- Messages
- 175
- Reaction score
- 169
- Points
- 43
யட்சகன் : 10
யவன் கோவிலின் வெளியில் நிற்பதை பார்த்த நிதா உச்சகட்ட அதிர்ச்சி அடைந்தாள். ஆயினும் யட்சன் இறந்த விசயத்தை பவ்யாவிடம் மறைத்த நிதா பவ்யாவிற்காக தன்னை தேற்றிக் கொண்டு அவனை எதிர்கொள்ள துணிந்து அருகில் சென்றாள்.
நிதா அருகில் வந்ததும் பவ்யா அவளிடம் "மனு நீ சொன்ன மாதிரியே மாப்பிள்ளை உன்னை தேடி வந்துட்டார் பார்!“
அதை கேட்ட அவன் அவளை துளைக்கும் பார்வை பார்க்க அதை புரிந்து கொண்ட நிதா.
'உங்களை சமாதானப்படுத்த சொன்னது இப்படி நிஜமாகும்னு நான் என்ன கனவா கண்டேன் அம்மா' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவள். அவனிடம் தைரியத்தை வர வழைத்து கொண்டு பேசத் தொடங்கினாள்.
"வாங்க! நீங்க வரதை முன்னாடியே சொல்லியிருந்தா வீட்டிலேயே இருந்திருப்போம்" என்று நிதா சொன்னது தான் தாமதம் யவன் அவள் கைகளை பிடித்துக் கொண்டான்.
"ஹாய்! மனுமா? எப்படி இருக்க? உன்னை பார்க்காம நான் நானா இல்லை. அதான் வேலை முடிஞ்சதும் உன்ன பார்க்க ஓடி வந்துட்டேன்" என்று கூறிய யவன், அவளது கரங்களுள் தன் கரங்களை பிணைக்க அதை பார்த்த பவ்யா சிரித்துக் கொண்டே முன்னே நடந்தார்.
பவ்யாவை பின்பற்றி செல்ல முனைந்த நிதாவை செல்லவிடாமல் தடுத்த யவன் "அவங்க முன்னாடி போகட்டும் பேபி! அதான் நான் இருக்கேன்ல. என் கூட வர மாட்டியா" என்று கூறி அவளது கைகளை பிடித்தபடியே அழைத்துச் சென்றான்.
நிதா பயந்தபடியே அவனுடன் சென்றாள்.
இங்கு சாம் சவிதாவிடம் கத்த ஆரம்பித்துவிட்டான். "நீ லாம் நல்லா வருவ? இப்படியா மாட்டிவிட்டு ஓடி வருவ"
"நான் எங்க உன்னை மாட்டிவிட்டேன். நீ தான் என்னை மாட்டிவிட பார்த்த.. அதான் நான் உன்னை மாட்டிவிட்டு வந்தேன். இதோ பார் இந்த சவிதா கண்ணாடி மாதிரி. நீ என்ன எனக்கு செய்றியோ! அதை தான் நான் உனக்கு பிரதிபலிப்பேன்" – சவிதா.
"ஆமா! இவ பெரிய இவ. பெருசா சினிமா டைலாக் எல்லாம் விடுறா. போடி" என்று அவளை கத்த ஆரம்பிக்க, சாம் எதிரில் நடந்து வருபவர்களை பார்த்ததும் அப்படியே வார்த்தை இன்றி நின்றுவிட்டான்.
சாம்மின் நிலையைக் கண்ட சவிதாவும் திரும்பிப் பார்க்க அங்கு யவன் பவ்யா மற்றும் நிதாவோடு வந்து கொண்டிருந்தான்.
யவனை கண்ட சவிதா சாமிடம் "ஏய்! இங்கிலீஷ் பீஸ் பவ்யாம்மா நிதா கூட வர்றது யாரு?" – சவிதா.
"ம்ம்ம் அவர் தான் நிதாவோட வீட்டுக்காரர்" – சாம்.
"ஓ! அவர் தான் நிதா புருசனா? பார்க்க நல்லா இருக்கார். ஆமா அவரை பார்த்து நீ ஏன் இப்படி சாக்கடிச்ச மாதிரி நிக்குற?" என்று கூறிய சவிதா அவர்கள் அருகில் சென்றுவிட்டாள்.
யவனை கண்ட சாம், 'அவன் பார்க்க நல்லா தான் இருப்பான். ஆனால் அவன் யார்னு உனக்கு தெரிஞ்சா. நீ இப்படி பேச மாட்ட' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன் தானும் அவர்கள் அருகில் சென்றான்.
சாம்மை கண்டதும் ஆர்ப்பாட்டமாக வரவேற்றான் யவன் "ஹேய் படி! தேங்க்ஸ்... என் மனைவியை பத்திரமா லண்டனில் இருந்து கூட்டிட்டு வந்ததற்கு.." என்று சொல்லிய யவன் அனைவருடன் சகஜமாக பேசியபடியே நடந்து வர நிதாவும், சாமும் மட்டும் யோசனையோடு நடந்து வந்தனர்.
வீட்டில் நுழைந்தது தான் தாமதம் வீரபாண்டியை கண்டதும் வேகமாக அவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான் யவன்.
வீரபாண்டி யாரென்று புரியாமல் நிதாவை பார்க்க நிதா அவனை அறிமுகப்படுத்தினாள்.
"தாத்தா! இவர் தான் உங்க பேரன், என் கணவர். இவர் பேர்..." என்று நிதா இழுக்க யவன் வேகமாக முந்திக் கொண்டு பேசத் தொடங்கினான்.
"அய்யா! நான் தான் மனுவின் கணவன். அதுமட்டுமில்லை நான் வேறு யாரும் இல்லை நான் தான் யவன்" என்று அவன் சொன்னது தான் பவ்யா மற்றும் வீரபாண்டி அதிர்ச்சி அடைந்தார். அதனை அடுத்து வீரபாண்டி கேட்ட கேள்வியில் ஸ்தம்பித்து நின்றான் யவன்.
யவனின் அந்த நிலையை கலைத்தது வீரபாண்டியின் கதறல். யவனின் சட்டையை பிடித்துக் கொண்டு அவனை உலுக்கி திரும்பவும் அந்த கேள்வி கேட்டார் வீரபாண்டி
"தரங்கிணி எங்கடா? எங்கடா என் பொண்ணு? உயிரோட இருக்காளா? இல்லையாடா" என்று அவர் உலுக்க யவன் தொண்டையை செறுமியபடியே பேசத் தொடங்கினான்.
"அய்யா! நானும் அக்காவும் அந்த திருவிழா முடிஞ்சிவிட்டுக்கு வந்துட்டு இருந்தோம். அப்ப நாலு பேர் சேர்ந்து அக்காவை தூக்கிட்டு போனாங்க! நானும் பின்னாடியே ஓடுனேன்! கொஞ்ச நேரத்தில் கல் தடுக்கி கீழே விழுந்தது தான் தெரியும் வேற எதுவும் எனக்கு ஞாபகம் இல்லை" என்று யவன் சொல்ல வீரபாண்டி அவனின் தோளில் சாய்ந்து கதறி அழுதார்.
"என் பொண்ணு எங்க போனான்னு தெரியல ராசா. அவளை தேடாத இடம் இல்லை" என்று அவர் கூறி அழுக
இங்கு யவனின் கண்கள் கோபத்தில் பளபளத்தது.
'அவனை தான் யா நானும் தேடிட்டு இருக்கேன்! சீக்கிரம் அவனை கண்டுபிடிச்சிடுவேன். அவனுக்கு என் கையால் தான் சாவு. அக்காவை எப்படி கொன்னானோ அதே மாதிரி அவனையும் கொல்லனும்' என்று யவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொள்ள,
இங்கு தன் ரூமில் சேரில் சாய்ந்த வண்ணம் புகையை இழுத்துவிட்டபடியே தரங்கிணியின் புகைபடத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சோம்நாத். அவனது நினைவுகள் அந்த நாளிற்குச் சென்றது.
*****
அந்த கிராமத்தில் வீரபாண்டி குடும்பத்திற்கு பிறகு செல்வ நிலையில் உயர்ந்தாக இருந்தவர் வெங்கடாசலம். அவர் மனைவி லட்சுமி மற்றும் மகன்கள் வைத்தியநாதன், சோம்நாத்துடன் நன்றாக வாழ்ந்து வந்தார். வைத்தி நன்றாக வளர, சோம்நாத் லமியின் கண்டிப்பில்லாத பாசத்தில் தவறான செயல்களை வீட்டிற்கு தெரியாமல் செய்து வந்தான். முதலில் சின்ன சின்னதாக ஆரம்பித்த அவன் செயல்கள் நாளடைவில் போதை மருந்து தயாரிப்பு என்று ஆனது. வைத்திக்கு வீரபாண்டி மேல் ஏற்பட்ட காழ்புணர்ச்சி காரணமாக நன்றாக படித்த வைத்தி அதிக பணம் சம்பாதிக்க வேண்டி லண்டனில் வேலைக்கு செல்ல ஆயத்தமானார்.
இதற்கு நடுவில் வெங்கி வைத்திக்கும் பவ்யாவிற்கும் திருமணம் செய்து வைத்தார். பவ்யாவை கண்ட லமிக்கு அவளை பார்த்ததும் பிடிக்கவில்லை. பவ்யாவை எதாவது சொல்லி திட்டிக் கொண்டே இருப்பார். பவ்யாவும் மாமியாரின் உதாசீனங்களை பொறுத்து அமைதியாக அந்த வீட்டில் இருந்தார். என்ன தான் லமி பவ்யாவை திட்டி தீர்த்தாலும் பவ்யா கர்ப்பமானதும் அவளை நன்றாக பார்த்துக் கொண்டார்.
பவ்யா தாய்மை அடைந்த செய்தி அறிந்த வீரபாண்டி தன் வீட்டில் இருந்து எதாவது பொருளை அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தார். முதலில் கண்ணப்பர் வந்து கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல ஒரு கட்டத்தில் அவர்க்கு உடல்நிலை சரி இல்லை என்றானதும் அவரது மகன் மனோகர் வந்து பவ்யாவை பார்த்துவிட்டு அவர் கொடுக்க சொன்னதை கொடுத்துவிட்டுச் சென்றான். அதை பார்த்த வைத்தியநாதனுக்கு கோபம் வந்தது. அவரது முக மாறுதல்களை அளவிட்ட சோம்நாத் தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்.
வைத்தியிடம் சென்ற சோம்நாத் "அண்ணா! நாம அண்ணி வீட்டோட ரொம்ப கீழே இருக்குற மாதிரி என் பிரண்ட்ஸ் பேசிக்குறாங்க. நாமளும் அவங்களுக்கு சரி சமமா தான இருக்கோம். பின்ன ஏன் ண்ணா நமக்கு மரியாதை தர மாட்றாங்க“ – சோம்நாத்.
"நீ சொல்வது சரிதான்டா! இப்ப நாம என்ன பண்றது" – வைத்தி.
'ம்ம்ம் அப்படி வா வழிக்கு' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன் "அண்ணா! நாம அதிகமா சம்பாதிச்சு! அவங்களுக்கு நாம சளைச்சவங்க இல்லைன்னு காட்டணும். அதனால் நான் ஒரு பிசினஸ் ஆரம்பிக்கலாம்ன்னு இருக்கேன். அப்பாகிட்ட கேட்டா பணம் தர மாட்றார். அதனால் நீங்க கொடுத்தீங்கனா.. உங்க தலைமையில் அந்த பிசினஸை ஆரம்பிச்சிடலாம் அண்ணா" – சோம்நாத்.
"ம்ம்ம் சரிடா தம்பி! நல்ல யோசனை. என்ன பிசினஸ் பண்ணப் போற.." – வைத்தி.
"அது வந்து நான் மசாலா பொடி தயார் பண்ணுற பிசினஸ் ஆரம்பிக்க போறேன்னா. ஆனா அதுக்கு பணம்" என்று அவன் இழுக்க வேகமாக தான் பக்கத்து ஊரில் சிட்ஃபண்ட் கம்பெனி வைத்து தான் சம்பாதித்த பணத்தை சோம்நாத்திடம் குடுத்தார் வைத்தி.
வைத்திக்கு பணம் சம்பாதிப்பது மட்டும் குறியாக இருக்க பல தொழில்கள் செய்தார். இங்கு சம்பாதித்தது போதாது என்று லண்டனில் உள்ள கம்பெனிக்கு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்தார். அங்கு செல்வதற்கும் நடுவில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் வைத்தி.
வெங்கி எவ்வளவோ சொல்லி பார்த்தார். 'நம்ம பூர்வீக சொத்துக்களே நிறையா இருக்கு. அதை மெயின்டைன் பண்ணுடா! தேவையில்லாம பணம் பணம்ன்னு அலையாதடா' என்று வைத்தி கேட்கவே இல்லை. வைத்தியின் இந்த குணத்தை பயன்படுத்தி வைத்தியை தன் தொழில்களுக்கு முதலீட்டாளனாக ஆக்கினான் சோமநாதன். வைத்திக்கு தன் மேல் சந்தேகம் வரும் பொழுதெல்லாம் பவ்யாவை பற்றி பேசி அவர் வாயை அடைத்தான்.
பவ்யாவும் மனோகரும் சிறு வயதில் இருந்து சேர்ந்து வளர்ந்தவர்கள். இருவரும் அண்ணன் தங்கைகளாக பழக அதை வைத்தியிடம் வேறு விதமாக சொல்லி வைத்தான் சோம்நாத். அன்று சோம்நாத்திற்கு பிசினசிற்காக தான் கொடுத்த பணத்திற்கு வைத்தி கணக்கு கேட்க வைத்தி இப்படி கேட்பார் என்று நினைக்காத சோம்நாத் முழித்தான் அப்போது பவ்யா அந்த பக்கமாக செல்ல அதை பார்த்த சோம்நாத் வேகமாக "அண்ணா! உங்களுக்கு என் மேல் நம்பிக்கை இல்லையா ண்ணா? இப்படி கணக்கு கேட்குறீங்க? இப்ப தான் பிசினஸ் ஆரம்பிச்சிருக்கேன்! அது சூடு பிடிக்க கொஞ்ச நாள் ஆகும்! அதுக்குள்ள இப்படி கேட்டா என்ன அர்த்தம்"
"உன் மேல் நம்பிக்கை இல்லைன்னு இல்லைடா! சும்மா தெரிஞ்சுக்கலாம்னு கேட்குறேன்" – வைத்தி.
"ம்ம்ம் என்ன பத்தி தெரிஞ்சுக்குறது இருக்கட்டும் அண்ணா! கொஞ்சம் வீட்டில் என்ன நடக்குதுனு பாருங்க" – சோம்நாத்.
"ஏன்? என்னாச்சு! அது வந்து அண்ணா அண்ணி.." என்று இழுத்தவன்
"சொல்லுடா! அவளுக்கு என்ன?" – வைத்தி.
"அண்ணா! அண்ணி சரி இல்லைனா! தினமும் வந்து ஒருவர் பார்க்குறார்" என்று சொல்ல வைத்தி கோபத்தோடு எழுந்தார்.
"என் பொண்டாட்டி பத்தி எனக்கு தெரியும். தேவையில்லாம அவளை பத்தி பேசாத" என்று கத்திவிட்டு வைத்தி செல்ல இங்கு சோம்நாத் திகைத்து நின்றான்.
யவன் கோவிலின் வெளியில் நிற்பதை பார்த்த நிதா உச்சகட்ட அதிர்ச்சி அடைந்தாள். ஆயினும் யட்சன் இறந்த விசயத்தை பவ்யாவிடம் மறைத்த நிதா பவ்யாவிற்காக தன்னை தேற்றிக் கொண்டு அவனை எதிர்கொள்ள துணிந்து அருகில் சென்றாள்.
நிதா அருகில் வந்ததும் பவ்யா அவளிடம் "மனு நீ சொன்ன மாதிரியே மாப்பிள்ளை உன்னை தேடி வந்துட்டார் பார்!“
அதை கேட்ட அவன் அவளை துளைக்கும் பார்வை பார்க்க அதை புரிந்து கொண்ட நிதா.
'உங்களை சமாதானப்படுத்த சொன்னது இப்படி நிஜமாகும்னு நான் என்ன கனவா கண்டேன் அம்மா' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவள். அவனிடம் தைரியத்தை வர வழைத்து கொண்டு பேசத் தொடங்கினாள்.
"வாங்க! நீங்க வரதை முன்னாடியே சொல்லியிருந்தா வீட்டிலேயே இருந்திருப்போம்" என்று நிதா சொன்னது தான் தாமதம் யவன் அவள் கைகளை பிடித்துக் கொண்டான்.
"ஹாய்! மனுமா? எப்படி இருக்க? உன்னை பார்க்காம நான் நானா இல்லை. அதான் வேலை முடிஞ்சதும் உன்ன பார்க்க ஓடி வந்துட்டேன்" என்று கூறிய யவன், அவளது கரங்களுள் தன் கரங்களை பிணைக்க அதை பார்த்த பவ்யா சிரித்துக் கொண்டே முன்னே நடந்தார்.
பவ்யாவை பின்பற்றி செல்ல முனைந்த நிதாவை செல்லவிடாமல் தடுத்த யவன் "அவங்க முன்னாடி போகட்டும் பேபி! அதான் நான் இருக்கேன்ல. என் கூட வர மாட்டியா" என்று கூறி அவளது கைகளை பிடித்தபடியே அழைத்துச் சென்றான்.
நிதா பயந்தபடியே அவனுடன் சென்றாள்.
இங்கு சாம் சவிதாவிடம் கத்த ஆரம்பித்துவிட்டான். "நீ லாம் நல்லா வருவ? இப்படியா மாட்டிவிட்டு ஓடி வருவ"
"நான் எங்க உன்னை மாட்டிவிட்டேன். நீ தான் என்னை மாட்டிவிட பார்த்த.. அதான் நான் உன்னை மாட்டிவிட்டு வந்தேன். இதோ பார் இந்த சவிதா கண்ணாடி மாதிரி. நீ என்ன எனக்கு செய்றியோ! அதை தான் நான் உனக்கு பிரதிபலிப்பேன்" – சவிதா.
"ஆமா! இவ பெரிய இவ. பெருசா சினிமா டைலாக் எல்லாம் விடுறா. போடி" என்று அவளை கத்த ஆரம்பிக்க, சாம் எதிரில் நடந்து வருபவர்களை பார்த்ததும் அப்படியே வார்த்தை இன்றி நின்றுவிட்டான்.
சாம்மின் நிலையைக் கண்ட சவிதாவும் திரும்பிப் பார்க்க அங்கு யவன் பவ்யா மற்றும் நிதாவோடு வந்து கொண்டிருந்தான்.
யவனை கண்ட சவிதா சாமிடம் "ஏய்! இங்கிலீஷ் பீஸ் பவ்யாம்மா நிதா கூட வர்றது யாரு?" – சவிதா.
"ம்ம்ம் அவர் தான் நிதாவோட வீட்டுக்காரர்" – சாம்.
"ஓ! அவர் தான் நிதா புருசனா? பார்க்க நல்லா இருக்கார். ஆமா அவரை பார்த்து நீ ஏன் இப்படி சாக்கடிச்ச மாதிரி நிக்குற?" என்று கூறிய சவிதா அவர்கள் அருகில் சென்றுவிட்டாள்.
யவனை கண்ட சாம், 'அவன் பார்க்க நல்லா தான் இருப்பான். ஆனால் அவன் யார்னு உனக்கு தெரிஞ்சா. நீ இப்படி பேச மாட்ட' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன் தானும் அவர்கள் அருகில் சென்றான்.
சாம்மை கண்டதும் ஆர்ப்பாட்டமாக வரவேற்றான் யவன் "ஹேய் படி! தேங்க்ஸ்... என் மனைவியை பத்திரமா லண்டனில் இருந்து கூட்டிட்டு வந்ததற்கு.." என்று சொல்லிய யவன் அனைவருடன் சகஜமாக பேசியபடியே நடந்து வர நிதாவும், சாமும் மட்டும் யோசனையோடு நடந்து வந்தனர்.
வீட்டில் நுழைந்தது தான் தாமதம் வீரபாண்டியை கண்டதும் வேகமாக அவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான் யவன்.
வீரபாண்டி யாரென்று புரியாமல் நிதாவை பார்க்க நிதா அவனை அறிமுகப்படுத்தினாள்.
"தாத்தா! இவர் தான் உங்க பேரன், என் கணவர். இவர் பேர்..." என்று நிதா இழுக்க யவன் வேகமாக முந்திக் கொண்டு பேசத் தொடங்கினான்.
"அய்யா! நான் தான் மனுவின் கணவன். அதுமட்டுமில்லை நான் வேறு யாரும் இல்லை நான் தான் யவன்" என்று அவன் சொன்னது தான் பவ்யா மற்றும் வீரபாண்டி அதிர்ச்சி அடைந்தார். அதனை அடுத்து வீரபாண்டி கேட்ட கேள்வியில் ஸ்தம்பித்து நின்றான் யவன்.
யவனின் அந்த நிலையை கலைத்தது வீரபாண்டியின் கதறல். யவனின் சட்டையை பிடித்துக் கொண்டு அவனை உலுக்கி திரும்பவும் அந்த கேள்வி கேட்டார் வீரபாண்டி
"தரங்கிணி எங்கடா? எங்கடா என் பொண்ணு? உயிரோட இருக்காளா? இல்லையாடா" என்று அவர் உலுக்க யவன் தொண்டையை செறுமியபடியே பேசத் தொடங்கினான்.
"அய்யா! நானும் அக்காவும் அந்த திருவிழா முடிஞ்சிவிட்டுக்கு வந்துட்டு இருந்தோம். அப்ப நாலு பேர் சேர்ந்து அக்காவை தூக்கிட்டு போனாங்க! நானும் பின்னாடியே ஓடுனேன்! கொஞ்ச நேரத்தில் கல் தடுக்கி கீழே விழுந்தது தான் தெரியும் வேற எதுவும் எனக்கு ஞாபகம் இல்லை" என்று யவன் சொல்ல வீரபாண்டி அவனின் தோளில் சாய்ந்து கதறி அழுதார்.
"என் பொண்ணு எங்க போனான்னு தெரியல ராசா. அவளை தேடாத இடம் இல்லை" என்று அவர் கூறி அழுக
இங்கு யவனின் கண்கள் கோபத்தில் பளபளத்தது.
'அவனை தான் யா நானும் தேடிட்டு இருக்கேன்! சீக்கிரம் அவனை கண்டுபிடிச்சிடுவேன். அவனுக்கு என் கையால் தான் சாவு. அக்காவை எப்படி கொன்னானோ அதே மாதிரி அவனையும் கொல்லனும்' என்று யவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொள்ள,
இங்கு தன் ரூமில் சேரில் சாய்ந்த வண்ணம் புகையை இழுத்துவிட்டபடியே தரங்கிணியின் புகைபடத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சோம்நாத். அவனது நினைவுகள் அந்த நாளிற்குச் சென்றது.
*****
அந்த கிராமத்தில் வீரபாண்டி குடும்பத்திற்கு பிறகு செல்வ நிலையில் உயர்ந்தாக இருந்தவர் வெங்கடாசலம். அவர் மனைவி லட்சுமி மற்றும் மகன்கள் வைத்தியநாதன், சோம்நாத்துடன் நன்றாக வாழ்ந்து வந்தார். வைத்தி நன்றாக வளர, சோம்நாத் லமியின் கண்டிப்பில்லாத பாசத்தில் தவறான செயல்களை வீட்டிற்கு தெரியாமல் செய்து வந்தான். முதலில் சின்ன சின்னதாக ஆரம்பித்த அவன் செயல்கள் நாளடைவில் போதை மருந்து தயாரிப்பு என்று ஆனது. வைத்திக்கு வீரபாண்டி மேல் ஏற்பட்ட காழ்புணர்ச்சி காரணமாக நன்றாக படித்த வைத்தி அதிக பணம் சம்பாதிக்க வேண்டி லண்டனில் வேலைக்கு செல்ல ஆயத்தமானார்.
இதற்கு நடுவில் வெங்கி வைத்திக்கும் பவ்யாவிற்கும் திருமணம் செய்து வைத்தார். பவ்யாவை கண்ட லமிக்கு அவளை பார்த்ததும் பிடிக்கவில்லை. பவ்யாவை எதாவது சொல்லி திட்டிக் கொண்டே இருப்பார். பவ்யாவும் மாமியாரின் உதாசீனங்களை பொறுத்து அமைதியாக அந்த வீட்டில் இருந்தார். என்ன தான் லமி பவ்யாவை திட்டி தீர்த்தாலும் பவ்யா கர்ப்பமானதும் அவளை நன்றாக பார்த்துக் கொண்டார்.
பவ்யா தாய்மை அடைந்த செய்தி அறிந்த வீரபாண்டி தன் வீட்டில் இருந்து எதாவது பொருளை அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தார். முதலில் கண்ணப்பர் வந்து கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல ஒரு கட்டத்தில் அவர்க்கு உடல்நிலை சரி இல்லை என்றானதும் அவரது மகன் மனோகர் வந்து பவ்யாவை பார்த்துவிட்டு அவர் கொடுக்க சொன்னதை கொடுத்துவிட்டுச் சென்றான். அதை பார்த்த வைத்தியநாதனுக்கு கோபம் வந்தது. அவரது முக மாறுதல்களை அளவிட்ட சோம்நாத் தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்.
வைத்தியிடம் சென்ற சோம்நாத் "அண்ணா! நாம அண்ணி வீட்டோட ரொம்ப கீழே இருக்குற மாதிரி என் பிரண்ட்ஸ் பேசிக்குறாங்க. நாமளும் அவங்களுக்கு சரி சமமா தான இருக்கோம். பின்ன ஏன் ண்ணா நமக்கு மரியாதை தர மாட்றாங்க“ – சோம்நாத்.
"நீ சொல்வது சரிதான்டா! இப்ப நாம என்ன பண்றது" – வைத்தி.
'ம்ம்ம் அப்படி வா வழிக்கு' என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன் "அண்ணா! நாம அதிகமா சம்பாதிச்சு! அவங்களுக்கு நாம சளைச்சவங்க இல்லைன்னு காட்டணும். அதனால் நான் ஒரு பிசினஸ் ஆரம்பிக்கலாம்ன்னு இருக்கேன். அப்பாகிட்ட கேட்டா பணம் தர மாட்றார். அதனால் நீங்க கொடுத்தீங்கனா.. உங்க தலைமையில் அந்த பிசினஸை ஆரம்பிச்சிடலாம் அண்ணா" – சோம்நாத்.
"ம்ம்ம் சரிடா தம்பி! நல்ல யோசனை. என்ன பிசினஸ் பண்ணப் போற.." – வைத்தி.
"அது வந்து நான் மசாலா பொடி தயார் பண்ணுற பிசினஸ் ஆரம்பிக்க போறேன்னா. ஆனா அதுக்கு பணம்" என்று அவன் இழுக்க வேகமாக தான் பக்கத்து ஊரில் சிட்ஃபண்ட் கம்பெனி வைத்து தான் சம்பாதித்த பணத்தை சோம்நாத்திடம் குடுத்தார் வைத்தி.
வைத்திக்கு பணம் சம்பாதிப்பது மட்டும் குறியாக இருக்க பல தொழில்கள் செய்தார். இங்கு சம்பாதித்தது போதாது என்று லண்டனில் உள்ள கம்பெனிக்கு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்தார். அங்கு செல்வதற்கும் நடுவில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் வைத்தி.
வெங்கி எவ்வளவோ சொல்லி பார்த்தார். 'நம்ம பூர்வீக சொத்துக்களே நிறையா இருக்கு. அதை மெயின்டைன் பண்ணுடா! தேவையில்லாம பணம் பணம்ன்னு அலையாதடா' என்று வைத்தி கேட்கவே இல்லை. வைத்தியின் இந்த குணத்தை பயன்படுத்தி வைத்தியை தன் தொழில்களுக்கு முதலீட்டாளனாக ஆக்கினான் சோமநாதன். வைத்திக்கு தன் மேல் சந்தேகம் வரும் பொழுதெல்லாம் பவ்யாவை பற்றி பேசி அவர் வாயை அடைத்தான்.
பவ்யாவும் மனோகரும் சிறு வயதில் இருந்து சேர்ந்து வளர்ந்தவர்கள். இருவரும் அண்ணன் தங்கைகளாக பழக அதை வைத்தியிடம் வேறு விதமாக சொல்லி வைத்தான் சோம்நாத். அன்று சோம்நாத்திற்கு பிசினசிற்காக தான் கொடுத்த பணத்திற்கு வைத்தி கணக்கு கேட்க வைத்தி இப்படி கேட்பார் என்று நினைக்காத சோம்நாத் முழித்தான் அப்போது பவ்யா அந்த பக்கமாக செல்ல அதை பார்த்த சோம்நாத் வேகமாக "அண்ணா! உங்களுக்கு என் மேல் நம்பிக்கை இல்லையா ண்ணா? இப்படி கணக்கு கேட்குறீங்க? இப்ப தான் பிசினஸ் ஆரம்பிச்சிருக்கேன்! அது சூடு பிடிக்க கொஞ்ச நாள் ஆகும்! அதுக்குள்ள இப்படி கேட்டா என்ன அர்த்தம்"
"உன் மேல் நம்பிக்கை இல்லைன்னு இல்லைடா! சும்மா தெரிஞ்சுக்கலாம்னு கேட்குறேன்" – வைத்தி.
"ம்ம்ம் என்ன பத்தி தெரிஞ்சுக்குறது இருக்கட்டும் அண்ணா! கொஞ்சம் வீட்டில் என்ன நடக்குதுனு பாருங்க" – சோம்நாத்.
"ஏன்? என்னாச்சு! அது வந்து அண்ணா அண்ணி.." என்று இழுத்தவன்
"சொல்லுடா! அவளுக்கு என்ன?" – வைத்தி.
"அண்ணா! அண்ணி சரி இல்லைனா! தினமும் வந்து ஒருவர் பார்க்குறார்" என்று சொல்ல வைத்தி கோபத்தோடு எழுந்தார்.
"என் பொண்டாட்டி பத்தி எனக்கு தெரியும். தேவையில்லாம அவளை பத்தி பேசாத" என்று கத்திவிட்டு வைத்தி செல்ல இங்கு சோம்நாத் திகைத்து நின்றான்.