பூவை 20
இளம் மஞ்சளாய் சூரியன் வெளிகொணர்ந்த வெளிச்சம் எங்கும் எங்கெங்கிலும் வீசி புது விடியல் தந்தது. பறவைகளின் கீச் சத்தங்களும், வாகனங்களின் முழக்கமும் விடியலின் பொருளை உணர்த்திவிடுகிறது. சில துன்ப நேரங்களிலும், சில இன்ப நேரங்களிலும் இந்த விடியல் என்பது பாரம் தான் மனதிற்கு, இப்போது கண்மணிக்கு அப்படி தான் தோன்றியது. இந்த நாள் இந்த பொழுது இந்த விடியல் ஏன் வந்தது என்று. முகம் முழுவதும் சாந்தம் படர்ந்து இருந்தது கண்மணிக்கு.
மனம்யெங்கிலும் அமைதி, ஏதோ அறுபது வயது வாழ்ந்த அனுபவம் எத்தனை பக்குவம், நிதானம் கண்மணியை பார்க்கும் போது சதாவிற்கு அப்படி தான் தோன்றியது.
இருவரும் கோர்ட் வாசலில் காத்திருந்தனர்.
சத்தியேந்திரனை பார்க்கும் போது எப்படி எதிர்கொள்வது, அவன் மனம் அந்நேரம் என்ன எண்ணி கொண்டு இருக்கும். ஒருவேளை இவளும் தன்னை விட்டு பிரிந்து செல்கிறாள் என்று தோன்றிவிடுமா, தான் என்ன செய்வேன் என்று கண்மணியின் மனம் எண்ணி கொண்டு இருந்தது.
நீண்ட நேர காத்திருப்புக்கு பின் ஒருவழியாக திருமலையின் கார் அங்கு வந்தது. கண்மணியின் பதற்றம் அதிகம் ஆனது. அவள் மனம் எங்கும் சத்தியேந்திரனின் நினைவுகள் கண்சிமிட்டும், சில நிமிடங்களில் கூட அவளுக்குள் ஏதேதோ தோன்றி மறைந்து கொண்டு தான் இருந்தது.
கார் சதாவையும், கண்மணியையும் நெருங்கி வந்து நின்றது. முதலில் கண்மணி சத்தியேந்திரனை காணவே நினைத்தாள். காரை விட்டு அவன் இறங்குவான் என்றே காத்திருந்தாள்.
அவளுக்கு ஏமாற்றம் காத்திருந்தது. திருமலை மட்டும் தான் காரைவிட்டு இறங்கினார். கண்மணியின் கண்கள் வேறேங்கிலும் இருந்து சத்தியேந்திரன் வருகிறானோ என்ற நினைப்பு வேறு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள்.
“தேடாத அவன் வரமாட்டான்.“ திருமலையின் குரல்.
ஏன் இப்படி சொல்கிறார் இந்த பெரிய மனிதர். எங்கு என் சத்யா? நான் செய்தது தவறா,அவனை விட்டு வந்துவிட்டேனா, அவனை நான் நிரந்தரமாக பிரிகிறேன் என்று நினைத்துவிட்டானா இதுயெல்லாம் அவன் சந்தோஷத்திற்கு தானே செய்தேன். இப்போது அவனையே காணவில்லையே என்ன ஆகியிருக்கும் அடுத்து திருமலை என்ன சொல்லபோகிறார் என்பதையும் கண்மணி கூர்ந்து கவனித்தாள்.
“ரொம்ப ரொம்ப அதிசயம் தான் போல இந்த காதல். எனக்கு இப்போ தோணுது ஏன் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்களன்னு. நான் கூட நிறைய டிவோர்ஸ் கேஸ் வரும் போது சீ..இதுங்கல்லாம் ஏன் கல்யாணம் பன்னணும் இப்போ ஏன் இப்படி வந்து நிக்குதுன்னு நான் மேலோட்டமா பார்த்துட்டு, நமக்கு காசு தானேன்னு கடந்து போயிடுவேன். என்ன இது இப்படி ஒரு போராட்டம் இந்த மாதிரி நான் பார்த்ததே இல்லையே?அவனுக்காக நீ உருகுறதும்..உனக்காக அவன் உருகுறதும் என்ன என்ன இதல்லாம் முடியல சாமி.“ திருமலையின் பேச்சுகள் கண்மணிக்கு புரியவே இல்லை. திருமலை பேச்சை நிறுத்துவது போல “யோவ் உன் கிளைண்ட் எங்கயா? எதேதோ கதைய சொல்லிகிட்டு இருக்க?“ என்றார் சதா.
திருமலை சிரித்தார். “அம்பது வயசாக போகுது.. இப்போ தோணுது நமக்காக இப்படி ஒரு துணை இல்லையேன்னு.“
“சார், சத்யா எங்க?“ கண்மணி கேட்டாள்.
இடமே அமைதியானது கண்மணியின் கண்கள் குளமாகியது. திருமலை சொன்ன அந்த பதில் அவளை நடுங்க செய்தது.
என்ன நான் செய்துவிட்டேன் என்னை தாண்டிலும் அவன் செய்துவிட்டானே என்று கண்மணியின் மனம் குமுறியது. திருமலையோடு பயணப்பட்டாள். பயண நெடுகிலும் அவள் மனம் முழுவதும் சத்தியேந்திரன் ஏன் இப்படி செய்தான் என்றே தோன்றியது.
கார் நேராக கீழ்பாக்கம் மனநிலை மருத்துவமனை வாசலில் வந்து நின்றது. காரைவிட்டு வேகவேகமாக இறங்கினாள் கண்மணி. அங்கு லதா உச்சகட்ட கோபத்தில் நின்று கொண்டு இருந்தாள். கண்மணியால் கண்கொண்டு கூட பார்க்க முடியவில்லை. அம்மாவின் இத்தனை ஆவேச பார்வையை இதற்கு முன் இவள் பார்த்ததே இல்லை. தயங்கி தயங்கி அருகே சென்றாள்.
“அ..“ கண்மணி அழைக்க வாயெடுத்தாள், அதற்குள் லதா “அவன் சொன்னதுயெல்லாம் உண்மையா?“
கண்மணியிடம் அமைதி நிலவியது. “சத்தியமா சொல்றேன்டி அவன் நல்லாவே இருக்கமாட்டான் நல்லாவே இருக்கமாட்டான். என் புருஷன கொன்னுட்டு பைத்தியகார நாடகம் நடத்திகிட்டு இருக்கான் முட்டா சிறுக்கி நீயும் நம்பிக்கிட்டு இருக்க.“ கண்ணீர் தாரைதாரையாக கொட்டியது லதாவிற்கு.
“இல்லமா அவரு அப்படி செய்யல“
“நிறுத்துடி செத்தது உன் அப்பன்டி, உனக்கு கொதிக்கல அப்படி என்னடி அவன்கிட்ட சுகத்த கண்ட. இன்னேரதுக்கு அவன கொன்னுட்டு நீ ஜெயிலுல இருந்துருந்தா கூட நான் சந்தோஷபட்டுருப்பேன்டி“
“அம்மா நீங்க ஆத்திரத்துல பேசுறிங்க கொஞ்சம் நிதானமா இருங்க?“திருமலை தடை சொன்னார்.
“நிறுத்தியா“ ஒரே பதில் திருமலை வாயடைத்தார்.
“இப்போ என்னடி சொல்ற என்கூட வறியா இந்த பைத்தியக்காரன் கூட இருந்து சாகபோறியா“
அதற்கும் கண்மணி அமைதியாக நின்றாள்.
“ஜென்மத்துக்கும் என் முகத்துல முழிச்சிடாத நீ யாரோ நான் யாரோ, என்புருஷனா கொன்ன அவன் எனக்கு எதிரின்னா அவனா சப்போர்ட் பண்ணிக்கிட்டு நிக்கிற பாரு நீ என் ஜென்ம எதிரி. உன்னையும் ஒரு நாள் கழுத்த அறுத்து போடபோறான் அப்ப நான் அழகூட மாட்டேன்.“ லதா ஆவேசமாக பேசிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார். கண்மணி எவ்வளவோ சமாதானம் செய்ய பார்த்தாள் பலன் இல்லை.
மருத்துவமனைக்குள் நடந்தாள். சத்தியேந்திரன் டாக்டராக வேலை பார்த்த இத்தனை நாளில் ஒரு நாள்கூட அவள் இங்கு வந்தது இல்லை. காரணம் தெரியாது, அவள் இங்கு வரகூட நினைத்தில்லை. ஆனால் இன்று கடைசியாக அவனுக்காக இங்கே வந்திருக்கிறாள் ஆனால் இன்றோ அவன் டாக்டர் இல்லை.
எதிரே அன்வர் வந்து கொண்டிருந்தான். திருமலையும், கண்மணியும் அவனை நெருங்கினார்கள்.
“நான் ஒன்னும் செய்யமுடியல, அவரே வந்து தப்ப ஒத்துக்கிட்டாரு கோர்ட்டுல ஒப்படைச்சோம் மனநலம் சரியில்லன்னு சொல்லி இங்க புரோடியூஸ் பண்ண சொல்லிட்டாங்க. கண்மணி உங்களுக்கு நான் என்ன ஆறுதல் சொல்றதுன்னு தெரியல? ஆனா இதுவும் கடந்து போகும்.“ தன் காக்கி உடையில் மிடுக்காக கையில் வைத்திருந்த தொப்பியை தலையில் மாட்டிக்கொண்டு அவளை கடந்து சென்றான்.
கண்மணியை பார்த்து மெர்ஸி ஓடிவந்தாள். இருவரும் சிறிது நேரம் அமைதியாக பார்த்துக்கொண்டனர். “இந்த பக்கம் வாங்க“ என்று அழைத்தாள் மெர்ஸி. கண்மணியும், திருமலையும் அவளோடு நடந்தனர்.
கம்பிகளுக்கு பின்னால் தங்கள் வாழ்க்கையை தொலைத்து தாங்கள் யார்யென்றே தெரியாத வண்ணம் நின்று கொண்டு இருந்த சில நோயாளிகளின் செயல்களையும், செய்கைகளையும் பார்க்கும் போது கண்மணிக்குள் ஏனோ அந்த அச்ச உணர்வு வந்தது.
கண்மணியின் கண்கள் சிலநிமிடம் அதை நம்ப மறுத்தது வெள்ளைஉடையில் எத்தனை கம்பீரமாக இருந்தான். இப்படி பச்சை உடையில் யார் இவன் என்றே தோன்றியது. கம்பிகளுக்கு வெளியில் காற்றை போல சுற்றி அழைந்தவன் இன்று சிறைபட்டு கிடக்கிறானே. கண்மணிக்கு தலைசுற்றிக்கொண்டே வந்தது. மெர்ஸி தாங்கினாள் கைதாங்களாகவே அழைத்து சென்றாள். சத்தியேந்திரன் இந்த மூவரையும் பார்த்தபடியே நின்று கொண்டு இருந்தான்.
சிலநேர அமைதி “சார் நான் கொஞ்சம்...“ தனியாக பேசவேண்டும் என்பதை புரிந்துகொண்டே மெர்ஸியும், திருமலையும் அவ்விடம் விட்டு சற்று தள்ளி சென்றனர்.
கம்பிகளை சுரண்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தான் சத்தியேந்திரன்.
“சத்யா?“ என்று அழைத்தாள். அவன் காதில் வாங்கவில்லை செய்த வேலையை திறம்பட செய்துகொண்டு இருந்தான்.
“என்ன இதெல்லாம்.. ஏன் இப்படி செஞ்சிங்க நான் உங்கள காப்பாத்த தானே போராடுனன்.“
தலையை அசைத்தான் “நான் நான்..“என்று ஏதோ சொல்ல நினைத்தான்.
“சொல்லுங்க சத்யா?“
“நான் உனக்கு ரொம்ப கஷ்டம் கொடுத்துட்டேன். இனிமே நீ நிம்மதியா இருக்கனும் என்னோட பாவத்தையெல்லாம் மன்னிச்சிடு.. என்ன வெறுத்துடாத“
“நான் எப்படி உங்கள வெறுப்பேன்?“
“கண்மணி எனக்கு உன்ன ரொம்ப பிடிக்கும் உன்ன மட்டும் தான் பிடிக்கும். என்ன விட்டு போயிடுவியா?“
“நான் போவேன்னு நினைச்சிங்களா?“
“காலம் எல்லாத்தையும் மாத்திடும்“
“எதவேணாலும் மாத்தட்டும் நான் உங்க மேல வச்ச அன்ப மாத்தவே முடியாது சத்யா“
“நான் வெளிய இருந்தா உனக்கு ஆபத்து வந்துடும் கண்மணி. அதுவும் என்னால?“
சத்தியேந்திரன் சொல்வது கண்மணிக்கு கணத்தை தந்தது.
“உங்களால எனக்கு ஆபத்து வந்துருந்தா நான் இன்நேரம் உயிரோட இருந்துருக்கவே மாட்டேன். உங்க மனச தெளிவா வச்சிக்கோங்க, எதுவா இருந்தாலும் உங்களோட சேர்ந்து தாங்கிக்க நான் இருக்கேன்.“
கண்மணியின் கைகளை பற்றிக்கொண்டான்.
“எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் நான் நல்லபடியா வரும்போது நீ மட்டும் மாறாம இருந்தா போதும்.“
அவன் பேசும் போது தன் தாயிடம் கெஞ்சும் குழந்தைபோல இருந்தது. சின்ன பிள்ளையை போல அவன் எடுத்தமுடிவை எப்போதுமே மாற்றமாட்டான். தான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால் என்று நிற்பான். எந்த நேரத்திலும் தன்னை இறக்கி கொள்ள மாட்டான். அந்த ஈகோ தானே இன்று இவ்வளவு தூரம் கொண்டு வந்துவிட்டு விட்டது. தன் மனைவி தானே, என்னில் அவள் பாதி தானே என்று அவன் பிரச்சனையை எப்போதோ சொல்லியிருந்தாள் இன்று அவன் அவனாகவே இருந்திருப்பானே இதை புரிந்து தெளிந்துகொள்ள இத்தனை நாட்களா இவனுக்கு? இப்போது எல்லாம் தொலைத்த பிள்ளையை போல இருக்கிறானே. கண்மணியின் கண்கள் கலங்கியது.
“கண்மணி எனக்கு இங்க பயமா இருக்கு இந்த கம்பி இந்த ரூம், இந்த அமைதி எனக்கு என்னவோ செய்யுது கண்மணி. எனக்கு யாருமே இல்லன்னு தோணுது கண்மணி.“ கண்களில் தேங்கி நின்ற கண்ணீர் மடைதிறந்தது போல சத்தியேந்திரனுக்கு கொட்டியது.
“யார் சொன்னா??“ அவன் கைகளை அந்த கம்பிகளுக்கு இடையே இழுத்து தன் வயிற்றில் வைத்தாள். புது உயிரொன்று உனக்காக காத்து இருக்கிறது. அது உன் புது உறவாக உனக்காக உன் இரத்தமாக என்றுமே இருக்கும் என்பது போல அழுத்தமாக பதியவைத்தாள் கைகளை அடிவயிற்றில்.
சத்தியேந்திரன் என்ன நினைத்தானோ ஒரே சத்தமாக ஆ..ஆ..என்று கத்தி அழுதான். அவன் அழுகை சத்தம் அந்த மருத்துவமனை முழுவதும் எதிரொலித்தது. இரும்பு சிறைகளுக்குள் எல்லாம் ஊடுருவியது. தன் தந்தையின் கதறல் கேட்டு உள்ளே இருந்த உலகம் தெரியாத அந்த சிசு தன் இதய துடிப்பை இருமடங்காக்கியது அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்லும் விதமாக.
இவன் கதறல் தள்ளி நின்ற திருமலையின் இதயத்தை கணக்க செய்து கண்ணீர் வர வைத்தது. சுற்றி முற்றியும் அந்த இடத்தை பார்த்தார். துருபிடித்த கம்பிகளும் காரை பெயர்ந்த சுவர்களும் எதை உணர்த்தி கொண்டு நிற்கிறது, தன்னை மறந்து உலகை மறந்து உடலில் உயிரை மட்டுமே சுமர்ந்து கொண்டிருக்கும் இவர்களுக்கு. இப்போது கூண்டுகளுக்குள் அடைந்து கிடந்த அந்த பச்சை நிற ஆடை அணிந்திருந்த பிணியாளிகள் அனைவரும் திருமலையை பார்ப்பது போலவே தோன்றியது.
பைத்தியம்..பைத்தியம்.. என்று சாதரணமாக கடந்து போகிறோமே இவர்களுக்குள் தீராத எத்தனை வலிகள் வெளி செல்ல வழி தெரியாமல் கிடக்கிறது. எவன் தான் பைத்தியம் இல்லை, உலகில் எல்லாருமே பைத்தியம் தான் பண பைத்தியம், பொன், பெண், போதை இப்படி எதிலோ ஒருவன் பைத்தியமாக இல்லாமலா இருக்கிறான். அடுத்தவனை பார்த்து அவனை தாண்டி முன்னே செல்ல வேண்டும் என்று போட்டியில் தினம் தினம் ஒருவன் பைத்தியமாக தான் ஆகிகொண்டு இருக்கிறான். இந்த கம்பிகளுக்கு பின்னால் அடைபட்டு கிடக்கும் இந்த உயிர்களுக்கு இப்படி வெளியில் கண்மணி போல் நின்று ஆறுதலும் நம்பிகையும் தந்துக்கொண்டே இருந்தால் எவனும் தெளிந்துவிடுவான் அப்போது இந்த மனநல மருத்துவமனைகள் எதற்கு. திருமலையின் எண்ணல்கள் மேல் எழும்பியது.
கண்மணி வந்தாள் மெர்ஸி கைகளை பற்றினாள் “நான் பாத்துக்குறேன் அக்கா அவரு எனக்கு தெய்வம் மாதிரி. ஒருவருஷம் சாருக்கு எல்லாமே மாறி பழைய சத்தியேந்திரனா உங்ககிட்ட வரபோராரு பாருங்க.“
“நான் காத்துகிட்டு இருப்பேன் எந்நாளும் அவரு மனைவியா அவருக்காகவே.“ கண்மணி உறுதியோடும், நம்பிக்கையோடும், தெளிவோடும் நடைப்போட்டாள்.
திருமலையின் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன. பெண்கள் என்றுமே ஆச்சரியம் தான் என்று தோன்றியது திருமலைக்கு.
இளம் மஞ்சளாய் சூரியன் வெளிகொணர்ந்த வெளிச்சம் எங்கும் எங்கெங்கிலும் வீசி புது விடியல் தந்தது. பறவைகளின் கீச் சத்தங்களும், வாகனங்களின் முழக்கமும் விடியலின் பொருளை உணர்த்திவிடுகிறது. சில துன்ப நேரங்களிலும், சில இன்ப நேரங்களிலும் இந்த விடியல் என்பது பாரம் தான் மனதிற்கு, இப்போது கண்மணிக்கு அப்படி தான் தோன்றியது. இந்த நாள் இந்த பொழுது இந்த விடியல் ஏன் வந்தது என்று. முகம் முழுவதும் சாந்தம் படர்ந்து இருந்தது கண்மணிக்கு.
மனம்யெங்கிலும் அமைதி, ஏதோ அறுபது வயது வாழ்ந்த அனுபவம் எத்தனை பக்குவம், நிதானம் கண்மணியை பார்க்கும் போது சதாவிற்கு அப்படி தான் தோன்றியது.
இருவரும் கோர்ட் வாசலில் காத்திருந்தனர்.
சத்தியேந்திரனை பார்க்கும் போது எப்படி எதிர்கொள்வது, அவன் மனம் அந்நேரம் என்ன எண்ணி கொண்டு இருக்கும். ஒருவேளை இவளும் தன்னை விட்டு பிரிந்து செல்கிறாள் என்று தோன்றிவிடுமா, தான் என்ன செய்வேன் என்று கண்மணியின் மனம் எண்ணி கொண்டு இருந்தது.
நீண்ட நேர காத்திருப்புக்கு பின் ஒருவழியாக திருமலையின் கார் அங்கு வந்தது. கண்மணியின் பதற்றம் அதிகம் ஆனது. அவள் மனம் எங்கும் சத்தியேந்திரனின் நினைவுகள் கண்சிமிட்டும், சில நிமிடங்களில் கூட அவளுக்குள் ஏதேதோ தோன்றி மறைந்து கொண்டு தான் இருந்தது.
கார் சதாவையும், கண்மணியையும் நெருங்கி வந்து நின்றது. முதலில் கண்மணி சத்தியேந்திரனை காணவே நினைத்தாள். காரை விட்டு அவன் இறங்குவான் என்றே காத்திருந்தாள்.
அவளுக்கு ஏமாற்றம் காத்திருந்தது. திருமலை மட்டும் தான் காரைவிட்டு இறங்கினார். கண்மணியின் கண்கள் வேறேங்கிலும் இருந்து சத்தியேந்திரன் வருகிறானோ என்ற நினைப்பு வேறு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள்.
“தேடாத அவன் வரமாட்டான்.“ திருமலையின் குரல்.
ஏன் இப்படி சொல்கிறார் இந்த பெரிய மனிதர். எங்கு என் சத்யா? நான் செய்தது தவறா,அவனை விட்டு வந்துவிட்டேனா, அவனை நான் நிரந்தரமாக பிரிகிறேன் என்று நினைத்துவிட்டானா இதுயெல்லாம் அவன் சந்தோஷத்திற்கு தானே செய்தேன். இப்போது அவனையே காணவில்லையே என்ன ஆகியிருக்கும் அடுத்து திருமலை என்ன சொல்லபோகிறார் என்பதையும் கண்மணி கூர்ந்து கவனித்தாள்.
“ரொம்ப ரொம்ப அதிசயம் தான் போல இந்த காதல். எனக்கு இப்போ தோணுது ஏன் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்களன்னு. நான் கூட நிறைய டிவோர்ஸ் கேஸ் வரும் போது சீ..இதுங்கல்லாம் ஏன் கல்யாணம் பன்னணும் இப்போ ஏன் இப்படி வந்து நிக்குதுன்னு நான் மேலோட்டமா பார்த்துட்டு, நமக்கு காசு தானேன்னு கடந்து போயிடுவேன். என்ன இது இப்படி ஒரு போராட்டம் இந்த மாதிரி நான் பார்த்ததே இல்லையே?அவனுக்காக நீ உருகுறதும்..உனக்காக அவன் உருகுறதும் என்ன என்ன இதல்லாம் முடியல சாமி.“ திருமலையின் பேச்சுகள் கண்மணிக்கு புரியவே இல்லை. திருமலை பேச்சை நிறுத்துவது போல “யோவ் உன் கிளைண்ட் எங்கயா? எதேதோ கதைய சொல்லிகிட்டு இருக்க?“ என்றார் சதா.
திருமலை சிரித்தார். “அம்பது வயசாக போகுது.. இப்போ தோணுது நமக்காக இப்படி ஒரு துணை இல்லையேன்னு.“
“சார், சத்யா எங்க?“ கண்மணி கேட்டாள்.
இடமே அமைதியானது கண்மணியின் கண்கள் குளமாகியது. திருமலை சொன்ன அந்த பதில் அவளை நடுங்க செய்தது.
என்ன நான் செய்துவிட்டேன் என்னை தாண்டிலும் அவன் செய்துவிட்டானே என்று கண்மணியின் மனம் குமுறியது. திருமலையோடு பயணப்பட்டாள். பயண நெடுகிலும் அவள் மனம் முழுவதும் சத்தியேந்திரன் ஏன் இப்படி செய்தான் என்றே தோன்றியது.
கார் நேராக கீழ்பாக்கம் மனநிலை மருத்துவமனை வாசலில் வந்து நின்றது. காரைவிட்டு வேகவேகமாக இறங்கினாள் கண்மணி. அங்கு லதா உச்சகட்ட கோபத்தில் நின்று கொண்டு இருந்தாள். கண்மணியால் கண்கொண்டு கூட பார்க்க முடியவில்லை. அம்மாவின் இத்தனை ஆவேச பார்வையை இதற்கு முன் இவள் பார்த்ததே இல்லை. தயங்கி தயங்கி அருகே சென்றாள்.
“அ..“ கண்மணி அழைக்க வாயெடுத்தாள், அதற்குள் லதா “அவன் சொன்னதுயெல்லாம் உண்மையா?“
கண்மணியிடம் அமைதி நிலவியது. “சத்தியமா சொல்றேன்டி அவன் நல்லாவே இருக்கமாட்டான் நல்லாவே இருக்கமாட்டான். என் புருஷன கொன்னுட்டு பைத்தியகார நாடகம் நடத்திகிட்டு இருக்கான் முட்டா சிறுக்கி நீயும் நம்பிக்கிட்டு இருக்க.“ கண்ணீர் தாரைதாரையாக கொட்டியது லதாவிற்கு.
“இல்லமா அவரு அப்படி செய்யல“
“நிறுத்துடி செத்தது உன் அப்பன்டி, உனக்கு கொதிக்கல அப்படி என்னடி அவன்கிட்ட சுகத்த கண்ட. இன்னேரதுக்கு அவன கொன்னுட்டு நீ ஜெயிலுல இருந்துருந்தா கூட நான் சந்தோஷபட்டுருப்பேன்டி“
“அம்மா நீங்க ஆத்திரத்துல பேசுறிங்க கொஞ்சம் நிதானமா இருங்க?“திருமலை தடை சொன்னார்.
“நிறுத்தியா“ ஒரே பதில் திருமலை வாயடைத்தார்.
“இப்போ என்னடி சொல்ற என்கூட வறியா இந்த பைத்தியக்காரன் கூட இருந்து சாகபோறியா“
அதற்கும் கண்மணி அமைதியாக நின்றாள்.
“ஜென்மத்துக்கும் என் முகத்துல முழிச்சிடாத நீ யாரோ நான் யாரோ, என்புருஷனா கொன்ன அவன் எனக்கு எதிரின்னா அவனா சப்போர்ட் பண்ணிக்கிட்டு நிக்கிற பாரு நீ என் ஜென்ம எதிரி. உன்னையும் ஒரு நாள் கழுத்த அறுத்து போடபோறான் அப்ப நான் அழகூட மாட்டேன்.“ லதா ஆவேசமாக பேசிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார். கண்மணி எவ்வளவோ சமாதானம் செய்ய பார்த்தாள் பலன் இல்லை.
மருத்துவமனைக்குள் நடந்தாள். சத்தியேந்திரன் டாக்டராக வேலை பார்த்த இத்தனை நாளில் ஒரு நாள்கூட அவள் இங்கு வந்தது இல்லை. காரணம் தெரியாது, அவள் இங்கு வரகூட நினைத்தில்லை. ஆனால் இன்று கடைசியாக அவனுக்காக இங்கே வந்திருக்கிறாள் ஆனால் இன்றோ அவன் டாக்டர் இல்லை.
எதிரே அன்வர் வந்து கொண்டிருந்தான். திருமலையும், கண்மணியும் அவனை நெருங்கினார்கள்.
“நான் ஒன்னும் செய்யமுடியல, அவரே வந்து தப்ப ஒத்துக்கிட்டாரு கோர்ட்டுல ஒப்படைச்சோம் மனநலம் சரியில்லன்னு சொல்லி இங்க புரோடியூஸ் பண்ண சொல்லிட்டாங்க. கண்மணி உங்களுக்கு நான் என்ன ஆறுதல் சொல்றதுன்னு தெரியல? ஆனா இதுவும் கடந்து போகும்.“ தன் காக்கி உடையில் மிடுக்காக கையில் வைத்திருந்த தொப்பியை தலையில் மாட்டிக்கொண்டு அவளை கடந்து சென்றான்.
கண்மணியை பார்த்து மெர்ஸி ஓடிவந்தாள். இருவரும் சிறிது நேரம் அமைதியாக பார்த்துக்கொண்டனர். “இந்த பக்கம் வாங்க“ என்று அழைத்தாள் மெர்ஸி. கண்மணியும், திருமலையும் அவளோடு நடந்தனர்.
கம்பிகளுக்கு பின்னால் தங்கள் வாழ்க்கையை தொலைத்து தாங்கள் யார்யென்றே தெரியாத வண்ணம் நின்று கொண்டு இருந்த சில நோயாளிகளின் செயல்களையும், செய்கைகளையும் பார்க்கும் போது கண்மணிக்குள் ஏனோ அந்த அச்ச உணர்வு வந்தது.
கண்மணியின் கண்கள் சிலநிமிடம் அதை நம்ப மறுத்தது வெள்ளைஉடையில் எத்தனை கம்பீரமாக இருந்தான். இப்படி பச்சை உடையில் யார் இவன் என்றே தோன்றியது. கம்பிகளுக்கு வெளியில் காற்றை போல சுற்றி அழைந்தவன் இன்று சிறைபட்டு கிடக்கிறானே. கண்மணிக்கு தலைசுற்றிக்கொண்டே வந்தது. மெர்ஸி தாங்கினாள் கைதாங்களாகவே அழைத்து சென்றாள். சத்தியேந்திரன் இந்த மூவரையும் பார்த்தபடியே நின்று கொண்டு இருந்தான்.
சிலநேர அமைதி “சார் நான் கொஞ்சம்...“ தனியாக பேசவேண்டும் என்பதை புரிந்துகொண்டே மெர்ஸியும், திருமலையும் அவ்விடம் விட்டு சற்று தள்ளி சென்றனர்.
கம்பிகளை சுரண்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தான் சத்தியேந்திரன்.
“சத்யா?“ என்று அழைத்தாள். அவன் காதில் வாங்கவில்லை செய்த வேலையை திறம்பட செய்துகொண்டு இருந்தான்.
“என்ன இதெல்லாம்.. ஏன் இப்படி செஞ்சிங்க நான் உங்கள காப்பாத்த தானே போராடுனன்.“
தலையை அசைத்தான் “நான் நான்..“என்று ஏதோ சொல்ல நினைத்தான்.
“சொல்லுங்க சத்யா?“
“நான் உனக்கு ரொம்ப கஷ்டம் கொடுத்துட்டேன். இனிமே நீ நிம்மதியா இருக்கனும் என்னோட பாவத்தையெல்லாம் மன்னிச்சிடு.. என்ன வெறுத்துடாத“
“நான் எப்படி உங்கள வெறுப்பேன்?“
“கண்மணி எனக்கு உன்ன ரொம்ப பிடிக்கும் உன்ன மட்டும் தான் பிடிக்கும். என்ன விட்டு போயிடுவியா?“
“நான் போவேன்னு நினைச்சிங்களா?“
“காலம் எல்லாத்தையும் மாத்திடும்“
“எதவேணாலும் மாத்தட்டும் நான் உங்க மேல வச்ச அன்ப மாத்தவே முடியாது சத்யா“
“நான் வெளிய இருந்தா உனக்கு ஆபத்து வந்துடும் கண்மணி. அதுவும் என்னால?“
சத்தியேந்திரன் சொல்வது கண்மணிக்கு கணத்தை தந்தது.
“உங்களால எனக்கு ஆபத்து வந்துருந்தா நான் இன்நேரம் உயிரோட இருந்துருக்கவே மாட்டேன். உங்க மனச தெளிவா வச்சிக்கோங்க, எதுவா இருந்தாலும் உங்களோட சேர்ந்து தாங்கிக்க நான் இருக்கேன்.“
கண்மணியின் கைகளை பற்றிக்கொண்டான்.
“எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் நான் நல்லபடியா வரும்போது நீ மட்டும் மாறாம இருந்தா போதும்.“
அவன் பேசும் போது தன் தாயிடம் கெஞ்சும் குழந்தைபோல இருந்தது. சின்ன பிள்ளையை போல அவன் எடுத்தமுடிவை எப்போதுமே மாற்றமாட்டான். தான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால் என்று நிற்பான். எந்த நேரத்திலும் தன்னை இறக்கி கொள்ள மாட்டான். அந்த ஈகோ தானே இன்று இவ்வளவு தூரம் கொண்டு வந்துவிட்டு விட்டது. தன் மனைவி தானே, என்னில் அவள் பாதி தானே என்று அவன் பிரச்சனையை எப்போதோ சொல்லியிருந்தாள் இன்று அவன் அவனாகவே இருந்திருப்பானே இதை புரிந்து தெளிந்துகொள்ள இத்தனை நாட்களா இவனுக்கு? இப்போது எல்லாம் தொலைத்த பிள்ளையை போல இருக்கிறானே. கண்மணியின் கண்கள் கலங்கியது.
“கண்மணி எனக்கு இங்க பயமா இருக்கு இந்த கம்பி இந்த ரூம், இந்த அமைதி எனக்கு என்னவோ செய்யுது கண்மணி. எனக்கு யாருமே இல்லன்னு தோணுது கண்மணி.“ கண்களில் தேங்கி நின்ற கண்ணீர் மடைதிறந்தது போல சத்தியேந்திரனுக்கு கொட்டியது.
“யார் சொன்னா??“ அவன் கைகளை அந்த கம்பிகளுக்கு இடையே இழுத்து தன் வயிற்றில் வைத்தாள். புது உயிரொன்று உனக்காக காத்து இருக்கிறது. அது உன் புது உறவாக உனக்காக உன் இரத்தமாக என்றுமே இருக்கும் என்பது போல அழுத்தமாக பதியவைத்தாள் கைகளை அடிவயிற்றில்.
சத்தியேந்திரன் என்ன நினைத்தானோ ஒரே சத்தமாக ஆ..ஆ..என்று கத்தி அழுதான். அவன் அழுகை சத்தம் அந்த மருத்துவமனை முழுவதும் எதிரொலித்தது. இரும்பு சிறைகளுக்குள் எல்லாம் ஊடுருவியது. தன் தந்தையின் கதறல் கேட்டு உள்ளே இருந்த உலகம் தெரியாத அந்த சிசு தன் இதய துடிப்பை இருமடங்காக்கியது அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்லும் விதமாக.
இவன் கதறல் தள்ளி நின்ற திருமலையின் இதயத்தை கணக்க செய்து கண்ணீர் வர வைத்தது. சுற்றி முற்றியும் அந்த இடத்தை பார்த்தார். துருபிடித்த கம்பிகளும் காரை பெயர்ந்த சுவர்களும் எதை உணர்த்தி கொண்டு நிற்கிறது, தன்னை மறந்து உலகை மறந்து உடலில் உயிரை மட்டுமே சுமர்ந்து கொண்டிருக்கும் இவர்களுக்கு. இப்போது கூண்டுகளுக்குள் அடைந்து கிடந்த அந்த பச்சை நிற ஆடை அணிந்திருந்த பிணியாளிகள் அனைவரும் திருமலையை பார்ப்பது போலவே தோன்றியது.
பைத்தியம்..பைத்தியம்.. என்று சாதரணமாக கடந்து போகிறோமே இவர்களுக்குள் தீராத எத்தனை வலிகள் வெளி செல்ல வழி தெரியாமல் கிடக்கிறது. எவன் தான் பைத்தியம் இல்லை, உலகில் எல்லாருமே பைத்தியம் தான் பண பைத்தியம், பொன், பெண், போதை இப்படி எதிலோ ஒருவன் பைத்தியமாக இல்லாமலா இருக்கிறான். அடுத்தவனை பார்த்து அவனை தாண்டி முன்னே செல்ல வேண்டும் என்று போட்டியில் தினம் தினம் ஒருவன் பைத்தியமாக தான் ஆகிகொண்டு இருக்கிறான். இந்த கம்பிகளுக்கு பின்னால் அடைபட்டு கிடக்கும் இந்த உயிர்களுக்கு இப்படி வெளியில் கண்மணி போல் நின்று ஆறுதலும் நம்பிகையும் தந்துக்கொண்டே இருந்தால் எவனும் தெளிந்துவிடுவான் அப்போது இந்த மனநல மருத்துவமனைகள் எதற்கு. திருமலையின் எண்ணல்கள் மேல் எழும்பியது.
கண்மணி வந்தாள் மெர்ஸி கைகளை பற்றினாள் “நான் பாத்துக்குறேன் அக்கா அவரு எனக்கு தெய்வம் மாதிரி. ஒருவருஷம் சாருக்கு எல்லாமே மாறி பழைய சத்தியேந்திரனா உங்ககிட்ட வரபோராரு பாருங்க.“
“நான் காத்துகிட்டு இருப்பேன் எந்நாளும் அவரு மனைவியா அவருக்காகவே.“ கண்மணி உறுதியோடும், நம்பிக்கையோடும், தெளிவோடும் நடைப்போட்டாள்.
திருமலையின் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன. பெண்கள் என்றுமே ஆச்சரியம் தான் என்று தோன்றியது திருமலைக்கு.
