- Messages
- 60
- Reaction score
- 123
- Points
- 18
அத்தியாயம் 17:
தன்னைச் சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாமல் ஓட ஆரம்பித்தான் வெங்கி. எதை நோக்கி ஓடுகிறோம்? அல்லது எதிலிருந்து தப்பித்து ஓடுகிறோம் என எதுவும் அவனுக்குத் தெரியவில்லை. மூச்சு வாங்க ஓடினான். எதிரே ஏதோ கோயில் மண்டபம் போலத் தெரிய அதை நோக்கி ஓடத்தொடங்கினான். மூச்சுத்திணற அந்த கோயில் மண்டபத்தை அடைந்தான். இதற்கு மேல் ஓட முடியாது என அப்படியே அமர்ந்து விட்டான். இப்போது யாரும் அவனை நோக்கி வருவது போலத் தோன்றவில்லை. சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். அந்த இடம் தெரிந்த இடம் போல இருந்தது! ஆனால் எந்த இடம்? எங்கே பார்த்திருக்கிறோம் என எதுவும் புரியவில்லை.
மண்டபத்துக்குப் பக்கத்தில் சிறிய வீடு போன்ற ஒன்று இருந்தது. அதன் வாயில் திறந்திருந்தது. உள்ளே பர்த்த போது யாரோ ஒருவர் தியானத்தில் அமர்ந்திருப்பது போலத் தென்பட த்ன்னையுமறியாமல் அந்த வீட்டை நோக்கி நடந்தான் வெங்கி.
"கதவு திறந்து தான் இருக்கு! உள்ள வா" என்று குரல் கேட்க பயந்து போனான்.
"யாரு? யாரு நீங்க? என்னை எப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்?" என்றான் குழறலாக.
"நீ ஆதித்தன் அல்லது வெங்கடேஷ் தானே? நீயும் உன் நண்பனும் நித்யமல்லியை அழிக்க வழி தேடுறீங்க. இல்லியா?" என்றார் அந்த மனிதர்.
அயர்ந்து போனான்.
"அதெல்லாம் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? இது என்ன இடம்?" என்றான் மெல்ல.
"இது வனப்பேச்சியம்மான் கோயில் இருக்கப் போற இடம்ன் தான்ப்பா. இங்கே பக்கத்துல தான் கோயில் வரப்போகுது." என்றார்.
"ஐயா! தப்பா நினைக்காதீங்க. வனப்பேச்சியம்மன் கோயில் கட்டி முடிச்சாச்சு. நானும் பாலாவும் கூட கும்பாபிஷேகத்துக்குத்தான் வந்தோம். ஆனா இங்கேயே இருக்கீங்க உங்களுக்கு கோயில் கட்டுனதே தெரியாதா?" என்றான்.
கடகடவென சிரித்தார் அந்தப் பெரியவர்.
"காலம்! காலம்! அது தான் எத்தனை விசித்திரமானது" என்றார்.
"என்ன சாமி சொல்றீங்க? புரியலையே?" என்றான்.
"முதல்ல உள்ள வாப்பா! வந்து உக்காரு. நீ கேக்குற எல்லா கேள்விக்கும் எனக்குத் தெரிஞ்ச பதிலைச் சொல்றேன். பயப்படாதே! நான் நித்யமல்லியோட கையாள் இல்ல. வனப்பேச்சி தான் என் தெய்வம்." என்றார். அவரது தோற்றம் பேச்சு எல்லாமே நம்பிக்கையூட்டும்படி இருக்கவே வீட்டின் உள்ளே சென்று அமர்ந்து கொண்டான்.
"இப்பக் கேளு"
"ஐயா! நீங்க யாரு? என்னை எப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்?"
"உனக்குப் புரியும்படி சொல்லணும்னா உனக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கிற ஒரு தூதுவன். வனப்பேச்சியோட தூதுவன். சாமிக்கண்ணு, கரியமணிக்கம், திவ்யா, பாலா இப்படி உங்க எல்லாரையும் எனக்குத் தெரியும்." என்றார்.
"இவ்வளவு தெரிஞ்சு வெச்சிருக்கீங்களே? ஆனா பக்கத்துலயே கோயில் கட்டியிருக்காங்க அது தெரியலையா உங்களுக்கு?" என்றான். அவன் குரலில் சற்றே ஏளனம்.
"அப்படியா? சரி! பக்கத்துல கட்டியிருக்காங்கன்னு சொல்றே இல்ல? எங்கே? அந்தக் கோயிலைக் காட்டு?" என்றார்.
திகைத்துப் போனான் வெங்கி. அவன் வந்த இடத்தில் மரங்களும், செடிகளும் அடர்ந்து இருந்ததே தவிர கோயில் இல்லையே? இது என்ன மாயம்?
"என்னப்பா? பதிலே காணும்?"
"வந்து...ஐயா...நீங்க தான் கோயிலை மறைச்சுட்டீங்களோன்னு...." இழுத்தான் வெங்கி.
"சிவ சிவா! கோயிலை நான் மறைக்கிறதாவது? அதை யாராலயும் செய்ய முடியாதுப்பா. நீ கேக்க தயார்னா விளக்க நான் தயார்." என்றார்.
"எனக்கு எல்லாமே புதிராவும் பயமாவும் இருக்கு சாமி! ஏற்கனவே நித்யமல்லி, மறு பிறவின்னு ஒரே குழப்பம். இதுல நீங்க வேற கோயிலே இனிமே தான் கட்டுவாங்கன்னு சொல்றீங்க! நான் என்னன்னு புரிஞ்சுக்க? சொல்லுங்க சாமி" என்றான் பரிதாபமாக.
"உன்னோட இந்தக் கோயில் குழப்பத்தைத் தீர்த்துட்டு மத்த விஷயங்களுக்கு வரேன். இதோ இப்ப நீ உக்காந்திருக்கியே? இந்த வீடு, இந்த இடத்துல தான் 400 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு கோயில் வரப்போகுது." என்றார்.
ஐயோ என்று கத்தி தலையைப் பிய்த்துக்கொள்ளலாம் போல இருந்தது.
"சாமி! என்னை ரொம்ப சோதிக்காதீங்க. புரியல்ல" என்றான்.
"அப்பா! நீ இப்ப கடந்த காலத்துல நிற்குறேப்பா. கோயில் 2021ஆம் ஆண்டு கட்ட்ப்படப் போகுது. இது என்ன ஆண்டு தெரியுமா? 1621. எல்லாமே அந்தத் தாய் வனப்பேச்சியோட விளையாட்டு. 1521ல தான் நீ, பாலா, திவ்யா சேர்ந்து நித்யமல்லியைக் கட்டுனீங்க. அதுக்கு நூறாண்டுகளுக்குப் பிறகு சங்கிலி கருப்பனும், சொரிமுத்தையாரும் என்னை இந்த இடத்துக்குக் காவலா நியமிச்சாங்க. ஏன் தெரியுமா? வனப்பேச்சி உன்னை இங்கே கூட்டிக்கிட்டு வருவா! உனக்கு விஷயங்களை விளக்கிச் சொல்லத்தான்." என்றார்.
குழப்பம் அதிகரித்ததே தவிரக் குறையவில்லை வெங்கிக்கு.
"சாமி! அப்படீன்னா நான் டயம் டிராவல் பண்ணி வந்துருக்கேன்னா சொல்றீங்க?"
"ஆமாப்பா! நீயா செய்யல்ல! சங்கிலி கருப்போட குதிரை உன்னை இங்கே கொண்டு வந்ததுப்பா! அந்தக் குதிரையால எந்த காலத்துக்கு வேணும்னாலும் போக முடியும். அது தான் உன்னை இங்கே கொண்டு வந்தது." என்றார் மீண்டும்.
"நான் ஓடியில்ல வந்தேன்? குதிரையில வரலியே?"
"தம்பி! அது சங்கிலி கருப்போட குதிரையப்பா! அதுல உன்னால சவாரி பண்ண முடியுமா? அது துரத்த நீ ஓட, அப்படியே அது உன்னை இந்தக் காலத்துக்குக் கூட்டிக்கிட்டு வந்திடிச்சு." என்றார்.
நம்பவே முடியாத அந்த விஷயத்தை நம்பித்தான் ஆக வேண்டும் போல. ஆனால் டயம் டிராவல்? முடியுமா? ஏன் முடியாது? வெளி நாட்டில் பல அறிஞர்களும் இதைப் பற்றிப் பேசியும், எழுதியும் வந்திருக்கிறார்களே? அப்படிப் பேசிய பல விஷயங்கள் நம் நாட்டில் சாத்தியாமாயிற்றே? ஏன் அதே போல இந்த விஷயமும் நடந்திருக்கக் கூடாது? எண்ணிக் கொண்டான் வெங்கி.
"என்னப்பா? என்ன யோசனை? வேற என்ன சந்தேகம் உனக்கு? கேளு?" என்றார் அந்தப் பெரியவர்.
முதன் முறையாக அவரை நன்றாகப் பார்த்தான் வெங்கடேஷ்.
காவி நிறத்தில் வேஷ்டி, அதற்கு மேல் அதே நிறத்தில் மேல் துண்டு. மிகவும் ஒல்லியான உருவம். நெற்றியில் பளிச்கிட்ட வெண்மையான திருநீறு, அதன் நடுவில் 50 காசு அளவு குங்குமம். சடாமுடி. கழுத்தில் மட்டும் ருத்திராக்ஷ மாலை. மற்றபடி வேறு எந்த ஆபரணங்களும் இல்லை. வணங்கத்தக்க உருவம்.
"சாமி! உண்மையிலேயே நான் யாரு? வெங்கடேஷா? இல்லை ஆதித்தனா? பாலா தன்னை வேங்கையன்னு சொல்லிக்கறான். திடீர்னு ஒரு அழகான பொண்ணு வந்து நான் தான் செம்மலர்னு சொல்லுது. இதைக் கொஞ்சம் விளக்க முடியுமா சாமி?" என்றான் பணிவாக.
"கட்டாயம் விளக்கறேன் வெங்கி! இதையெல்லாம் உனக்குச் சொல்வது தான் என் பணி. அதற்காகவே நியமிக்கப்பட்டவன் நான். வெங்கி நீ தான் வெங்கடேஷும், நீ தான் ஆதித்தனும். ரெண்டுமே நீ தானப்பா. ஒரு நாணயத்தோட இரு பக்கங்கள் மாதிரி." என்றார்.
"சாமி"
"அப்பா! நமது ஆன்மாவுக்கு அழிவே கிடையாது. இறைவனது எண்ணப்படி அவ்வப்போது நமக்குச் சில பிறவிகள் வரலாம். அப்படி வரும் போது சிலர் சில முக்கியமான பணிக்காகக் கடவுளால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார்கள். ஆரம்பித்த அந்தப் பணியை முடிப்பதற்காக அவர்கள் மேலும் சில பிறவிகள் எடுக்கலாம்."
"உம்! ஓரளவு புரியுது சாமி! இப்ப வெங்கியா என் உடம்புக்குள்ள இருக்குற அதே ஆன்மா தான் ஆதித்தன் உடம்புலயும் இருந்தது. அதே மாதிரி தான் பாலா அப்புறம் திவ்யாவுக்கு. இல்லியா சாமி?"
"ரொம்பவும் சரி! சரியாப் புரிஞ்சுக்கிட்ட"
"சாமி! ஆனா எனக்கோ, பாலாவுக்கோ அந்தப் பொண்ணு திவ்யாவுக்கோ நாங்க நித்யமல்லியை எப்படி கட்டுனோம்? அவளைக் கட்டப் பயன்பட்ட குத்தீட்டியும், வாளும் இப்ப எங்கே இருக்கு? இதெல்லாம் தெரியலியே சாமி? ஒரே ஆன்மான்னா எங்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கணுமே?" என்றான் வெங்கி.
"கேக்குறது நியாமான கேள்வி தான். ஆனா இதுக்கு பதில் சொல்றது அத்தனை சுலபமில்ல வெங்கி. நாம தாயோட கர்ப்பத்துல இருக்கும் போது நமக்கு எல்லா நினைவுகளும் இருக்கும். நாம பஞ்ச பூதங்களால் ஆன இந்த உலகத்துக்குள்ள வரும் போது நம்மை சடம் என்ற காற்று தீண்டும். அந்த நொடியே நமக்கு எல்லாமே மறந்து போயிரும். அதை மாயைன்னும் சொல்லுவாங்க. ஆனா மிகப்பெரிய ஞானிகள், ரிஷிகள் இவங்கள்ல சிலர் இந்த சடத்தை வென்றிருக்காங்க. அவங்களைப் போன்றவங்க மனித இனத்தைக் காப்பாத்துறதை தன் கடமையா நெனச்சு செய்வாங்க. அவங்களுக்கு தெய்வம் உதவி செய்யும்." என்றார்.
அவரது பேச்சு முழுமையும் உள்வாங்கி மனதில் யோசித்தபடியே அமர்ந்திருந்தான்.
"மனசுல இன்னமும் கேள்விகள் இருக்கு இல்லே? கேட்டுடுப்பா" என்றார் அன்பாக.
"தெய்வம் மனுசனுக்கு உதவி செய்யும்னு சொன்னீங்க. ஆனா ஏன் விஷயங்களை இத்தனை சுத்தி வளச்சு செய்யணும். நேரா எங்க கிட்ட வந்து வாளும் குத்தீட்டியும் இருக்குற இடம் இது தான். இப்படித்தான் நித்யமல்லியை அழிக்கணும்னு ஏன் சொல்ல மாட்டேங்குது?" என்றான்.
"நெனச்சேன். இதை நீ இதைக் கேப்பேன்னு நெனச்சேன். அப்பா! நம்ம பூமி கர்ம பூமியப்பா! நம்மோட செயல்களால தான் நல்லதும் நடக்குது, கெட்டதும் நடக்குது. நம்ம மனசு, செய்கை, பேச்சு இதெல்லாம் உண்மையா மட்டுமே இருந்தா இந்த உலகம் எப்படி இருந்திருக்கும்? ஆனா நம்மால அப்படி இருக்க முடியுதா? அதனால தான் தெய்வங்கள் மனிதர்கள் மூலமாகவே தான் உதவி செய்யுறாங்க. ஆனா அதுவும் போதாம தெய்வமே எல்லாத்தையும் செய்யணும்னு எதிர்பார்க்கறீங்க" என்றார்.
"இல்ல சாமி! வந்து..."
"ஏன் வனப்பேச்சியம்மன் நெனச்சா நித்யமல்லியை அழிக்க முடியாதா? சில நொடிகள்ல செஞ்சிடலாம். ஆனா மனிதர்களானப் பிறந்த உங்க கடமை என்ன? அதை நாம தெரிஞ்சுக்கணும் இல்ல? அம்மா அப்பா ஒரு குழந்தைக்கு 3 வயசு மிஞ்சிப்போனா 6 வயசு வரைக்கும் சாப்பாடு ஊட்டுவாங்க. அதுக்குப் பிறகு தானே சாப்பிடச் சொல்லித்தரதோட, வருங்காலத்துல அவன் உணவை அவனே சாம்பாதிச்சுக்கத் தேவையான கல்வியையும் குடுக்குக்கறாங்க இல்ல? அதுக்குப் பதிலா, என் மகன் எனக்கு ரொம்ப செல்லம். அதனால அவன் படிக்க வேண்டாம், வெளியுலகத்துக்குப் போக வேண்டாம், நானே எல்லாத்தையும் செய்வேன்ன்னு நெனச்சா, அந்தக் குழந்தையோட எதிர்காலம் என்ன ஆகும்? அதே போலத்தான்ப்பா தெய்வமும். நாமளே முயற்சி செய்யணும். நம்மால முடியாத போது இறைவனை நெனச்சாப் போதும் உடனே வந்து உதவி செய்வான். அதுக்காக முயற்சியே செய்யாம எல்லாமே தெய்வம் தான் செய்யணும்னு எதிர்பார்க்குறது தவறு." என்று சொல்லி நிறுத்தினார்.
நன்றாகவே புரிந்தது வெங்கிக்கு.
"புரிஞ்சது சாமி! இத்தனை தூரம் நாங்க வந்ததுக்கு நிச்சயம் தெய்வ அருள் தான் காரணம். இதுக்கு மேல நாங்க என்ன செய்யணும் சாமி?"
"காலத்தைத் தாண்டி நீ வரணும்னு தெய்வம் நெனச்சதால தான் உன்னால வர முடிஞ்சது. அதுக்கு ஒரு காரணமும் இருக்கு. நல்லா யோசி. உனக்கு என்ன தேவை? அதை எப்படி அடைய? இதைப் பத்தியோசி."
"யோசிச்சுட்டேன் சாமி! இப்ப எங்க முதல் தேவை, சங்கிலிகருப்பண்ண சாமியும், சொரிமுத்தையனாரும் குடுத்த குத்தீட்டியையும் வாளையும் எப்படியாவது கண்டு பிடிக்கணும், அதைக் கண்டு பிடிச்ச உடனே நித்யமல்லியை எப்படி அழிக்குறதுன்னு தெரிஞ்சிரும்னு நெனக்கிறேன் சாமி" என்றான் பணிவாக.
"சபாஷ்! நல்லாவே யோசிக்கிற. இன்னும் சில நிமிடங்கள்ல நீ 2021ஆம் ஆண்டுக்குத் திரும்பிப் போகப் போற. ஆனா அப்படிப் பொறதுக்கு முன்னால சங்கிலி கருப்பன் குதிரையையும், இந்த குடிசையையும் நல்லா மனசுல பதிய வெச்சுக்கோ. அது உனக்கு உதவும்." என்றார்.
வெங்கியை அழைத்துக்கொண்டு வெளியில் வந்தார் அந்த சாமியார். கூப்பிடும் தொலைவில் அழகான கருமையான குதிரை நின்று கொண்டிருந்தது. அதன் மேல் வான நீலத்தில் ஒரு துணி போர்த்தப்பட்டிருந்தது. அருகில் சென்றான் வெங்கி. அந்த நீலத் துணி துணி போலவே இல்லை. மெல்லிய புகை போல இருந்தது. அதில் சில எழுத்துக்கள் தெரிந்தன. ஊன்றிப் படித்தான் வெங்கி. மொத்தம் மூன்றே எழுத்துக்கள். பாவநாசம், அக்கினி மூலை, பாண தீர்ந்தம். அவ்வளவு தான். அவைகளைப் படித்து மனதில் பதிய வைத்துக்கொண்டான். அவனை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார் சாமியார். அந்தக் குடிசையின் ஈசான மூலையில் பெரிய விளக்கு ஒன்று ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் அடியில் மரப்பலகை புதிதாகக் காணப்பட்டது. அதிலும் சில எழுத்துக்கள் இருந்தன.
ஆனால் வெங்கி அவற்றைப் படிக்க முயல்வதற்குள் மீண்டும் அவனைச் சுற்றி இருள் போலப் போர்த்திக்கொண்டது. தாறுமாறாக மீண்டும் தான் எங்கோ ஓடுவதை உணர்ந்தான் வெங்கி. ஆனால் இம்முறை பயமில்லை. சில விநாடிகளில் தலை கனக்க அப்படியே மயங்கிச் சரிந்தான்.
தன்னைச் சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாமல் ஓட ஆரம்பித்தான் வெங்கி. எதை நோக்கி ஓடுகிறோம்? அல்லது எதிலிருந்து தப்பித்து ஓடுகிறோம் என எதுவும் அவனுக்குத் தெரியவில்லை. மூச்சு வாங்க ஓடினான். எதிரே ஏதோ கோயில் மண்டபம் போலத் தெரிய அதை நோக்கி ஓடத்தொடங்கினான். மூச்சுத்திணற அந்த கோயில் மண்டபத்தை அடைந்தான். இதற்கு மேல் ஓட முடியாது என அப்படியே அமர்ந்து விட்டான். இப்போது யாரும் அவனை நோக்கி வருவது போலத் தோன்றவில்லை. சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். அந்த இடம் தெரிந்த இடம் போல இருந்தது! ஆனால் எந்த இடம்? எங்கே பார்த்திருக்கிறோம் என எதுவும் புரியவில்லை.
மண்டபத்துக்குப் பக்கத்தில் சிறிய வீடு போன்ற ஒன்று இருந்தது. அதன் வாயில் திறந்திருந்தது. உள்ளே பர்த்த போது யாரோ ஒருவர் தியானத்தில் அமர்ந்திருப்பது போலத் தென்பட த்ன்னையுமறியாமல் அந்த வீட்டை நோக்கி நடந்தான் வெங்கி.
"கதவு திறந்து தான் இருக்கு! உள்ள வா" என்று குரல் கேட்க பயந்து போனான்.
"யாரு? யாரு நீங்க? என்னை எப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்?" என்றான் குழறலாக.
"நீ ஆதித்தன் அல்லது வெங்கடேஷ் தானே? நீயும் உன் நண்பனும் நித்யமல்லியை அழிக்க வழி தேடுறீங்க. இல்லியா?" என்றார் அந்த மனிதர்.
அயர்ந்து போனான்.
"அதெல்லாம் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? இது என்ன இடம்?" என்றான் மெல்ல.
"இது வனப்பேச்சியம்மான் கோயில் இருக்கப் போற இடம்ன் தான்ப்பா. இங்கே பக்கத்துல தான் கோயில் வரப்போகுது." என்றார்.
"ஐயா! தப்பா நினைக்காதீங்க. வனப்பேச்சியம்மன் கோயில் கட்டி முடிச்சாச்சு. நானும் பாலாவும் கூட கும்பாபிஷேகத்துக்குத்தான் வந்தோம். ஆனா இங்கேயே இருக்கீங்க உங்களுக்கு கோயில் கட்டுனதே தெரியாதா?" என்றான்.
கடகடவென சிரித்தார் அந்தப் பெரியவர்.
"காலம்! காலம்! அது தான் எத்தனை விசித்திரமானது" என்றார்.
"என்ன சாமி சொல்றீங்க? புரியலையே?" என்றான்.
"முதல்ல உள்ள வாப்பா! வந்து உக்காரு. நீ கேக்குற எல்லா கேள்விக்கும் எனக்குத் தெரிஞ்ச பதிலைச் சொல்றேன். பயப்படாதே! நான் நித்யமல்லியோட கையாள் இல்ல. வனப்பேச்சி தான் என் தெய்வம்." என்றார். அவரது தோற்றம் பேச்சு எல்லாமே நம்பிக்கையூட்டும்படி இருக்கவே வீட்டின் உள்ளே சென்று அமர்ந்து கொண்டான்.
"இப்பக் கேளு"
"ஐயா! நீங்க யாரு? என்னை எப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்?"
"உனக்குப் புரியும்படி சொல்லணும்னா உனக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கிற ஒரு தூதுவன். வனப்பேச்சியோட தூதுவன். சாமிக்கண்ணு, கரியமணிக்கம், திவ்யா, பாலா இப்படி உங்க எல்லாரையும் எனக்குத் தெரியும்." என்றார்.
"இவ்வளவு தெரிஞ்சு வெச்சிருக்கீங்களே? ஆனா பக்கத்துலயே கோயில் கட்டியிருக்காங்க அது தெரியலையா உங்களுக்கு?" என்றான். அவன் குரலில் சற்றே ஏளனம்.
"அப்படியா? சரி! பக்கத்துல கட்டியிருக்காங்கன்னு சொல்றே இல்ல? எங்கே? அந்தக் கோயிலைக் காட்டு?" என்றார்.
திகைத்துப் போனான் வெங்கி. அவன் வந்த இடத்தில் மரங்களும், செடிகளும் அடர்ந்து இருந்ததே தவிர கோயில் இல்லையே? இது என்ன மாயம்?
"என்னப்பா? பதிலே காணும்?"
"வந்து...ஐயா...நீங்க தான் கோயிலை மறைச்சுட்டீங்களோன்னு...." இழுத்தான் வெங்கி.
"சிவ சிவா! கோயிலை நான் மறைக்கிறதாவது? அதை யாராலயும் செய்ய முடியாதுப்பா. நீ கேக்க தயார்னா விளக்க நான் தயார்." என்றார்.
"எனக்கு எல்லாமே புதிராவும் பயமாவும் இருக்கு சாமி! ஏற்கனவே நித்யமல்லி, மறு பிறவின்னு ஒரே குழப்பம். இதுல நீங்க வேற கோயிலே இனிமே தான் கட்டுவாங்கன்னு சொல்றீங்க! நான் என்னன்னு புரிஞ்சுக்க? சொல்லுங்க சாமி" என்றான் பரிதாபமாக.
"உன்னோட இந்தக் கோயில் குழப்பத்தைத் தீர்த்துட்டு மத்த விஷயங்களுக்கு வரேன். இதோ இப்ப நீ உக்காந்திருக்கியே? இந்த வீடு, இந்த இடத்துல தான் 400 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு கோயில் வரப்போகுது." என்றார்.
ஐயோ என்று கத்தி தலையைப் பிய்த்துக்கொள்ளலாம் போல இருந்தது.
"சாமி! என்னை ரொம்ப சோதிக்காதீங்க. புரியல்ல" என்றான்.
"அப்பா! நீ இப்ப கடந்த காலத்துல நிற்குறேப்பா. கோயில் 2021ஆம் ஆண்டு கட்ட்ப்படப் போகுது. இது என்ன ஆண்டு தெரியுமா? 1621. எல்லாமே அந்தத் தாய் வனப்பேச்சியோட விளையாட்டு. 1521ல தான் நீ, பாலா, திவ்யா சேர்ந்து நித்யமல்லியைக் கட்டுனீங்க. அதுக்கு நூறாண்டுகளுக்குப் பிறகு சங்கிலி கருப்பனும், சொரிமுத்தையாரும் என்னை இந்த இடத்துக்குக் காவலா நியமிச்சாங்க. ஏன் தெரியுமா? வனப்பேச்சி உன்னை இங்கே கூட்டிக்கிட்டு வருவா! உனக்கு விஷயங்களை விளக்கிச் சொல்லத்தான்." என்றார்.
குழப்பம் அதிகரித்ததே தவிரக் குறையவில்லை வெங்கிக்கு.
"சாமி! அப்படீன்னா நான் டயம் டிராவல் பண்ணி வந்துருக்கேன்னா சொல்றீங்க?"
"ஆமாப்பா! நீயா செய்யல்ல! சங்கிலி கருப்போட குதிரை உன்னை இங்கே கொண்டு வந்ததுப்பா! அந்தக் குதிரையால எந்த காலத்துக்கு வேணும்னாலும் போக முடியும். அது தான் உன்னை இங்கே கொண்டு வந்தது." என்றார் மீண்டும்.
"நான் ஓடியில்ல வந்தேன்? குதிரையில வரலியே?"
"தம்பி! அது சங்கிலி கருப்போட குதிரையப்பா! அதுல உன்னால சவாரி பண்ண முடியுமா? அது துரத்த நீ ஓட, அப்படியே அது உன்னை இந்தக் காலத்துக்குக் கூட்டிக்கிட்டு வந்திடிச்சு." என்றார்.
நம்பவே முடியாத அந்த விஷயத்தை நம்பித்தான் ஆக வேண்டும் போல. ஆனால் டயம் டிராவல்? முடியுமா? ஏன் முடியாது? வெளி நாட்டில் பல அறிஞர்களும் இதைப் பற்றிப் பேசியும், எழுதியும் வந்திருக்கிறார்களே? அப்படிப் பேசிய பல விஷயங்கள் நம் நாட்டில் சாத்தியாமாயிற்றே? ஏன் அதே போல இந்த விஷயமும் நடந்திருக்கக் கூடாது? எண்ணிக் கொண்டான் வெங்கி.
"என்னப்பா? என்ன யோசனை? வேற என்ன சந்தேகம் உனக்கு? கேளு?" என்றார் அந்தப் பெரியவர்.
முதன் முறையாக அவரை நன்றாகப் பார்த்தான் வெங்கடேஷ்.
காவி நிறத்தில் வேஷ்டி, அதற்கு மேல் அதே நிறத்தில் மேல் துண்டு. மிகவும் ஒல்லியான உருவம். நெற்றியில் பளிச்கிட்ட வெண்மையான திருநீறு, அதன் நடுவில் 50 காசு அளவு குங்குமம். சடாமுடி. கழுத்தில் மட்டும் ருத்திராக்ஷ மாலை. மற்றபடி வேறு எந்த ஆபரணங்களும் இல்லை. வணங்கத்தக்க உருவம்.
"சாமி! உண்மையிலேயே நான் யாரு? வெங்கடேஷா? இல்லை ஆதித்தனா? பாலா தன்னை வேங்கையன்னு சொல்லிக்கறான். திடீர்னு ஒரு அழகான பொண்ணு வந்து நான் தான் செம்மலர்னு சொல்லுது. இதைக் கொஞ்சம் விளக்க முடியுமா சாமி?" என்றான் பணிவாக.
"கட்டாயம் விளக்கறேன் வெங்கி! இதையெல்லாம் உனக்குச் சொல்வது தான் என் பணி. அதற்காகவே நியமிக்கப்பட்டவன் நான். வெங்கி நீ தான் வெங்கடேஷும், நீ தான் ஆதித்தனும். ரெண்டுமே நீ தானப்பா. ஒரு நாணயத்தோட இரு பக்கங்கள் மாதிரி." என்றார்.
"சாமி"
"அப்பா! நமது ஆன்மாவுக்கு அழிவே கிடையாது. இறைவனது எண்ணப்படி அவ்வப்போது நமக்குச் சில பிறவிகள் வரலாம். அப்படி வரும் போது சிலர் சில முக்கியமான பணிக்காகக் கடவுளால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார்கள். ஆரம்பித்த அந்தப் பணியை முடிப்பதற்காக அவர்கள் மேலும் சில பிறவிகள் எடுக்கலாம்."
"உம்! ஓரளவு புரியுது சாமி! இப்ப வெங்கியா என் உடம்புக்குள்ள இருக்குற அதே ஆன்மா தான் ஆதித்தன் உடம்புலயும் இருந்தது. அதே மாதிரி தான் பாலா அப்புறம் திவ்யாவுக்கு. இல்லியா சாமி?"
"ரொம்பவும் சரி! சரியாப் புரிஞ்சுக்கிட்ட"
"சாமி! ஆனா எனக்கோ, பாலாவுக்கோ அந்தப் பொண்ணு திவ்யாவுக்கோ நாங்க நித்யமல்லியை எப்படி கட்டுனோம்? அவளைக் கட்டப் பயன்பட்ட குத்தீட்டியும், வாளும் இப்ப எங்கே இருக்கு? இதெல்லாம் தெரியலியே சாமி? ஒரே ஆன்மான்னா எங்களுக்கு இதெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கணுமே?" என்றான் வெங்கி.
"கேக்குறது நியாமான கேள்வி தான். ஆனா இதுக்கு பதில் சொல்றது அத்தனை சுலபமில்ல வெங்கி. நாம தாயோட கர்ப்பத்துல இருக்கும் போது நமக்கு எல்லா நினைவுகளும் இருக்கும். நாம பஞ்ச பூதங்களால் ஆன இந்த உலகத்துக்குள்ள வரும் போது நம்மை சடம் என்ற காற்று தீண்டும். அந்த நொடியே நமக்கு எல்லாமே மறந்து போயிரும். அதை மாயைன்னும் சொல்லுவாங்க. ஆனா மிகப்பெரிய ஞானிகள், ரிஷிகள் இவங்கள்ல சிலர் இந்த சடத்தை வென்றிருக்காங்க. அவங்களைப் போன்றவங்க மனித இனத்தைக் காப்பாத்துறதை தன் கடமையா நெனச்சு செய்வாங்க. அவங்களுக்கு தெய்வம் உதவி செய்யும்." என்றார்.
அவரது பேச்சு முழுமையும் உள்வாங்கி மனதில் யோசித்தபடியே அமர்ந்திருந்தான்.
"மனசுல இன்னமும் கேள்விகள் இருக்கு இல்லே? கேட்டுடுப்பா" என்றார் அன்பாக.
"தெய்வம் மனுசனுக்கு உதவி செய்யும்னு சொன்னீங்க. ஆனா ஏன் விஷயங்களை இத்தனை சுத்தி வளச்சு செய்யணும். நேரா எங்க கிட்ட வந்து வாளும் குத்தீட்டியும் இருக்குற இடம் இது தான். இப்படித்தான் நித்யமல்லியை அழிக்கணும்னு ஏன் சொல்ல மாட்டேங்குது?" என்றான்.
"நெனச்சேன். இதை நீ இதைக் கேப்பேன்னு நெனச்சேன். அப்பா! நம்ம பூமி கர்ம பூமியப்பா! நம்மோட செயல்களால தான் நல்லதும் நடக்குது, கெட்டதும் நடக்குது. நம்ம மனசு, செய்கை, பேச்சு இதெல்லாம் உண்மையா மட்டுமே இருந்தா இந்த உலகம் எப்படி இருந்திருக்கும்? ஆனா நம்மால அப்படி இருக்க முடியுதா? அதனால தான் தெய்வங்கள் மனிதர்கள் மூலமாகவே தான் உதவி செய்யுறாங்க. ஆனா அதுவும் போதாம தெய்வமே எல்லாத்தையும் செய்யணும்னு எதிர்பார்க்கறீங்க" என்றார்.
"இல்ல சாமி! வந்து..."
"ஏன் வனப்பேச்சியம்மன் நெனச்சா நித்யமல்லியை அழிக்க முடியாதா? சில நொடிகள்ல செஞ்சிடலாம். ஆனா மனிதர்களானப் பிறந்த உங்க கடமை என்ன? அதை நாம தெரிஞ்சுக்கணும் இல்ல? அம்மா அப்பா ஒரு குழந்தைக்கு 3 வயசு மிஞ்சிப்போனா 6 வயசு வரைக்கும் சாப்பாடு ஊட்டுவாங்க. அதுக்குப் பிறகு தானே சாப்பிடச் சொல்லித்தரதோட, வருங்காலத்துல அவன் உணவை அவனே சாம்பாதிச்சுக்கத் தேவையான கல்வியையும் குடுக்குக்கறாங்க இல்ல? அதுக்குப் பதிலா, என் மகன் எனக்கு ரொம்ப செல்லம். அதனால அவன் படிக்க வேண்டாம், வெளியுலகத்துக்குப் போக வேண்டாம், நானே எல்லாத்தையும் செய்வேன்ன்னு நெனச்சா, அந்தக் குழந்தையோட எதிர்காலம் என்ன ஆகும்? அதே போலத்தான்ப்பா தெய்வமும். நாமளே முயற்சி செய்யணும். நம்மால முடியாத போது இறைவனை நெனச்சாப் போதும் உடனே வந்து உதவி செய்வான். அதுக்காக முயற்சியே செய்யாம எல்லாமே தெய்வம் தான் செய்யணும்னு எதிர்பார்க்குறது தவறு." என்று சொல்லி நிறுத்தினார்.
நன்றாகவே புரிந்தது வெங்கிக்கு.
"புரிஞ்சது சாமி! இத்தனை தூரம் நாங்க வந்ததுக்கு நிச்சயம் தெய்வ அருள் தான் காரணம். இதுக்கு மேல நாங்க என்ன செய்யணும் சாமி?"
"காலத்தைத் தாண்டி நீ வரணும்னு தெய்வம் நெனச்சதால தான் உன்னால வர முடிஞ்சது. அதுக்கு ஒரு காரணமும் இருக்கு. நல்லா யோசி. உனக்கு என்ன தேவை? அதை எப்படி அடைய? இதைப் பத்தியோசி."
"யோசிச்சுட்டேன் சாமி! இப்ப எங்க முதல் தேவை, சங்கிலிகருப்பண்ண சாமியும், சொரிமுத்தையனாரும் குடுத்த குத்தீட்டியையும் வாளையும் எப்படியாவது கண்டு பிடிக்கணும், அதைக் கண்டு பிடிச்ச உடனே நித்யமல்லியை எப்படி அழிக்குறதுன்னு தெரிஞ்சிரும்னு நெனக்கிறேன் சாமி" என்றான் பணிவாக.
"சபாஷ்! நல்லாவே யோசிக்கிற. இன்னும் சில நிமிடங்கள்ல நீ 2021ஆம் ஆண்டுக்குத் திரும்பிப் போகப் போற. ஆனா அப்படிப் பொறதுக்கு முன்னால சங்கிலி கருப்பன் குதிரையையும், இந்த குடிசையையும் நல்லா மனசுல பதிய வெச்சுக்கோ. அது உனக்கு உதவும்." என்றார்.
வெங்கியை அழைத்துக்கொண்டு வெளியில் வந்தார் அந்த சாமியார். கூப்பிடும் தொலைவில் அழகான கருமையான குதிரை நின்று கொண்டிருந்தது. அதன் மேல் வான நீலத்தில் ஒரு துணி போர்த்தப்பட்டிருந்தது. அருகில் சென்றான் வெங்கி. அந்த நீலத் துணி துணி போலவே இல்லை. மெல்லிய புகை போல இருந்தது. அதில் சில எழுத்துக்கள் தெரிந்தன. ஊன்றிப் படித்தான் வெங்கி. மொத்தம் மூன்றே எழுத்துக்கள். பாவநாசம், அக்கினி மூலை, பாண தீர்ந்தம். அவ்வளவு தான். அவைகளைப் படித்து மனதில் பதிய வைத்துக்கொண்டான். அவனை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார் சாமியார். அந்தக் குடிசையின் ஈசான மூலையில் பெரிய விளக்கு ஒன்று ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் அடியில் மரப்பலகை புதிதாகக் காணப்பட்டது. அதிலும் சில எழுத்துக்கள் இருந்தன.
ஆனால் வெங்கி அவற்றைப் படிக்க முயல்வதற்குள் மீண்டும் அவனைச் சுற்றி இருள் போலப் போர்த்திக்கொண்டது. தாறுமாறாக மீண்டும் தான் எங்கோ ஓடுவதை உணர்ந்தான் வெங்கி. ஆனால் இம்முறை பயமில்லை. சில விநாடிகளில் தலை கனக்க அப்படியே மயங்கிச் சரிந்தான்.
