அத்தியாயம் 10
என்ன சொல்ல சொல்கிறான். இவன் என்னிடத்தில் எதை நான் மறைக்கிறேன் என்று நினைக்கிறான்.
துவாரகா உள்ளத்தில் பெரிய குழப்பம் தான். நடுவீதியில் நிறுத்தி இரண்டு பக்கமும் வாகனங்களில் பறந்து கொண்டு செல்கின்றார்கள் இத்தகைய சூழலில் நிறுத்தி எத்தகைய கேள்வி கேட்டு கொண்டு இருப்பவனிடத்தே நான் எதை சொல்ல.
"என்ன துவாரகா மீண்டும் சிந்தனையால் சிறையெடுக்கபட்டு விட்டீர்களா?"
நையாண்டி தனத்துடன் அவன் கேட்பதை அவளால் ரசிக்க முடியவில்லை எரிச்சல் கொள்ள தான் முடிகிறது.
"நான் எந்த உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்கள்."
"உங்களுக்கு தெரிந்ததை எனக்கு தெரியாததை"
மீண்டும் மீண்டும் கேட்கிறான் பாரு குற்றவாளியை நிறுத்தி தண்டனை கொடுக்கும் நீதிபதியை போலல்லவா அவனை அவனே நினைத்து கொண்டு வினாவுகிறான். மனம் பிதற்ற வெளிக்காட்டாமல் "உங்களுக்கு தெரிந்ததை என்னிடம் கண்டறிந்ததை முதலில் நீங்கள் சொல்லுங்கள் பிறகு நான் சொல்கிறேன்"இவளும் விடுவது போல இல்லை.
"அது சரி....கிளம்புங்கள்" அவளிடம் கூறியவாரு தனக்கு எதிராக வந்த ஆட்டோவை மறைத்து நிறுத்தி அதில் ஏற சொன்னான்.
"என்ன செய்யுறீங்க! எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. நான் எப்படி வீட்டிற்கு செல்வேன்" தயங்கியவாறே நின்றவளை திடீரென கையைப்பிடித்து ஆட்டோவில் ஏற சொல்லி வற்புறுத்தினான். அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை ஏறிக்கொண்டு அவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
" இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் பொறுத்து கொள்ளுங்கள்."என்றவன் ஆட்டோடிரைவரை பார்த்து "கிளம்புங்கள் அவர்கள் சொல்லும் இடத்தில் இறங்கி விடுங்கள் " ஆட்டோவை தட்டினான். ஆட்டோ டிரைவரும் காக்கி உடையை கண்டவுடன் பயபக்தியோடு தலையை தலையை நூறு முறை ஆட்டிவிட்டு வண்டியை கிளப்பினான்.மனமே இல்லாமல் வந்து கொண்டு இருந்தாள். ஆட்டோ டிராவலில் இருக்கும் போதே துவாரகாவின் மொபைல் சவுண்டை எழுப்பியது. ஸ்கீரினீல் உபேதா பெயர் பளீச்சிட்டது. அட்டன் செய்தாள் உபேதாவிடம் இருந்து ஸ்வரம் இல்லாமல் குரல் எழுந்தது.
"துவாரகா என்ன ஆகிவிட்டது நீண்ட நேரமாக டிரை செய்து கொண்டே இருக்கிறேன் நீ எடுத்தபாடில்லை. எனக்கு மிகவும் பயமாக இருக்கிறது."
தனக்கே என்ன செய்வது என்று புரியாமல் தான் திக்கு திசை இன்றி திரியும் பறவையை போல விழித்து கொண்டு பயணம் செய்கிறாள். இவள் என்ன அவளை ஆறுதல் படுத்துவது.
"கொஞ்சம் மூச்சு விட்டு பேசடி! நானே ஆயிரம் குழப்பத்தில் இருக்கிறேன்."
"நீயே ஆயிரம் குழப்பத்தில் இருக்கிறாயா அப்பறம் நான் எம்மாத்திரம். போச்சு...சொல்லடி...என்னடி ஆனது பெரிய நம்பிக்கையோடு கிளம்பி சென்றாயே அந்த போலிஸ் என்ன தான் சொல்கிறான்"
"சொன்னான் சுரக்காய்கு உப்பு இல்லை என்று!!"
" சரி நான் சொல்வதை கேள் துவாரகா நான் இப்போது பேருந்து நிலையத்திலிருக்கிறேன் நீயும் இங்கே வந்து விடு என் அக்கா பெங்களூருவில் இருக்கிறாள். அங்கே சென்று விடலாம்"
"எலிகளுக்கு பயந்து வீட்டை கொளுத்த சொல்றியாடி"
"அவர்கள் எல்லோரும் முதலைடி...அத்தனை எளிதாக எடை போடாதே.நீ சொல்....அப்பறம் என்ன செய்ய சொல்கிறாய்"
"நான் பார்த்து கொள்கிறேன் நீ எங்கேயும் செல்ல வேண்டாம் வீட்டிற்கு போ"
"இல்லடி.." போன் கட்டானது "ஹலோ..ஹலோ.."துவாரகா இணைப்பை துண்டித்து விட்டால். அது தெரியாமல் உபேதா கத்தி கொண்டு இருக்கிறாள்.
'இவள் போனை துண்டித்து விட்டாலே என்ன செய்வது இப்போது பஸ் ஏறுவோமா இல்லை இவளை நம்பி உயிரை பணையம் வைப்போமா அல்லா நான் என்ன செய்ய..'இப்போது உபேதா மண்டையை பிய்த்து கொண்டு நின்றாள்.
என்ன சொல்ல சொல்கிறான். இவன் என்னிடத்தில் எதை நான் மறைக்கிறேன் என்று நினைக்கிறான்.
துவாரகா உள்ளத்தில் பெரிய குழப்பம் தான். நடுவீதியில் நிறுத்தி இரண்டு பக்கமும் வாகனங்களில் பறந்து கொண்டு செல்கின்றார்கள் இத்தகைய சூழலில் நிறுத்தி எத்தகைய கேள்வி கேட்டு கொண்டு இருப்பவனிடத்தே நான் எதை சொல்ல.
"என்ன துவாரகா மீண்டும் சிந்தனையால் சிறையெடுக்கபட்டு விட்டீர்களா?"
நையாண்டி தனத்துடன் அவன் கேட்பதை அவளால் ரசிக்க முடியவில்லை எரிச்சல் கொள்ள தான் முடிகிறது.
"நான் எந்த உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்கள்."
"உங்களுக்கு தெரிந்ததை எனக்கு தெரியாததை"
மீண்டும் மீண்டும் கேட்கிறான் பாரு குற்றவாளியை நிறுத்தி தண்டனை கொடுக்கும் நீதிபதியை போலல்லவா அவனை அவனே நினைத்து கொண்டு வினாவுகிறான். மனம் பிதற்ற வெளிக்காட்டாமல் "உங்களுக்கு தெரிந்ததை என்னிடம் கண்டறிந்ததை முதலில் நீங்கள் சொல்லுங்கள் பிறகு நான் சொல்கிறேன்"இவளும் விடுவது போல இல்லை.
"அது சரி....கிளம்புங்கள்" அவளிடம் கூறியவாரு தனக்கு எதிராக வந்த ஆட்டோவை மறைத்து நிறுத்தி அதில் ஏற சொன்னான்.
"என்ன செய்யுறீங்க! எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. நான் எப்படி வீட்டிற்கு செல்வேன்" தயங்கியவாறே நின்றவளை திடீரென கையைப்பிடித்து ஆட்டோவில் ஏற சொல்லி வற்புறுத்தினான். அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை ஏறிக்கொண்டு அவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
" இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் பொறுத்து கொள்ளுங்கள்."என்றவன் ஆட்டோடிரைவரை பார்த்து "கிளம்புங்கள் அவர்கள் சொல்லும் இடத்தில் இறங்கி விடுங்கள் " ஆட்டோவை தட்டினான். ஆட்டோ டிரைவரும் காக்கி உடையை கண்டவுடன் பயபக்தியோடு தலையை தலையை நூறு முறை ஆட்டிவிட்டு வண்டியை கிளப்பினான்.மனமே இல்லாமல் வந்து கொண்டு இருந்தாள். ஆட்டோ டிராவலில் இருக்கும் போதே துவாரகாவின் மொபைல் சவுண்டை எழுப்பியது. ஸ்கீரினீல் உபேதா பெயர் பளீச்சிட்டது. அட்டன் செய்தாள் உபேதாவிடம் இருந்து ஸ்வரம் இல்லாமல் குரல் எழுந்தது.
"துவாரகா என்ன ஆகிவிட்டது நீண்ட நேரமாக டிரை செய்து கொண்டே இருக்கிறேன் நீ எடுத்தபாடில்லை. எனக்கு மிகவும் பயமாக இருக்கிறது."
தனக்கே என்ன செய்வது என்று புரியாமல் தான் திக்கு திசை இன்றி திரியும் பறவையை போல விழித்து கொண்டு பயணம் செய்கிறாள். இவள் என்ன அவளை ஆறுதல் படுத்துவது.
"கொஞ்சம் மூச்சு விட்டு பேசடி! நானே ஆயிரம் குழப்பத்தில் இருக்கிறேன்."
"நீயே ஆயிரம் குழப்பத்தில் இருக்கிறாயா அப்பறம் நான் எம்மாத்திரம். போச்சு...சொல்லடி...என்னடி ஆனது பெரிய நம்பிக்கையோடு கிளம்பி சென்றாயே அந்த போலிஸ் என்ன தான் சொல்கிறான்"
"சொன்னான் சுரக்காய்கு உப்பு இல்லை என்று!!"
" சரி நான் சொல்வதை கேள் துவாரகா நான் இப்போது பேருந்து நிலையத்திலிருக்கிறேன் நீயும் இங்கே வந்து விடு என் அக்கா பெங்களூருவில் இருக்கிறாள். அங்கே சென்று விடலாம்"
"எலிகளுக்கு பயந்து வீட்டை கொளுத்த சொல்றியாடி"
"அவர்கள் எல்லோரும் முதலைடி...அத்தனை எளிதாக எடை போடாதே.நீ சொல்....அப்பறம் என்ன செய்ய சொல்கிறாய்"
"நான் பார்த்து கொள்கிறேன் நீ எங்கேயும் செல்ல வேண்டாம் வீட்டிற்கு போ"
"இல்லடி.." போன் கட்டானது "ஹலோ..ஹலோ.."துவாரகா இணைப்பை துண்டித்து விட்டால். அது தெரியாமல் உபேதா கத்தி கொண்டு இருக்கிறாள்.
'இவள் போனை துண்டித்து விட்டாலே என்ன செய்வது இப்போது பஸ் ஏறுவோமா இல்லை இவளை நம்பி உயிரை பணையம் வைப்போமா அல்லா நான் என்ன செய்ய..'இப்போது உபேதா மண்டையை பிய்த்து கொண்டு நின்றாள்.
