- Messages
- 66
- Reaction score
- 66
- Points
- 18
வேரின் தாகம் 7
அத்தியாயம் - 7
வாழ்க்கை தான் எத்தனை விந்தை மிகுந்தது..? மனம் என்பது ஒரு குரங்கு என்பது சரிதானோ...? தனக்குப் பிடித்த ஒன்று கிட்டாதவரை அதற்காய் ஏங்கும். எப்பொழுது கிடைக்குமென காத்திருக்கும். கிட்டாமலே போய்விடுமோவென அஞ்சும். எப்படியாவது அடைந்துவிட மாட்டோமா என அதற்காய் துடிக்கும். ஆனால் அது தானாய் கையில் கிடைக்கும் பொழுது இது தனக்காதது தானா? எனக் கேள்வி எழுப்பும்; நம்ப மறுக்கும். நாம் இதற்கு தகுதிதானா? என தன்னையே சோதித்துப் பார்க்கும்.
கயலும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. அவள் தன் மனதைத் திறந்து அவளிடம் கூறிவிட்டு போய்விட்டான். ஆனால், அவளால் அதை எதிர்கொள்ள இயலவில்லை. அவனைக் கண்டதும் மனதில் ஓர் இனிமையான உணர்வு தோன்றுவது உண்மை. பார்த்தாலே அவனுடைய மகிழ்ச்சியை அவளிடம் தானாய் பதியம் போட்டு விடுகிறான்தான். கண்கள் அவனை ஆவலாய் தேடுகிறது. ஆனால், அவனோடு தன் வாழ்க்கை என்று அவள் எண்ண வில்லை.
ஏன் இப்படி ஒரு முடிவை எடுத்தான்?இன்னொரு வாழ்க்கையை எண்ணிப் பார்க்க இயலுமா தன்னால்..? மற்றொரு மணவாழ்க்கையை பற்றி யோசிக்கக்கூட இயலவில்லை அவளால். திருமணம் என்ற ஒன்றை எண்ணினாலே அவள் உடல் பதறி நடுங்கியது. அவள் அனுபவித்த துன்பங்கள் அத்தகையது. கணவன் என்ற சொல் அவளுக்கு அருவருப்பைத் தரும் அளவுக்கு மாற்றியிருந்தான் அவளை மணந்தவன்.
அவன் உயிரோடு இருந்த நாட்களில் கயல் அத்தனை வேதனையை அனுபவித்திருந்தாள். பசி என்ற போது அவள் நினைத்த நேரத்தில் உண்ண முடியாது. "புருஷன் வருவான் அவனுக்காக காத்திருக்க வேண்டும் என்று கூட தெரியாதா? என்ன வளர்த்தா உன் அம்மா...?" என இறந்து போன அவள் அன்னை வரை காது கூசும் வார்த்தைகளால் அர்ச்சனை செய்வான்.
குடித்துவிட்டு அவன் வர பன்னிரண்டு, ஒன்று ஆனால் கூட அவள் உண்ணாமல், உறங்காமல் காத்திருக்க வேண்டும். அமர்ந்த நிலையிலேயே உறங்கிப் போனவளை அவன் உதைத்த உதையில் உதடு கிழிந்து ரத்தம் கொட்டியது ஒரு நாள்.
பெண்ணுக்கு மாதத்தில் வரும் மாதவிடாய் காலத்தில் கூட அவளை ஓய்வாய் விட்டதில்லை. அந்த நேரத்திலும் கூட, அவனது குரூர முகத்தை காட்டி, அவளை வழலியால் துடிக்க வைப்பான். அவள் வலியில் துடிக்கும் துடிப்பை அனுபவித்து ரசிப்பான். எழுந்து நடக்கவே இயலாமல் தள்ளாடி நடக்கையில் கூட அவனுக்கு வேண்டிய பணிவிடைகளை அவள் செய்து ஆக வேண்டும். இதுவெல்லாம் ஒரு சோறு பதம் மட்டுமே.
நீண்ட ஏழு வருடங்கள் அவள் காயங்கள் எதையும் ஆற்றி விடவில்லை. மாறாய், அதற்கு பின்னால் இந்த காலங்களில் அவள் பார்த்த ஆண்கள் அவற்றை மறக்க விடவும் இல்லை. ஆண் என்றாலே வெறுத்து ஒதுக்கும் நிலைக்கு அவளைத் தள்ளி இருந்தது இச்சமூகம்.
அப்படி இருக்க, மீண்டும் இன்னொரு ஆணோடு தன் வாழ்க்கையை இணைப்பது பற்றி கயல் எப்பொழுதுமே எண்ணி இருக்கவில்லை. வளவனைப் பற்றி அவள் அறிந்த போதும், அவன் குடும்பத்தினரையும், அவன் தங்கைகளையும் அவன் கரையேற்றி, இன்னும் மணம் புரியாமல் இருக்கிறான் என்ற போது அவள் சற்றே வியந்து தான் அவனை நோக்கினாள். அவள் தாமதிக்கும் நாட்களில் அவள் அறியாமல் வீடு வரை அவன் பாதுகாப்பாய் பின்வருவதை அறிந்து அவன் மேல் மதிப்பு கூடியது. ஒரு பெண்ணைக் கண்டதும் வலிந்து பேசும் ஆண்களுக்கு மத்தியில் அவளை மதிப்பாய் கண் பார்த்து பேசிய அவனது கண்ணியம் அவன் மீது மரியாதையை வரவழைத்தது. நட்பாய், கேலியாய் அவன் பேசும் பேச்சுக்கள் யாவும் அவள் மனதை லேசாக்கியது. இனம் புரியாத ஏதோ ஒரு மகிழ்ச்சி அவனைக் காண்கையில் ஏற்பட்டது. ஆனால், இவற்றையெல்லாம் காதல் என்று அவள் எண்ணவில்லை.
அவன் காதலைக் கூறிவிட்டு, 'நல்ல முடிவாக நாளை கூறு' என்று கிளம்பி விட, அவன் காதல் தெரிவித்த கணம் முதல் அவள் நிலை கொள்ளாமல் தவித்திருந்தவள் அதற்கு மேல் தாளவே முடியாது போல் மூச்சு முட்டியது அவளுக்கு. உடனே கிளம்பி வீடு வந்தவள் நேராய்த் தன்னறைக்குச் சென்று தஞ்சமடைந்தாள்.
உள்ளே நுழைந்தவள், கதவைத் தாழிட்டவுடன் இத்தனை நாட்கள் அடக்கி வைத்திருந்த துயரங்கள் எல்லாம் ஒரு சேரத் தாக்க, அவளது எண்ணங்கள் தாறுமாறாக ஓடி, அவள் மனதைத் தாக்கி, அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த துயரங்கள் எல்லாம் அழுகையாய்ப் பொங்கியது.
இப்படி ஒருவனை, தான் ஏன் முன்னரே சந்திக்காமல் போனோம்? ஏன் விதி என் வாழ்க்கையை இப்படி புரட்டிப் போட்டது? மனதால் கூட நான் யாருக்கும், எந்த தீங்கும் எண்ணியதில்லையே? என் வாழ்க்கையை ஏன் இப்படி சிதைத்தாய் இறைவா..? என்றெல்லாம் மறுகலானாள். ஒரு பெண்ணிற்குக் கிடைக்க வேண்டிய எந்த ஒரு மகிழ்ச்சியையும் நான் அனுபவித்ததில்லையே? ஒரு சராசரி பெண்ணாய் திருமணத்தைக் கூட எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல்தானே செய்து கொண்டேன்? இப்படியெல்லாம் வேண்டும் என்ற ஒரு சாதாரண ஆசையும், எதிர்பார்ப்பும் கூட இல்லையே எனக்கு? பிறகு ஏன் எனக்கு இப்படியான ஒரு வாழ்க்கை? என்ற அவளின் மனக்குமுறல்கள் யாவும் ஒருசேரத் தாக்க கதறி அழலானாள். அவளின் மன சஞ்சலங்களும், அவளின் கண்ணீரும் விடிந்தும் கூட நின்றபாடில்லை.
பேத்தியைக் கூட்டிக்கொண்டு பார்க் போய்விட்டு கடை வரை போயிருந்த அவளின் தந்தை இதை எதையும் அறிந்திருக்கவில்லை.
கயலிடம் அவன் காதலை தெரிவித்து இன்றோடு நான்கு நாட்கள் கடந்து விட்டிருந்தன. அன்று போனவள் தான்.. அதன்பின் அவள் வரவே இல்லை. அவளை கைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள முயன்று தோற்றுப் போனான் வளவன். ஏனெனில், அது அணைத்து வைக்கப்பட்டு இருந்தது. அவள் ஏன் வரவில்லை என மனம் நிலை கொள்ளாமல் தவித்தது. அவள் மனம் தெரியாமல் அவளை வருத்தி விட்டோமோ என வருந்தினான். யாரிடமும் அவளை விசாரிக்க அவனுக்கு மனம் வரவில்லை.
நான்கு நாட்களுக்கு மேல் பொறுத்து விட்டு, அவளைத் தேடி அவன் வீடு செல்வதாய் முடிவெடுத்தான். ஆனால் அவன் வீட்டினரிடம் யாரென அறிமுகப்படுத்துவான்? வெறுமனே துணியை தைக்கக் கொடுக்கும் ஒரு வாடிக்கையாளர் வீடு வரை வந்தால் என்ன நினைப்பார்கள்? அதுவும் தான் ஒரு ஆண். அவளைத் தேடிப் போவதால் அவளுக்கு எதுவும் பிரச்சனைகள் நேர்ந்து விடக்கூடாது என கவலை உற்றான். அவன் ஆழ் மனது எதுவோ சரியில்லை என உணர்த்த, என்ன ஆனாலும் சரி, நேரில் சென்று பார்த்து விடுவது என முடிவெடுத்தான். அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை எனில், தன்னை மன்னித்து விடும்படி கூறிவிட்டு தன் வழியைப் பார்க்க வேண்டியது என்ற உறுதியோடு கிளம்பினான்.
ஏற்கனவே, கலைவாணி மூலமாக அவளின் மொத்த கதையையும் அறிந்த செந்திலகம் அதை வளவனிடம் கூறியிருந்தார். குழந்தை இருக்கும் வீடு வெறுங்கையோடு செல்லப் பிடிக்காமல், அவளின் குழந்தைக்கு பொம்மை மற்றும் சில சாக்லேட் வகைகளோடு, சிறிது பழங்களும் வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டான். கதவை திறந்து அவனை வரவேற்றது கயலின் ஏழு வயது மகள் ஜீவா. அவளைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அள்ளி எடுத்துக் கொஞ்ச வேண்டும் என்ற பேராவல் அவனுள். எனினும் புதியவனைக் கண்டதும் அந்த குழந்தை கேள்வியாக நோக்க..
"கயல் இருக்காங்களா குட்டிம்மா...?" என்ற வாஞ்சையான பேச்சில்
"அம்மா ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து வந்து தூங்குறாங்க அங்கிள்.. தாத்தா பக்கத்துல தான் போயிருக்காங்க.. இருங்க, நான் அம்மாவை எழுப்புகிறேன்..." என மழலை மாறாத குரலில் கூறியவள் உள்ளே ஓட, அவளைத் தடுத்தபடி உள்ளே வந்தான் வளவன்.
"வேண்டாம் தங்கம்.. டிஸ்டர்ப் பண்ண வேணாம். நான் அம்மாவோட ஃப்ரெண்ட்.. அம்மாவுக்கு என்ன ஆச்சு..?" என்று கேட்டான்.
"காய்ச்சல் அங்கிள்.." என்றாள் முகம் வாட அந்த குழந்தை.
'என்ன ஆயிற்று இவளுக்கு? நன்றாய் தானே இருந்தாள்..' என நினைத்தவன்,
'அம்மா எங்க இருக்காங்க குட்டிம்மா..? என்னைக் கூட்டிட்டுப் போறியா.." என்று அவன் தயக்கத்தோடு கேட்க
அன்பாய் 'குட்டிம்மா' எனக் கூறிய அவனைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே ஜீவாவுக்கு பிடித்து விட, "வாங்க அங்கிள்..." என அவனை அங்கிருந்து இரண்டாவது அறைக்கு அந்த மழலை அழைத்துச் செல்ல, அங்கே பிடுங்கி எறியப்பட்ட வாடிய கொடியாய்க் கிடந்தவளைக் கண்டு அவன் உள்ளம் பதறியது.
கண்களைச் சுற்றி கருவளையங்களோடு, உறங்கும்போதும் நெற்றியின் மீது கவலை சுருக்கங்கள் விழ, சவலைப் பிள்ளை போல் கிடந்தவளை, அள்ளி அணைத்து நான் இருக்கிறேன் உனக்கு என அவளை நெஞ்சோடு சாய்த்துக் கொள்ள துடித்தது அவன் உள்ளம். அமைதியாய் அவன் அருகில் நின்றிருந்த குழந்தையிடம்,
"குட்டிம்மா.. கொஞ்சம் தண்ணீர் தர்ரியா..?" என்று கேட்டான்.
"எடுத்து வர்றேன் அங்கிள்..." என ஓடினாள் குழந்தை.
மருந்தின் வீரியத்திலும், காய்ச்சலின் களைப்பிலும், துவண்டு களைத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தவளைக் காண்கையில் அவன் உள்ளம் துடித்தது. பூத்துக் குலுங்கும் மல்லிகை கொடி, நீரின்றி வாடி வதங்கி காய்ந்து கிடப்பது போன்ற தோற்றத்தில் அவளைக் காண சகிக்க வில்லை அவனுக்கு. தூக்கத்திலும் கூட தன் துன்பத்தை அவளால் மறக்க முடிய வில்லை என அவள் நெற்றி மீது படிந்திருந்த சுருக்கங்கள் கூறின..
உறக்கம் இல்லா அவளது இரவுகளை கண்ணின் கருவளையங்கள் பறைசாற்றின.. காற்றில் படபடத்து மயில் தோகை போன்ற அவளது கூந்தல் கற்றைகள் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருக்க தன் விரல் கொண்டு மெல்ல அவள் தூக்கம் கலையாமல் ஒதுக்கி விட்டவன், அவள் நெற்றியை தொட்டுப் பார்த்தான். காய்ச்சல் இல்லை என்று சற்றே பெருமூச்சோடு நிம்மதியுற்றவன், மெல்ல குனிந்து அவள் நெற்றியில் தன் முதல் முத்திரையைப் பதித்தான். உறக்கத்தில் இருந்தவள் முகம் சுருங்க, பட்டும் படாமலும் அவள் புருவங்களை விரல்களால் நீவியவன் மூடி இருந்த இமைகள் மீது மெதுவாய் முத்தமிட்டு நிமிர்ந்தான்.
'ஏன்டி என்ன இப்படி கொல்ற..? இனி நீயே என்னை வேண்டாம் என்று ஒதுக்கினாலும் உன்னை விட்டு நான் போக மாட்டேன்.. நீ இல்லாத ஒரு வாழ்க்கையை என்னால நெனச்சுக்கூட பார்க்க முடியலடி.' என்று எண்ணியவனுக்கு, அவளை அப்படியே அள்ளி, தன் மார்போடு அணைத்து, உனக்கு நான் இருக்கிறேன் கண்மணி என அவளை நெஞ்சோடு இறுக்கிக் கொள்ளத் துடித்த கரங்களை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, சட்டென அறையை விட்டு வெளியேறினான்.
தண்ணீர் கொண்டு வந்த குழந்தையிடம் "தாத்தா எங்கேடா..?" என்றபடியே நீரை வாங்கிப் பருகி, தன்னை சமனப்படுத்திக் கொண்டு அங்கே இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தான்.
வெளியே சென்றிருந்த பிரகாசம் வந்து சேர, புதிதாய் ஒருவனைப் பார்த்து கேள்வியாய் முகம் சுருக்கினார். மரியாதையாய் எழுந்து நின்றவன் "சார், நான் வளவன்.. இன்ஜினியர்.. ஒரு தனியார் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ல வொர்க் பண்றேன். கயல் கடைக்கு எதிர்ல இப்போ ஒரு ப்ராஜெக்ட் செய்து கொண்டு இருக்கேன்" என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான்.
"ஓ அப்படியா தம்பி? உட்காருங்க.." என்று அமர வைத்து தானும் அமர்ந்தார் பிரகாசம்.
"என் தங்கை கல்யாணத்துக்கு கயல் கிட்ட தான் திருமண உடைகள் அத்தனையும் தைத்தோம் சார்.. உறவினர் ஒரு வருட விசேஷம் வருது.. அதற்காக அவங்களைக் கேட்கலாம் என்று பார்த்தால் கடைக்கு வரல.. அதான் நேர்ல பாத்துட்டு போலாம்னு வந்தேன் சார்" என்றான் வளவன்.
"ஓ அப்படியா தம்பி?" என்றவர் தன் மகளைத் தேடி வீடு வரை வந்த அவனை முழுவதுமாய் உள்வாங்கிக் கொண்டார். வளவனை அவருக்கு முதல் பார்வையிலேயே பிடித்துப்போனது. அவனை யாருக்குத்தான் பிடிக்காமல் போகும்..?
தொடரும்..
அத்தியாயம் - 7
வாழ்க்கை தான் எத்தனை விந்தை மிகுந்தது..? மனம் என்பது ஒரு குரங்கு என்பது சரிதானோ...? தனக்குப் பிடித்த ஒன்று கிட்டாதவரை அதற்காய் ஏங்கும். எப்பொழுது கிடைக்குமென காத்திருக்கும். கிட்டாமலே போய்விடுமோவென அஞ்சும். எப்படியாவது அடைந்துவிட மாட்டோமா என அதற்காய் துடிக்கும். ஆனால் அது தானாய் கையில் கிடைக்கும் பொழுது இது தனக்காதது தானா? எனக் கேள்வி எழுப்பும்; நம்ப மறுக்கும். நாம் இதற்கு தகுதிதானா? என தன்னையே சோதித்துப் பார்க்கும்.
கயலும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. அவள் தன் மனதைத் திறந்து அவளிடம் கூறிவிட்டு போய்விட்டான். ஆனால், அவளால் அதை எதிர்கொள்ள இயலவில்லை. அவனைக் கண்டதும் மனதில் ஓர் இனிமையான உணர்வு தோன்றுவது உண்மை. பார்த்தாலே அவனுடைய மகிழ்ச்சியை அவளிடம் தானாய் பதியம் போட்டு விடுகிறான்தான். கண்கள் அவனை ஆவலாய் தேடுகிறது. ஆனால், அவனோடு தன் வாழ்க்கை என்று அவள் எண்ண வில்லை.
ஏன் இப்படி ஒரு முடிவை எடுத்தான்?இன்னொரு வாழ்க்கையை எண்ணிப் பார்க்க இயலுமா தன்னால்..? மற்றொரு மணவாழ்க்கையை பற்றி யோசிக்கக்கூட இயலவில்லை அவளால். திருமணம் என்ற ஒன்றை எண்ணினாலே அவள் உடல் பதறி நடுங்கியது. அவள் அனுபவித்த துன்பங்கள் அத்தகையது. கணவன் என்ற சொல் அவளுக்கு அருவருப்பைத் தரும் அளவுக்கு மாற்றியிருந்தான் அவளை மணந்தவன்.
அவன் உயிரோடு இருந்த நாட்களில் கயல் அத்தனை வேதனையை அனுபவித்திருந்தாள். பசி என்ற போது அவள் நினைத்த நேரத்தில் உண்ண முடியாது. "புருஷன் வருவான் அவனுக்காக காத்திருக்க வேண்டும் என்று கூட தெரியாதா? என்ன வளர்த்தா உன் அம்மா...?" என இறந்து போன அவள் அன்னை வரை காது கூசும் வார்த்தைகளால் அர்ச்சனை செய்வான்.
குடித்துவிட்டு அவன் வர பன்னிரண்டு, ஒன்று ஆனால் கூட அவள் உண்ணாமல், உறங்காமல் காத்திருக்க வேண்டும். அமர்ந்த நிலையிலேயே உறங்கிப் போனவளை அவன் உதைத்த உதையில் உதடு கிழிந்து ரத்தம் கொட்டியது ஒரு நாள்.
பெண்ணுக்கு மாதத்தில் வரும் மாதவிடாய் காலத்தில் கூட அவளை ஓய்வாய் விட்டதில்லை. அந்த நேரத்திலும் கூட, அவனது குரூர முகத்தை காட்டி, அவளை வழலியால் துடிக்க வைப்பான். அவள் வலியில் துடிக்கும் துடிப்பை அனுபவித்து ரசிப்பான். எழுந்து நடக்கவே இயலாமல் தள்ளாடி நடக்கையில் கூட அவனுக்கு வேண்டிய பணிவிடைகளை அவள் செய்து ஆக வேண்டும். இதுவெல்லாம் ஒரு சோறு பதம் மட்டுமே.
நீண்ட ஏழு வருடங்கள் அவள் காயங்கள் எதையும் ஆற்றி விடவில்லை. மாறாய், அதற்கு பின்னால் இந்த காலங்களில் அவள் பார்த்த ஆண்கள் அவற்றை மறக்க விடவும் இல்லை. ஆண் என்றாலே வெறுத்து ஒதுக்கும் நிலைக்கு அவளைத் தள்ளி இருந்தது இச்சமூகம்.
அப்படி இருக்க, மீண்டும் இன்னொரு ஆணோடு தன் வாழ்க்கையை இணைப்பது பற்றி கயல் எப்பொழுதுமே எண்ணி இருக்கவில்லை. வளவனைப் பற்றி அவள் அறிந்த போதும், அவன் குடும்பத்தினரையும், அவன் தங்கைகளையும் அவன் கரையேற்றி, இன்னும் மணம் புரியாமல் இருக்கிறான் என்ற போது அவள் சற்றே வியந்து தான் அவனை நோக்கினாள். அவள் தாமதிக்கும் நாட்களில் அவள் அறியாமல் வீடு வரை அவன் பாதுகாப்பாய் பின்வருவதை அறிந்து அவன் மேல் மதிப்பு கூடியது. ஒரு பெண்ணைக் கண்டதும் வலிந்து பேசும் ஆண்களுக்கு மத்தியில் அவளை மதிப்பாய் கண் பார்த்து பேசிய அவனது கண்ணியம் அவன் மீது மரியாதையை வரவழைத்தது. நட்பாய், கேலியாய் அவன் பேசும் பேச்சுக்கள் யாவும் அவள் மனதை லேசாக்கியது. இனம் புரியாத ஏதோ ஒரு மகிழ்ச்சி அவனைக் காண்கையில் ஏற்பட்டது. ஆனால், இவற்றையெல்லாம் காதல் என்று அவள் எண்ணவில்லை.
அவன் காதலைக் கூறிவிட்டு, 'நல்ல முடிவாக நாளை கூறு' என்று கிளம்பி விட, அவன் காதல் தெரிவித்த கணம் முதல் அவள் நிலை கொள்ளாமல் தவித்திருந்தவள் அதற்கு மேல் தாளவே முடியாது போல் மூச்சு முட்டியது அவளுக்கு. உடனே கிளம்பி வீடு வந்தவள் நேராய்த் தன்னறைக்குச் சென்று தஞ்சமடைந்தாள்.
உள்ளே நுழைந்தவள், கதவைத் தாழிட்டவுடன் இத்தனை நாட்கள் அடக்கி வைத்திருந்த துயரங்கள் எல்லாம் ஒரு சேரத் தாக்க, அவளது எண்ணங்கள் தாறுமாறாக ஓடி, அவள் மனதைத் தாக்கி, அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த துயரங்கள் எல்லாம் அழுகையாய்ப் பொங்கியது.
இப்படி ஒருவனை, தான் ஏன் முன்னரே சந்திக்காமல் போனோம்? ஏன் விதி என் வாழ்க்கையை இப்படி புரட்டிப் போட்டது? மனதால் கூட நான் யாருக்கும், எந்த தீங்கும் எண்ணியதில்லையே? என் வாழ்க்கையை ஏன் இப்படி சிதைத்தாய் இறைவா..? என்றெல்லாம் மறுகலானாள். ஒரு பெண்ணிற்குக் கிடைக்க வேண்டிய எந்த ஒரு மகிழ்ச்சியையும் நான் அனுபவித்ததில்லையே? ஒரு சராசரி பெண்ணாய் திருமணத்தைக் கூட எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல்தானே செய்து கொண்டேன்? இப்படியெல்லாம் வேண்டும் என்ற ஒரு சாதாரண ஆசையும், எதிர்பார்ப்பும் கூட இல்லையே எனக்கு? பிறகு ஏன் எனக்கு இப்படியான ஒரு வாழ்க்கை? என்ற அவளின் மனக்குமுறல்கள் யாவும் ஒருசேரத் தாக்க கதறி அழலானாள். அவளின் மன சஞ்சலங்களும், அவளின் கண்ணீரும் விடிந்தும் கூட நின்றபாடில்லை.
பேத்தியைக் கூட்டிக்கொண்டு பார்க் போய்விட்டு கடை வரை போயிருந்த அவளின் தந்தை இதை எதையும் அறிந்திருக்கவில்லை.
கயலிடம் அவன் காதலை தெரிவித்து இன்றோடு நான்கு நாட்கள் கடந்து விட்டிருந்தன. அன்று போனவள் தான்.. அதன்பின் அவள் வரவே இல்லை. அவளை கைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள முயன்று தோற்றுப் போனான் வளவன். ஏனெனில், அது அணைத்து வைக்கப்பட்டு இருந்தது. அவள் ஏன் வரவில்லை என மனம் நிலை கொள்ளாமல் தவித்தது. அவள் மனம் தெரியாமல் அவளை வருத்தி விட்டோமோ என வருந்தினான். யாரிடமும் அவளை விசாரிக்க அவனுக்கு மனம் வரவில்லை.
நான்கு நாட்களுக்கு மேல் பொறுத்து விட்டு, அவளைத் தேடி அவன் வீடு செல்வதாய் முடிவெடுத்தான். ஆனால் அவன் வீட்டினரிடம் யாரென அறிமுகப்படுத்துவான்? வெறுமனே துணியை தைக்கக் கொடுக்கும் ஒரு வாடிக்கையாளர் வீடு வரை வந்தால் என்ன நினைப்பார்கள்? அதுவும் தான் ஒரு ஆண். அவளைத் தேடிப் போவதால் அவளுக்கு எதுவும் பிரச்சனைகள் நேர்ந்து விடக்கூடாது என கவலை உற்றான். அவன் ஆழ் மனது எதுவோ சரியில்லை என உணர்த்த, என்ன ஆனாலும் சரி, நேரில் சென்று பார்த்து விடுவது என முடிவெடுத்தான். அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை எனில், தன்னை மன்னித்து விடும்படி கூறிவிட்டு தன் வழியைப் பார்க்க வேண்டியது என்ற உறுதியோடு கிளம்பினான்.
ஏற்கனவே, கலைவாணி மூலமாக அவளின் மொத்த கதையையும் அறிந்த செந்திலகம் அதை வளவனிடம் கூறியிருந்தார். குழந்தை இருக்கும் வீடு வெறுங்கையோடு செல்லப் பிடிக்காமல், அவளின் குழந்தைக்கு பொம்மை மற்றும் சில சாக்லேட் வகைகளோடு, சிறிது பழங்களும் வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டான். கதவை திறந்து அவனை வரவேற்றது கயலின் ஏழு வயது மகள் ஜீவா. அவளைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அள்ளி எடுத்துக் கொஞ்ச வேண்டும் என்ற பேராவல் அவனுள். எனினும் புதியவனைக் கண்டதும் அந்த குழந்தை கேள்வியாக நோக்க..
"கயல் இருக்காங்களா குட்டிம்மா...?" என்ற வாஞ்சையான பேச்சில்
"அம்மா ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து வந்து தூங்குறாங்க அங்கிள்.. தாத்தா பக்கத்துல தான் போயிருக்காங்க.. இருங்க, நான் அம்மாவை எழுப்புகிறேன்..." என மழலை மாறாத குரலில் கூறியவள் உள்ளே ஓட, அவளைத் தடுத்தபடி உள்ளே வந்தான் வளவன்.
"வேண்டாம் தங்கம்.. டிஸ்டர்ப் பண்ண வேணாம். நான் அம்மாவோட ஃப்ரெண்ட்.. அம்மாவுக்கு என்ன ஆச்சு..?" என்று கேட்டான்.
"காய்ச்சல் அங்கிள்.." என்றாள் முகம் வாட அந்த குழந்தை.
'என்ன ஆயிற்று இவளுக்கு? நன்றாய் தானே இருந்தாள்..' என நினைத்தவன்,
'அம்மா எங்க இருக்காங்க குட்டிம்மா..? என்னைக் கூட்டிட்டுப் போறியா.." என்று அவன் தயக்கத்தோடு கேட்க
அன்பாய் 'குட்டிம்மா' எனக் கூறிய அவனைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே ஜீவாவுக்கு பிடித்து விட, "வாங்க அங்கிள்..." என அவனை அங்கிருந்து இரண்டாவது அறைக்கு அந்த மழலை அழைத்துச் செல்ல, அங்கே பிடுங்கி எறியப்பட்ட வாடிய கொடியாய்க் கிடந்தவளைக் கண்டு அவன் உள்ளம் பதறியது.
கண்களைச் சுற்றி கருவளையங்களோடு, உறங்கும்போதும் நெற்றியின் மீது கவலை சுருக்கங்கள் விழ, சவலைப் பிள்ளை போல் கிடந்தவளை, அள்ளி அணைத்து நான் இருக்கிறேன் உனக்கு என அவளை நெஞ்சோடு சாய்த்துக் கொள்ள துடித்தது அவன் உள்ளம். அமைதியாய் அவன் அருகில் நின்றிருந்த குழந்தையிடம்,
"குட்டிம்மா.. கொஞ்சம் தண்ணீர் தர்ரியா..?" என்று கேட்டான்.
"எடுத்து வர்றேன் அங்கிள்..." என ஓடினாள் குழந்தை.
மருந்தின் வீரியத்திலும், காய்ச்சலின் களைப்பிலும், துவண்டு களைத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தவளைக் காண்கையில் அவன் உள்ளம் துடித்தது. பூத்துக் குலுங்கும் மல்லிகை கொடி, நீரின்றி வாடி வதங்கி காய்ந்து கிடப்பது போன்ற தோற்றத்தில் அவளைக் காண சகிக்க வில்லை அவனுக்கு. தூக்கத்திலும் கூட தன் துன்பத்தை அவளால் மறக்க முடிய வில்லை என அவள் நெற்றி மீது படிந்திருந்த சுருக்கங்கள் கூறின..
உறக்கம் இல்லா அவளது இரவுகளை கண்ணின் கருவளையங்கள் பறைசாற்றின.. காற்றில் படபடத்து மயில் தோகை போன்ற அவளது கூந்தல் கற்றைகள் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருக்க தன் விரல் கொண்டு மெல்ல அவள் தூக்கம் கலையாமல் ஒதுக்கி விட்டவன், அவள் நெற்றியை தொட்டுப் பார்த்தான். காய்ச்சல் இல்லை என்று சற்றே பெருமூச்சோடு நிம்மதியுற்றவன், மெல்ல குனிந்து அவள் நெற்றியில் தன் முதல் முத்திரையைப் பதித்தான். உறக்கத்தில் இருந்தவள் முகம் சுருங்க, பட்டும் படாமலும் அவள் புருவங்களை விரல்களால் நீவியவன் மூடி இருந்த இமைகள் மீது மெதுவாய் முத்தமிட்டு நிமிர்ந்தான்.
'ஏன்டி என்ன இப்படி கொல்ற..? இனி நீயே என்னை வேண்டாம் என்று ஒதுக்கினாலும் உன்னை விட்டு நான் போக மாட்டேன்.. நீ இல்லாத ஒரு வாழ்க்கையை என்னால நெனச்சுக்கூட பார்க்க முடியலடி.' என்று எண்ணியவனுக்கு, அவளை அப்படியே அள்ளி, தன் மார்போடு அணைத்து, உனக்கு நான் இருக்கிறேன் கண்மணி என அவளை நெஞ்சோடு இறுக்கிக் கொள்ளத் துடித்த கரங்களை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, சட்டென அறையை விட்டு வெளியேறினான்.
தண்ணீர் கொண்டு வந்த குழந்தையிடம் "தாத்தா எங்கேடா..?" என்றபடியே நீரை வாங்கிப் பருகி, தன்னை சமனப்படுத்திக் கொண்டு அங்கே இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தான்.
வெளியே சென்றிருந்த பிரகாசம் வந்து சேர, புதிதாய் ஒருவனைப் பார்த்து கேள்வியாய் முகம் சுருக்கினார். மரியாதையாய் எழுந்து நின்றவன் "சார், நான் வளவன்.. இன்ஜினியர்.. ஒரு தனியார் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ல வொர்க் பண்றேன். கயல் கடைக்கு எதிர்ல இப்போ ஒரு ப்ராஜெக்ட் செய்து கொண்டு இருக்கேன்" என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான்.
"ஓ அப்படியா தம்பி? உட்காருங்க.." என்று அமர வைத்து தானும் அமர்ந்தார் பிரகாசம்.
"என் தங்கை கல்யாணத்துக்கு கயல் கிட்ட தான் திருமண உடைகள் அத்தனையும் தைத்தோம் சார்.. உறவினர் ஒரு வருட விசேஷம் வருது.. அதற்காக அவங்களைக் கேட்கலாம் என்று பார்த்தால் கடைக்கு வரல.. அதான் நேர்ல பாத்துட்டு போலாம்னு வந்தேன் சார்" என்றான் வளவன்.
"ஓ அப்படியா தம்பி?" என்றவர் தன் மகளைத் தேடி வீடு வரை வந்த அவனை முழுவதுமாய் உள்வாங்கிக் கொண்டார். வளவனை அவருக்கு முதல் பார்வையிலேயே பிடித்துப்போனது. அவனை யாருக்குத்தான் பிடிக்காமல் போகும்..?
தொடரும்..
