்லோரும் பாவினியைத் தாங்கும் போது, அவனை அறியாமலேயே மனதிற்குள் சிறு பொறாமை எட்டிப் பார்த்தது.
அதுவும் மகளுக்காகத் தூயவன் துடித்ததும் .. தந்தையும்,அக்காவும் அடிக்கும் போது ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் அமைதியாக இருந்த நவிலின் அன்பும் அவனைப் பிரமிக்க வைத்தது. இந்தக் காலத்தில் கூட இவ்வளவு பிணைப்புடன் இருக்கிறார்களே! என்று நினைத்தான். அந்தக் காட்சி இன்னுமே அவன் கண்ணுக்குள்ளேயே இருந்தது. தனக்குத் தான் எதற்கும் கொடுப்பினை இல்லை என்று எண்ணினான்..
தாத்தா,பாட்டி தன்னை உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாக்கினாலும், பெற்றவர்களின் அன்புக்கு அவன் மனம் ஏங்கியது.. இல்லாத தந்தையை நினைக்க முடியாது.. ஆனால், தாய்யிருந்தும் தனக்கு இல்லாதது போல், ஒரு நிலைமையில் தானே நாம் இருக்கிறோம் என்று வருந்தினான்..
வருத்தமும், இயலாமையும் அவன் மனதில் ஒரு வெறியைக் கிளப்பியது.. இத்தனை பேரின் செல்லமான பாவினியை மணந்து.. அவள் உட்பட அனைவருக்கும் தகுந்த பாடம் கற்பிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனை ஆட்டிப்படைத்தது.
அதுவும் தூயவன் எப்போதும் நாவேந்திக்குக் சப்போட் போடுவது, அவனுக்கு எரிச்சலையே கொடுக்கும்.. இன்று ! ஒன்று மட்டும் அவனுக்கு உறுதியானது.. அது பாவினி தான் அவர்களுடைய ஆணிவேர் என்பது..அவளை தன் வசமாக்கிக் கொண்டு இவர்களைத் துடிக்க வைக்க வேண்டும் என்று நினைத்தான்.
தன்னை வெகு சாதரணமாக நினைத்த பாவினிக்கும் பாடம் புகட்டனும். இதுக்கு எல்லாம் ஒரே வழி! பாவினியை தான் மணப்பது ஒன்று தான் என்று உறுதியாக நம்பினான்..
வன்மம் கொண்ட மனம் அதற்கு வடிகால் தேடியது.. மனதிற்குள் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்த படியே காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
நல்ல வேளை இன்று டிரைவரை வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டு, அவனே கார் ஓட்டியது ! எவ்வளவு நல்லாதாக் போய்ட்டு.. பாவினியுடன் பழக நல்ல வாய்ப்பு ! நவில் காரில் வந்து மோதியவுடன், அடங்கா கோபத்துடன் இறங்கியவன்..
பாவினியைக் கண்டவுடன் குளிர்ந்து விட்டான்..அது ஏன் என்று அவனுக்கும் தெரியாது.. அதை அவன் யோசிக்கவும் இல்லை.. ஆனால் , இந்த நிகழ்வை அவனுக்குச் சாதகமாக்கிக் கொள்ள அவன் மனம் துடித்தது.
பாவினியோ, இரண்டு நாள் மருத்துவமனையில் ஓய்வெடுத்தாள்.. தாய்,தந்தை,தம்பி மூவரும் அவளை கண்ணுக்குள் வைத்து தாங்கினார்கள்..
ஆனால் ,அவளுக்குயிருந்த ஒரே பிரச்சனை குறள்நெறியன் தான்.. அவனோ, அடுத்த நாளும் அவளைப் பார்க்க மருத்துவமனை வந்தான். சரியாக அந்த சமயம் தூயவனும்,வளர்பிறையும் மருத்துவரை பார்க்க சென்றிருந்தார்கள்.. நவிலோ பாவினிக்கு ஜூஸ் வாங்க கேன்டீன் சென்றிருந்தான்.
பாவினி ஓய்வாகக் கண்களை மூடி ஓய்வாகப் படுத்திருந்தாள். அப்போது, லேசாகத் கதவைத் தட்டி அனுமதி வாங்கிக் கொண்டு ,உள்ளே வந்த குறள்நெறியனைப் பார்த்ததும் பாவினிக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது.
அவனோ, முகத்தில் புன்னகைத் தவழ பூங்கொத்துடன் உள்ளே வந்தவன், " ஹாய் வினு எப்படி இருக்கே! விரைவில் குணமாக என் வாழ்த்துகள்.." என்று கூறியபடி பூங்கொத்தைக் அவள் கையில் திணித்தான்.
அவளோ, திகைப்புடன் தன் கையில் திணித்த பூங்கொத்தைப் பார்த்தாள். அத்தனையும் அழகான சிவப்பு ரோஜாக்கள்.. அதை அப்படியே அவனின் முகத்தில் விசிறி அடிக்க வேண்டுமென்ற ஆவலை பெரும்பாடு பட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்.
அவனோ, அவளின் முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளைக் கொண்டே அவளின் மனதை புரிந்து கொண்டவன்.. முகத்தில் மாயப் புன்னகையுடன்,
" என்னை இந்தப் பூங்கொத்தாலேயே அடிக்க வேண்டுமென்ற ஆத்திரம் வருகிறது போல்.." என்றவனை மிரட்ச்சியுடன் பார்த்தாள்.
அவளின் பார்வையிலேயே அவளின் மனதைப் படித்தவன், நக்கலான பார்வை பார்த்தபடியே அங்கிருந்த நாற்காலியை இழுத்து அவளின் அருகில் போட்டு அமர்ந்தவன் .. "வினு உன் முகம் கண்ணாடி போல..நீ என்ன மனதில் நினைத்தாலும் அஃது அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது..ஆமாம்..முழங்காலில், சைலண்சரின் சூடு பட்டிருந்ததே, அஃது இப்போது எப்படி இருக்கு.." என்றவனை..
இவனுக்கு எப்படித் தெரியும் என்று ஆச்சரியமாகப் பார்த்தவளிடம், " எங்கே காட்டு.." என்று அவளின் போர்வையை விலக்க முயன்றவனை அவனின் கைகளைப் பிடித்துத் தடுத்தவள்..
" ஹலோ , என்ன தான் நினைச்சுட்டு இருக்கீங்க..எந்த உரிமையில் என்னைத் தொடறீங்க..நானும் போனால் போகட்டும் அப்பாவின் எம்.டி. என்று பார்த்தால் ரொம்பத் தான் ஓவரா போறீங்க.." என்றவளிடம்..
அவனோ ரொம்பக் கூலாக.. " ம்..! என்ன உரிமையா? உன் வருங்காலக் கணவன் என்ற உரிமை .."
"மிஸ்டர் குறள்நெறியன் ! ஓவரா கற்பனைப் பண்ணிட்டு பேசாதீங்க.. நீங்க இப்படி நடந்து கொள்வது மட்டும் என் அப்பாவுக்குத் தெரிந்தால் அவ்வளவு தான்.."
"ஓ..!என்ன செய்வார்.. உங்கப்பாவால் என்னை என்ன செய்ய முடியும் ? நான் குறள்நெறியன் ! நினைத்ததை நடத்திக்காட்டாமல் விட மாட்டேன்.. அதையும் பார்ப்போம்.. யார் என்னை என்ன செய்யறாங்கன்னு.." என்றவன், வலுக்கட்டாயமாக அவளின் போர்வையை அகற்றி அவளின் முழங்காலிருந்தப் புண்ணை ஆராய்ந்தான்.
பாவினியோ,அவனுடன் போராடிப் பார்த்து ஓய்ந்துப் போனாள். அவனின் கடினமான அணுகுமுறையின் முன் அவளின் மென்மை அடிபட்டுப் போனாது..
அவளின் இயலாமையில் கண்களில் நீர் கோர்த்தது.. அவனோ, அவள் வலியில் அழுகிறாள் என்று நினைத்து.. அவளின் கன்னத்தில் வடிந்த கண்ணீரை, தன் விரல் கொண்டு மென்மையாகத் துடைத்தவன்,
" வினு சீக்கிரம் எல்லாம் சரியாகிடும் கவலைப்படாதே .."என்று தேற்றினான்.
அவளுக்கோ, அவனின் 'வினு..' என்ற அழைப்பே எரிச்சலை கொடுத்தது.. ஆத்திரத்துடன் அவனின் கைகளைத் தட்டிவிட்டவள், "மிஸ்டர் உங்களுக்கு ஒரு தடவை என்னைத் தொடதீங்கன்னு சொன்னாப் புரியாதா? முதலில் இங்கிருந்து போங்க.. உங்களைப் பார்த்தாலே பிடிக்கலை.." என்றவளின் கன்னத்தை அழுத்தமாகப் பற்றியவன், " என்னையா வெளியில் போகச் சொல்றே.. இந்தத் திமிர் தாண்டீ மறுபடியும்.. மறுபடியும் ,உன்னிடம் என்னைக் கொண்டு வந்து நிறுத்துது.. அதை அடக்கியே தீரவேண்டும் என்ற வெறி வருது.. " என்றவன், கதவு திறக்கும் ஓசையில் சட்டென்று அவளின் கன்னத்திலிருந்த கையை எடுத்து விட்டு நகர்ந்தான்.
தூயவனும்,வளர்பிறையும் மருத்துவரைப் பார்த்துவிட்டு அறைக்கு வந்தார்கள். குறள்நெறியனை அங்குப் பார்த்ததும், தூயவனின் முகம் இறுகியது. வாய்வார்த்தைக்கு "வாங்க .." என்றார்.
அவனோ, அவரின் முக மாற்றத்தை மனதில் குறித்துக் கொண்டவன், எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், "டாக்டரைப் பார்த்தீங்களா? என்ன சொன்னார்.. எப்போது டிஸ்சார்ஜ்.." என்றான் இயல்பாக..
" ம்..! மாவுக்கட்டு பதினைந்து நாளாவது இருக்கனும் .. அப்படி இருந்தால் தான் விரிசல் கூடுமாம்.. பதினைந்து நாட்கள் கழித்து மாவுக்டகட்டை பிரித்துப் பார்த்துட்டு சரியாகலைன்னா ,மீண்டும் ஒரு வாரம் மாவுக்கட்டுப் போடனும்மாம்.. இன்னைக்கு மாலை வீட்டுக்கு போகலாம்ன்னு சொல்லிட்டார் .."என்று தூயவன் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே , ஜூஸ்சுடன் உள்ளே வந்த நவில், குறள்நெறியனைக் கண்டு திகைத்தவன்.. அய்யோ! அக்கா இவரைப் பார்த்தாலே டென்ஷன் ஆவலே என்று நினைத்தவன்..
"நீங்க எங்க சார் இங்கே.. உங்களுக்கு இருக்கும் வேலைகளில் இவ்வளவு தூரம் வர வேண்டுமா ..?
நேற்று நீங்க உதவியதே பெரிய விஷயம் .." என்றவனிடம்..
"இதில் என்ன சிரமம்..ஏன் நான் வரக்கூடாதா? என்னால் அடிபட்டவங்களை எப்படி இருக்காங்கன்னு நான் பார்க்க வருவது என்ன கொலைக் குற்றமா?" என்று கடுப்பாகக் கேட்டான்.
ஆளாளுக்கு, ஏன் வந்தாய் ?என்பதைப் போல் ,பேசுவதும், நடந்து கொள்வது அவனுக்கு மிகுந்த எரிச்சலைக் கொடுத்தது.. 'அவன் என்ன பொழுது போகாமலா ? இங்கே வந்தான். . அவனுக்கிருக்கும் வேலைக்கு.. ஒரு நாளைக்கு எழுபது மணிநேரம் இருந்தாலும் பத்தாது..' என்று மனதிற்குள் கருவினான்..
தூயவனோ , அவனின் கோபத்தைப் புரிந்து கொண்டவர், அதன்பிறகு இயல்பாக இருப்பது போல் , அவனிடம் பேசினார். அவனிடம் இத்தனை நாள் வேலை செய்கிறார் ..அவனைப்பற்றி அவருக்குத் தெரியாதா? அவனின் வார்த்தைகளை வைத்து அவன் மனநிலையைப் புரிந்து கொள்வார்..
சிறிது நேரத்தில் குறள்நெறியன் கிளம்பினான். போகும் பொழுது பாவினியை கண்கள் மின்னப் பார்த்தவன் ,அவளிடம் தலையை மட்டும் ஆட்டிவிட்டுச் சென்றான்..
தூயவனுக்கோ, குறள்நெறியனின் நடவடிக்கைகள் புரியாத புதிராக இருந்தது. மனதிற்குள் ஏனோ இனம் புரியாத சிறு பயம் அவரையும் விட்டுவைக்கலை.. விரைவில் மகளுக்குத் திருமணத்தை முடிக்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் அவருக்கு அதிகமானது.
பெற்றவர்களின் எண்ணம் வெல்லுமா?இல்லை அவனின் வன்மம் வெல்லுமா? காலத்தின் கையில் ..
அன்பு கொல்லும்..
Last edited: