என்னை வதைத்திடும் நயனமே - Story

[Nithya Karthigan]

என்னை வதைத்திடும் நயனமே

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 1



மிகப் பெரிய புகழ் பெற்ற ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலுக்கு ஈடாக ஜொலித்துக் கொண்டு இருந்தது, அந்த இரண்டு நட்சத்திர ஹோட்டல்.

அதிகாலை நான்கு மணி மிகுந்த பரபரப்புடன் ஆட்கள் அங்கும் இங்கும் ஓடிக் கொண்டு இருந்தனர்.

அந்த ஹோட்டலின் மேனேஜர் மிகவும் பணிவுடன் அவர் அருகில் காக்கி சட்டை அணிந்து தெனாவட்டாக நின்ற போலீஸ் அதிகாரியிடம் கெஞ்சிக் கொண்டு இருந்தார்.

"சார், யாரோ தப்பான நியூஸ் சொல்லி இருக்காங்க சார். எங்க ஹோட்டல் ரொம்ப பாரம்பரியமான ஒன்னு. இங்கப் போய் எப்படி சார் நாங்க தப்பான தொழில் செய்யுறோம்னு சொல்றீங்க." என்று அவரிடம் விளக்கமளித்துக் கொண்டு இருக்க,

அதிகாரியோ அவனைப் பார்த்து, "அப்போ அதுக்கு என்ன மேன் சொல்ற?" என்று கேட்டார்.

அவர் காட்டிய திசையை திரும்பி பார்த்தவருக்கு தூக்கிவாரி போட்டது. அவருக்கே இது புதிது அல்லவா? மிகவும் கௌரவமாக நடத்தி வரும் பிசினஸில் இப்படி ஒரு இழிவான செயல் செய்ய அவர் ஒன்றும் முட்டாள் இல்லையே.

'தனக்கே தெரியாமல் யாரோ இங்கே இந்த மாதிரியான வேலையை செய்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்' என்று நொடிப் பொழுதில் உணர்ந்தவர் தலைகுனிந்துக் கொண்டு அந்த அதிகாரிக்கு வழியை விட்டார்.

மேனேஜர் பார்த்துக் கொண்டு இருந்த அதிகாரிக்கும் அவரை பார்க்க சற்று பாவமாக இருந்தாலும் கடமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தவர் தனது ரெய்டை தொடர்ந்தார்.

அதே சமயம் 222 என்று பதிந்து இருந்த அறையில் குப்பறப்படுத்துக் கொண்டு இருந்தவன் மெத்தையை துழாவியபடி மெல்ல எழ முயன்றான்.

ஒரு பக்கம் தலைவலி விண்விண் என்று இருக்க, தலையை தாங்கியபடி மெத்தையில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தான் மித்ரன்.

"என்ன கருமத்தை நேத்து கொடுத்தானுங்கனு தெரில. தலை இப்படி வலிக்குது. ச்ச! பார்ட்டி சொல்லி தானே கூப்பிட்டானுங்க. எனக்கு தான் சரக்கு அடிக்கிற பழக்கமே இல்லையே. அப்புறம் என்ன ***** இதுக்கு இப்படி தலை வலிக்குது" என்று தலையை பிடித்துக் கொண்டு கண்ணை மூடியபடி பல சில திட்டுகளை வழங்கிக் கொண்டு இருந்தான், நேற்று ஏற்பாடு செய்த பார்ட்டியின் நபருக்கு.

மெல்ல கண்களை திறந்து தான் எங்கே இருக்கிறோம் என்று சுற்றி முற்றி பார்த்தவனின் கண்கள் ஒரு மூலையில் சுழன்று வரும் போது அதிர்ச்சியில் விரிந்துக் கொண்டன.

அதிர்ந்தவன் தன்னிச்சையாக எழுந்து நின்று, "ஏய் யார் நீ? இங்க என்ன பண்ற?" என கேட்டு அவள் அருகில் இரண்டடி எடுத்து வைக்க,

அவளோ, "அய்யோ கிட்ட வராதீங்க. வந்தீங்கனா குத்திட்டு ஜெயிலுக்கு போயிடுவேன்" என்று கண்ணை மூடிக் கொண்டு கையில் சிறிய பட்டன் கத்தியை வைத்துக் கொண்டு அவனை மிரட்டினாள்.

அதை பார்த்தவன், "சரியா மிரட்ட தெரியுதா உனக்கு?" என சொல்லியபடி அவள் அருகில் சென்று, பின்னால் மேசையில் நின்றிருந்த பூ ஜாடியை உடைத்து அவளின் கரத்திலிருந்த கைப்பிடி அளவு கூட இல்லாத அந்த கத்தியை வாங்கி தூரம் எறிந்துவிட்டு, உடைத்த பூ ஜாடியின் கூர்மையான பகுதியை அவள் கையில் திணித்து கண்களை திறக்கும்படி உத்தரவிட்டான்.

அவளோ பயத்தில் நடுங்கியபடி தன் கையில் உடைந்து இருக்கும் ஜாடியை பார்த்துவிட்டு அருகிலிருந்தவனை புரியாமல் பார்த்தாள்.

மித்ரனோ அவளை சரியான பொசிஷனில் நிற்க வைத்துவிட்டு மீண்டும் தான் பழைய நிலைக்கு திரும்பி வந்து, "ம்ம்! இப்ப மிரட்டு, இது தான் பெர்ஃபெக்ட்" என்றான்.

அவளோ அவன் லூசாக இருப்பானோ என்ற தோரனையில் பார்க்க, மித்ரனோ, "அந்த சின்ன கத்தியை வச்சி என்னை தாக்க முடியுமா உன்னால?" என்று கேட்டான்.

அப்போது தான் அவனின் வெற்று உடலை கண்டாள் பேதை. உடற்பயிற்சி என்னும் பெயரில் அங்கே அங்கே வீங்கி போய் கட்டுக்கோப்பான உடலை கொண்டிருந்தான் மித்ரன். அதனைக் கண்டவள் தன்னை தானே கடிந்துக் கொண்டு அவன் கொடுத்த பூ ஜாடியை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்டு, "என் கிட்ட வந்த குத்திட்டு ஜெயிலுக்கு போயிடுவேன்" என்று மீண்டும் அதே வசனத்தை கூறினாள்.

"வாவ் சூப்பர்! ம்ம் இப்படி தான் மிரட்டனும்" என்று தன்னை மிரட்டியவளை பாராட்டியவன் தன் ஷர்ட்டை தேடி எடுத்து அணிந்துக் கொண்டே, "ஆமா, யார் நீ? இந்த கேள்விக்கு நீ இன்னும் பதிலே சொல்லல?" என்றான்.

"நான் யாரா இருந்தா உங்களுக்கு என்ன? நீங்க யாரு? எப்படி இந்த ரூமுக்குள்ள வந்தீங்க?" என்று அவனிடமே அவள் கேள்விகளை திசை திருப்ப, அவனோ அவளை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தான்.

பின், "நான் யாரா இருந்தா உனக்கென்ன?" என்று அவள் கூறியதையே திருப்பிக் கூறினான்.

அவன் சிந்தை முழுவதும், 'எப்படி இங்கே வந்தோம்? நேத்து டின்னர் சாப்பிட்ட வரை தான் ஞாபகம் இருக்கு. அதுக்கு பிறகு என்னாச்சி? நான் எப்படி இங்கே வந்தேன்? இந்த பொண்ணு யாரு?' என்றே பல கேள்விகள் ஓடிக் கொண்டு இருக்க, கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டு நிஜவுலகம் வந்தான்.

ஓடி கதவருகில் சென்று லாக்கில் கை வைத்தவன் மூளையிலோ அபாயமணி போல் ஏதோ ஒன்று அடித்தது.

லாக்கிலிருந்து கையை எடுத்தவன் ஆள் பார்க்கும் சிறு ஓட்டை வழியாக வெளியேப் பார்த்தான்.

குழி ஆடி லென்சு கதவிற்கு வெளியே பல போலீஸ் ஆபிசர்களும், பத்திரிகைக்காரர்களும் நின்று இருப்பதை காட்டியது. அவர்களுக்கு பின்னால் சில பேர் மூகத்தை மூடிக் கொண்டு போவதை பார்த்தவன், நொடி பொழுதில் உணர்ந்தான் தன்னை சிக்க வைக்க யாரோ செய்த சதிவலையை.

"ஷிட்" என்று தரையை உதைத்தவன் அங்கே அவனையே மிரட்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளை வெறுப்பாக பார்த்தான்.

இரண்டு எட்டில் அவளை நெருங்கியவன் அவளின் கையை பிடித்து,"ஒழுங்கா சொல்லு, யார் நீ? இந்த ரூமுக்குள்ள எப்படி வந்த? என்னை மாட்டிவிட சொல்லி உனக்கு யார் பணம் கொடுத்தாங்க?" என்று கேள்விகளால் அடுக்கிக் கொண்டே போக, அவனை திகைத்து பார்த்தாள் பேதை.

"என் கையை விடுங்க. ரொம்ப வலிக்குது" என்று சொல்லியவள் அவன் கரங்களிலிருந்து தன் கரத்தை எடுக்கப் போராடினாள். ஆனால், ஒரு இஞ்ச் கூட நகர்த்த முடியவில்லை அவளால்.

அவனோ, "என்னடி ரொம்ப சீன் போடுற? தொழில் பண்ண வந்தவ தானே நீ?" என அமிலமாக வார்த்தைகளை வீசினான். அதை கேட்டவள் இதயமோ துடிதுடித்து போனது.

'என்ன வார்த்தை கூறிவிட்டான் என்னை பார்த்து?' என்று மனதிற்குள் மருகியவள் விழிகளில் நீர்கோர்த்து, "நான் அப்படிப்பட்ட பொண்ணு இல்லை" என்று கரகரப்பான குரலில் சொன்னாள். அவனோ மீண்டும் ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தான்.

"எப்படி நீ சொல்றது உண்மைன்னு நம்புறது? லாக்காகி இருக்கிற ரூம்ல நீ எப்படி வந்த?" என்று துளைத்தான்.

அவளோ விசும்பிக் கொண்டே, " நான் பார்க்கிற சுட்டி டிவி மேல சத்தியமா நான் அப்படிப்பட்ட பொண்ணு இல்லங்க. என் ஃப்ரெண்ட் பர்த்டே பார்ட்டிக்கு வந்தேன். நல்லா தான் போச்சி, ஏதோ ஜூஸ் ஒன்னு குடிச்சேன். அப்புறம் என்னாச்சி தெரில. கண்ணு முழிச்சி பார்த்தா நான் உங்க பக்கத்துல..." என்று அதற்கு மேல் சொல்ல முடியாமல் திணறியதை பார்த்தவன்,

"ஏது! என் பக்கத்துலயா?" எனக் கேட்டுக் கொண்டே தன் உடலை ஆராய்ந்தான்.

அவளோ அவனை சுட்டி டிவியில் வரும் பென் டென் கார்ட்டூனை போல் விசித்திரமாக பார்த்தாள்.

இதற்குள் பல முறை கதவு தட்ட பட்டிருக்க, மித்ரனோ நெற்றியை நீவியபடி அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்தான். சுற்றி முற்றி பார்த்தவனுக்கு ஒன்றும் சரியாக படவில்லை.

எதிரில் நிற்பவளை கூட நம்ப முடியாத பார்வை பார்த்தவன் அவள் கையிலிருந்த ஹாண்ட்பேக்கை வெடுக்கென பறித்தான்.

பேக் பறிக்கப்பட்டதும் பதறியவள் மீண்டும் அவனிடமிருந்து பையை வாங்க முயல, அதற்குள் பையிலிருந்த பொருட்களை கீழே கொட்டினான் மித்ரன்.

அதில் சில்லறை காசுகள், மூன்று நூறுரூபாய் தாள்கள், விசிடிங் கார்ட், பவுச், சீப்பு, ஹேர் கிளிப், பிங்க் கலர் டோரா பொம்மை போட்ட பேனா மற்றும் புதிதாக பாலிஸ் செய்தது போல் மின்னிய திருமாங்கல்யம் என அனைத்தும் வரிசையாக விழுந்தது.

அதை பார்த்தவன், "இந்த லிப்ஸ்டிக், ரோஸ் பவுடர், கண்மை எல்லாம் போடுற பழக்கம் இல்லையா?" என்று கேட்க,

அவனை முறைத்துக் கொண்டே கீழே சிதறிய பொருட்களை எல்லாம் பையில் மீண்டும் போட முயன்றவள், "ஏன் சார் உங்களுக்கு அந்த பழக்கம் இருக்கா? போட போறீங்களா?" என்றாள் எரிச்சலாக.

அவனோ, "அடிங்" என்று உதட்டைக் கடித்து முன்னேற, அதற்குள் மீண்டும் கதவு தட்டும் சத்தம் வந்து அவன் பொறுமையை பறக்கச்செய்தது.

அவளும் சிதறிய பொருட்களை எல்லாம் எடுத்தவள் தன் கையிலிருந்த தாலியை கண்கள் மின்ன ஆசையோடு பார்த்தாள். அச்சமயம் அவள் இதழ்கள் தானாகவே விரிந்துக் கொண்டது.

அதை பார்த்த மித்ரனின் மின்னல் வேக மூளையில் தீப்பொறி ஒன்று தோன்றி மறைய, வேகமாக தன் எண்ணத்தை செயல்படுத்த தொடங்கினான் அவன். "ஏய் பொண்ணே! இந்த தாலியை எடுத்து மாட்டிக்கோ" என்று உத்தரவிட்டான்.

அவளோ அதிர்ச்சியுடன், "ஏன் மாட்டிக்கனும்?" என்றாள் அப்பாவியாக.

"என்னவோ தூக்கு மாட்டிக்க சொல்ற மாதிரி இவ்வளவு ஷாக் கொடுக்கிற? தாலியை தானே மாட்ட சொல்றேன்? வெளிய ரெய்டு நடக்குது. இந்த டைம்ல நம்ம ரெண்டு பேரையும் ஒன்னா பார்த்தா, தப்பா நினைச்சி பிடிச்சிட்டு போயிடுவாங்க. அதுக்கு தான் சொல்றேன். சீக்கிரம் மாட்டு. ரொம்ப நேரமா தட்டிக்கிட்டு இருக்கானுங்க. எப்போ வேணாலும் ஸ்பேர் கீ போட்டு உள்ள வர வாய்ப்பு இருக்கு" என்று அவளை அவசரப்படுத்தினான்.

மித்ரன் கூறியதை கேட்டவளுக்கு பக்கென்று ஆனது. "அப்போ ஜெயில்ல போடுவாங்களா? விடிஞ்சதும் நியூஸ் பேப்பர்ல கொட்டை எழுத்துல நம்மளை பத்தி தப்பா வருமா?" என்று அழும் பாவனையில் கேட்டாள்.

அவளை பொசுக்கிவிடும் பார்வை பார்த்தவன், "ம்ம்ம் மாட்டு" என்றான் அழுத்தமாக.

அவளோ, "அதெல்லாம் தானா எடுத்து தாலியை மாட்டிக்கக்கூடாது, தப்பு!" என்க.

அவளை வெட்டுவது போல் பார்த்தவன், அடுத்த நொடி அவள் கையிலிருந்த தாலியை பிடிங்கி அவளின் கழுத்தில் அணிவித்தான்.

அவனின் செயலில் உறைந்து நின்றாள் பாவையவள்.

இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.


வாசித்து பார்த்துவிட்டு கீழே உள்ளே கருத்து திரியில் உங்கள் கருத்துகளை கூறுங்கள்..

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 2



மித்ரன் தாலியை திடீரென்று அணிந்து விடுவான் என்று எதிர்பாராதவள் ஸ்தம்பித்து நின்றாள்.

மித்ரன் தாலியை போட்டுவிடவும் கதவு திறந்துக் கொண்டு ஆட்கள் உள்ளே வரவும் சரியாக இருக்க, அதிர்ந்து நின்றவள் அறைக்குள் நுழைந்தவர்களை பார்த்து மேலும் அதிர்ந்தாள்.

தன்னிச்சையாக அவளே அறியாமல் பயத்தில் மித்ரனின் கரத்தை பிடித்துக் கொண்டு அவன் முதுகு பின்னால் பதுங்கிக் கொண்டாள்.

அவளை பக்கவாட்டாக திரும்பி பார்த்தவனின் விழிகள் அவளின் பயந்த நயனங்களை கண்டு என்ன உணர்ந்ததோ, அவளை பிடித்து இருந்த கரத்தில் மென்மையாக அழுத்தம் கொடுத்தான்.

அந்த அழுத்தம் என்னை தாண்டி உன்னை எந்த ஆபத்தும் நெருங்கவிடாமல் பாதுகாப்பேனடி என் நயனமே என்று சொல்வது போல் இருந்தது.

அறைக்குள் வந்த இன்ஸ்பெக்டரோ மித்ரனை கண்டு வியப்புடன் சல்யூட் அடித்துவிட்டு பவ்யமாக "சார் நீங்க இங்க..." என்று இழுத்தான். பின், பார்வை மித்ரன் பின்னால் இருந்தவளின் மீது படிந்து மீண்டது.

அவரின் கேள்வியை உணர்ந்த மித்ரனோ, "ஷி இஸ் மை வைஃப்" என்று சொல்லிவிட்டு, "ஏன் என் வைஃப் கூட வெளியே வந்து தங்குவதற்கும் டிபார்ட்மெண்டில் பர்மிஷன் வாங்கனுமா?" என்றான் எரிச்சலோடு.

"அப்படியெல்லாம் இல்ல சார். இங்க தப்பான தொழில்.." என அவர் தொடங்க.. மித்ரனின் அனல் தெறிக்கும் பார்வையில் மீதி வார்த்தையை உள்ளேயே இழுத்துக் கொண்டார்.

அதற்குள் பத்திரிக்கை ஆட்கள் உள்ளே நுழைந்து, யார்? என்று பார்க்க நினைக்கையில் அவர்களை தடுத்து நிறுத்தச் சொன்னார் அந்த அதிகாரி.

பின், மித்ரனிடம் திரும்பியவர் தயக்கத்தோடு, "பட், சார் உங்களுக்கு நெக்ஸ்ட் மன்த் தானே எங்கேஜ்மென்ட் நடக்கப் போறதா உங்க அப்பா சொன்னாரு. ஆனா, இப்போ வைஃப்னு சொல்றீங்க?" என்றவரை எப்படி சமாளித்து அனுப்புவது என்று ஒரு கரத்தால் நெற்றியை நீவி யோசித்தவன்,

"நாங்க லவ் மேரேஜ்யா. நேத்து தான் மேரேஜ் பண்ணோம். டாடியை எப்படி சமாதானம் செய்யனும்னு பேசி முடிவு பண்ண தான் இந்த ஹோட்டல்ல தங்கினோம். பட் நான் விசாரிச்ச வரைக்கும் இந்த ஹோட்டல் மேல எந்த தப்பான நியூஸும் இல்லையே" என்று கேள்வியை திசை திருப்பினான் யுக்தியாக.

அவரும் அவன் கூறியது உண்மை என்று நம்பினார். பின், "யெஸ் சார், மேனேஜருக்கு கூட இங்க நடக்கிற தொழிலைப் பத்தி தெரில. எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில தகவல் வந்துச்சி சார். அதை உறுதிப்படுத்த தான் கான்ஸ்டபிளை அனுப்பி நோட்டம் விட சொன்னேன். அந்த மறைமுக நபர் சொன்ன விசயம் உண்மையினு தெரிஞ்சதும் தான் சார் ரெய்டு வந்தோம். பட், இங்க உங்களை எதிர்ப்பார்க்கல" என்று விளக்கம் அளித்தவர் மீண்டும் சல்யூட் அடித்துவிட்டு,

"நீங்க மேடம் கூட கிளம்புங்க சார். மீதியை நான் பார்த்துக்கிறேன். சீக்கிரம் போய் அப்பாவை கன்வின்ஸ் பண்ணுங்க சார். கண்டிப்பா அப்பா உங்க காதலை ஏத்துப்பாங்க" என்று சிரித்துக் கொண்டு கூறினார்.

மித்ரனுக்கோ, "அப்பாட்டா" என்று இருந்தது.

பின், கதவை எட்டிபார்த்தவன் எண்ணத்தை புரிந்த அதிகாரியோ, "நான் கிளியர் பண்றேன் சார்." என்று கூறிய கையோடு கதவை சாத்திவிட்டு வெளியே சென்று, "போங்க போங்க உள்ள எந்த தப்பான ஆளுமில்ல. ரெய்டு முடிஞ்சது" என ஊடகத்துறையினரை கலைத்து விட,

அதில் ஒருவனோ, "யாரும் இல்லாத ரூம்லயா சார் இவ்வளவு நேரம் பேசிட்டு இருந்தீங்க?" என்று விவரமாக கேட்டான்.

அவரோ எரிச்சலோடு அந்த நிரூபரை பார்த்து, "உனக்கு உயிர் வாழ ஆசை இல்லையா?" என்று மெல்ல அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் கூறினார்.

நிரூபரோ அதிர்ச்சியுடன் அவரைப் பார்க்க, இன்ஸ்பெக்டர், "போங்க போங்க" என்று அங்கே இருந்த கும்பலை கலைத்து அனுப்பிவிட்டு மித்ரனுக்கு தகவல் கூறினார்.

அதே சமயம் மித்ரனின் கரங்களை பிடித்துக் கொண்டு இருந்தவள் சட்டென அவனிடமிருந்து விலகி நின்று, "ஏன் இப்படி பண்ணீங்க? என்னை கேட்காம என் கழுத்துல தாலி கட்டிட்டிங்க?" என்றாள் விசும்பலுன்.

மித்ரனோ, "சின்ன திருத்தம் மேடம், அது கட்டினதில்லை, மாட்டிவிட்டது. கழட்டி போட்டுட்டு வேற வேலையப் பாரு" என சர்வ சாதாரணமாக சொன்னவன் அவசரமாக அங்கே இருந்து வெளியேறினான்.

அவன் போனத் திசையை எந்த உணர்வுமின்றி வெறித்துப் பார்த்தவளின் நயனங்களில் கண்ணீர் மட்டும் அருவிபோல் வழிந்தது.

வீட்டிற்கு சென்ற மித்ரன் கடுப்புடன் தனதறைக்குப் போக எத்தனிக்க, "என்னப்பா என்னோட புது மருமகளை காணோம்?" என்று நக்கலாக கேட்ட தன் தந்தை தயாளனின் குரலில் நின்றான்.

"அதுக்குள்ள அந்த இன்ஸ்பெக்டர் போட்டு கொடுத்திட்டானா?" என அந்த இன்ஸ்பெக்டர் மீது கோபம் எழ, தந்தை முன்னால் காட்டிக் கொள்ளாமல் சாதாரணமாக, "டாட் அது.." என பேச வந்தவனை இடைமறித்து,

"உனக்கு நெக்ஸ்ட் மன்த் எங்கேஜ்மென்ட். நீ லவ் பண்ணி இருந்தா, பொண்ணு பார்க்கும் போதே சொல்லி இருக்கலாமே. எதுக்கு யாருக்கும் தெரியாம கல்யாணம் பண்ணனும்"என்று சொல்ல,

மித்ரனோ, 'போச்சிடா இவரே ஒரு கற்பனை பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டாரு' என்று எண்ணிவிட்டு மறுகணமே, "அட இது கூட நல்லா இருக்கே. எப்படியாவது அந்த எங்கேஜ்மென்ட் நிறுத்தனும் நினைச்சேன். ஆனா, ஆடு தானா வந்து மாட்டுது' என்று உள்ளுக்குள் குதூகலித்தபடி வெளியே அப்பாவிப்பிள்ளை போல் பாவனை செய்து,

"டாட் நான் சொல்லனும் நினைச்சேன். பட் அதுக்குள்ள எங்களுக்கு பிரேக்கப்பாகிடுச்சி. அந்த சோககீதம், ச்சா! சோகத்தில் இருக்கும் போது நீங்க பொண்ணு பார்க்கிறதா சொன்னீங்க. அதான் என் காதல் தான் செத்துப் போச்சி உங்க ஆசையை ஏன் சாகடிக்கனும்? என்னைய நானே தேத்திக்கிட்டு உங்களுக்காக சிரிச்ச முகமா வந்தேன்" என்று எல்லையில்லாமல் பொய் சொல்லிக்கொண்டே போனான்.

தயாளனோ அவன் கூறுவது அனைத்தும் உண்மை என்று நம்பி கண்கலங்கியவண்ணம், மகனின் இரு பக்க தோளையும் அழுத்தி, "உன்னை நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப பெருமையா இருக்கு, மை பாய்" என்று சொல்லியவர், மித்ரன் ஜோடிக்க, அடுத்த கதைக்கு ஒரு ஹிண்ட்டை எடுத்து கொடுத்தார்.

"ஆமாப்பா எங்க என் மருமக?" என்று கண்கள் மின்ன கேட்டார்.

மித்ரனோ அஷ்டகோணலாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, 'இப்ப என்ன கதை சொல்றது?' என வேகமாக யோசித்தவனின் காதில் ஹாலில் யாருமற்று ஓடிக் கொண்டு இருந்த அலைபாயுதே படத்தின் வசனம் காதில் விழுந்தது.

'சக்தி நீ அழகா இருக்கனு நினைக்கல…' என்ற வசனம் செவிகளில் எட்டி அதன் மேல் பகுதியிலிருந்த மூளைக்குள் கணப்பொழுதில் ஒரு கதை தோன்ற அதை அப்படியே கூறத் தொடங்கினான்.

"டாட் அவளோட வீட்ல மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. அப்போ தான் என் ஆளுக்கு நான் இல்லாம வாழ முடியாதுனு ஞானம் பிறந்து இருக்கும் போல. சோ கல்யாணம் பண்ணா என்னை தான் பண்ணுவேனு சாக போய்ட்டா" என அவன் கூற,

அவரோ பதற்றத்துடன், "அச்சோச்சோ மருமகளுக்கு ஏதும் ஆகலயே" என பரிதவிப்போடு கேட்க,

மித்ரனோ, 'நம்பிட்டாருடா மித்ரன் கண்டினியூ பண்ணு' என ஆனந்தத்தில் முகத்தை அழும் குழந்தை போல் வைத்துக் கொண்டு,

"நானும் இப்படி தான் ப்பா, பதறினேன்.. கோபப்பட்டேன்... நடிச்சேன்..."

"நடிச்சியா?" என அவர் இடையில் வர,

அவனோ, 'அய்யோ ரொம்ப ஓவரா போறேனோ' என நினைத்தவன், "நடிச்சேன் இல்லப்பா துடிச்சேன்.. டங்க்கு ஸ்லிப் ஆயிடுச்சு" என்று சமாளித்தான்.

அவரோ பொய்யை உண்மை என்று நம்பி கதைக் கேட்கும் ஆர்வத்தில், "அப்புறம் என்னாச்சிப்பா" என்றார் தழுதழுத்த குரலில்.

"அப்புறம் அவளை பார்த்து நாலு திட்டு திட்டி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன் ப்பா. கல்யாணம் முடிஞ்சதும் எப்பவும் போல அவங்க வீட்டுக்கு போய்ட்டா. கொஞ்ச நாள் போனதும் அவங்க வீட்ல பேசிட்டு நம்ம வீட்டுக்கு வரேன்னு சொன்னா டாட்" என்று ஒரு வழியாக ஜோடித்த பொய் கதைக்கு முற்றுபுள்ளி வைத்தான்.

ஆனால் அந்த முற்றுபுள்ளி, புள்ளியாக நிற்காமல் துணைக்கு ஒரு புள்ளி போட்டு தொடர்கதையாக தொடரப் போவதை அவன் அப்பொழுது அறியவில்லை.

மித்ரனின் தந்தையோ மகன் கூறியதை நினைத்து வருத்தம் கொண்டவர், ஏதோ நினைவு வந்ததாக, "அப்போ எதுக்குப்பா அந்த ஹோட்டல்ல இருந்தீங்க?" என்று கேட்க,

மித்ரனோ, 'ரிட்டேர்டு ஆகிட்டாலும் போலீஸ் மூளை எப்படி வேலை செய்யுது பாரு' என்று கடுப்பானான்.

"அது டாட், எப்படி அவங்க வீட்டு ஆளுங்களை சமாளிக்கிறதுனு ப்ளான் போடப் போனோம்" என்று கூறினான்.

மகனை சந்தேகமாக பார்த்தவர், "ப்ளான் போட நைட் முழுக்க ஆகுமா என்ன?" என்று கேட்க, மித்ரனோ அடுத்து என்ன சொல்வது என்று தெரியாது முழித்தான்.

எவ்வாறு உண்மையை கூறுவான்? யாரோ தன்னை மாட்டிவிட இவ்வாறு எல்லாம் செய்துக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் என்று.

அச்சமயம் மித்ரன் போன் அலற அதை எடுத்து பேசத் தொடங்கியவன் அப்படியே அங்கே இருந்து நழுவினான்.

மகனையே சந்தேகத்தோடு பார்த்துக் கொண்டு இருந்த தயாளன் பெருமூச்சுடன் அவரும் சென்றார்.

அறைக்குள் வந்த மித்ரன், "நான் சொன்னதை கண்டுபிடிச்சிட்டீங்களா? நேத்து நைட் பார்ட்டில என்ன நடந்துச்சி? நான் எப்படி அந்த ரூமுக்குள்ள போனேன்?" என்று தனக்கு கீழ் வேலை செய்யும் நம்பிக்கையான ஒருத்தரிடம் நேற்று இரவு நடந்ததை பற்றி விசாரிக்க சொன்னான் மித்ரன்.

"யெஸ் சார், அந்த ஹோட்டல் சிசிடீவி செக் பண்ணோம், நீங்களும் உங்க நண்பரும் பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டுட்டு இருக்கிங்க. அப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுயநினைவு இழந்து இருக்கிங்க. அப்போ சரியா அடையாளம் தெரியாத ஒருத்தர் உங்களை 222 என்ற ரூமுக்கு அழைத்து வந்து விட்டு போய் இருக்காரு சார்" என்று அவன் சேகரித்த தகவலை கூற,

மித்ரனோ கோபத்துடன், "அந்த ஆளு யாருன்னு தெரிஞ்சதா?" என்க.

"நோ சார், முகம் எந்த கேமராவிலும் சரியா தெரியல" என்றார்.

அவனோ நெற்றியில் கை வைத்துக்கொண்டு கண்ணை மூடினான்.

பெண்ணவளின் நீள நயனங்கள் மின்னல் வெட்டு போல் வந்து போக சட்டென கண்ணை திறந்து, "அப்போ அந்த பொண்ணு?" என்று கேட்டான்.

"அந்த பொண்ணு இன்னொரு பொண்ணோட பர்த் டே பார்ட்டிக்கு வந்து இருப்பாங்க போல சார். அப்போ தெரியாம டிரிங்ஸ் மாத்தி குடிச்சி இருக்காங்க. அந்தப் பொண்ணும் சுயநினைவு இல்லாம தள்ளாடிட்டு நடந்து போனப்ப, அதே அடையாளம் தெரியாத அந்த ஆள் உங்களை வச்சி லாக் பண்ண ரூம்ல உங்க கூட வச்சி லாக் பண்ணி இருக்காங்க" என்று கூறியவன், "சார் அந்த புட்டேஜ் உங்களுக்கு சென்ட் பண்ணி இருக்கேன்" என்று சொல்லிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்துவிட்டார் .

மித்ரனோ, "அப்போ அவ சொன்னது உண்மை. சோ அவளுக்கு இதில் தொடர்பு இல்ல. ஆனா யார் என்னை மாட்டிவிட நினைக்கிறது?" என்று யோசித்தவன் அந்த புட்டேஜை ஒரு தரம் பார்த்துவிட்டு போனை தூரம் வீசினான். பின், அப்படியே மெத்தையில் சரிந்தான்.

சிறிது நேரம் கழித்து குளித்து முடித்து தயாராகி காக்கி உடையை அணிந்துக் கொண்டு வெளியே வந்தவனை பெருமை பொங்க பார்த்தார் தயாளன்.

அவர் கமிஷ்னராக இருந்த போது கிடைத்த சந்தோஷத்தை விட, மகன் கமிஷ்னராக இருந்து வேட்டையாடுவதை பார்க்கும் போது தான் அவருக்கு எல்லையில்லா சந்தோஷம்.

யாருக்கு தான் பிடிக்காது மகனின் திறமைகளும் வளர்ச்சியும் பார்க்க! எந்த தந்தைக்கு பிடிக்காமல் போகும்? அதில் தயாளன் மட்டும் விதி விலக்கா என்ன! ஆனால், அவரின் ஒரே பலவீனம் எப்பொழுதும் மகனை கண்மூடித்தனமாக நம்புவது தான்.

மகனின் படிப்படியான வெற்றியை கண்டவர் விருப்பு ஓய்வு வாங்கிக்கொண்டு அல்லவா வந்து விட்டார். அதை அறிந்த மித்ரனோ தாம்தூம் என்று குதித்தான். ஆனால், அவரோ அதை எதையும் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் மகனின் வளர்ச்சியை கண்குளிரக் கண்டார்.

அவனின் திறமையிலும் செயல்பாட்டிலும் அவனுக்கு வெற்றிகளும் பதவி உயர்வுகளும் வந்து சேர... இம்முறை தந்தையின் சிபாரிசு இன்றியே கமிஷ்னராக மாறி இருந்தான் மித்ரன்.

ஆரம்பக் காலத்தில் தந்தையின் சிபாரிசில் வந்தவன் என்ற பேச்சுகள் எல்லாம் இப்போது தகர்க்கப்பட்டு இருந்தன என்று சொல்வதை விட கடும் உழைப்பால் தகர்க்கப்பட வைத்தான் மித்ரன்.

கமிஷனர் ஆபிஸ்க்கு வந்தவன் தனதறையை நோக்கி செல்ல, எதிர்ப்பட்டவர்கள் அனைவரும் அடித்த சல்யூட்டிற்கு தலையசைத்தவண்ணம் இருந்தான்.

அறைக்குள் நுழைந்ததும் வழக்கம் போல் "பிரகாஷ்" என குரல் கொடுத்த போது தான் உணர்ந்தான், இல்லாத பிரகாஷை தான் அழைத்ததை.

சிறு மனத்தடுமாற்றம் அடைந்தவன் மெல்ல இருக்கையில் அமர்ந்து பின்னால் சாய்ந்தான். இருவிழிகளுக்கும் நடுவில் தன் இருகரங்களின் பெருவிரலை வைத்து அழுத்தியவன் நினைவோ, அன்று ஒரு நாள் குற்றவாளியை பிடிக்க சென்ற பொழுது தன்னை நோக்கி வந்த தூப்பாக்கி குண்டை அருகிலிருந்த பிரகாஷ் தன்னை தள்ளிவிட்டு தான் தன் இதயத்தில் வாங்கிக் கொண்டு தன் உயிரை விட்ட சம்பவத்தை நோக்கி சென்றன.

எப்பொழுதும் அலுவலகம் வந்ததும் முதலில் அவனின் உதடுகள் உச்சரிக்கும் வார்த்தை பிரகாஷ்! அதுவே இன்றும் வந்து இருந்தது. அதை நினைத்து வேதனை கொண்டவன், பின் தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்டு தன் பணிகளை செய்ய ஆரம்பித்தான்.

இப்படியே ஒருவாரம் காலம் நாட்கள் நகர, அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் மிக பெரிய காம்ப்ளக்ஸ் முன்னால் வந்து மித்ரனின் ஜீப் நின்றது. அதில் மஃப்டியில் வந்து இறங்கினான் மித்ரன்.

ஒரு கேஸை பற்றி விசாரிக்க வந்தவன் செவிகளிலோ, "பாவம்ப்பா அந்தப் பொண்ணு! நாலு பேர் சேர்ந்து வம்பு இழுக்குறானுங்க. சுத்தி இருக்கிறவனுங்க எல்லாம் வேடிக்கை பார்க்கிறாங்க. யாராவது தட்டி கேட்கிறாங்களா?" என்று இருவர் புலம்பிக்கொண்டு போவது கேட்க, நேரே அந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தான், தனக்கு தானே ஆப்பு வைத்துக் கொள்ள.

இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.



போன அத்தியாயத்திற்கு கருத்து தெரிவித்த அனைத்து உள்ளங்களுக்கும்.. நன்றிகள்... ப்ரெண்ஸ் ஒரு சின்ன உதவி.. கருத்துகளை... கதை திரியில் பதிவு செய்யாமல்.. கருத்து திரி (திக்ஷிதா கமெண்ட்ஸ்) திரியில்.. பதிவு செய்யுங்கள்... அதற்காக லிங்க் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 3


தன் தோழி சுதாவுடன் அந்த மிக பெரிய மாலுக்குள் நுழைந்தவள் தோழியை திரும்பி பார்த்து, "உன்னால தான்டி சுதா அன்னிக்கு ஒரு கிறுக்கன் என் கழுத்துல தாலிக்கட்டிட்டான். இந்த தாலியோட ஹாஸ்டல்ல வேற சேர்க்க மாட்டிக்கிறாங்க. இரண்டு நாள் டைம் கொடுத்து இருக்காங்க, கிளம்ப சொல்லி. இல்ல தாலிக்கட்டினவன கூப்பிட்டு வர சொல்றாங்க" என்று மின்விசையால் நகரும் படிகளில் சென்றுக்கொண்டே சோகமாக பேசினாள் திவ்யா.

"அடியே என்னவோ நான் கட்ட சொன்ன மாதிரி சொல்ற? ஆமாம் அவன் தாலிக்கட்டுற வரைக்கும் நீ என்ன பண்ணிட்டு இருந்த?" என்று ஒற்றை புருவத்தை தூக்கி கேட்க,

திவ்யாவோ, "அட அவன் சுட்டி டிவில வர ஜாக்கி மாதிரி கண்ணு அசருர நேரத்தில டக்குனு மாட்டிவிட்டுடான். " என்று பேசியபடியே அங்கே இருந்த காபிஷாப்பிற்குள் நுழைந்தனர் இருவரும்.

"ஏன்டி அங்க இருந்து தப்பிக்க தான் தாலியை போட்டு விட்டாரு. நீ ஏன் அதை பெருசா எடுத்துகிற? கழட்டி போட்டு வேற வேலையை பார்க்க வேண்டியது தானே?" என்று கூறும் தோழியை முறைத்து பார்த்தாள் திவ்யா.

தோழியின் கோபத்தை பார்த்த சுதா "சரிடி புரியுது, உனக்கு இந்த தாலி சென்டிமென்ட் இருக்குனு. உங்க அம்மா தாலி இது. உன் கல்யாணத்துக்கு அடகு கடையில இருந்து எடுத்தவ எதுக்குடி பையில போட்டு சுத்திட்டு இருந்த. அந்த தாலியை பையில வச்சிக்கிட்டு இல்லாம இருந்து இருந்தா இந்நேரம் இப்படி புலம்பிட்டு இருந்து இருக்க மாட்டல்ல?" என்று அறிவாளியாக பேசும் தோழியை கடுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளின் கைப்பேசியில் டிங் என்று ஒலி வந்தது.

அதை எடுத்து பார்த்தவளின் முகம் சுருங்கி போக, திவ்யாவை பார்த்துக் கொண்டு இருந்த சுதாவோ "என்னடி உன் ஆளா?" என்றாள் சரியாக.

திவ்யாவும் ஆம் என்று தலையை ஆட்டினாள்.

"கன்ஃபார்மா அவனை பிரேக்கப் பண்ண போறியா?" என்று கேள்வியாக கேட்க,

திவ்யாவோ, " வேற வழி இப்ப எனக்கு இல்லடி. என்னால அவன் என் கழுத்துல மாட்டிவிட்ட எங்க அம்மா தாலியை கழட்ட முடியாதுடி. என் மனசு உறுத்திக்கிட்டே இருக்கும். இந்த தாலியை மறைச்சிட்டு மதனை ஏமாத்த முடியாது" என்று கவலையோடு கூறினாள்.

அதே சமயம் சிரித்த முகத்தோடு அவர்களை நோக்கி வந்த மதனை ஏறெடுத்து பார்க்கவே திவ்யாவிற்கு சங்கடமாக இருந்தது.

அவனை பார்ப்பதை தவிர்க்க முயன்றாள். அதை உணர்ந்தவனின் சிரிப்பு தானாக அடங்கி போனது.

உரிமையோடு திவ்யாவின் அருகில் அமர்ந்தவன் அவளின் தோளில் கைப்போட்டு, " ஹாய் டியர், என்ன அவசரமா வர சொன்ன? " என்று கேட்டான்.

அவளோ நெளிந்துக் கொண்டு அவனிடமிருந்து சற்று தள்ளி அமர்ந்தவள் அவன் கரத்தையும் எடுத்துவிட்டாள்.

திவ்யாவின் இந்த புதிய அணுகுமுறையை புருவம் சுருக்கி பார்த்தவனை கண்டுகொள்ளாமல் சுதாவோ தனக்கு எதற்கு வம்பு என்று மும்முரமாக காபியை அருந்த தொடங்கினாள்.

மதனோ "என்னாச்சி திவி? " என அவள் கரத்தை மென்மையாக பிடித்துக் கொண்டு கேட்க,

திவ்யாவோ, "மதன் எனக்கு கல்யாணமாகிடுச்சி" என்று நேராக விசயத்திற்கு வந்தாள்.

மதனோ முதலில் அதிர்ந்தாலும் பின் " ஏய் என்ன பிராங்க் பண்றீயா? ஆமா கேமரா எங்கே? "என்று சுற்றி முற்றி தலையை சுழல விட்டான்.

திவ்யா இல்லையென்று தலையாட்டி கழுத்தில் இருந்த தாலியை எடுத்து அவன் முன் நீட்டினாள்.

அதை பார்த்தவன் திகைத்து போய் " ஏ..ஏய் என்னடி இது?" என்று நடுக்கத்துடன் வார்த்தைகள் வெளியிட்டான்.

திவ்யா அன்று நடந்த அனைத்தையும் ஒன்று விடாமல் கூறினாள்.

அதைக்கேட்ட மதன் கோபத்துடன், "இது என்ன பைத்தியக்காரத்தனம்? அன்னிக்கு நடந்தது ஜஸ்ட் ஒரு ஆக்சிடெண்ட் தான். அதப் போய் பெரிய விஷயமா எடுத்துகிட்டு அந்தத் தாலியை கழுத்தில் போட்டு கிட்டு இருக்க? " என்று திவ்யா கூறிய விஷயத்தை அவன் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் இருந்தான்.

அவளோ " இது உனக்கு பெரிய விஷயமா இல்லாம இருக்கலாம் மதன். ஆனா என்னை பொறுத்த வரைக்கும், ஒரு பொண்ணு கழுத்துல ஒரு வாட்டி தாலி ஏறிட்டா, அதுதான் அந்த பொண்ணோட வாழ்க்கை. திரும்பவும் இந்த தாலி என் கழுத்துல இருந்து இறங்கணும்னா! இந்த தாலியை என் கழுத்துல கட்டினவன் செத்தா மட்டும்தான் நடக்கும்." என்று பழைய பஞ்சாங்கத்தை போல் பேசிய திவ்யாவை எரிச்சலுடன் பார்த்தான் மதன்.

அதே நேரம் அங்கே வெளியே ஒரு பெண்ணிடம் நான்கு பேர் வம்பு இழுத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அதை பார்த்தவர்கள் அத்திசையை நோக்கி போக, அங்கே மித்ரனும் சரியாக வந்தான்.

அந்த நான்கு பேரும் மித்ரனை மஃப்டியில் கண்டதும் பயந்து தலைத்தெறிக்க ஓடிவிட, அப்பெண்ணோ அழுதுக் கொண்டே கீழே சிதறிய அவள் உடைமைகளை எல்லாம் எடுத்து வைத்தாள்.

அதை பார்த்த மித்ரன் அப்பெண்ணுக்கு உதவி செய்ய வர, அதே சமயம் திவ்யாவும் உதவி செய்ய வந்தாள்.

ஆனால் இருவருமே ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்ளாமல் பொருட்களை எடுத்துக் கொடுத்து விட்டு திரும்பிய கணம் திவ்யா மித்ரனை பார்த்து விட்டாள்.

மித்ரனோ இவளுக்கு தன் முதுகை காட்டிக் கொண்டு நிற்க, அவனின் ஆளுமையான முதுகின் அளவை பார்த்தவள் புருவங்களை சுருக்கி, "இந்த அளவு ஜிம்பாடி முதுகு அந்த கிறுக்கனோடது தானே? " என சரியாக யூகித்தாள்.

ஒருமுறை மட்டுமே பார்த்தவனின் உடலமைப்பை படம் பிடித்தாற் போல் சேமித்து வைத்து இருக்கும் அவளின் மூளையை எண்ணெய் சட்டியில் போட்டு பொறித்து சாப்பிடும் அளவுக்கு அவளுக்கே அவள் மீது வெறுப்பாக இருந்தது.

மித்ரன் திரும்பி கூட பார்க்காமல் அப்பெண்ணிடமிருந்து விலகி முன்னேறி நடக்க, திவ்யாவோ தன்னுடன் இரு ஜீவன்கள் இருப்பதையும் அந்நொடி மறந்து மித்ரன் பின்னால் ஓடி போனவள் அவன் முன் சென்று வழிமறித்து நின்றாள்.

தன் முன் வேகமாக வந்து ஒரு பெண் நிற்பதை அவன் புரியாமல் பார்க்க, அவளோ, "உங்க கிட்ட பேசனும் "என்றாள்.

அவன் தன் முன் வந்து நின்றவளை ஏற இறங்க பார்த்து, "உன்னை எங்கேயோ பார்த்து இருக்கேனே? "என்று யோசனையாக சொல்ல, மித்ரன் கூறியதை கேட்டவளுக்கு கோபம் தலைக்கேறியது.

பல்லை கடித்துக் கொண்டு " ம்ம் உங்க பொண்டாட்டி "என்றாள்

" வாட்? " என அவன் அதிர்ந்து கேட்க, அவளோ தன் கழுத்தில் இருந்த தாலியை அவன் முன் நீட்டி, "இதை போட்டுக்கிட்டு வீட்டுக்கு போக முடில. அப்பா என்னை திட்றாரு. அவரோட வளர்ப்பு தப்பா போச்சினு சொல்றாரு. நீங்க வாங்க வந்து பேசி புரிய வைங்க." என அவன் தன்னை மறந்ததை கூட பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் சிறுப்பிள்ளை போல் அவன் கரம் பற்றி வீட்டிற்கு அழைத்தாள்.

மித்ரனோ சினத்தோடு " ஏய் அறிவு இருக்கா? பப்ளிக் ப்ளேஸ்ல இப்படி தான் நடந்துப்பாங்களா? அதுவும் உயர் அதிகாரியான என் கிட்ட?" என்று அவளை மிரட்டும் தோரனையில் பேச,

அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாதவள் "அப்பா அடிக்கும் வாங்க" என்று அழைத்தாள்.

அவனோ தன் பொறுமையை மிகவும் கஷ்டப்பட்டு இழுத்து பிடித்தவன் " இதை ஏன் நீ இன்னும் போட்டுக்கிட்டு இருக்க? அன்னிக்கு வேற வழியில்லாம தப்பிக்க போட்ட டிராமா இது. அதை நீ இன்னும் கன்டினியூ பண்ணிட்டு இருப்பியா?" என்றான் அடக்கப்பட்ட கோபத்துடன்.

அவளோ சிறுப்பிள்ளை அடம்பிடிப்பது போல் "அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. எங்களை பொறுத்தவரை ஒரு வாட்டி கழுத்துல தாலி ஏறிட்டா அப்புறம் புருஷன் செத்ததுக்கு அப்புறம் தான் அந்த தாலியை இறக்குவோம்" என்றாள் பிடிவாதமாக.

மித்ரன், "அதுக்கு என்னை சாக சொல்றீயா?" என்று கேட்டான் கோபத்தின் உச்சியில்.

"அய்யயோ ஏன் இப்படி வெள்ளிக்கிழமை அதுவுமா அபசகுனமா பேசிட்டு இருக்கிங்க? என் கழுத்துல இருக்கிற தாலிக்கு ரொம்ப சக்தி அதிகம். உங்களை நூறு வருஷம் வாழ வைக்கும். " என்று வானத்தை பார்த்து இருக்கரம் கூப்பி பேசியவளை பார்த்தவனுக்கு எரிச்சலாக வந்தது.

அன்று வேறு வழியின்றி தாலியை அணிவித்ததை நினைத்து இன்று தன்னை தானே பஞ்ச் பேக்கில் அடித்து வெளுப்பதுப் போல் மானசீகமாக அடித்துக் கொண்டான்.

அதற்குள் அந்த இரு ஜீவன்களும் அங்கே வந்துவிட, அவளோ " சரி வாங்க, அப்பா மாப்பிள்ளைய அழைச்சிட்டு வர சொன்னாரு. "என்று கூறி மித்ரனின் கரத்தை பிடிக்க முயன்றாள்.

அதை பார்த்த மதனுக்கு பற்றிக்கொண்டு வந்தது.

சுதாவோ "எது மாப்பிள்ளையா? அப்பாவா?" என்று வாயை பிளந்துக் கொண்டு நின்றாள்.

மித்ரன் கோபமாக முறைத்து " யாருடி மாப்பிள்ளை? நான் யாருனு தெரியாம என்னை சீண்டி பார்த்துட்டு இருக்க. பொறுமையா சொல்றேன். ஒழுங்கா ஓடிடு, இல்ல கன்னம் பழுத்திடும் "என்று பற்களை கடித்துக் கொண்டு எச்சரித்தான் அவளை.

அவனின் கோபப் பார்வையை பார்த்தவள் கண்களில் நீர்கோர்த்துக்கொண்டு " அப்போ எதுக்கு இந்த தாலியை என் கழுத்தில கட்டினீங்க? "என்றாள்.

மித்ரனோ சலிப்புடன் "சின்ன திருத்தம் மிஸ் சுட்டி டீவி, இது கட்டினது இல்ல. மாட்டி விட்டது. " என்றவனை நறுக்கென்று கிள்ளி வைக்கும் அளவுக்கு கோபம் வந்தது அவளுக்கு.

"ரெண்டுமே ஒன்னு தான் சார். மாட்டினாலும் கட்டினாலும் தாலி, தாலி தான் சார். இனி நான் தான் உங்க பொண்டாட்டி, நீங்க தான் என் புருஷன் " என்றாள்.

இதை கேட்ட மதனோ அனல் தெறிக்க திவ்யாவை பார்க்க, அவள் பார்வையோ ஒரு நொடி கூட மித்ரன் மீது இருந்து விலகவேயில்லை.

சுதாவின் வாய் மட்டும் மேலும் பிளந்துக்கொண்டு பெரியதாக ஆனாது.

மித்ரனோ " ஓ, பொண்டாட்டியா? " என்று தன் தாடியை தேய்த்துக் கொண்டே "பொண்டாட்டிக்கு அர்த்தம் என்னன்னு தெரியுமா? " என்று அவள் அருகில் நெருங்கி கேட்டவனை மிரட்சியுடன் பார்த்து பேந்த பேந்த முழித்தாள் திவ்யா.

அவளின் நயனங்களை கண்டவன் மனம் அவளிடம் மன ஈர்ப்பு சக்தி உள்ளது போல் மெல்ல சாய, அந்த உணர்வை கத்தி வைத்து வெட்டுவது போல் நொடியும் தாமதிக்காமல் வெட்டினான் மித்ரன்.

பின் தன்னை தானே சுதாரித்தவன் ' இவக் கிட்ட இன்னும் ஜாக்கிரதையா இருக்கனும் மித்ரன்' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டே, தன்னையே பயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்ற அவளிடம் " சரி என் பொண்டாட்டி சொல்றியே, எங்க உன்னோட புருஷன் பெயர் என்னன்னு சொல்லு? " என்று அவனையும் அறியாமல் அவளிடம் தன்னை கணவன் என்றே கூறினான் மித்ரன்.

திவ்யாவோ " அது வந்து, உங்க நேம் " என சொல்ல வர, அதற்குள் தன் பொறுமையை இழந்த மதன் திவ்யாவின் கரத்தை பிடித்துக் கொண்டு, "திவி என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? வா நம்ம போலாம், உனக்கு எப்பவும் நான் இருப்பேன். இந்த தாலியை இவனோட முகத்துல கழட்டி எறிஞ்சிட்டு வா" என்று சீற்றத்துடன் கூறினான்.

மதனை புருவம் சுருக்கி பார்த்த மித்ரனின் பார்வை தன்னிச்சையாக திவ்யாவை பிடித்து இருந்த மதனின் கையில் படிந்து மீண்டது.

"ஆமா ஆமா அதான் ஹீரோ சார் சொல்றாருல, கழட்டி போட்டு போ" என்று நக்கல் தோரனையில் மித்ரன் சொல்ல,

திவ்யாவோ "இல்லை "என்று தலையை ஆட்டியவள் மதன் பிடித்து இருந்த பிடியை விலக்க முயன்றாள்.

ஆனால் மதனோ அவளை மேலும் இறுக்கமாக அழுத்திப் பிடித்து "திவி என் பொறுமைக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கு. அது தான் அந்த ஆளே கழட்டி போட சொல்றாருல. அப்புறம் என்ன உனக்கு பிரச்சனை? இன்னும் அந்த காலத்து பாட்டி மாதிரி யோசிக்காம பிராக்டிகலா யோசி." என்றவனை சொடுக்கு போட்டு தன் முகத்தை பார்க்க வைத்த மித்ரன்,

"மரியாதை கொடுத்து பேசு. அந்த ஆளு இந்த ஆளுனு சொன்ன.. மவனே மூனு மாசம் வெளி உலகத்தை பார்க்க முடியாதபடி பண்ணிடுவேன். " என்று மிரட்டினான்.

மித்ரனின் மிரட்டலை கேலியாக பார்த்து சிரித்தவன் மித்ரனின் மீது ஏற்பட்ட கோபத்தை திவ்யாவை பிடித்து இருந்த பிடியின் மீது காட்டினான்.

திவ்யாவோ " மதன் ரொம்ப வலிக்குது, கையை விடு" என்று கண்கலங்கி சொல்ல,

அதை காதில் வாங்காதவன் " அந்த தாலியை கழட்டிப் போடுடி முதல " என இன்னொரு கரத்தால் அவள் நெஞ்சில் சுமந்துக் கொண்டு இருந்த தாலியை பிடிக்க போனான்.

திவ்யாவோ வேண்டாம் என்று கண்ணீரோடு தன்னுடைய மற்றொரு கரத்தால் தாலியை நெஞ்சோடு பிடித்து அழுத்திக் கொண்டு கண்ணீரோடு மித்ரனை ஏறிட்டாள்.

அதை பார்த்த மித்ரனின் மனம் ஒரு நிமிடம் ஆட்டம் கண்டது என்னவோ உண்மை தான்.

'பார்த்துக் கொண்டு சும்மா நிற்கிறாயே' என்று அவளின் ஏக்க பார்வை ஆணவனை அசைத்து பார்க்க, 'வேண்டாம்' என்று மூளை சொல்வதை கேட்காமல் 'வேண்டும்' என்று மனம் சொன்னதை கேட்டவன், அவனை அறியாமையிலேயே மதனின் கரத்தை பிடித்து தடுத்தான்.

மதனோ கேள்வியாக மித்ரனை பார்க்க, அவனோ, "அவ கையை விடு "என்றான் அதிகாரமாக.

"அதை சொல்ல நீங்க யாரு பாஸ்?" என மதன் கேட்க,

அவனும் என்ன தான் கூறுவான், கணவன் என்றா? அவன் மனது சொல்படி அந்நொடி அதை தடுக்க விரும்பியவன் உதடுகள் கணவன் என்ற சொற்களை உச்சரிக்க வரவில்லை.

திவ்யாவோ மித்ரனின் பதிலுக்காக
காத்திருக்க, மதனோ கேலி பார்வையோடு மித்ரனை பார்க்க, சுதாவோ அங்கே நடக்கும் காட்சிகளை ஏதோ படம் போல் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

அந்நேரம், "மித்ரன் " என தயாளனின் குரல் கேட்க, அதிர்ந்து போனான் மித்ரன்.

அந்நேரத்தில் அவனின் தந்தை அங்கே வருவார் என்று மித்ரன் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒருவேளை தெரிந்து இருந்தால் இந்த தினம் அவன் அப்பகுதியின் எல்லையை கூட மிதித்து இருந்து இருக்க மாட்டானோ என்னவோ!

அவன் உருவாக்கிய பொய்களுக்கு காலம் திவ்ய நயனக்காரியின் மூலம் மெய் உருவம் கொடுக்குமா? காத்திருந்து பார்க்கலாம்.


இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில்....


கருத்து திரி

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 4

அங்கே மதன் திவ்யாவின் கரத்தை பிடித்துக் கொண்டு இருக்க, திவ்யா கண்ணீரோடு கழுத்தில் இருக்கும் தாலியை நெஞ்சோடு அணைத்துப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள்.

மித்ரனோ மதனின் கரத்தைப் பிடித்து திவ்யாவை விடுமாறு கூறினான்.

அச்சமயம் யாரும் எதிர்பாராதது மித்ரனின் தந்தை தயாளன் வருகை.

"மித்ரன் என்ன நடக்குது இங்க?" என்று அவர்கள் நின்ற முறையைப் பார்த்து ஏதோ ஒரு பெண்ணிடம் ஒருவன் வம்பு செய்கிறான், அதை மகன் தட்டி கேட்கிறான் என்றே தோன்றியது அவருக்கு.

தந்தையை எதிர்ப்பார்க்காதவன் சட்டென மதனைப் பிடித்து இருந்த பிடியை எடுத்து, "அது... " என பேச ஆரம்பிக்கும் முன், தயாளனின் குரல் கேட்டு மதன் சற்று அசந்த நேரத்தில் மதனிடம் இருந்து தன் கரத்தை உருவிக் கொண்டாள் திவ்யா.

அவள் தயாளனை மித்ரன் பவ்யமாக பார்ப்பதை அறிந்து அவரிடம் அழுகையோடு, "அங்கிள், உங்களை பார்த்தா ரொம்ப தங்கமானவரு போல இருக்கிங்க. நீங்க தான் எனக்கு ஒரு நியாயத்தை வாங்கி கொடுக்கனும் " என்றாள் விசும்பலுடன்.

மித்ரனோ அவள் என்ன கூறப்போகிறாள் என்று மின்னல் வேகத்தில் உணர்ந்து " ஏய் " என ஆரம்பிக்க,

அதற்குள் " என்ன நியாயத்தை வாங்கிக் கொடுக்கனும்மா? ஆமா யார் நீ? இங்க என்ன பிரச்சனை? " என்று கருணையாக கேட்டார் தயாளன்.

"நான் இவரோட மனைவி. இவரு என்னை கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஏமாத்தப் பார்க்கிறாரு." என்று கரத்தால் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டு மித்ரனை காட்டி அவள் சொல்ல, முதலில் மதனை தான் குறிப்பிடுகிறாள் என்று நினைத்த தயாளன் அவள் காட்டும் திசையை பார்த்து அதிர்ந்து போனார்.

கையிலிருந்த பையை கீழே சரித்தவர் வாயோ, "டேய் மித்ரா என்னடா நடக்குது இங்க?" என்று கேட்க, மனமோ 'என் மருமகள் இவள் தானா?' என்று நினைத்தது.

திவ்யா சொன்னதை கேட்ட மித்ரனோ பேச்சற்றுப் போக, மதனோ திவ்யாவை கழுத்தைப் பிடித்து கொலை செய்யும் அளவிற்கு கோபமாக, சுதாவோ மயங்காத குறையாக நின்று கொண்டு இருந்தாள்.

அதே நேரம் அங்கே இவர்களை கடந்து செல்பவர்கள் எல்லாம் இவர்களை ஏதோ காட்சி பொருளாகவே பார்த்து கடந்து சென்றனர்.

முதலில் சுதாரித்த மித்ரனோ "அப்பா, அவ சொல்றதெல்லாம் உண்மை இல்ல " என்று தந்தையை இரண்டே எட்டில் அடைந்து அவரின் கரத்தை பிடித்துக் கொண்டு கூறினான்.

அவனின் அப்பா என்ற வார்த்தையை கேட்ட திவ்யாவோ, "ஆத்தி அப்பாவா!" என்று வாயை மூடிக் கொண்டாள்.

சுதாவோ, 'எது அப்பாவா?' என அதிர்ச்சியானவள் திவ்யாவின் காதில் "ஏன்டி அந்த ஆளோட அப்பா கிட்டயே இல்லாத நியாயத்தை கேட்டு இருக்க." என்று கிசுகிசுக்க,

" அடியே சும்மா இரு. நானே வாயித்துக்கு டோரேமான் டிவைஸ்கள் எல்லாம் உருட்டி பயம் காட்டும்ல அதே பயத்துல நிக்கிறேன் "என்று கூறினாள்.

தோழியை திரும்பி பார்த்தவள் மானசீகமாக நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டு " எப்போ பாரு கார்ட்டூன் தானா?" என்றாள் எரிச்சலோடு.

"மனுஷங்களை விட கார்ட்டூன்கள் கொடுக்கிற வலி... வலிக்காதுடி " என்று வார்த்தையின் உயிரே இன்றி பேசும் தோழியின் கரத்தை ஆதரவாகப் பிடித்தவள்,

"சரி இப்ப என்ன பண்ண போற? உன் புருஷன் அப்பா கிட்டயே நியாயத்தை கேட்டு இருக்க. அடுத்து என்ன சொல்ல போற "என்று கேட்டவளை முறைத்து பார்த்து,

"அவரு ஒன்னும் என் புருஷன் இல்ல. எனக்கு தாலி கட்டினவரு" என்றாள் அழுத்தம் திருத்தமாக.

சுதாவோ "இரண்டுமே ஒன்னு தானடி" என்றாள்.

"இல்லை" என்று சொன்ன திவ்யா, தயாளன் முன்பு அப்பாவியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள்.

"ச்சா! அவசரத்துக்கு இந்த கண்ணுல தண்ணீ வேற வர மாட்டிக்குது "என்று சுதாவிடம் கூறியவள் அழுகும் பிள்ளையை போல் மூக்கை உறிஞ்சினாள்.

மித்ரனோ தன் தந்தையை சமாதானப்படுத்த முயல, அவரோ "என்ன மித்ரன் இது? என் கிட்ட அன்னிக்கு ஏதோ அவங்க வீட்ல உங்க காதலை ஏத்துக்கல, அதனால உன் வைஃப் அங்க இருக்கான்னு சொன்ன. இப்ப இந்த புள்ளை நீ ஏமாத்திட்டனு சொல்றா?" என்று தயாளன் மித்ரனின் பொய்களை அவிழ்த்து விட்டார்.

இதை கேட்ட திவ்யாவோ "காதலா?"என்று திகைத்து நிற்க,

மித்ரனோ, 'போச்சி, இந்த டாட் எல்லாத்தையும் சொல்லிடுவாரு போல. அன்னிக்கு தப்பிக்க பொய் சொன்னதுக்கு இன்னிக்கு மாட்டிப்பேன் போலயே. என்ன மித்ரன் ஒரு கமிஷனருக்கு வந்த சோதனை! என்ன இந்த கர்மாஸ் எல்லாம் அடுத்த ஜென்மத்தில் தானே வேலை செய்யும். எனக்கு மட்டும் அடுத்த வாரமே வேலை செய்யுது' என்று தவித்தான்.

சுதாவோ, " நீங்க எப்போடி காதல் பண்ணிங்க? நீயும் மதனும் தானே காதல் பண்ணிங்க?" என்று திவ்யாவின் காதைக் கடிக்க,

திவ்யாவிற்கோ அப்போது தான் மதன் என்ற ஒருத்தன் தன்னோடு அங்கே நிற்கிறான் என்ற நினைப்பே வந்தது.

சற்று நடுக்கத்துடன் மதனை திரும்பி பார்த்தவள் சட்டென தன் கண்ணை மூடிக் கொண்டாள், அவனின் அனல் தெறிக்கும் பார்வையை பார்த்து.

மித்ரனோ, " டாட், அவ ஏதோ உளறிட்டு இருக்கா. நீங்க வாங்க நம்ம இதைப் பத்தி வீட்டுக்கு போய் பேசலாம்" என்று தந்தையின் கரத்தைப் பிடித்து இழுக்க,

அதை பார்த்த திவ்யா அவசரமாக‌ தயாளன் முன் வந்து, " அப்போ எனக்கு நியாயத்தை வாங்கி தர மாட்டீங்களா மாமனாரே " என்று அவர் தலையில் ஒரு ஐஸ் குடோனையே தூக்கி வைத்தாள்.

மித்ரனோ, " அடேங்ப்ப்ப்பபப... "என வாயில் கை வைக்க,

சுதாவோ, ' அடிப்பாவி நல்லா பர்ஃபாமன்ஸ் பண்றம்மா நீ' என்று தோழியை மனதிற்குள் மெச்சிதலாக பார்த்தாள்.

திவ்யா கூறியதை கேட்ட மதனுக்கோ பொறுமை எங்கோ பறந்து போனது.

சற்றும் யோசிக்காமல் தயாளன் முன்பே திவ்யாவின் கரத்தைப் பிடித்து, " இதுக்கு மேல வாயை திறந்த உன்னை கொன்னு போட்டு.. ஜெயிலுக்கு போயிடுவேன். ஒழுங்கா என் கூட வா. சின்ன பிள்ளை மாதிரி அடம்பிடிக்காத"என்று அவளை இழுத்துச்செல்ல முயல,

தயாளனோ, "தம்பி நீங்க யாரு? என் மருமகள் கையை பிடிச்சி இழுக்கிறதுக்கு?" என்று கோபமாக கேட்டார்.

பாவம் அவருக்கு தன் மகன் சொன்ன கதையின் மீது அளவு கடந்த நம்பிக்கை. மித்ரனும் திவ்யாவும் காதலர்கள் என்றே நம்பினார்.

அதன் விளைவு தான் இங்கே உண்மையான காதலன் காதலியின் கரத்தை பிடித்ததை கூட அவரால் உணர முடியவில்லை.

அதே கோபத்துடன், " டேய் மித்ரா என்ன இது. உன் கண்ணு முன்னாடியே உன்னோட மனைவி கையை ஒருத்தன் பிடிச்சி இழுக்கிறான். நீ பார்த்துட்டு அமைதியா நிக்கிற?" என்றார்.

மதனோ கடுப்புடன், "சார், சும்மா எதுவும் தெரியாம பேசிட்டு இருக்காதிங்க. இவங்க இரண்டு பேர்..." என்று அடுத்த வார்த்தை பேசும் முன், திவ்யாவோ,

"ஆமா மாமனாரே நாங்க லவ்வர்ஸ் தான். அதுவும் டீப் லவ்வர்ஸ்" என்று கூறி மதனின் வார்த்தைகளை தடுத்தாள்.

மதன் அதிர்ச்சியுடன் அவளை காண, அவளோ, " என் கையை விடு "என சொல்லி வேகமாக அவனிடமிருந்த கரத்தை உருவிக் கொண்டு... சிவந்து இருந்த இடத்தை தடவியபடி தயாளன் அருகில் சென்று நின்றாள்.

மித்ரனோ தான் ஜோடித்த பொய்யை இவள் உருட்டுகிறாளே என்று திவ்யாவின் மீது அனல் தெறிக்கும் பார்வையை பதித்தான். பின், சுற்றி அங்கே ஆட்கள் ஒவ்வொருவராக தங்களை கவனிக்கிறார்கள் என்பதை உணர்ந்தவனுக்கு எரிச்சலே மேலோங்கியது.

கமிஷனரையே ஆட்டிப் படைக்கிறாளே என்று திவ்யாவை ஆழ்ந்து நோக்கியவனின் மனமோ ஏனோ அவளை அப்படியே விட்டுப் போக விரும்பாமல்... தவறு தன் மீதும் இருக்கிறது என்று உணர்ந்தது.

"டாட் மீதியை வீட்ல போய் பேசிக்கலாம் " என்று சொல்லிவிட்டு திவ்யாவின் கரத்தை பிடித்துக் கொண்டு "வா " என்று அவளை இழுத்துச் சென்றான்.

அவனின் இழுப்புக்கு சென்றவளால் இரண்டு கால்களை வைத்து நான்கு எட்டுக்களாக நடக்கும் ஆணவனுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் முயல் குட்டி போல் தத்தி தத்தி ஓடினாள்.

தயாளனோ கீழே விழுந்த பையை எடுத்துக் கொண்டு மதனை முறைத்து பார்த்தவர், " போறது யாருனு தெரியுமா? இந்த சிட்டியோட கமிஷனர். சோ கேர்ஃபுல்லா இருந்துக்கோ "என்று எச்சரிக்கையிட்டு அவர்கள் பின்னால் சென்றார்.

தயாளன் சொன்னதை கேட்ட சுதாவோ "என்னது கமிஷனரா? அடியாத்தி " என்று சொல்லிக் கொண்டே நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு மயங்கி சரிந்தாள்.

அதை பார்த்த மதனோ, " இவ ஒருத்தி அதிர்ச்சிக்கு பிறந்தவ " என்று சலிப்புடன் சொல்லியவன், " அடச்சி எழுந்திடு " என்று திவ்யா போன திசையை நோக்கி ஓடினான்.

" அடப்பாவி! இங்க ஒருத்தி மயங்கி விழுந்து இருக்கா. அவளை பார்க்காம எக்ஸ் லவ்வர் பின்னாடி ஓடுறான் பாரு. போடா என்னை அம்போனு விட்டு போறல்ல இதுக்கே உன்னோட காதல் செட்டாகாது. பிரேக்கப் தான் ஆகும். " என்று மனம் தீரும்வரை மதனுக்கு சாபம் விட்டாள்.

தன் தோழிக்கு இந்த சாபத்தால் எந்த தீங்கும் நடந்துவிட கூடாதென்று கவனமாக சபித்தாள்.

ஜீப்பில் அவளை அமர வைத்தவன் தந்தையை திரும்பி பார்க்க, அவரோ, "நான் கார்ல வந்தேன்டா. நீங்க ஜீப்ல வாங்க, நான் கார் எடுத்துட்டு வரேன் " என்று சொல்லிவிட்டு காரை நோக்கி நடந்தார்.

அவனும் சரியென்று தலையை ஆட்டி ஜீப்பை எடுத்து வீட்டை நோக்கி சென்றான்.

அங்கே அவர்களை வன்மத்தோடு பார்த்துக் கொண்டு நின்ற மதனின் மனமோ நெருப்பாக கொதித்துக் கொண்டு இருந்தது.

சுதா அவன் பின்னால் வந்து நின்று, "அவங்க போய்ட்டாங்களா? அந்த சார் கமிஷனருனு பாவம்! திவ்யாவுக்கு தெரியாது போல. எதுவும் தெரியாம அவர் கூட போய்ட்டா. மதனே வா, நம்மளும் அவங்க வீட்டுக்கு போய் திவ்யாவுக்கு ஆதரவா நிப்போம் " என்று தோழிக்காக வருத்தப்பட்டு கூறியவளை கோபத்துடன் பார்த்துவிட்டு அங்கே இருந்து சென்றான் மதன்.

" இப்ப என்ன சொல்லிட்டேன்? இப்படி முறைச்சிட்டு போறான். இவனோட லவ்வருக்கு பிரச்சனை, போய் பார்த்துட்டு வரலாம்னு கூப்பிட்டா முறுக்கிட்டு போறான். போகட்டும் நமக்கென்ன வந்துச்சி. நம்ம அப்புறமா திவ்யாவுக்கு போன் பண்ணி பேசிக்கலாம். " என்று சற்று நேரத்திற்கு முன் மதனுக்கு விட்ட சாபத்தை கூட மறந்து போனாள் அவள்.

அங்கே கோபத்துடன் ஜீப்பை ஓட்டிக் கொண்டு இருந்த மித்ரனை பார்த்துக் கொண்டே அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தாள் திவ்யா.

அதை உணர்ந்தவன் முகமோ இறுக்கமாகவே இருந்தது. 'எப்படி பார்த்துட்டே வர்றா. இதுக்கு முன்னாடி ஆம்பளைங்களை பார்த்ததே இல்லையா? இல்லையே இவளோட கையை பிடிச்சிட்டு இருந்தவன் கூட நல்லா தானே இருந்தான். என்னவோ நான் மட்டும் தான் ஆணழகன் மாதிரி என்னையே வச்ச கண்ணை வாங்காம பார்க்கிறா? ' என்று தன் முகத்தை ஒரு முறை ஜீப்பின் முன் கண்ணாடி வழியாக பார்த்தான்.

பின், " எதுக்கு என்னையே பார்த்துட்டு வர்ற" என்று நேரடியாக கேட்டான்.

அவளோ, " நான் எங்க உங்களை பார்த்தேன்?" என்று கேட்டாள்.

மித்ரன் ஜீப்பை நிறுத்திவிட்டு அவள்புறம் திரும்பியவன், " பின்ன என்னை பார்க்காம என் பக்கமாக எதுக்கு உன் பார்வை இருக்கு?" என்றவனை புரியாமல் பார்த்தவள்,

"சார் நான் அந்த காருல இருக்கிற குழந்தையை பார்த்துட்டு வந்தேன்." என்று சொன்னதை கேட்டவனுக்கு ஏனோ ஏமாற்றமாக இருந்தது.

இருந்தாலும் தன் பக்கவாட்டில் திரும்பி பார்த்து, "ஆனா அங்க கார் எதுவுமில்லையே?" என்றான் கேள்வியோடு.

"ம்ம்? ரோட்டுல ஓடுற கார் இன்னும் இங்கேயேவா நிக்கும்?" என்றாள்.

அவனோ, " சரி இப்போ சொல்லு. உனக்கு என்ன வேணும்? எதுக்கு இவ்வளவு டிராமா போடுற? உனக்கும் தெரியும்! எனக்கும் தெரியும்! இந்த தாலி நான் உன் கழுத்தில மாட்டிவிட்டதுக்கு காரணம், அன்னிக்கு யாரும் நம்மளை ஒன்னா பார்த்து தப்பா நினைக்க கூடாதுன்னு தான். ஆனா, அதையே நீ உனக்கு சாதகமா ஏன் மாத்திக்க பார்க்கிற? அப்படி என் கிட்ட இருந்து என்ன வேணும்?" என்று உரத்தகுரலில் கேட்டான்.

திவ்யாவோ, " சார், இந்த தாலியோட அருமையை பத்தி நீங்க தெரிஞ்சி மாட்டிவிட்டீங்களா? இல்லையா? தெரில. பட் என்னை பொறுத்த வரை ஒரு வாட்டி பொண்ணோட கழுத்துல தாலி ஏறிடுச்சினா, இனி அவளோட வாழ்க்கை முழுக்க அவளுக்கு அவன் மட்டும் தான் புருஷன். அதுவுமில்லாம இது என்னோட அம்மா தாலி சார். அப்போ எனக்கு இன்னும் எவ்வளவு நெருக்கமா இருக்கும் யோசிச்சி பாருங்க?" என்று கூறியவளின் நயனங்கள் பனித்துப் போக,

மித்ரனோ பெருமூச்சிட்டு இரு பக்கமும் தலையாட்டி, " சரி நீ சொல்றது எல்லாமே நான் ஏத்துக்கிறேன். ஆனா ஒருத்தனை பத்தி தெரியாம எப்படி தாலி கட்டியதும் அவனை மானசார ஏத்துக்கிறீங்க? " என்றான்.

அவளோ, " அது தான் இந்த தாலியோட மேஜிக்கே" என்று சொல்ல,

சலிப்புடன் பார்த்தவன், " நான் யார் தெரியுமா? இப்படி ஒருத்தர் கிட்ட பொறுமையா பேசி புரிய வைக்கக் கூட நான் ட்ரை பண்ணதில்ல. ஆனா இன்னிக்கு தப்பு என் மேலயும் இருக்குதுனு இவ்வளவு பொறுமையா பேசினா, நீ ரொம்ப ஓவரா போற" என்று காட்டமாகக் கூறியவனை சிறு புன்னகையோடு பார்த்து,

"நீங்க த கிரேட் கமிஷனர் ஆபிஸர் மிஸ்டர் மித்ரன். ஒரு சைக்கோ கில்லர் கேஸை கச்சிதமா முடிச்சதுக்கு உங்களுக்கு ஃபர்ஸ்ட் புரொமோஷன் கொடுத்தாங்க. அப்புறம் உங்களோட ஒவ்வொரு திறமையை பார்த்து உங்களுக்கு அவார்ட் அண்ட் புரொமோஷன் கொடுத்தாங்க. கரெக்ட்டா சார்?" என்று ஏற்கனவே கூகுள் உதவியால் தான் அறிந்த தகவலை திவ்யா கூற, அதிர்ச்சியில் மித்ரனின் நயனங்கள் அகல விரிந்தன.

இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.


கருத்து திரி

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 5


திவ்யா சொன்னதை கேட்ட மித்ரன் அதிர்ந்து தான் போனான்.

'இவளை மாதிரி கார்ட்டூன் பார்க்கும் பாப்பாவிற்கு எப்படி என்னை பற்றி தெரிந்து இருக்கும்?' என்றே அவன் நினைத்தான்.

"ஆமா என்னை பத்தி எப்படி தெரியும்? நீ சுட்டி டிவி பார்க்கிறவனு நினைச்சேன். " என்றான் கேலியாக.

அவளோ, " சார் நீங்க இந்த சிட்டியே ஒரு கலக்கு கலக்குறீங்க. இது கூடவா தெரியாது "என்றவள் மானசீகமாக கூகுள் ப்ரெண்ட்க்கு நன்றிகளை வாரிவழங்கினாள்.

' நல்லவேளை என் மானம் காப்பாத்தப்பட்டிருச்சி' என்று நிம்மதி அடைந்தவள் மித்ரனிடம் திரும்பி,

"உங்களை பத்தி கேட்டீங்களே! எங்கே என்னை பத்தி சொல்லுங்க பார்க்கலாம்? உங்க போலீஸ் மூளை எப்படி வேலை செய்யுதுனு " என்று வேண்டுமென்றே அவனை சீண்டினாள்.

மித்ரன் அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் " பெயர் திவ்யா, உனக்குன்னு யாருமில்ல. என்கிட்ட நீ மால்ல அப்பா திட்டுனாரு சொன்னது பொய். ஊருல அப்பா இறந்ததுக்கு அப்புறம் ரெண்டு வருஷமா சென்னையில தான் உன் ப்ரெண்டோட ரூம்ல தங்கி இருக்க. ஒரு டான்ஸ் ஸ்டூடியோவில நீயும் உன் ப்ரெண்ட் சுதாவும் பசங்களுக்கு டான்ஸ் சொல்லிக் கொடுத்துட்டு இருக்கிங்க. அப்புறம் நீயும் உன்.." என்று ஆரம்பித்தவன் ஏனோ 'உன்னோட மதன்' என்று சொல்ல பிடிக்காமல்,

" அந்த மதனும் நீயும் லாஸ்ட் சிக்ஸ் மன்த்ஸா லவ் பண்றீங்க. அன்னிக்கு சுதா பர்த்டே, சோ பார்ட்டி பண்ண வந்து தெரியாம ட்ரிங்க மாத்தி குடிச்சிட்டிங்க. அதுக்கு அப்புறம் இப்போ என்னோட தலையில ஏறி உக்காந்துக்கிட்டு ஆடிட்டு இருக்க. " என்று மெல்லமாக பேச ஆரம்பித்தவன் கடுமையாக முடித்தான்.

அவன் கூறியதை வாயை பிளந்துக் கொண்டு கேட்ட திவ்யா, "எப்படிங்க ஒரே வாரத்துல இவ்வளவு டீட்டெயில்ஸ் கண்டுபிடிச்சீங்க? நான் என்னை பத்தி கூகுள்காரன் கிட்ட சொல்லவேயில்லையே?" என்று தானே வாயைக் கொடுத்து மாட்டிக் கொண்டாள் கார்ட்டூன்களின் சொந்தக்காரி.

அவள் கூறியதை நெற்றியை சுருக்கி புருவங்கள் முடிச்சிட கேள்வியாக அவன் பார்க்க, அவளோ, "பாவம்ங்க அந்த அழகான புருவம். உங்களுக்கு என்ன கெடுதல் பண்ணுச்சி. ஆனாவூனா அதை இப்படி சுருக்கி சுருக்கி சித்திரவதை செய்யுறீங்க." என்று புருவத்திற்காக பாவம் பார்த்தவளை விசித்திரமாக பார்த்தான் மித்ரன்.

பின், " ஆனா எல்லாமே கண்டுபிடிக்க முடிஞ்ச என்னால, நான் தப்பிக்கனும் நினைச்சி மாட்டிவிட்ட தாலியை ஏன் கழட்டிட்டு அந்த மதன் கூடப் போகாம என் பின்னாடி சுத்துறனு தான் கண்டுபிடிக்க முடில." என்றான்.

"அது தான் சார் இந்தியப் பொண்ணுங்க. விருப்பமில்லாம தாலியை கட்டிக்கிட்டாலும்... தாலி கட்டினவன் சாகுறவரை அவனோட தான் இருப்பாங்க. உங்களுக்கு புரியுற மாதிரி சொல்லனும்னா, கல்லானாலும் கணவன், புல்லானாலும் புருஷன், இந்த மாதிரி தான். இனி என்னோட வாழ்க்கை உங்க கூடத் தான். உங்க வாழ்க்கை என் கூடத்தான் " என்று சொல்லியவளை சோதிக்கும்படியாக,

"அப்போ உன் காதல்? விருப்பமே இல்லாம தாலியை கட்டிட்டேன்னு எதுக்கு என்னோட கஷ்டப்பட்டு இருக்கனும்? அப்போ நீ உண்மையா மதனை காதலிக்கலையா? இல்ல, அவனை விட நல்ல வேலையோட, பணக்காரனா, அழகா ஹாண்ட்ஸமா இருக்கேன்னு இது தான் சந்தர்ப்பம்னு என்னையே ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கியா?" என்று நெருப்பாக வார்த்தைகளை உமிழ, அவளோ அந்த நெருப்புகளை பவர் ரேஞ்சர்ஸ் போல் தட்டிவிட்டு அவனை பிடித்து அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் என்று இழுத்து சுற்றி பார்த்தாள்.

"என்ன தேடுற?" என்று எரிச்சலோடு மித்ரன் கேட்க,

" யாரோ அழகன் ஹாண்ட்ஸம் சொன்னிங்க. அதான் அந்த பேரழகன் யாருனு பார்த்தேன்? ஆனா என் கண்ணுக்கு அப்படி யாரும் தெரிலையே?" என்றாள் நக்கலாக.

"அடிங்..." என்று மித்ரன் சீற, அதற்குள் அவனின் தந்தையிடமிருந்து அழைப்பு வந்து இருந்தது.

அதை எரிச்சலோடு பார்த்தவன் கண்ணை மூடி நிதானமாக யோசிக்கத் தொடங்கினான்.

வேதாளம் போல் தன் மீது ஒட்டிக் கொண்டு இருப்பவளை எப்படி வெட்டி வீசுவது என்று அந்த வானுலக தேவன் வாசுதேவ் கிருஷ்ணனை போல் தந்திரமாக யோசிக்கத் தொடங்கினான்.

'கண்டிப்பா அவளாக இனி அவனை பிரிந்து போக மாட்டாள். அந்த தாலி கழுத்தில் இருக்கும்வரை குரங்கு குட்டி போல் தன்னுடனே தான் இருப்பாள். இதற்கு தீர்வு முதலில் அவள் கழுத்தில் இருக்கும் தாலியை கழட்ட வைப்பது. அதற்கு ஒரே வழி டைவர்ஸ் தான். ' என்று சாமர்த்தியமாக யோசித்தவன், நயனங்களை மெல்ல திறந்து அவளிடம்,

"இங்க பாரு சுட்டி டிவி "என பேச வர, அவளோ அவனின் மூக்கை கடித்து வைப்பது போல் " திவ்யா "என்றாள்.

' இதுக்கு ஒன்னும் குறைச்சலில்ல' என முறுக்கிக் கொண்டவன், " ஓகே திவ்யா, எனக்கு இந்த திருமண பந்தத்துல இணையுறதெல்லாம் ரொம்ப கஷ்டம். சோ நம்ம டைவர்ஸ் வாங்கிக்கலாம்" என்று மெல்ல எடுத்து கூற,

அவளோ, "ஏன் சார் என் கூட வாழுறதுல உங்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சனையா? இல்ல நீங்க அதுக்கெல்லாம் சரிப்பட்டு வர மாட்டீங்களா? பார்த்தா அப்படி தெரிலயே... நல்லா உடம்ப ஏத்தி தானே வச்சிருக்கீங்க" என்று அவனின் ஆர்ம்ஸ் கட் கையைப் பிடித்து தட்டி சந்தேகமாகக் கேட்டாள்.

முதலில் அவள் பேசுவது புரியாமல் விழித்தவன் பின் அவளின் வார்த்தையை உணர்ந்து, "ஏய்! என்னப் பார்த்தா எப்படி தெரியுது? நான் சிங்கம்டி! " என்றான் மீசையை முறுக்கிக்கொண்டு.

"நீங்க பாயும் சிங்கமா? இல்ல எதுக்கும் வேலைக்காகாத அசிங்கமான்னு என் கூட வாழ்ந்து காட்டுங்க. நான் அப்போ ஒத்துக்கிறேன்" என்று ஆணவனை அவள் மேலும் மேலும் உசுப்பேத்தி விட,

மித்ரனோ, " உண்மையாவே இவ பொண்ணு தானா? இல்ல பஜாரியா?" என்று உறுத்து விழித்தான்.

பின், தயாளன் மீண்டும் மீண்டும் அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டே இருந்ததால் கடுப்புடன் அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தான்.

எதிர்புறம் பேசுவதை கேட்டுவிட்டு, "வந்துட்டு இருக்கோம்ப்பா " என சொல்லிவிட்டு லைனை கட் செய்தான்.

பின் அவளிடம் திரும்பி, " லாஸ்ட்டா கேட்கிறேன், உனக்கு என்ன தான் வேணும்? ஒரு கமிஷனரா இதை நான் சொல்லக் கூடாது தான். பட் இருந்தாலும் சொல்றேன். உனக்கு எவ்வளவு பணம் வேணும், சொல்லு? அதை விட ஒரு மடங்கு அதிகமாவே கொடுக்கிறேன். " என்று தாலியை வைத்து பேரம் பேசினான்.

திவ்யாவோ நாடியில் தன் ஒற்றை விரலை வைத்து யோசித்தவள், "எவ்வளவு கேட்டாலும் தருவீங்களா?" என்றாள், கண்கள் மின்ன.

அவள் அப்படி கேட்டதும் மித்ரன் ஆர்வமாக, " கண்டிப்பா தரேன்" என்றான்.

"ம்ம்ம், சரிங்க சார் " என அவள் கூற வர, மித்ரனோ, 'ச்சா முதல்லயே பணத்தை பத்தி பேசி இருக்கலாம். இவளை மாதிரி ஆளுங்களுக்கு பணம் தானே எல்லாம். பணத்துக்காக எவ்வளவு ட்ராமா போடுறா?' என்று உள்ளுக்குள் துள்ளிக் குதித்தான், நயனவளை பணத்திற்காக எதையும் செய்யும் பெண் என்றே நம்பி.

திவ்யாவோ, " சார் எனக்கு ஒரு ஐந்நூறு ரூபா போதும் " என்று சொல்ல,

திகைத்துப் போனவன், " வெறும் ஐந்நூறா? இது போதுமா இந்த தாலியை கழட்டிப் போட்டு போக?" என்று சந்தேகத்துடன் கேட்டான்.

அவளோ, " ம்ம்" என்று சொன்னாளே தவிர வேறு எதுவும் பேசவில்லை.

மித்ரனோ குழப்பத்துடன் தன் வேலட்டில் இருந்து ஐந்நூறு ரூபாய் தாளை எடுத்து நீட்ட, அதை வாங்கிக் கொண்டு தன் கைப்பையிலிருந்து இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் ஒன்றை எடுத்தவள் அந்த ஐந்நூறு ரூபாயுடன் வைத்து மித்ரனின் கரத்தை பிடித்து அவன் கையில் திணித்தாள்.

அவனோ புரியாமல் கையிலிருந்த பணத்தை பார்த்துவிட்டு அவளை பார்க்க, அவளோ, " உங்க கையால ஒரு பொண்ணுக்கு கட்டின தாலியோட மதிப்பு வெறும் ஐந்நூறு ரூபாய் கூட பெறாது சார். நீங்க ஒரு நல்ல மனுஷன் நினைச்சேன். ஆனா இவ்வளவு வக்கிரம் இருக்கும் நினைக்கல. அதுவும் கட்டின பொண்டாட்டி மேலயே... இந்த இரண்டாயிரத்து ஐந்நூறு ரூபாயை உங்க அப்பாவோட கையில கொடுத்து அவங்க மனைவி கழுத்துல கட்டின தாலியை கழட்டி கொடுக்க சொல்லுங்க. அப்பத் தெரியும் இந்த தாலியோட மதிப்பு என்னன்னு." என்று சீற்றத்துடன் அவள் வார்த்தைகள் வந்து விழுந்தாலும் அதில் அத்தனை அழுத்தங்களை கொடுத்து இருந்தாள்.

அவள் கூறியதை கேட்டவன் அதிர்ச்சியுடன், " ஏய், எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா எங்க அம்மாவைப் பத்தி பேசுவ? " என்று எகிறிக் கொண்டு வர்ற,

"ஏன் சார், உங்க அம்மாவோட கழுத்துல கிடக்குற தாலியைப் பத்தி பேசினவுடனே உங்களுக்கு கோபம் வருதுல? அப்படி தானே எனக்கும் இருக்கும்?" என்று கூறியவளின் நயனங்கள் கலங்க, அதை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டு, " இது நீங்க மாட்டி விட்ட தாலி. என்னால எக்காரணம் கொண்டு கழட்ட முடியாது. உங்களுக்கு வேணும்னா உங்கக் கையாலயே கழட்டிக்கோங்க. "என்று இருக்கையில் நேராக அமர்ந்தவள் இறுக்கமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.

திருமாங்கல்யத்தின் மதிப்பையும் அதன் அர்த்தத்தையும் உணர்வுப் பூர்வமாக புரிந்துக் கொண்ட எந்தப் பெண்ணால் தான், தாலியை வைத்தே பேரம் பேசும் அவலநிலையை தாங்கிக்கொள்ள முடியும்?

அவள் விருப்பம் இல்லாமல் ஏறிய தாலி தான். வேறு ஒருவனை விரும்பியவள் தான். இருந்தும் தாலிக்கு மதிப்புக் கொடுத்து நினைத்த வாழ்க்கை அமையவில்லை என்றாலும் கிடைத்த வாழ்க்கையை வாழ முடிவு செய்து இருந்தவளை மனதால் அல்லவா வதைத்துக் கொண்டு இருக்கிறான்!

இத்தனை நேரம் குழந்தை போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு பேசியவளுக்கும் இப்போது பேசியவளுக்கும் எத்தனை வித்தியாசம் என்று எண்ணியவன், அவள் மனம் மாறும் முன், "சரி நானே கழட்டிக்கிறேன்" என்று கூறி கழற்ற எத்தனிக்க, அவள் அருகில் கூட அவனின் கரத்தை கொண்டு செல்ல முடியவில்லை.

' எந்த தடுமாற்றமும் இன்றி இந்தக் கையால் எத்தனை பெயரை கணப்பொழுதில் சூட் செய்திருக்கிறேன். ஆனால் இப்போது ஏன் அந்த தாலிச்செயினை என்னால் எடுக்க முடியவில்லை. நான் தானே இவளை வேண்டாமென வெட்டி விட நினைக்கிறேன். அப்படி இருக்கும் பொழுது இவளே ஒரு வழியை கொடுக்கும் போது அதை என்னால் ஏன் பயன்படுத்திக்கொள்ள முடியவில்லை? ' என்று தனக்குள் போராடியவனின் கண்முன் சிரித்த முகத்தோடு உலாவிய அவனின் அன்னையின் உருவம் நொடி பொழுதில் வந்து போனது.

ஆம், அவள் அவனின் அன்னையை அல்லவா முன் உதாரணமாக வைத்து பேசினாள். எந்த மகனுக்கு தான் புத்தியில் உரைக்காது? அன்னையின் தாலிக்கொடியையும் பெண்ணவளின் கழுத்தில் தொங்கும் தாலியையும் இணைத்து பேசும் போது அவனால் அதை சுலபமாக கழற்றிவிட முடியுமா என்ன?

தான் செய்த ஒரு சிறு தவறால் அதிலிருந்து மீண்டு வராதபடி மாட்டிக் கொண்டதை நினைத்தவனால் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. ஸ்டியரிங்கில் இருகரத்தாலும் வேகமாக தட்டினான்.

மித்ரனின் கோபத்தை பார்த்தவளுக்கு உடல் நடுக்கம் எடுக்க, தன்னிச்சையாக அவனின் கரத்தை பிடித்து, "கோபப்படாதீங்க ப்ளீஸ்! எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு" என்று கூறினாள்.

அவனை பிடித்து இருந்த கரத்தை உதறியவன், " ச்சா, உன்னால என் நிம்மதியே போச்சுடி. என் வாழ்க்கையில எந்த பொண்ணுக்கும் இடமே கொடுக்க கூடாது. கடைசி வரை கல்யாணம் பண்ணாமலே வாழனும்னு நினைச்சேன். ஆனா இப்படி அது முடியாம போகும் நினைக்கல. சத்தியமா சொல்றேன், நீ என் கூட என் வீட்ல இருந்தாலும் நம்மக்குள்ள எந்த பிடிப்பும் இருக்காது. உனக்கு தேவை நல்லா ஆடம்பரமா வாழனும், மூனு வேளையும் உட்கார்ந்து மூக்குபிடிக்க சாப்பிடனும், நினைச்ச நேரத்துல நல்லா பணத்தை செலவு செய்யனும், அதானே?" என்று கோபமாக பேசியவனை பல்லை உடைத்து போட்டால் என்ன என்று தான் தோன்றியது அவளுக்கு.

நீண்ட ஒரு பெருமூச்சை விட்டவள், " சார் நம்ம டைவர்ஸ் பண்ணிக்கலாம் " என்று நிர்சலனமாக கூறினாள்.

அதை கேட்டவன் வெடுக்கென அவள் புறம் திரும்பி நம்ப முடியாமல் பார்த்தான்.

அவளோ, "ஆனா எப்படி இருந்தாலும் ஒரு சிக்ஸ் மன்த்ஸ் ஒன்னா வாழ சொல்லுவாங்க. அந்த சிக்ஸ் மன்த்ஸ நம்ம ஒன்னா வாழ்ந்து பார்க்கலாம். அப்பவும் உங்களுக்கு இந்த தாலி மேலயும் என் மேலயும் எந்த அபிப்ராயமும் வரலன்னா நானே உங்களை விட்டு போயிடுறேன். திரும்ப எந்த காரணத்துக்காகவும் உங்க கண்ணுல படவே மாட்டேன். இது நீங்க கட்டின தாலி மேல சத்தியம். " என்று எந்த ஒரு உணர்ச்சியும் இல்லாமல் கூறினாள்.

" நிஜமாவா?" என்றவனின் குரலில் அத்தனை உணர்வுகள்.

அதை புரிந்தவள் வெற்று புன்னகை சிந்தி, " ஆமாம் " என்றாள்.

மித்ரனும் அவள் தாலியின் மீது சத்தியம் செய்ததால் முழுமையாக நம்பினான்.

பின், தன் தந்தையிடம் உருட்டிய பொய்களைக் கூறி அதன்படியே அவளை நடக்க சொல்ல, அவளும் தலையாட்டி பொம்மை போல் தலையை ஆட்டிவைத்தாள்.

அதன் பின் முகம் எல்லாம் புன்னகையோடு அவள் தங்கி இருந்த விடுதிக்கு சென்று அவளின் உடைமைகளை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு தன் இல்லம் நோக்கி புறப்பட்டான், அவனே அறியாமல் அவளுக்கு திகட்ட திகட்ட காதலை அள்ளிக் கொடுக்க போவதை அறியாமல்.

இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.



கருத்து திரி

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 6


வீட்டின் கேட்டை திறந்ததும் திவ்யா அந்த நேர்த்தியான இல்லத்தைப் பார்த்து பிரம்மித்துப் போகாமல் மித்ரனால் உள்ளுக்குள் உண்டான வலியோடு மௌனமாக அமர்ந்து இருந்தாள்.

அவளை பார்த்த கொஞ்ச நேரத்திலே மித்ரன் புரிந்துக் கொண்ட விசயம் அவள் வாயடிப்பது. ஆனால், இவ்வளவு நேரம் அமைதியாக வருவதை பார்த்தவனுக்கு ஏனோ பிடிக்கவில்லை.

'ஒருவேளை தன்னால் தான் இப்படி அமைதியாக இருக்கிறாளா?' என்று யோசித்தவன், ' ம்ம் இப்படியே வாயை மூடிக்கிட்டு இருக்கட்டும். அது தான் நமக்கு நல்லது. ஒரு ஆறு மாசம் பல்லை கடிச்சிட்டு இருந்திடனும்" என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே... தயாளன் கார்டனில் இவர்களுக்காக காத்திருந்தார்.

மகனின் வாகனம் வருவதை பார்த்தவர் கோபத்துடன் எழுந்து அவர்கள் அருகில் போனார்.

அதுவரை அமைதியோடு இருந்தவள் தயாளனை கண்டதும் துள்ளிம்குதித்துக் கொண்டு ஜீப்பிலிருந்து இறங்கினாள்.

"ஹாய் அங்கிள்" என்று சொல்லிக் கொண்டே வேகமாக அவரிடம் சென்று காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டாள், அவரை அவளின் பக்கமாக வைத்துக் கொள்ள.

"அட மலைக்குரங்கே" என்று அவள் குதித்ததைப் பார்த்த மித்ரனின் உதடுகள் முணுமுணுக்க, அவள் இவனை கண்டுகொள்ளவில்லை.

' இப்போ அப்பாவை எப்படி சரி பண்றது? ' என்று நினைத்தப்படி அவர்கள் அருகில் சென்றவன், " டாட் அது வந்து " என பேச வர,

அவரோ, " இதுவே நீ சாதாரண ஐடி கம்பெனியில் வேலை பார்த்துட்டு இருந்திருந்தா இந்நேரம் உன் கன்னத்தை பதம் பார்த்து இருப்பேன். காக்கி சட்டையை போட்டுட்ட. இப்படி தான் நம்பி வந்தப் பொண்ணை ஏமாத்தப் பார்ப்பாங்களாடா? அதையெல்லாம் விட உன் முன்னாடியே இன்னொருத்தன் உன் பொண்டாட்டி கையைப் பிடிச்சிட்டு கூப்புடுறான், நீ அமைதியா பார்த்துட்டு இருக்க? அட! ஒரு கணவனா விடு, ஒரு போலீஸாவாவது தட்டிக் கேட்டு இருக்கனும்ல?" என்றார் ஆதங்கத்தோடு.

திவ்யாவோ, ' என்னையா கஷ்டப்படுத்தி பார்க்கிறீங்க? நல்லா அனுபவிங்க மித்ரன். நல்லா அனுபவிங்க. என்னை கஷ்டப்படுத்தின கருமாஸ் உன்னை சும்மா விடாது.' என்று மனதிற்குள் குதுகலித்தாள்.

ஆனால் முகத்தை அப்பாவி போல் வைத்துக்கொண்டு, " விடுங்க அங்கிள், நான் யாரும் இல்லாத அனாதைன்னு தானே இவர் என்னை யூஸ் பண்ணிட்டு கழட்டி விடப் பார்க்கிறாரு?" என்று துப்பட்டாவால் மூக்கை ஊறிஞ்சியப்படி கூற, மித்ரனோ அதிர்ந்து அவளை பார்த்தான்.

பின்னே அதிர்ச்சி இருக்காதா? அவனின் தந்தையிடம் அவன் கூறிய கதைகள் ஏராளம். ஆனால் அதைப் பற்றி அறிந்து இருந்தும் இவள் இப்படி பொசுக்கென்று உண்மையை உடைத்தால் அவனுக்கும் தான் எப்படியிருக்கும்?

திவ்யா கூறியதை கேட்ட தயாளன் திகைப்புடன், " என்னது அனாதையா? உனக்கு யாருமே இல்லையாடா? என்க.

" இருந்தாங்க அங்கிள், ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி எல்லாரும் அந்த எமன்கிட்ட அடிமையா வேலை செய்யப் போய்ட்டாங்க." என்று கூறியவள் மித்ரனின் கோபப்பார்வையை பார்த்து, பயந்தவள் போல் முகத்தை மூடி, அழுவது போல் குலுங்கினாள்.

அவள் சொன்னதை கேட்ட தயாளனோ மகனிடம் கோபமாக, " என்ன மித்ரன் இது? அன்னிக்கு நீ வேற ஒன்னு சொன்ன? இன்னிக்கு என் மருமக வேற ஒன்னு சொல்றா? இதுல எது நிஜம்?" என்று கேட்டார், மகனின் மீது வைத்த நம்பிக்கையில்.

மித்ரனோ திவ்யாவை முடிந்தால் இந்நிமிடமே புதைகுழிக்குள் புதைத்துவிட்டால் நிம்மதியாக இருக்குமே என்ற நினைப்புடன், "டாட், நான்... " என்று பேச வர,

திவ்யாவோ, ' ஒருவேளை போலீஸ் உண்மையை சொல்லிடுச்சினா? அப்புறம் மாமனார் போலீஸ் நமக்கு சாப்போர்ட் பண்ணாதே. நம்ம கொஞ்சம் அதிகமாவே சீன் போட்டுட்டோமோ?' என்று அவசரமாக யோசித்தவள் மித்ரனை பேச விடாமல்,

"விடுங்க அங்கி… ம்ஹீம் மாமனாரே, அதான் நான் வந்துட்டேன்ல. என்னை பார்த்துக்க அப்பா போல நீங்க இருக்கிங்க. அப்புறம் என்ன கவலை. இன்னிக்கு காலையில இருந்து ரொம்ப நேரமா நின்னுட்டே இருக்கேன். கால் எல்லாம் ரொம்ப வலிக்குது. ஆனாப் பாருங்க வீட்டுக்கு வந்த மருமகளை ஆரத்தி எடுத்து உள்ள கூப்பிட்டுட்டுப் போகாம இருக்கிங்க " என்று சாதுர்யமாக பேச்சை மாற்றியவளை வியப்புடன் பார்த்தான் மித்ரன்.

தயாளனோ, " அட, நான் மறந்தே போய்ட்டேன்டா சாரி. இங்கேயே இருங்க ரெண்டு பேரும். நான் போய் ஆரத்தி எடுத்துட்டு வர சொல்றேன். " என்று கூறிவிட்டு அவர் உள்ளேப் போக,

அவளை துளைத்துவிடும் பார்வையோடு நெருங்கி நின்றவன், " உன்னை பத்தி கொஞ்சம் குறைச்சே கணக்குப் போட்டுட்டேன். ஆனா நீ ஆஸ்கார் அவார்ட் வாங்குற அளவுக்கு பர்ஃபார்மன்ஸ் பண்ணிக்கிட்டு இருக்க. " என்றான் அவளை ஊடுறுவிப் பார்த்தபடி.

சட்டென அவன் புறம் திரும்பியவளோ, " வாட் நடிப்பா? சார் நான் நிஜத்தை தான் சொன்னேன். உங்களை மாதிரி பொய்யா சொல்லிட்டு இல்ல. எனக்கு சுட்டுப் போட்டாலும் நடிப்பு சுத்தமா வராது. " என்று அவனை நேருக்கு நேர் பார்த்து கூறியவள்,

"அது மட்டுமில்ல, இப்போ நீங்க சொன்ன பொய்யை நானும் தொடர்ந்தா… நாளைக்கே ஏதாவது சடங்கு சாம்பிரதாயம்னு எங்க வீட்டு ஆளுங்களை பத்தி கேட்டு அழைச்சிட்டு வர சொல்லலாம். அப்போ என்ன பண்ணுவீங்க? நீங்க வேணா பாடிபில்டரா இருக்கலாம். அதுக்காக எமன்கிட்ட போயா சண்டைப் போட்டு என் குடும்பத்து ஆளுங்களை கூட்டிக்கிட்டு வருவீங்க?" என்று அவனை மேலும் கீழும் பார்த்து சொல்ல, அவனோ வெளிப்படையாக தன் நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டு அவளிடமிருந்து தள்ளி நின்றான்.

'பைத்தியமா இருந்தாலும் அவ சொல்றதுல ஒரு நியாயம் இருக்கு. ' என்று எண்ணியவன் அங்கே இருந்த பாடிகார்டிடம் திவ்யாவின் உடைமைகளை எடுத்துக் கொண்டு போக சொல்ல, அதை பார்த்த திவ்யாவோ,

"எனக்கு ஒன்னும் கை உடைஞ்சி.. " என்று ஆரம்பிக்க, அவளை தன் வலக்கரம் நீட்டி தடுத்தவன், " நீயே எடுத்துட்டுப் போ தாயே. நான் தெரியாம சொல்லிட்டேன். " என்றான் எரிச்சல் மேலோங்க.

அதற்குள் தயாளன் பணிப்பெண்ணுடன் ஆரத்தி எடுக்க வர, அதை கடுப்புடன் மித்ரன் பார்க்க, திவ்யா சிரிப்புடன் பார்த்தாள்.

"இருவரும் வலதுகாலை எடுத்து வச்சி உள்ள வாங்க" என பணிப்பெண் கூற, திவ்யாவோ வேண்டுமென்றே மித்ரனை இடித்துக் கொண்டு வலதுகாலை எடுத்து வைக்கப் போக, அந்நேரம் வாசல்காலில் கால் தட்டி கீழே விழப் போனாள்.

தன்னை இடித்துக் கொண்டு போனவளை கடுப்புடன் பார்த்தவன் அவள் தடுக்கி விழப் போவதை பார்த்து முகமெல்லாம் பூவாய் மலர்ந்தான், சந்தோஷத்தில்.

ஆனால் அவளோ கீழே விழும் சமயம் அருகில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த மித்ரனின் கரத்தை கெட்டியாக பிடித்துக் கொள்ள, அதை எதிர்பார்க்காதவன் சுதாரிப்பதற்குள் அவளுடன் சேர்ந்து தானும் குப்புற விழுந்தான்.

நல்ல வேளையாக தன் கரங்களை கொண்டு மொத்தமாக தரையில் படாதவாரு ஊன்றி விழுந்தவன் கடும் சினத்தோடு எழுந்துக் கொள்ள திவ்யாவோ " அய்யோ, அம்மா.. வலிக்குதே "என்று சத்தம் போட்டுக்கொண்டு மெல்ல எழுந்தாள்.

கீழே விழுந்ததில் அவளின் நெற்றியில் அடிப்பட்டு அந்த இடம் சட்டென்று சிவந்து வீக்கத்தை கொடுத்தது.

அதை பார்த்த தயாளன், " அச்சோ நெத்தி வீங்கிடுச்சி பாரு. ஏன்ம்மா பார்த்து வரக் கூடாதா? " என்று கருணையோடு கேட்டு பணிப்பெண்ணிடம் ஐஸ் கட்டிகளை எடுத்துக் கொண்டு வர சொல்லி உத்தரவிட்டார்.

பின், மித்ரனிடம் திரும்பி, " ஏன்டா கீழே விழ போனவளை பிடிச்சி நிறுத்தாம, கூட சேர்ந்து நீயும் விழுற? கொஞ்சமாச்சி உடம்புல தெம்பு இருக்கா? என்னத்த எக்சர்சைஸ் பண்ணி உடம்ப ஏத்தி வச்சிருக்கியோ? ஒரு பொண்ணு கீழே விழும் போது பிடிச்சி நிறுத்த சக்தி இல்ல. " என்று மகனின் கட்டுக்கோப்பான உடல்வாகை வாஞ்சையே இல்லாமல் விமர்சித்தார்.

ஒரு பெண் முன்னால் தந்தை தன்னை மட்டம் தட்டிப் பேசுவதை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாதவன் சினத்தோடு விறுவிறுவென்று தனதறைக்குள் சென்று கதவை அடித்து சாத்தினான்.

அதைப் பார்த்த திவ்யாவிற்கோ பயம் தான் ஏற்பட்டது. இத்தனை நேரம் கோபமாக அவன் பேசினாலும் அதில் சிறிதளவு பொறுமையும் தெரிந்ததை நன்றாக உணர்ந்தவளுக்கு இப்போது மித்ரனின் கடுமை அவளை அச்சப்பட வைத்தது.

அறைக்குள் நுழைந்தவனுக்கு இருப்புக் கொள்ளவேயில்லை. "எப்படி? எப்படி? அப்பா அந்த குட்டி சாத்தான் முன்னாடி என்னை மட்டம் தட்டி பேசலாம்? நான் ஒரு நாளைக்கு உடற்பயிற்சி செய்ய எவ்வளவு எப்போர்ட் போடுறேன். அது எதுவும் தெரியாம, பேசுறாரு. இருக்கு அவளுக்கு, கீழே விழும்போது தனியா விழ வேண்டியது தானே. என்னைய எதுக்கு பிடிச்சி இழுக்கனும்?" என்று குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கோபத்தை கட்டுப்படுத்த முயன்றான்.

பின், அவனின் அலைபேசி ஒலிக்க அதை எடுத்து பார்த்தவன் நெற்றியை நீவியப்படி, "இவளால இன்னிக்கு என் நேரம் தான் வேஸ்ட் " என சொல்லிக்கொண்டே அழைப்பை ஏற்றுபேசினான்.

எதிர்முனையில் பேசியவரிடம், " இன்னிக்கு கொஞ்சம் பிசி. சோ நாளைக்கு வரேன் "என்று சொல்லிவிட்டு லைனை கட் செய்தவனின் எண்ணம் முழுவதுமே நீண்ட நயனவளே நிறைந்து இருந்தாள்.

அங்கே தயாளனோ, "அவன் கிடக்கிறான். நீ வாடா. இப்படி வந்து உட்காரு " என்று சொல்லியவர் அவளை சோபாவில் அமர வைத்து ஐஸ் கட்டியை வைத்து ஒற்றி எடுத்தார்.

பின் அவள் முகம் ஏதோ யோசனையில் இருப்பதை பார்த்து, " அவன் என் பையன்கிறனால இதை சொல்லலடா. உண்மையாவே மித்ரன் ரொம்ப நல்லவன். யாருக்கும் இதுவரை எந்த கெடுதலையும் பண்ணினதில்ல. காலேஜ் படிக்கும் போதெமெல்லாம் இப்படி கடுமையாவே இருக்க மாட்டான். இந்த காக்கி சட்டையின் நேரமோ மாயமோ என்னன்னு தெரில, தன்னைத் தானே ஒரு கூட்டுக்குள்ள அடைச்சிக்கிட்டான். எப்போ பாரு இறுக்கமாவே இருக்கிறான்" என்றவர், பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டு,

"எப்போவும் ப்ரெண்ட்ஸோடவே இருப்பான். அவங்க தான் அவனுக்கு எல்லாமே. அவனோட அம்மா இல்லைங்கிற நினைப்பு கூட அவனுக்கு தோனுனதில்ல. ஆனா போலீஸ்ல சேர்ந்ததிலிருந்தே யார் கூடயும் பேசுறதில்ல. அவ்வளவு ஏன் நாங்க இருந்த வீட்டைக் கூட மாத்திட்டு இங்க கூட்டிக்கிட்டு வந்துட்டான். நானும் ஆரம்பித்துல என்ன ஏதுன்னு கேட்க நினைப்பேன். ஆனா அதை கேட்டு மேலும் அவனை சங்கடத்துல தள்ள வேணாம்னு தான் விட்டுட்டேன். ம்ம் இப்ப தான் மருமக நீ வந்துட்டியேம்மா. மித்ரன் திரும்ப பழைய மித்ரனா மாறிடுவான்னு நம்பிக்கை வந்துடுச்சிடா" என்று வழக்கமான பெற்றோர்கள் மருமகளிடம் கூறும் மகனின் புராணத்தை இவரும் கூற, அவளோ தாடையில் கரம் ஊன்றி அவர் கூறும் கதையை உன்னிப்பாக கேட்டாள்.

திவ்யாவின் முகபாவனையை பார்த்தவர் மெல்ல சிரித்துக் கொண்டு மித்ரன் அறைக்குள் போகச் சொல்ல, அவளுக்கோ திக்கென்று ஆனது.

சிறிது நேரத்திற்கு முன் அவனின் கோபத்தை பார்த்தவளுக்கு அவனின் அறைக்குள் செல்லவே மனம் வரவில்லை.

ஏற்கனவே தன்னை பிடிக்காமல் தன்னுடைய பிடிவாதத்தால் வேறுவழியின்றி அவனின் வீட்டிற்குள் அனுமதித்ததே பெரிய விசயம். இதில் அவன் அறைக்குள் செல்வது என்பது இயலாத காரியம். மான் தானாக சிங்கத்தின் குகை செல்லுமா? இல்லை இவள் தான் முட்டாள் மானா?

தயாளனை பார்த்து, " மாமனாரே நான் இன்னிக்கு தானே இங்க வந்து இருக்கேன். ஒரு வாரம் நான் தனி ரூம்ல தங்கிக்கிறேனே. அப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சம் பழகினதுக்கு அப்புறம் ஒன்னா இருக்கோம். " என்று திவ்யா தயக்கத்தோடு சொல்ல,

அவரோ அவளை புரியாமல் பார்த்து, " என்னடா என்னவோ இப்போ தான் ரெண்டு பேரும் பேசி பழகுற மாதிரி சொல்ற? அதான் ஏற்கனவே ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் விரும்பி புரிஞ்சி தான் கல்யாணம் பண்ணியிருக்கீங்களே? " என்றார்.

அதை கேட்டவளோ, 'அய்யோ ஆமால்ல? அவர் தான் இதை பத்தி ஏற்கனவே சொல்லி இருக்காரே. இப்போ என்ன பண்றது? ' யோசித்தவளுக்கு உதவியாக, பணிப்பெண் முன் வந்து, "சார், அவங்களுக்கு இப்போ தான் கல்யாணமாச்சி. இன்னிக்கு தான் நம்ம வீட்டுக்கு வந்து இருக்காங்க. இன்னும் சடங்குகள் எதுவும் நடக்கல. அதனால நல்ல நேரம் பார்த்து அப்புறம் அனுப்பலாம் "என்று பணிவோடு கூறினாள்.

பணிப்பெண் சொல்ல வருவதை புரிந்துக் கொண்ட தயாளனோ, "அட ஆமால்ல? நான் அந்த விசயத்தையே மறந்துட்டேன். " என சொல்லியவர் திவ்யாவிடம் வேறு அறையில் தங்கிக்கொள்ள சொன்னார்.

திவ்யாவும் அந்த பணிப்பெண்ணுக்கு கண்களால் நன்றிகளை சொன்னாள்.
அதில் ஒளிந்து இருக்கும் அர்த்தத்தை உணராமல் போனாள் பேதை.

*************************

அன்றைய நாள் இரவு ஒன்பது மணி, அவளுக்கு உதவி செய்து பேசிய பணிப்பெண்ணை கொலைவெறியில் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் திவ்யா.

அழகான சில்க் காட்டன் சேலை உடுத்தி தலை நிறைய ஜாதிப்பூ வைத்துக்கொண்டு கையில் பால் சொம்புடன் மித்ரன் அறைவாசலில் நின்று இருந்தவளின் கோபப்பார்வையை பார்த்த பணிப்பெண்ணோ பவ்யத்துடன், "மேடம் எதுக்கு அப்படி பார்க்கிறீங்க? நான் ஏதாவது தப்பு செஞ்சிட்டேனா?" என்றாள்.

" ம்ம்ம், நீங்க எந்த தப்பும் செய்யல. நான் தான் தப்பா புரிஞ்சிக்கிட்டேன். " என்று பல்லைக்கடித்துக் கொண்டு கூறியவள், " ஏன் இன்னும் இங்கேயே நிக்கிறீங்க? பால் சொம்பை நீங்க உள்ளே எடுத்துட்டு போக போறீங்களா?" என்று கடுப்புடன் கேட்டாள்.

"அய்யோ நான் இல்ல நீங்க தான் எடுத்துட்டு போகனும். " என்று சொல்லிவிட்டு அவ்விடத்திலிருந்து ஓடியே விட்டாள் அப்பணிப்பெண்.

அவள் போவதை வெறித்து பார்த்தவள் உள்ளமோ ஜீப்பில் மித்ரனுடன் பேசிய வார்த்தைகளையே ஆசை போட்டுக்கொண்டு இருந்தது.

'நம்ப வேற அவனை ஓவரா உசுப்பிவிட்டுட்டோம், சிங்கம் அசிங்கம்னு. இப்போ உள்ள போனதும் பாய்ஞ்சிட்டானா என்ன பண்றது? ' என்று யோசித்துக் கொண்டு வாசலில் நின்று இருந்தவளின் கரத்தை பிடித்து உள்ளே இழுத்தான் மித்ரன்.

மித்ரன் திடீரென கதவை திறந்து தன்னை உள்ளே இழுப்பான் என்று நினைக்காதவள் அச்சத்தில் கரத்திலிருந்த பால் சொம்பை கீழே தவறவிட்டாள்.

அதை பார்த்த மித்ரன், " மூளை தான் இல்லைன்னு நினைச்சேன். ஒரு சொம்பை பிடிக்கிற அளவுக்கு கூடவா சக்தி இல்ல? இதுல இன்னிக்கு நைட் எப்படி…? " என்று அவன் பார்வை மஞ்சத்தை நோக்க, அவனின் பார்வை போன திசையை பார்த்தவளுக்கு தூக்கிவாரிப் போட்டது.

கைகால் உடல் என அனைத்து பாகங்களும் ஆட்டம் காண, நடுக்கத்தை கட்டுப்படுத்த அருகிலிருந்த ஆள் உயர கண்ணாடி மேசையை பிடித்துக் கொண்டாள் மாது.

பெண்ணவளின் பயத்தை வெகுவாக ரசித்தவன் மெல்ல அவள் அருகில் செல்ல, அவளுக்கோ திக் திக் என்றே இருந்தது.

" நீ இந்த சிங்கத்தை ரொம்ப சீண்டி விட்டுட்ட. சோ இந்த சிங்கத்தை சாந்திப்படுத்த ஒரே வழி... " என்று அவன் பேச்சை நிறுத்த,

அவளோ நடுக்கத்துடன், " ஒரே வழி..? " என்றாள் கேள்வியாக.

"சாந்திமுகூர்த்தம் தான் " என்று அவன் சர்வ சாதாரணமாக சொல்ல, அவளுக்கோ உள்ளுக்குள் பூகம்பமே வெடித்துக் கொண்டு இருந்தது, மித்ரனின் இந்த திடீர் மன மாற்றத்தால்.


இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.


கருத்து திரி

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 7


தான் எவ்வளவு முயன்றும் தன் தந்தையின் உத்தரவை மீற முடியாத மித்ரன், முதலிரவு அறைக்குள் மிக உக்கிரமாக நின்றிருந்தான்.

ஒரு நிமிடம், ஒரே ஒரு நிமிடம் யோசிக்காமல் தான் எடுத்த முடிவை எண்ணி தன் மீது அவனுக்கே கொலைவெறி உண்டாகியது.

அவளை பற்றி என்ன தான் விசாரித்து தெரிந்துக் கொண்டாலும், அவன் மனம் அவளை ஏற்க முடியாமல் ஏதோ ஒன்று தடுத்துக் கொண்டே இருந்தது.

அதற்கு காரணம் ஒருவேளை அவளின் முன்னால் காதலாக கூட இருக்கலாம் என்று அவனுக்கே அவன் மனம் ஆறுதல் சொல்ல, அதை உணர்ந்து அதிர்ந்து போனான் அவன்.

'அவளையே பிடிக்கவில்லை என்று சொல்கிறேன். இதில் அவளுடன் என் வாழ்க்கையா? ச்சை என்ன எண்ணம் இது!" என்று தன்னை நொந்துக் கொண்டவன் மெத்தையை வெறித்துப் பார்த்தான்.

"இப்ப இதெல்லாம் ரொம்ப முக்கியம். இந்த அப்பா இருக்காரே. ச்சா! அப்படி என்ன என் மேல கண்மூடித் தனமான பாசம், நம்பிக்கை. மகனா இருந்தாலும் என் வார்த்தையில உண்மை இருக்கா இல்லையானு இந்நேரம் கமிஷனரா யோசிச்சி இருக்கனும்ல? வேலையை விட்டுட்டா போலீஸ் மூளை யோசிக்காதா? " என்று தன் தந்தையை நினைத்து வெறுப்படைந்தான்.

பின் அறையை சுற்றி சுற்றி வந்தவனுக்கு திவ்யா மதியம் பேசியது எல்லாம் நினைவில் வந்து சென்றது.

' என்ன என்ன பேசுறா? பொண்ணு மாதிரியா பேசுறா? கொஞ்சம் கூட அடக்கமே இல்ல. கமிஷனர்ங்கிற பயமும் இல்ல." என்று அவள் ஜீப்பில் பேசியதை நினைத்து பார்த்தவனின் உதடு மெல்லியதாக புன்னகையை தழுவியது. ஆனால், அதை அவன் உணர தான் இல்லை.

வெளியே திவ்யாவின் குரலை கேட்டவனுக்கு உள்ளுக்குள் ஏதோ ஒரு படபடப்பு ஏற்பட்டாலும், ஏதோ ஒரு உள்ளுணர்வு அவனின் மனநிலையை சிறிது மாற்றி இருந்தது என்னவோ உண்மை தான்.

" என்ன எனக்கு இவ்வளவு படபடப்பா இருக்கு? என்னவோ புது மாப்பிள்ளை மாதிரி ஃபீலாகுதே? அய்யோ மித்ரன் வேண்டாம்டா, ஒரு பொண்ணுக்கிட்ட விழுந்திடாத. அவ ஜஸ்ட் சிக்ஸ் மன்த்ஸ் இருந்துட்டு போயிடவா. அதுவரை உன்னை நீயே கண்ட்ரோல் பண்ணிக்கோ " என்று கண்ணாடியில் தன் பிம்பத்திடமே பேசிக்கொண்டு இருந்தவன், இன்னும் அவள் அறைக்குள் வராமல் இருப்பதை பார்த்து கதவை திறக்க, அங்கே அவளோ பலத்த சிந்தனையில் நின்று இருந்தாள்.

அதைப் பார்த்தவன் சட்டென அவளை உள்ளே இழுத்தான்.

பயத்தில் பேதையவளின் நயனங்கள் மிரட்சியாக இருப்பதை கண்டவன் அவளை வம்பிழுக்க நினைத்து வார்த்தைகளில் விளையாடினான். அதை வைத்தே அவளை இம்சை செய்து அவள் அறியா வண்ணம் ரசித்தான்.

அவனின் சாந்தி முகூர்த்தம் என்ற வார்த்தையை கேட்டவளுக்கு மயக்கமே வராத குறை தான்.

'அய்யோ இவர் என்ன காலையில பார்த்த சிடு மூஞ்சி மாதிரி இல்லாம ரொமான்ட்டிக் பாய் மாதிரி நடந்துக்கிறாரே! பேச்செல்லாம் ஒரு மார்க்கமா இருக்கு. இப்ப என்ன பண்றது?' என்று யோசனையில் இருந்தவளின் தலையில் நங்கென்று கொட்டினான் மித்ரன்.

அவளோ, " ஆஆ..உஸ் "என சத்தமிட்டுக்கொண்டே தலையை தேய்த்து மித்ரனை பார்க்க,

அவனோ, " என்னடி கனவு காண்றியா? " என்று 'டி' போட்டு ஏகத்திற்கும் உரிமை கொண்டாடினான்.

திவ்யாவோ தனது எதிர்ப்பை முறைப்பில் காட்டினாள்.

மித்ரனோ அவளை மேலும் சீண்ட நினைத்து அவளை பட்டும்படாமல் நெருங்கி நூலிழையில் உரசியபடி ஹஸ்கி வாய்ஸில், " என்னடி ஜீப்ல அந்தப் பேச்சி பேசின? இப்போ அப்படியே பம்முற? " என்று கேட்க, அவளோ ஆணவனின் நெருக்கத்தில் நெளியவும் முடியாமல் விலகவும் முடியாமல் மயங்கி சரிந்தாள்.

அவள் மயங்கியதை பார்த்தவன் முதலில் பதற்றமாக அவளை தூக்கி வந்து அலங்கரித்த மஞ்சத்தில் கிடத்தினான். பின் அருகிலிருந்த தண்ணீரை அவசரமாக எடுத்து திவ்யாவின் முகத்தில் தெளிக்க போன சமயத்தில் அவனின் கரங்கள் அப்படியே அந்தரத்தில் தொங்கின.

கடுப்புடன், " அடச்சீ எழுந்திரி! கேவலமா நடிக்காத" என்று கையில் ஊற்றிய தண்ணீரை கீழே தெளித்தான்.

அவளோ இன்னும் கண்களை இறுக்கமாக மூடிக்கொள்ள, அதை பார்த்தவன், "ஏன்டி உனக்கு மிரட்ட தான் தெரியலப் பார்த்தா! சரியா நடிக்கவும் தெரியலயேடி. மயங்கினவங்க கருவிழி கண்ணுக்குள்ள உருண்டுக்கிட்டே இருக்குமா?" என்று அவள் முகத்தருகில் குனிந்து மெல்ல கேட்க,

நயனங்களை பட்டென்று திறந்தவள், " ஆமால்ல?" என்று கேட்டாள், நடிப்பையும் மறந்து.

அவனோ அவனின் நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டு அவளிடமிருந்து விலகி திரும்பி நின்றான், அவளால் ஏற்பட்ட புன்னகையை மறைத்துக்கொள்ள.

" சரியான சுட்டி டிவி " என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே அவன் மாற்று உடையை எடுத்துக் கொண்டு குளியலறைக்கு சென்றான்.

அவன் அகன்றதும் தான் அவளுக்கு சீரான மூச்சே வந்தது.

"ச்சா போலியா மயங்கினதை கண்டுபிடிச்சிட்டாரே. இப்போ ஆளே ஒரு மார்க்கமா இருக்காரு. என்னாச்சி இவருக்கு? காலையில எரிஞ்சி விழுந்தாரு. இப்போ அதுக்கு நேரெதிரா குழைஞ்சிக்கிட்டு வராரு? இந்த விசித்திரமான மனுஷன் கிட்ட இருந்து எப்படி தப்பிக்கிறது? " என்று யோசித்தவள், "பாத்ரூம்ல இருந்து வர்றதுக்குள்ள கண்ண மூடி தூங்கிடலாம் திவ்யா" என்று முடிவு செய்து, குளியலறையில் தண்ணீர் சத்தம் நின்றதை அறிந்து, போர்வையை முகம் தொட்டு கால்வரை போர்த்திக்கொண்டு படுத்துவிட்டாள்.

இரவு உடையை மாற்றிக் கொண்டு வெளியே வந்தவனின் புருவங்கள் உச்சி முதல் பாதம் வரை போர்த்திக்கொண்டு இருந்தவளைப் பார்த்து யோசனையில் சுருங்கியது. பின் இருபக்கமும் தலையை ஆட்டி விட்டு மெல்லிய புன்னகையோடு அந்த மெத்தையில் சென்று இன்னொரு பக்கம் படுத்தான் மித்ரன்.

அதுவரை போர்வையிலிருந்து அவனின் அசைவுகள் அனைத்தையும் நிழலாக பார்த்தவள், அவனும் மெத்தையில் வந்து படுத்ததும் போர்வையை சுருட்டிக்கொண்டு மெத்தையிலிருந்து துள்ளி எழுந்தாள்.

திவ்யா எழுந்த வேகத்தில் மித்ரனும் என்னவோ ஏதோ என்று பாய்ந்து எழுந்து நின்றான். பின், கண்களால் சுற்றி அலசியவாறே, " என்னடி? " என்று கேட்டான்.

" அது... " என சொல்ல வந்தவள் மூளையோ, 'எப்படி சொல்றது? இது அவரோட வீடு, அவரோட ரூம்மு, அவரோட மெத்தை, எதுக்கு இங்க வந்து படுத்தீங்கனு எப்படி கேட்கிறது?' என்று யோசிக்க,

சங்கடத்துடன் நின்றவளை சலிப்புடன் பார்த்து, "சொல்லு திவ்யா, என்னாச்சி? " என்று கேட்டான் மித்ரன்.

" அது வந்து இந்த ரூம்ல சோபா எல்லாம் இல்லையா?" என்று சுற்றி முற்றி பார்த்துக் கொண்டே அவள் கேட்க,

அவனோ குழப்பமாக, " பெட் ரூம்க்குள்ள சோபா எதுக்குடி? "என்றான்.

"அதுவும் சரி தான்" என்று கூறியவளை அழுத்தமாக பார்த்தவன் அவள் அருகில் காலடி எடுத்து வைத்து, கரங்களை மார்புக்கு நடுவே கட்டிக் கொண்டு,

"ஏன் மேடத்தை நான் ஏதாவது பண்ணிடுவேனு பயம் வந்துடுச்சா?" என்று கேட்டான், அவளின் நயனங்களை ஆராய்ந்தபடி.

திவ்யாவோ அவனை மிரட்சியுடன் பார்த்து வலப்பக்கம் இடப்பக்கம் மேல்பக்கம் கீழ்பக்கம் என்று அனைத்து பக்கமும் தலையை ஆட்டினாள். அதைப் பார்த்தவனுக்கு தன் சிரிப்பை அடக்க பெரும்பாடாகியது.

புன்னகையை மிகவும் கடினப்பட்டு விழுங்கிக் கொண்டு, " நீதானடி சொன்ன! சிங்கமா அசிங்கமானு கூட வாழ்ந்து பார்க்கச் சொல்லி? நீயே சொல்லிட்டு இப்ப இப்படி தள்ளிப்போனா என்ன அர்த்தம்?" என்று கேட்டவன், மங்கையவளின் கரங்களிலிருந்த போர்வையை வாங்கி மெத்தையில் வீசிவிட்டு கணப்பொழுதில் பெண்ணவளின் இடையை வளைத்துப் பிடித்து தன்னருகே நிற்க வைத்தான்.

அவளின் இதயத்துடிப்பு வேகமாக இருக்க, உதடுகள் துடித்து நயனங்கள் இரண்டும் பட்டாம்பூச்சி போல் அடித்துக் கொள்ள, மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கியபடி எச்சிலை ழுழுங்கிக்கொண்டு இருந்தவளை அப்பட்டமாக ரசித்தான் மித்ரன்.

ஆரம்பத்தில் அவளை வெறுப்பேற்றி பார்க்கவே அவ்வாறு நடந்துக் கொண்டவனால், முதல் முறை ஒரு பெண்ணின் வாசமும், ஸ்பரிசமும், மஞ்சள் கயிற்றின் மாயத்தால் 'இவள் என்னவள் தான்' என்ற எண்ணத்தை விதைத்து, ஆணவனின் மனதை தடுமாறச் செய்தது.

அவளிடம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன் சுயத்தை இழந்துக்கொண்டு இருந்தவனுக்கு அவளிடம் விலக வேண்டும் என்ற நினைப்பே மூளையில் இருந்தாலும், மனமும் சூழலும் இத்தனை வருடங்கள் அவன் கட்டிக்காத்து வந்த உறுதியை எல்லாம் சிறிது சிறிதாக உடைத்துக்கொண்டு இருந்தன. அதை முழுமையாக உணர்ந்தான் மித்ரன்.

திவ்யாவோ, " எ..என்ன பண்றீங்க? அது அப்போ உங்க மனசை மாத்த சொன்னேன். ஆனா நீங்க அதை இவ்வளவு சீரியஸா எடுத்துப்பீங்கனு நான் நினைக்கல. " என்று அவனின் கைவளைவுக்குள் இருந்து விடுபட முயன்றாள்.

அவனோ ஹஸ்கி குரலில், "ஏய் சுட்டி டிவி, சும்மா நில்லுடி. எதுக்கு நெளிஞ்சிட்டே இருக்க?" என்றான், மிரட்டலாக.

அவள் தன்னை அதிர்ந்துப் பார்த்த சமயத்தில்," நீ சும்மா சொன்னீயோ, பொய்யா சொன்னீயோ, ஆனா இந்த மித்ரனை உசுப்பிவிட்டுட்ட. சோ, அதனோட பலனை நீ அனுபவிச்சி தான் ஆகனும் " என்று கூறியவனின் கண்கள் பேதையவளின் இதழில் படிய, அவளோ அவசரமாக,

"ஆனா நீங்க எனக்கு சிக்ஸ் மன்த்ஸ் தானே டைம் கொடுத்து இருக்கீங்க? ஆறு மாசம் கழிச்சி என்னை விரட்டி விட்டுட்டா, அப்போ என் வாழ்க்கை என்னாகுறது?" என்று கண்கள் பனிக்க கேட்டவளை வினாடியும் தாமதிக்காமல் விடுவித்தான் மித்ரன்.

அந்நொடி தான் முன்பு கூறிய சொற்களை வெறுத்தவன் சுயவுணர்வுக்கு வர சிறிது நேரம் பிடித்தது.

பின், " நீ போய் தூங்கு" என்று கூறிவிட்டு வெளியே சென்றவனுக்கு கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவுக்கு தன் மீதே கோபம் வந்தது.

" என்ன மித்ரன் பண்ணி இருக்க? சும்மா அவளை சீண்டிப் பார்க்க தானே நினைச்ச? அப்புறம் எப்படி அவ கிட்ட அவ்வளவு நெருக்கமா எந்த வெறுப்புமில்லாம நெருங்கி நின்ன?"என்று கேட்டுக்கொண்டவனுக்கு பதில் தான் கிடைக்கவில்லை.

மித்ரன் வெளியேறியதும் அதுவரை பிடித்து வைத்து இருந்த கண்ணீர் துளிகள் அனைத்தும் வெளியேற, உடைந்து போய் தரையில் கட்டிலுக்கருகில் சரிந்து உணர்வுகளின் பிடியில் சிக்கித்தவித்தாள் திவ்யா.

அப்படியே சிறிது நேரத்தில் உறங்கியும் போனாள். அந்நேரம் மீண்டும் அறைக்குள் வந்தவன் அவளின் வாடிய வதனத்தை கண்டு பெருமூச்சோடு அவளை எழுப்பிவிடாமல் தன் இடத்தில் சென்று உறங்க ஆரம்பித்தான்.

மறுநாள் காலை சீக்கிரம் விழித்தவன் இன்னும் அவள் அதே நிலையில் உறங்குவதை கண்டு மனம் கேளாமல் மெல்ல அவளை தூக்கி மெத்தையில் சரியாக படுக்க வைத்துவிட்டு போர்வையை எடுத்து போர்த்தி விட்டான். பின் எப்போதும் போல் உடற்பயிற்சி செய்ய புறப்பட்டுவிட்டான்.

அவளும் சிறிது நேரத்தில் கண்விழித்தவள், தான் மெத்தையில் இருப்பதை பார்த்து நேற்று இரவு மித்ரன் செய்ததனைத்தையும் மனதில் ஓட்டிப்பார்த்தாள். பிறகு, ஒரு பெருமூச்சோடு தன் மாற்று உடைகளை எடுத்துக்கொண்டு குளியலறைக்கு சென்றாள்.

திவ்யா குளித்துவிட்டு வரவும் மித்ரன் உடற்பயிற்சி செய்துவிட்டு வரவும் சரியாக இருக்க, ஈரம் சொட்ட சொட்ட வந்த மனைவியை கண்டதும் ஹார்மோன்கள் அனைத்தும் ஏகத்துக்கும் துள்ளிக்குதித்தன மித்ரனுக்கு.

அவளும் கணவனின் வியர்வை படர்ந்த ஆடையையும் உடலையும் பார்த்து 'எக்சர்சைஸ் நல்லா செய்வாரு போல' என்று எண்ணிக்கொண்டே தலையை துவட்டியபடி கண்ணாடி முன் நின்றாள்.

மித்ரனோ தன் தலையை உலுப்பிக்கொண்டு " ஊப்ப் " என ஊதிவிட்டு, ' இவகிட்ட இருந்து தள்ளி போகனும் பார்த்தா முடியாது போலயே ' என்ற நினைப்போடு குளியலறைக்கு சென்றான்.

குளித்து முடித்தவனோ 'இந்நேரம் அவ வெளியப்போய் இருப்பா' என்ற நினைப்போடு வெளியே வர, அதேசமயம் திவ்யா தயாராகி தன் துப்பட்டாவை எடுக்க திரும்பினாள். குளியலறையிலிருந்து வந்தவன் மீதே மோதி பின்னால் விழப்போனவளை, ஆணவனின் வலிய கரங்கள் கீழே விழாமல் தாங்கிப் பிடித்தன.

இடுப்பில் ஒரு துண்டை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு ஈரத்துடன் இருந்தவனின் வெற்றுத் தோள்களை இறுக்கமாக பிடித்துக் கொண்டாள் திவ்யா.

அக்கணம் அவளின் மிரண்ட நயனங்கள் அவனின் காந்தப்பார்வையோடு கலந்தது.

ஏற்கனவே உணர்வுகளின் பிடியில் சிக்கித் தவித்தவனுக்கு இந்நிலை மேலும் தவிப்பை உண்டாக்கியது.

அவளை மெல்ல நிமிர்த்தி நிற்க வைத்தவன், " ஏன்டி இப்படி பண்ற? உன்னை விட்டு தள்ளி இருக்கனும்னு நினைக்கிறேன். ஆனா முடில, சாரி " என சொல்லிக்கொண்டே மங்கையவளின் செவ்விதழ்களை மென்மையாக சிறைப்பிடித்தான்.

அவளோ உள்ளுக்குள் அதிர்ந்து அவனை தள்ளிவிட, திவ்யாவின் விலகலை உணர்ந்தவனோ பலமாக காயப்பட்டு போனான்.

பின் கடகடவென தன் காக்கிச்சட்டையை எடுத்துக்கொண்டு வேறு அறைக்கு சென்று தயாராகி வெளியே சென்று விட்டான்.

அவன் வீட்டை விட்டு போனதும் திவ்யா இன்னும் அதே நிலையில் தான் நின்றிருந்தாள்.

"ச்சா என்ன காரியம் பண்ணிட்டான்? ஒரு பொண்ணோட அனுமதியில்லாம...ச்சை!" என்று மித்ரன் மீது கோபம் எல்லையில்லாமல் வந்தது அவளுக்கு.

அதே நேரம் அவளின் கைப்பேசி அழைக்க, அதை எடுத்துப் பார்த்தவள் தன் தோழி என்றதும் தன்னை ஒருநிலைப்படுத்திக் கொண்டு அழைப்பை எடுத்தாள்.

" சொல்லு சுதா"

" என்னடி உன் புருஷன் வீட்டு ஆளுங்க எப்படி நடந்துக்கிட்டாங்க?" என்று தோழியின் நலனில் அக்கறையுடன் விசாரித்தாள் சுதா.

திவ்யாவோ, " புருஷன் இல்ல. என் கழுத்துல தாலியை மாட்டிவிட்டவர். இனி ஒரு தரம் அவரை புருஷன் மண்ணாங்கட்டினு பேசின, உன் நம்பரை ப்ளாக்ல போட்ருவேன். "என கோபத்துடன் பேசியவளின் குரலை கேட்ட சுதா, 'ரெண்டுக்கும் ஒரே அர்த்தம் தான் ' என மனதில் நினைத்தபடியே,

" சரிடி நீ இன்னிக்கு ஸ்டூடியோவுக்கு வருவியா? இன்னும் ஒன் வீக்ல அந்த பிரபலமான டிவி ஷோ காம்பெடிஷன் இருக்கு. நீயும் உன் முன்னால் காதலனும் தான் பர்ஃபாமென்ஸ் செய்யனும். பட் நேத்து தான் உங்களுக்கு ப்ரேக்கப்பாகிடுச்சே. சோ, மதன் இதுல உன் கூட ஜாயின் பண்றது…. சந்தேகம்தான்?" என்று இழுத்தாள் சுதா.

திவ்யாவோ ' இதை எப்படி மறந்தேன்? ' என்று யோசித்தவள், மதனை இதில் கலந்துக்கொள்ள வைக்க எப்படியெல்லாம் மன்றாடி சம்மதிக்க வைத்தார்கள் என்ற நினைவு வந்து கண்கள் ஈரமாகினாள்.

ஒரு ஷோவில் இவளின் நடனத்தை பார்த்து அவளை பார்க்கும் ஆர்வத்தோடு தினமும் அவர்களின் டான்ஸ் ஸ்டூடியோவிற்கு வந்து பேசி பழகியவனின் மீது எந்த பெண்ணுக்கு தான் ஈர்ப்பு வராது. ஆனால், இதில் திவ்யாவும் மதனும் அறியாத ஒன்று, சுதாவிற்கும் ஆரம்பத்தில் மதன் மீது ஈர்ப்பு உண்டானது தான்.

ஆனால், காலப்போக்கில் தோழியும் மதனும் விரும்புகிறார்கள் என்று அறிந்ததும் தன் ஆசைகளை எல்லாம் மனதிற்குள்ளேயே போட்டு பூட்டி வைத்துக் கொண்டாள் சுதா.

ஆனால், மதனும் திவ்யாவும் பழகுவதை பார்த்தால் சத்தியம் செய்தால் கூட யாரும் நம்ப மாட்டார்கள், இருவரும் காதலர்கள் என்று. அந்த அளவிற்கு இருவரின் கண்ணியமும் இருந்தது.

ஐடியில் வேலை செய்பவன் வேலைபளூவிலும் தினமும் ஒருமுறையேனும் இருவரையும் பார்த்துவிட்டு தான் செல்வான்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு நாளில் தான் பிரபலமான டிவி ஷோவில் ஜோடியாக நடனம் ஆடும் போட்டியை பற்றிய தகவல் வர, இரு தோழிகளுக்கும் மதனை தவிர வேறு எந்த ஆணும் நம்பிக்கையானவராக தெரியாமல் போனதால் இருவரும் மதனின் காலை பிடித்து கெஞ்சாத குறை தான்.

அவனுக்கும் பெண்கள் இருவரையும் பார்த்து பாவமாக தோன்ற, சரியென்று ஒப்புக் கொண்டான். அன்றிலிருந்து ஆரம்பமானது அவர்களின் பயிற்சி.

என்ன தான் தொட்டு, தூக்கி, சில சமயம் அணைத்து என நடனம் ஆடினாலும், இருவரின் கவனமும் நடனத்தின் நேர்த்தியிலேயே இருக்கும்.

அப்போது எல்லாம் சுதாவிற்கு தோன்றிய ஒரு விசயம் ' உண்மையாவே இவர்கள் காதலர்கள் தானா? ' என்பது தான்.

சுதாவோ போனில் சத்தம் போட்டுக் கொண்டு இருக்க, அதை உணர்ந்தவள், " நான் நேரா வந்து பேசுறேன்டி " என சொல்லிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு கீழே சென்றாள்.

அங்கே தனக்காக காத்திருந்த தயாளனை கண்டதும், " குட் மார்னீங் மாமனாரே " என கூற, அவரும் பதிலுக்கு சிரித்துக்கொண்டே " மார்னீங் மருமகளே " என்று கூறினார்.

பின் இருவரும் சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டே காலை உணவை முடித்தனர்.

திவ்யா தனது அந்த ப்ரோக்ராம் பற்றி எந்த ஒளிவும் மறைவும் இன்றி விளக்கமாக சொல்ல, முதலில் தயங்கியவர் இத்தனை நாள் அதற்காக அவள் பட்ட கஷ்டத்தை தெரிந்து கொண்டதும் இந்த ஒரு முறை மட்டும் மதனுடன் நடனமாட ஒப்புக் கொண்டார்.

திவ்யாவின் நேர்மையான பேச்சை கேட்ட தயாளனுக்கு மருமகளின் மீது தனிமரியாதையே உண்டானது.

"தான்க்யூ மாமனாரே " என்று துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டு சொல்லியவள் சிட்டாக பறந்து தங்கள் ஸ்டூடியோவிற்கு சென்றாள்.

அதே சமயம் அந்த பெரிய மாலில் ஒரு அறையில் அமர்ந்து இருந்த மித்ரன் அனல் கொதிக்கும் பார்வையோடு தன் எதிரே அமர்ந்து இருந்த நபரிடம், "ம்ம் சொல்லுங்க மிஸ்டர், எப்படி ஒரே மாசத்துல உங்க மாலுக்கு ஷாப்பிங் பண்ண வந்த சின்ன பசங்க எல்லாம் காணாமப் போறாங்க?" என்று குரலில் கடுமையை காட்டி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

எதிரே அமர்ந்திருந்தவனின் முகமோ கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளிறிப் போனது.

இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.


மறக்காமல் கதை எப்படி செல்கிறது என்று கருத்துகளை கூறுங்கள்...

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 8



கமிஷனர் ஆபிஸிற்கு வந்தவன் முன் இன்ஸ்பெக்டர் பிரபாகரன் சல்யூட் அடித்துவிட்டு கையிலிருந்த கோப்புகளை நீட்டினார். மித்ரன் தலையசைப்போடு வாங்கிக்கொண்டான்.

" சார் நீங்க நேத்து விசாரிக்க சொன்ன மால்லோட டீட்டெயில்ஸ். அந்தக் கடையோட ஓனர்கிட்ட இருந்து சரியா எந்த தகவலும் கிடைக்கல. இன்னும் டிப்பா போய் விசாரிக்கனும்னா அந்த ஓனரை கஸ்டடியில தான் எடுக்கனும்." என அவர் கூற,

மித்ரனோ கோப்புகளை பார்த்துக்கொண்டே " ம் " என்று சொன்னான். அவன் கண்களில் அப்படி ஒரு கோபம்.

பின்னே இருக்காதா? ஏகப்பட்ட கடைகளை ஒரே இடத்தில் கட்டி வைத்து, மக்களின் ஆசையை தூண்டி விடும் வகையில் பல பொருட்களை குவித்து வைத்திருக்கும் ஒரு ஷாப்பிங்மாலில், விடுமுறை நாட்களில் தங்கள் பெற்றோரோடு சுற்றிப் பார்க்க வரும் பிள்ளைகள், ஒரு குறிப்பிட்ட கடையிலிருந்து மட்டும் தொடர்ந்து காணாமல் போவது ஒன்றும் சாதாரண விசயமில்லையே? போன மாதத்தில் மட்டும் மொத்தம் நான்கு குழந்தைகள் காணாமல் போயிருக்கிறார்கள்.

அருகிலிருந்த காவல்நிலையத்தில் பெற்றோர்கள் புகார் அளித்தாலும், விசாரிக்கச் செல்லும் காவலதிகாரிகளை விலை கொடுத்து வாங்கி, அந்த புகாரை ஒன்றுமில்லாமல் அல்லவா மாற்றி விடுகிறார்கள் அந்த கயவர்கள்.

தினம் தினம் பெற்றோர்கள் இன்றாவது தன் பிள்ளையை கண்டுபிடித்து கொடுத்துவிட மாட்டார்களா? என்ற ஏக்கத்தில் ஏமாற்றத்தோடு காவல் நிலையம் வந்து திரும்புகிறார்கள்.

நிச்சயம் இந்த அவலநிலை யாருக்கும் வரக்கூடாது.

அப்படிப்பட்ட ஒரு நேரத்தில் தான் தொலைந்து போன ஒரு பிள்ளையின் பெற்றோர் நேராக கமிஷனர் ஆபிஸிற்கு வந்து மித்ரனின் காலில் விழாத குறையாக, தங்கள் பிள்ளையை கண்டுபிடித்து தருமாறு கெஞ்சிக் கேட்டனர்.

அந்த புகாரை பார்த்த மித்ரனின் கோபம் முதலில் அந்த ஏரியா இன்ஸ்பெக்டர் மீது திரும்ப.. அந்த காவல்நிலையத்தில் உள்ள அனைவரையும் வறுத்தெடுத்து விட்டான்.

பின், வெளியில் தெரிந்தால் டிப்பார்ட்மெண்ட் பற்றி தவறாக செய்தி பரவும் என்ற சுதாரிப்பில், தானே நேரடியாக விசாரிப்பதாக வாக்களித்தான்.

அவர்களும் கமிஷனர் மீது இருந்த நம்பிக்கையில் சென்றனர்.

இந்த கேஸை பற்றி விசாரிக்கவே நேற்று அவன் மாலுக்கு வந்திருக்க, விதி அவன் வாழ்வையே மாற்றி அமைத்து விட்டது.

கோப்பை பார்த்தவன் நாற்காலியில் சாய்ந்து எதிரே இருந்த பிரபாகரை நோக்கி, " நேத்து என்னைப் பார்த்து ஓடிப் போன அந்த ரவுடிங்களை பிடிச்சி விசாரிக்க சொன்னேனே என்னாச்சி? " என்று அழுத்தமாக கேட்டான்.

"யெஸ் சார், விசாரிச்ச வரை அவனுங்க அந்தப் பொண்ணோட ஏரியா பசங்களாம். லவ் பண்ண சொல்லி டார்ச்சர் பண்ண அந்த பொண்ணு பின்னாடியே வந்து இருக்காங்க. நாலு தட்டு தட்டி மிரட்டி அனுப்பி இருக்கேன் சார், அந்த பொண்ணை தொந்தரவு செய்ய வேணாம்னு " என்று பிரபாகர் மூச்சி விடாமல் சொல்ல,

அதை பார்த்த மித்ரன், " ம், எதுக்கும் அவனுங்க மேல ஒரு பார்வை இருக்கட்டும் "என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் கோப்பில் கவனத்தை செலுத்தினான்.

பின், இருக்கையிலிருந்து எழுந்தவன் "போலாம் " என சொல்லிவிட்டு விரைப்பாக முன்னால் நடந்தான்.

பின்னால் தலை நிமிர்ந்து அதே விரைப்போடு நடந்துவந்தார் பிரபாகர்.

அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் அந்த பெரிய மாலில் ஒரு அறையில் அமர்ந்து இருந்த மித்ரன் அனல் கொதிக்கும் பார்வையோடு தன் எதிரே அமர்ந்து இருந்த நபரிடம், "ம்ம் சொல்லுங்க மிஸ்டர்.அபிலாஷ், எப்படி ஒரே மாசத்துல உங்க மாலுக்கு ஷாப்பிங் பண்ண வந்த நாலு சின்ன பசங்க காணாமப் போனாங்க?" என்று குரலில் கடுமையை காட்டி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

எதிரே அமர்ந்திருந்தவனின் முகமோ கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளிறிப் போனது.

தன் கூர்மையான பார்வையால் அவனின் முக மாறுதலை உள்வாங்கியவன் இன்னும் தன் முகத்தில் இறுக்கத்தை காட்டி கண்களில் கடுமையை தெறிக்கவிட்டான்.

" அது எப்படி அபிலாஷ் இந்த மால்ல இத்தனை ஷாப்பிங் கடை இருக்கு? அங்கெல்லாம் காணாமப் போகாம சரியா உங்க கடைக்கு வர்ற சின்னபிள்ளைங்க மட்டும் காணாமப் போறாங்க?" என்று மித்ரன் அழுத்தமாக கேட்க,

எதிரே அமர்ந்து இருந்த அந்த குறிப்பிட்ட கடையின் முதலாளி அபிலாஷ் பதற்றத்துடன், " சா..சார் அதான் நேத்தே வந்து இந்த சார் விசாரிச்சிட்டாரே? " என அருகில் கைகளை பின்னால் கட்டிக்கொண்டு நின்ற பிரபாகரை காட்டி சொன்னான்.

மித்ரனோ, " ஏன் அவர் விசாரிச்சா மட்டும் தான் பதில் சொல்லுவீங்களா? " என்று நக்கலாக கேட்டவன், " ஓகே, உங்க விருப்பம் அது தான்னா, நான் அதை கெடுக்க விரும்பல. " என்று சொல்லிக் கொண்டே எழுந்தவன் பிரபாகரை பார்த்து " ம் ஆரம்பிங்க பிரபாகர் " என்றான்.

பிரபாகரும் தலையை அசைத்துவிட்டு அபிலாஷ் முன்னால் வந்த அந்த நொடி ' பளார் ' என்ற சத்தம் மட்டுமே அந்த அறையில் கேட்டது.

அபிலாஷோ அதிர்ந்து கன்னத்தை பிடித்துக் கொண்டு, " என்ன சார் விசாரிக்கனும் சொல்லிட்டு அடிக்கிறீங்க?" என அடியின் வலியை தாங்க முடியாமல் கேட்க, நெருப்பாக கொதித்துக் கொண்டு இருக்கும் மித்ரனின் பார்வையோ அவனை
எச்சில் விழுங்க வைத்தது.

நாற்காலியில் அமர்ந்து கன்னத்தை பிடித்துக்கொண்டு இருந்தவன் முன் குனிந்து, " ஏன்டா உனக்கு அந்தப் பசங்களோட உயிரு அவ்வளவு சாதாரணமா போயிடுச்சா? இது உன்னோட ஆபிஸ் ரூம்முங்கிறதுனால தான் ஒரு அடியோட நிக்குது. இதே போலீஸ் ஸ்டேஷனா இருந்து இருந்தா விசாரிப்பே வேற மாதிரி இருந்து இருக்கும். " என்று அவன் தாடையை பிடித்து கூறிய மித்ரன்,

" உனக்கு ரெண்டு சான்ஸ் தரேன். ஒன்னு இந்த கடையோட ஓனரா கௌரவமா வாழ்றது. அதாவது இந்த கடத்தல்ல யார் யார் சம்மந்தப்பட்டு இருக்கா? எதுக்காக பிள்ளைகளை கடத்திட்டு போய் இருக்காங்க? இப்போ அந்த நாலுப் பிள்ளைகளும் எங்க இருக்காங்கன்னு ஒன்னு விடாம சொல்றது. ரெண்டு, இல்ல இதெல்லாம் சொல்ல முடியாதுன்னு அடம்பிடிக்கிறது. அப்படி பண்ணினா, அடுத்த நிமிசம் இந்த மால்ல இருக்குற அத்தனை ஆயிரம் கண்களும் உன் உடம்பை துணியில்லாம, இந்த பால் வடியுற முகத்தில ரத்தம் வழிஞ்சிப் பாக்கும். ஞாபகம் வச்சிக்கோ, உன்னோட முப்பத்துரண்டு பல்லுல மூனு பல்லு மட்டும் தரையில சிதறி, உன்னோட வலது கையை மட்டும் ஒரு ஆறு மாசத்துக்கு வேலையே செய்யாதபடி செஞ்சி விட்டுடுவோம். நானில்ல, இதோ நீ ஆசையா விசாரிக்கனும்னு கேட்டியே இந்த பிரபாகரே பக்காவா பண்ணி விட்டுடுவாரு." என்று வார்த்தையில் கேலியோடும் விழிகளில் கட்டளையோடும் அங்கும் இங்கும் நடந்துக்கொண்டே பேசிய மித்ரனை பார்த்த அபிலாஷிற்கு பயம் அதிகரிக்கவே செய்தது.

பிரபாகரும் மித்ரன் கூறியதை கேட்டு உதட்டோரம் மெல்லிய புன்னகையோடு அபிலாஷின் முடியை கொத்தாகப் பிடித்து, " சார், இந்த பக்க கன்னத்தை சும்மா தட்டினாவே போதும் நினைக்கிறேன் சார். மூனு இல்ல நாலு பல்லு கன்ஃபார்மா தெறிச்சி ஓடிடும். " என அபிலாஷ் கண்ணை பார்த்துக்கொண்டே அவன் தலையை ஆட்டி சொல்ல,

மித்ரனோ, " நீங்க டென்டல் டாக்டரா இருந்து இருக்கனும் போல. மாத்தி போலீஸ்ல சேர்ந்துட்டிங்க. " என்று சற்று புன்னகையோடு சொன்னான்.

பிரபாகரின் முகத்திலோ நொடி பொழுது வெட்கம் வந்து மறைந்து சென்றது.

இதையெல்லாம் பயத்தோடு பார்த்துக்கொண்டு இருந்த அபிலாஷ், "என்ன சார் மிரட்டுறீங்களா? " எனக்கேட்ட அடுத்த வினாடி பிரபாகர் கூறியது போலவே நான்கு பல்லும், விட்டால் போதும் என்று தெறித்து ஓடியது குருதி வழியாக.

வலியில் "அம்மா "என்று அபிலாஷ் கத்தினான். அந்த அறை முழுவதும் அவனின் அலறல் சத்தம் கேட்க.. மித்ரன் தன் சுண்டு விரலால் காதை குடைந்துக் கொண்டே, " என்ன அபிலாஷ் நான் தான் சொன்னேன்ல? இந்த பிரபாகர் என்னை மாதிரி வார்த்தையால மிரட்டெல்லாம் மாட்டாரு. ஒன்லி கை மிரட்டல் தான். இப்போவே நான் சொன்னதுல ஒரு விசயம் நடந்துடுச்சி. இன்னும் உங்க கை முகரை... " என மித்ரன் சொல்லிக் கொண்டே போக, அபிலாஷோ உயிர் பயத்திலும், பல லட்சம் போட்டு வாங்கிய கடையில் போக இருக்கும் அவனின் கௌரவ பயத்திலும் உண்மையை ஒப்புக் கொள்வதாக கூறினான்.

" இதை அப்பவே சொல்லி இருந்தா பல்லாவது மிஞ்சி இருந்து இருக்கும் " என்று சொல்லிய பிரபாகரை பாவமாக ஏறிட்டுப் பார்த்தான் அபிலாஷ்.

பின், அபிலாஷ் கூறியதை ரெக்கார்ட் செய்ய சொல்லி மித்ரன் சைகை காட்ட பிரபாகரும் தலையசைத்தான்.

அபிலாஷோ, " சார் என் கடைக்கு வரும் கஸ்டமரோடு பேசி பேசி அவங்க கவனத்தை பொருள்கள் வாங்கும் அளவுக்கு திசை திருப்பி விடுவோம் சார். அப்போ பேரண்ட்ஸும் பொருட்கள் வாங்கும் ஆர்வத்தில் கையை பிடிச்சிட்டு இருக்கும் பிள்ளைகளை கவனிக்க மறந்துடுவாங்க. அந்த சமயத்தை பயன்படுத்தி பசங்ககிட்ட பேசி, அவங்க ஆசையை தூண்டிவிட்டு, பேசியபடியே இந்த மாலில் இருந்து வெளியே அழைச்சிட்டு போயிடுவாங்க சார். அதுக்கு அப்புறம் என்ன நடக்கும் எனக்கு தெரியாது சார். ஆரம்பத்துல எனக்கும் இந்த கடத்தலுக்கும் சம்பந்தமே இல்ல சார். ஒரு நாள் சிசிடிவியை பார்த்துட்டு இருக்கும் போது தான் இந்த காட்சி என் கண்ணுல பட்டது " என்று சொன்னவன், சற்று நிறுத்தி இரண்டு பேரையும் பார்த்து தொண்டை குழி ஏறி இறங்க,

" ஒரு சின்ன பொண்ணுக்கிட்ட பேசி, அவளை வெளியே அழைச்சிட்டு போன ஒருத்தனை நான் பிடிச்சி விசாரிச்சேன் சார். அவனை பிடிச்ச பத்தே நிமிசத்துல பத்து லட்சம் பணம் என் டேபிள்ல இருந்துச்சி சார்." என்று கூறிய அடுத்த நொடி மித்ரன் அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தான்.

" ஏன்டா வெறும் பணத்துக்காக நீ அவங்களுக்கு உடந்தையா போவீயா? எல்லாம் பொம்பளைப் பிள்ளைங்கடா. அதுவும் பத்துல இருந்து பதினஞ்சி வயசு பசங்க." என்று சினத்தோடு கேட்டு மீண்டும் அறைந்தான்.

பின் பிரபாகரிடம், யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் அபிலாஷை கஸ்டடியில் எடுக்குமாறு உத்தரவிட்டான்.

அடியின் வலியில் நீர்க்கோர்த்துக் கொண்டு, " சார் உண்மையை சொன்னா விட்டுடுவீங்கனு சொன்னிங்களே? "என்று அபிலாஷ் கேட்க,

மித்ரனோ, " நான் ஒன்னும் அவ்வளவு நல்லவன் இல்ல. " என சொல்லிவிட்டு, பிரபாகரை மற்றதை பார்க்க சொல்லிவிட்டு அவ்விடத்தை விட்டு சென்றான்.

போகும் போது எதிரே வந்த ஒரு பெண்ணின் முகத்தை பார்த்தவன் யோசனையோடு, " இந்தப் பொண்ணை நேத்து தானே இங்க பார்த்தோம்? இன்னிக்கும் இங்க வந்து இருக்கு? " என்று சிந்தித்தவன் எதிரே வந்த பெண்ணை தடுத்து நிறுத்தினான்.

தன் எதிரே காக்கி உடையில் மித்ரனை பார்த்ததும் முதலில் பயந்தவள் பின், நேற்று நமக்கு உதவி செய்தது இவர் தானே என்ற நினைவில், "சார் நீங்க போலீஸா?" என்று கேட்டாள்.

மித்ரனோ, " ம்ம் ஆமா. சரி நேத்து தானே உன்னை இந்த மாலில் பார்த்தேன். இன்னிக்கு என்ன திரும்பவும் இங்கே வந்து இருக்க?" என்று அவளை ஆராய்ந்தபடி கேட்டான்.

அவளோ எந்த பதற்றமும் இன்றி, " சார் நான் இங்க தான் சேல்ஸ்வுமனா வேலை பார்க்கிறேன் "என சொன்னதை கேட்டவனுக்கு அதிர்ச்சி தான்.

"என்னம்மா சொல்ற? உன்னை பார்த்தா ரொம்ப சின்ன புள்ள மாதிரி தெரியுது. ஸ்கூல் போகாம இங்க வேலை செய்யுறனு சொல்ற? "

"என்ன சார் பண்றது, வீட்டு கஷ்டம் அப்படி. எங்க அப்பன் வீட்ட கவனிக்காம குடிக்கும்மாளம்னு இருக்காரு. அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்ல. வாடகை வீடு வேற சார். வாழுறதுக்கு காசு வேணும்ல? அதான் சார் நானும் தங்கச்சியும் படிப்பை விட்டு தெரிஞ்சவங்க மூலமா இங்க வேலைக்கு வரோம். சரி சார் நான் கிளம்புறேன். நேரமாகுது " என்று கூற, மித்ரனோ யோசனையோடு சரியென்று தலையசைத்தான்.

பின், ஒரு கோப்பை எடுக்க நேராக வீட்டிற்கு சென்றவன் அங்கே திவ்யா இல்லாததை கவனித்து தந்தையிடம் விசாரித்தான்.

தயாளனோ, " மருமக ஸ்டூடியோவுக்கு போய் இருக்காப்பா." என்றார்.

அவனோ, ' இந்த டைம்ல ஸ்டூடியோவா' என்று எண்ணியபடி, " இப்ப எதுக்குப்பா போட்டோ எடுக்க ஸ்டூடியோ போய் இருக்கா?" என்று கேட்டான்.

அவளின் நடனப்பள்ளியை பற்றி சற்றும் சிந்தனையில்லாமல் போனது அவனுக்கு.

மித்ரன் கூறியதை கேட்ட தயாளன் சிரித்தே விட்டார்.

தந்தை எதற்காக இப்படி சிரிக்கிறார் என்று புரியாமல் அவன் பார்க்க, அவரோ, " ஏன்ப்பா உன்னோட காமெடிக்கு அளவே இல்லாம போச்சி. மருமக வந்ததுக்கு அப்புறம் நீ கொஞ்சம் கொஞ்சமா பழைய மிதுவா மாறிட்டு இருக்க. " என அவர் எதார்த்தமாக கூற, அதை கேட்டவன் முகமோ கயிற்றின் முடிச்சிகள் போல் இறுகியது.

அதைப் பார்த்தவருக்கு அப்போது தான், தான் உதிர்த்த வார்த்தைகள் நினைவுவர, சிரிப்பை நிறுத்திவிட்டு, " சாரி மித்ரன் " என்றார்.

பின், " திவ்யா டான்ஸ் ஸ்டூடியோவுக்கு போய் இருக்கா. ஏதோ டான்ஸ் காம்பெடிஷன் இருக்காமாம். அதுக்கு பிராக்டிஸ் பண்ண போய் இருக்கா." என்றார்.

மித்ரனும் சிறு தலையசைப்போடு கோப்பை எடுத்துக் கொண்டு வெளியேற, தயாளன், " பிராக்டிஸ் யார் கூட தெரியுமா? " என்றார்.

அவனோ திரும்பி வினாவாக நோக்க, அவரோ, " நீங்க உண்மையா லவ் பண்ணி தானே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிங்க? இதுக் கூடவா தெரியாது. " என்றவரை கடுப்புடன் பார்த்துவிட்டு எதுவும் பேசாமல் அங்கே இருந்து வெளியேறினான் மித்ரன்.

ஜீப்பை எடுக்க சொல்லி கான்ஸ்டபிளிடம் உத்தரவிட்டவன் என்ன நினைத்தானோ, நேராக திவ்யாவின் டான்ஸ் ஸ்டூடியோ நோக்கி செல்ல சொன்னான்.

கான்ஸ்டபிள் மித்ரனை ஒருமுறை விசித்திரமாக பார்த்துவிட்டு அவன் சொன்ன இடத்திற்கு விரைந்தார்.

அடுத்த இருபது நிமிடத்தில் திவ்யாவின் நடனப்பள்ளியின் முன் நின்றவன் ஏறிட்டு சுற்றி அந்த இடத்தைப் பார்த்தான்.

அங்கே இருந்த மனிதர்கள் எல்லாம் 'ஏன் கமிஷனரே வந்து இருக்காரு, ஏதாவது பெரிய பிரச்சனையா?' என்று பயத்துடன் தங்களுக்குள்ளே கிசுகிசுத்தனர்.

அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாதவன் ஒரு ஆள் மட்டுமே ஏறும் படியில் இரண்டு எட்டாக எடுத்துவைத்து, முதல் மாடியில் இருக்கும் டான்ஸ் ஸ்டூடியோவிற்குள் நுழைந்தான். கதவை திறந்தவன் அப்படியே சிலையாக உறைந்து போனான்.

அவன் ரத்தம் முழுவதும் நெருப்பு குழம்பு போல் கொதிக்க, கண்கள் அக்னி ஜுவாலையாக, கழுத்து, கை நரம்புகள் எல்லாம் புடைத்துக் கொண்டு நின்று இருந்தான், தான் கண்ட காட்சியை பார்த்து.

ஆம், அங்கே திவ்யாவின் ஒரு காலை தூக்கிப்பிடித்து, அவளின் ஒரு கரத்தை வானத்தை நோக்கி பிடித்துக்கொண்டு, இடுப்பை வளைத்து பிடித்து, அவளின் கழுத்துக்கு நேராக மூச்சு காற்று படும் தூரத்தில் நின்று இருந்தது வேறு யாருமில்லை, மதன் தான்.

மித்ரன் கதவை திறந்துக் கொண்டு வரவும் அவர்கள் நடனத்தை ஆடி முடிக்கவும் சரியாக இருந்தது.

திவ்யாவும் மதனும் இருந்த நிலையை கண்டவனிடத்தில் இப்போது, பொறுமைக்கு என்ன விலை? என்று கேட்டால் அவனிடமிருந்து வரும் சொற்களை நாம் காதுக் கொடுத்து கேட்டிட முடியாது.


அதனால் இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.

நட்பூக்களே கதையை படித்துவிட்டு அப்படியே போகாமல் உங்கள் கருத்துகளை கூறி சென்றால் அது என்னை மேலும் மேலும் உற்சாகமாக்கும் அல்லவா.. அதனால கொஞ்சம் அந்த கருத்து பெட்டியை திறந்து உங்கள் பொன்னான கருத்துகளை கூறிவிட்டு போங்கள்.


கருத்து பெட்டி link

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com

 

[Dikshita Lakshmi]

அத்தியாயம்- 9


தயாளனிடம் கூறிவிட்டு தனது நடனப்பள்ளியை நோக்கி விரைந்தாள் திவ்யா.

மனதிலோ ' மதனை எப்படி சமாதானம் செய்றது? நேத்து வேற அவரை மித்ரன் முன்னாடி அசிங்கப்படுத்திட்டேன். இப்போ நான் போய் கூப்பிட்டா வருவாரா? ஏற்கனவே ஒன் டைம் வெற்றியோட படிக்கட்டை தொட்டுப் பார்த்துட்டு அதுல பார்டிசிபேட் பண்ண முடியாமப் போச்சி. இப்பவும் அதே மாதிரி ஆகிடுச்சினா...' என்று பலத்த சிந்தனையில் இருந்தவள் இறங்கும் இடம் வந்ததும் ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கினாள்.

இவளுக்காகவே வெளியே காத்திருந்த தோழி சுதாவை கண்டதும், " மேல போக வேண்டியது தானேடி? " என்று கேட்டுக்கொண்டே ஆட்டோவிற்கு பணத்தை கொடுத்தாள் திவ்யா.

" நானும் இப்போ தான்டி வந்தேன். நீயும் வந்துட்டு இருக்கன்னு சொன்னீயா? அதான் சேர்ந்து போகலாம் நின்னுட்டு இருந்தேன். " என சொல்லிய தோழியை பார்த்து புன்னகையோடு முன்னேறி நடந்தாள்.

அவள் பின்னால் சென்ற சுதாவோ " என்னடி மதன் கிட்ட பேசினீயா? வருவரா?" என்றாள்.

" இன்னும் பேசலடி"

"ஏன்டி " என்று சுதா சற்று அதிர்ச்சியோடு கேட்க, அவர்கள் நடனப்பள்ளி திறந்து இருப்பத்தை பார்த்து, " என்னடி கிளாஸ் திறந்து இருக்கு? யார் வந்து இருப்பா? " என்று புரியாமல் இருவரும் கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே போனதும் வியப்புடன் இருவரின் நயனங்களும் விரிந்துக்கொண்டன.

அங்கே டீசர்ட் மற்றும் டர்க் அணிந்து, ஷூவை மாட்டிக்கொண்டு இருந்த மதன் இவர்களை கண்டதும் மெல்லிய புன்னகையோடு, "இது தான் பிராக்டிஸ் வர டைமா? இன்னும் ஒன் வீக் கூட இல்ல காம்பெடிஷனுக்கு. " என்று சொல்லிக் கொண்டு இருவரையும் நோக்கி வந்தான்.

இருவரும் வியப்புடன் மதனை பார்த்துக்கொண்டு நின்று இருக்க, திவ்யாவை மென்மையாக பார்த்துக்கொண்டே " என்னோட தனிப்பட்ட பிரச்சனையை இதில காட்ட மாட்டேன் திவி. இந்த காம்பெடிஷன் உன் கேரியர்ல எவ்வளவு முக்கியம் எனக்கு தெரியும். தனிப்பட்ட விசயத்தை நம்ம இதுல திணிக்க வேணாம். நல்லா பிராக்டிஸ் பண்ணலாம். அப்போ தான் நீ ஆசைப்பட்டது நடக்கும் " என்று மனதில் உள்ள வலியை மறைத்துக்கொண்டு புன்னகையோடு பேசிய மதனை பார்த்தவளுக்கு கண்கள் ததும்ப, அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.

ஆனால் அந்த அணைப்பில் இருவருக்குமே ஒரு துளி விகல்பம் இல்லை.

ஆபத்தில் இருக்கும் நண்பனுக்கு தோள் கொடுக்கும் தோழன் போல் தான் அப்போது அவனை திவ்யாவிற்கு தோன்றியது.

சுதாவிற்கும் மதன் பேசியதை கேட்டு இரு துளி கண்ணீர் வெளியே வர, மதனை அணைக்க வேண்டும் என்று பரபரத்த கரத்தை அடக்கிக் கொண்டாள்.
திவ்யாவை போல் சாதாரணமாக அவனை காண முடியாமல் ஏதோ ஒன்று தடுத்தது அவளை.

பின் மூன்று பேரும் ஸ்டூடியோவை சுத்தம் செய்துவிட்டு, நடன ஆயத்தங்களில் ஈடுபட்டனர். சுதாவும் திவ்யாவும் உடை மாற்றும் அறைக்கு சென்று பயிற்சிக்கு ஏற்ற டீஷர்ட் லெகின்ஸ் அணிந்து, ஷூவை மாட்டிக்கொண்டு வர, ஒவ்வொரு மாணவர்களாக வர ஆரம்பித்தனர்.

சுதாவோ அவர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்க, மதனும் திவ்யாவும் இணைந்து இன்னொரு பக்கம் பயிற்சியை மேற்கொண்டு இருந்தனர்.

மதன் சாங் ப்ளே செய்துவிட்டு வந்து திவ்யாவுடன் சரியான பொசிஷனில் நின்றான்.

பீஜியம்மோடு பாடல் தொடங்க.. இருவரும் ஆட ஆரம்பித்தனர்.

'வசீகரா என் நெஞ்சினிக்க
உன் பொன் மடியில் தூங்கினால் போதும்

அதே கணம் என் கண்ணுறங்கா
முன் ஜென்மங்களின் ஏக்கங்கள் தீரும்

நான் நேசிப்பதும் சுவாசிப்பதும் உன் தயவால் தானே
ஏங்குகிறேன் தேங்குகிறேன் உன் நினைவால் நானே நான்'

-என்ற பாடலில் இருவரின் நடனமும் அவ்வளவு நேர்த்தியாகவும் பார்ப்பவர்களுக்கு ஆவலாகவும் இருந்தது.

அன்றும், என்றும் போல் அவனின் தொடுதலில் எந்த தப்பான உணர்வும் இல்லை திவ்யாவிற்கு.

இருவரின் கவனமும் முழுக்க முழுக்க நடனத்தில் திளைத்து இருக்க, கிட்டத்தட்ட முடிக்கும் சமயம் மித்ரன் அந்த கதவை திறந்துக்கொண்டு வந்தான்.

அப்போது அவர்கள் கடைசி பொசிஷனில் நிற்க சரியாக இருந்தது.

இருவரின் நெருக்கத்தையும் பார்த்த மித்ரனால் கோபத்தை கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை. தனக்கு உரிமையான ஒன்றை இன்னொருவர் உரிமை கொண்டாடுவது போல் தோன்றியது அவனுக்கு.

அவளை அவனுக்கு பிடிக்கவில்லை தான். ஆனாலும் ஏனோ அவனால் அவளை வேறு ஒருவருடன் நெருக்கமாக பார்க்க சுத்தமாக விருப்பமில்லை. அதன் காரணத்தை அவன் அறியவும் முற்படவில்லை. அவனே அறியாமல் அவன் இதயத்தில் அவள் சிறிது சிறிதாக நுழைந்துக்கொண்டு இருந்தாள்.

ஒருவரை பிடிக்கவில்லை பிடிக்கவில்லை என்று நாம் விலகி போக போகத்தான், நாமே அறியாமல் அவர்களிடம் நெருங்கிக்கொண்டு இருப்போம். அதே போல் தான் இங்கே மித்ரனும்.

அவர்களை கோபத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தவன், 'நேத்து நைட்டும், இன்னிக்கு காலைலயும் நான் தொட்டதுக்கு மட்டும் அந்த சீன் போட்டா? இப்போ இவன் தொட்டுக்கிட்டு நிக்கிறான். எந்த தடையும் சொல்லாம இவளும் அதுக்கு தகுந்த மாதிரி போஸ் கொடுத்திட்டு இருக்கா' என மனதிற்குள் திவ்யாவை கரித்துக் கொட்டிக்கொண்டு இருந்தான் மித்ரன்.

அனைவரும் திவ்யாவிற்கும் மதனிற்கும் கைகளைத் தட்டி பாராட்டினார்கள்.

முதலில் மித்ரனை பார்த்த சுதா திகைத்து போனாலும் " சார் வாங்க " என்று அழைத்தாள்.

யாரை அழைக்கிறாள் என்று மற்றவர்கள் திரும்பி பார்க்க, அங்கே காக்கி உடையில் மித்ரன் நின்று இருந்தான்.

மாணவர்களோ சற்று தள்ளி நின்றுவிட, மதனோ மித்ரனை கேள்வியாக பார்த்தான்.

திவ்யாவோ, ' இவர் இந்த டைம்ல இங்க எதுக்கு வந்தாரு? எப்படி இவருக்கு இந்த இடம் தெரியும்? ' என்ற நினைப்போடு மித்ரனை நோக்கி சென்றவள் வலிய வர வைத்த புன்னகையோடு, "எப்போ வந்தீங்க? " என்றாள்.

அவனோ பல்லை கடித்துக்கொண்டு " எப்போ வந்தனு கேட்கிறீயா? இல்ல ஏன் வந்தனு கேட்கிறீயா?" என்றான், அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில்.

மித்ரனின் குரலில் தெரிந்த கோபத்தை உணர்ந்தவள் புரியாமல் அவனை ஏறிட்டு பார்த்தாள்.

" என்ன பேசிட்டு இருக்கிங்க, எனக்கு புரில?"

" இங்க என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க? அதுவும் உன் முன்னால் காதலனோட அவ்வளவு நெருக்கமா இருக்க?" என்று கண்கள் சிவக்க எரிச்சலோடு கேட்டான் மித்ரன்.

அவனின் வார்த்தையின் பொருள் அறிந்த திவ்யாவின் கண்கள் சட்டென கலங்கி போனது.

"என்னை சந்தேகப்படுறீங்களா? " என்றவள் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை மற்றவர்கள் பார்க்கும் முன் துடைத்துக் கொண்டாள்.

ஏனோ அவளின் கண்ணீர் அவனுக்கு வலியை கொடுக்க, " சீக்கிரம் பிராக்டிஸ் முடிச்சிட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பு. இனிமே எங்க வெளியே போனாலும் என்கிட்ட சொல்லிட்டு தான் போகனும். " என்று கூறிவிட்டு மதனை ஒரு அழுத்தமான பார்வை பார்த்து அங்கே இருந்து கிளம்பினான்.

மித்ரன் போனதும் திவ்யா அருகில் வந்த மதன் அவள் தோள்களை ஆறுதலாக தொட்டு, " என்ன திவி சந்தேகப்படுறாரா?" என்று கேட்க, அவனை திகைப்போடு பார்த்தாள் திவ்யா.

அவனோ மெல்லிய புன்னகையோடு, "ஓவர் பொசசிவ் போல? விடு ஃபீல் பண்ணாத. " என்று அவளுக்கு ஆறுதல் கூறினான்.

அவளும் மித்ரனை வீட்டுக்கு போய் கவனித்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தவள் தலையை ஆட்டிவிட்டு பிராக்டிஸை தொடர்ந்தாள்.

தன் அறையில் நாற்காலியில் கண்ணை மூடி சாய்ந்து அமர்ந்து இருந்த மித்ரனுக்கோ ' நான் ஏன் அவ கிட்ட அப்படி ரூடா நடந்துக்கிட்டேன்? அவ என்ன பண்ணா நமக்கென்ன வந்துச்சி? அவனோட நெருக்கத்துல நிக்கிறத பார்க்கும் போது எனக்கு ஏன் எரிச்சலா இருக்கு? ஒரு டான்ஸரா இருந்தா இந்த மாதிரி தொட்டு ஆடுறது எல்லாம் சகஜம் தானே! ஆனா அவங்களை அப்படி பார்த்ததும் எனக்குள்ள ஏற்பட்ட மாற்றத்துக்கு பேர் என்ன?' என்று மனதிற்குள் பல சிந்தனையில் இருந்தவனை நடப்புக்கு கொண்டு வந்தது என்னவோ பிரபாகரின் குரல் தான்.

" சார், அந்த அபிலாஷை கஸ்டடியில் எடுத்தாச்சி. ஆனா அவன் இதுவரைக்கும், நம்ம கிட்ட மார்னீங் சொன்ன விசயத்தை தான் திரும்ப திரும்ப சொல்லிட்டு இருக்கான்." என்று கூறியதை கேட்டவன் விழிகளை திறந்து,

"ம், ஏனா அவனுக்கு அதுக்கு மேல எதுவும் தெரியாது பிரபாகர். "என்றான்.

"சார், அப்போ நம்ம அடுத்து என்ன பண்ண போறோம்?"

"வெயிட் பண்ணுங்க. கண்டிப்பா நம்ம அபிலாஷை கஸ்டடியில வச்சி இருக்கிறதை அந்த கடத்தல் காரங்க கண்டுபிடிச்சி இருப்பாங்க. சோ நெக்ஸ்ட் மூவ் எடுத்து வைக்க அவங்களே நமக்கு ஒரு ஹின்ட் கொடுப்பாங்க. அதுவரை வெயிட் பண்ண வேண்டியது தான். சரி நீங்க வீட்டுக்கு கிளம்பலையா?" என்றான்.

" ஒகே சார். இதோ கிளம்பனும், உங்க கிட்ட ரிப்போர்ட் கொடுத்துட்டு போகலாம் தான் வந்தேன். " என சொல்லியவன் கையில் வைத்து இருந்த கோப்பை மித்ரனிடம் கொடுத்து விட்டு சல்யூட் அடித்துவிட்டு கிளம்பினான்.

அவன் போனதும் மனதில் தோன்றிய திவ்யாவின் எண்ணத்தை ஓரம் கட்டிவிட்டு கோப்புகளை ஆராயத் தொடங்கினான் மித்ரன்.

பின் நேரமாவதை உணர்ந்தவன் மெல்ல எழுந்து உடலை முறுக்கிவிட்டு கான்ஸ்டபிளிடம் வண்டியை எடுக்க சொல்லி ஆணையிட்டு ஏறி அமர்ந்தான்.

பின், 'அவள் வீட்டுக்கு போய் இருப்பாளா? ' என்று சிந்தித்தவன், ' அதெல்லாம் ஈவ்னீங்கே போய் இருப்பா.' என்று அவனே பதிலை சொல்லிக்கொண்டு சாலையை கவனிக்க தொடங்கினான்.

அப்போது சாலையின் மறுபுறத்திலிருந்து வந்த மதனை வண்டியிலிருந்தபடியே யோசனையோடு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான் மித்ரன்.

மதன் சரியாக சாலையை கடந்து வரவும் மித்ரன் ஜீப் அதே இடத்திற்கு வரவும் சரியாக இருக்க, ஜீப்பை நிறுத்த சொல்லியவன் உள்ளே அமர்ந்து இருந்தபடியே மதனை அழைத்தான்.

இந்நேரத்தில் மித்ரனை எதிர்பார்க்காத மதன் நெற்றியை சுருக்கிக்கொண்டு மரியாதை நிமித்தம், " சொல்லுங்க சார் " என்று அருகில் சென்றான்.

மித்ரனோ, " பிராடிக்ஸ் எல்லாம் முடிஞ்சதா?" என்றான் நக்கலாக.

மித்ரனின் குரலில் தெரிந்த கேலியை உணர்ந்த மதன் மெல்லிய புன்னகையோடு, " ம், அப்போவே என் கூட டான்ஸ் ஆடி முடிச்சிட்டு உங்க வைஃப் வீட்டுக்கு கிளம்பிட்டாங்க சார் " என்றான், அவனை விட எகத்தாளமாக.

மித்ரன் பல்லை கடித்துக்கொண்டு, "நான் என் வைஃப் பத்தி பேசல மிஸ்டர், உங்களை பத்தி பேசினா, உங்களை பத்தி மட்டும் சொல்லுங்க. " என்று அழுத்தமாக கூறியவன், "எப்போ காம்பெடிஷன்?" என்று கேட்டான்.

அவனோ, " இதை உங்க மனைவிக்கிட்ட கேட்டா சொல்லப் போறாங்க." என்றிட, மித்ரனின் கோபம் அதிகரித்துக்கொண்டே போனது.

பின் தன் விழிகளை மூடி ஒரு நிமிடம் ஆழ்ந்து மூச்சை எடுத்தவன் மதனை பார்த்து, " இந்த காம்பெடிஷனோட உங்களுக்கும் திவ்யாவுக்கும் நடுவுல இருக்கிற ரிலேஷன்ஷிப் முடிச்சிக்கோங்க மிஸ்டர்.மதன். எனக்குனு ஒரு கௌரவம் இருக்கு. நாளைப்பின்ன கமிஷனர் பொண்டாட்டி இன்னொருத்தரோட ஸ்டேஜ் ஸ்டேஜா டான்ஸ் ஆடிட்டு இருக்கான்னு பேசிடக் கூடாது பாருங்க. அதான் சொல்றேன். " என்று புன்னகையோடு கூறியவன் விழிகளில் அத்தனை கடுமை காட்டினான்.

மதனோ அதே புன்னகையோடு விழிகளில் உறுதியோடு, " அதான் கமிஷனர் சார் அடுத்த ஆறாவது மாசம் என்னோட திவிக்கு டைவர்ஸ் கொடுத்திடுவீங்களே. உங்களுக்கு விவாகரத்து ஆகிட்டா.. திவி பாவம்ல. அப்புறம் என்ன பண்ணுவா? நான் தானே அவளை நல்லபடியா பார்த்துக்கனும் " என்று கடைசி வரிகளில் அழுத்தத்தை கூட்டி கூறியவன் சற்றும் பயம் இல்லாமல், " அவ என்னோட திவி சார் " என்று சொல்லிவிட்டு திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தான்.

மதன் சொன்னதை கேட்ட மித்ரனுக்கோ ரத்த நாளங்கள் வெடித்து விடும் அளவுக்கு கோபம் உச்சந்தலையில் சென்று நின்றது.

அவன் போவதை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த மித்ரனுக்கு அப்போதே கன்னை எடுத்து அவனின் நெற்றிப்பொட்டில் வைத்து சூட் செய்தால் தான் என்ன என்று தோன்றியது.

பின், கான்ஸ்டபிளிடம் வண்டியை எடுக்க சொன்னான். அவரும் மதன் பேசியதை வாயை பிளந்துக்கொண்டு கேட்டவர் அதிர்ந்து தான் போனார். ஆனால், அதை பற்றி பேச தான் அவருக்கு தைரியம் வரவில்லை. அதனால் அமைதியாக வண்டியை கிளப்பியவர் அடுத்த பதினைந்து நிமிடத்தில் மித்ரன் வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றார்.

கீழே இறங்கியவன் கடும் சினத்தோடு நான்கு நான்கு அடிகளாக எடுத்து வைத்து அறைக்கு சென்றான்.

அப்போது தான் இரவு உடையை மாற்றிவிட்டு கால்வலிக்கு மருந்து போட்டுக்கொண்டு இருந்த திவ்யா, மெத்தையிலிருந்து தன்னை ஆவேசமாக பிடித்து இழுத்த மித்ரனை பயத்துடன் பார்த்தாள்.

அவன் பிடித்த பிடியில் முழங்கை வலிக்கொடுக்க, " ஸ்ஸ் ஆஆ " என்று சிணுங்கியவள், "என்ன பண்றீங்க? என்னை விடுங்க கை ரொம்ப வலிக்குது " என்றாள்.

மித்ரனோ கடுங்கோபத்துடன், "ஏன்டி, நம்ம ஆறு மாசத்துல டைவர்ஸ் வாங்கப்போற விசயத்தை எதுக்குடி உன் முன்னாள் காதலன் கிட்ட சொன்ன? ஏன் உன்னால உன்னை பார்த்துக்க முடியாதா? உன்னை பார்த்துக்க ஒரு ஆளு உன் கூடவே இருக்கனுமா?" என்று அமிலமாக வார்த்தைகளை கொட்டினான்.

பின் " புருஷன் தொட்டா உனக்கு கசக்குது. அதுவே அவன்.. " என்று ஆரம்பிக்க, அவளோ அவன் பிடித்து இருந்த கரத்தை வலுக்கட்டாயமாக அவனிடமிருந்து பிரித்து தன்னை நோக்கி இழுத்துக் கொண்டாள்.

பின் கோபமாக, " முதலப் போய் யூனிஃபார்ம் மாத்திட்டு வாங்க. இந்த காக்கி சட்டைக்குனு ஒரு மதிப்பு இருக்கு. அது உங்களால கெட வேணாம்" என்று கூறிக்கொண்டே அருகில் மெத்தையில் தொப்பென்று அமர்ந்தாள்.

திவ்யா கூறியதும் தான் அவனுக்கும் அது புத்தியில் உரைத்தது. தன் மேலேயே கோபம் கொண்டவன், மாற்று உடையை எடுத்துக்கொண்டு அவளை முறைத்தபடி குளியலறைக்குள் சென்றான்.

சிறிது நேரத்தில் குளித்துவிட்டு இரவு உடையை அணிந்துக்கொண்டு வெளியே வந்தவனின் கன்னத்தில் நொடி பொழுதும் தாமதிக்காமல் அறைந்து இருந்தாள் திவ்யா.

மித்ரனோ கன்னத்தை பிடித்துக்கொண்டு அதிர்ந்த நயனங்களோடு எதிரே இருந்தவளை பார்த்து, " ஏய் " என்று சீற, அவளோ மீண்டும் அதே வேகத்தோடு அவனின் மறு கன்னத்தில் அறைந்தாள்.


இனி அடுத்த அத்தியாயத்தில் காணலாம்.


மறக்காமல் கருத்துகளை கூறுங்கள் நண்பர்களே.. கருத்து திரி

திக்ஷிதா லட்சுமி நாவல் - கமெண்ட்ஸ்

Welcome Dikshita 😍😍😍

www.sahaptham.com