- Messages
- 87
- Reaction score
- 13
- Points
- 6
அத்தியாயம் 60 :
நாட்கள் வேகமாக பறந்து சென்றன...!இன்னும் ஒரு வாரத்தில் திவ்யாவின் திருமணம்...!தேவதர்ஷனின் குடும்ப வழக்கப்படி...அவர்களது சொந்த ஊரான மதுரைக்கு அருகில் உள்ள கிராமத்தில் அமைந்திருக்கும் அவர்களது பூர்வீக வீட்டில்தான் திருமணம் நடக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டிருந்தது.எனவே...ஆதித்யன் மற்றும் கௌதமின் குடும்பத்தினர் திருமணத்திற்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னதாகவே அந்த கிராமத்திற்கு சென்று விட்டனர்.
அன்று நடந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு...ஆதித்யன் நித்திலாவை விட்டு விலகியே இருந்தான்.முதலில்...அவனுக்கான வேலைகளை அவள் பார்த்து பார்த்து செய்ய வேண்டும் என்று கட்டளையிட்டிருந்தவன்...இப்பொழுது...அவள் அந்த வேலைகளை செய்யாமல் விட்டாலும் 'ஏன்...?' என்று காரணம் கேட்கவில்லை.
அதற்காகவெல்லாம்...அவள்..தன் உரிமைகளை விட்டுத் தரவில்லை.ஆம்...!அவளுக்கான கடமைகள் என்று அவன் பட்டியலிட்டதை அவள்...தனக்கான உரிமைகளாக மாற்றியிருந்தாள்.எப்பொழுது அவன் மனம் புரிந்ததோ...அப்பொழுதே...அவன் மீதான அவளது காதல் மனம் விழித்துக் கொண்டு அவன் பக்கம் சாய ஆரம்பித்தது.
காலை காபியுடன் அவனை எழுப்புபவள்...அவனுக்கான உடைகள் மற்றும் அவனுக்குத் தேவையான பிற பொருட்களையும் எடுத்து வைத்து விட்டுத்தான் கீழே செல்வாள்.
அவனுக்குப் பிடித்த உணவு வகைகளை சிரத்தை எடுத்து சமைத்து..காதலுடன் அவனுக்குப் பரிமாறுவாள்.அவன்தான் ஏதோ கடமைக்கு சாப்பிடுவது போல் சாப்பிட்டு விட்டு...அலுவலகத்திற்கு ஓடுவான்.அவன் காரில் ஏறி அமர்ந்து காரை கிளப்பி அந்தக் கார் அவள் கண் பார்வையில் இருந்து மறையும் வரை காத்திருந்து விட்டுத்தான் உள்ளே வருவாள்.
மதியம் சாப்பாட்டு கேரியரோடு அலுவலகத்திற்கு செல்பவள்...அங்கும் அவன் முகம் பார்த்து பரிமாறுவாள்.அப்படி ஒருநாள் அவள் பரிமாறும் போது...வழக்கம் போல் கை கழுவி விட்டு வந்து அமர்ந்தவன்...அவள் முகத்தை ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் சாப்பிட அமர்ந்தான்.
அந்த சண்டை நடந்ததில் இருந்தே...அவன் அவளை சாப்பிட அழைக்க மாட்டான்.அவன் பாட்டிற்கு சாப்பிட்டு விட்டு...எழுந்து சென்று விடுவான்.அவள்தான் அவனது அருகாமையை இழக்க விரும்பாமல் அவனுடனேயே அமர்ந்து சாப்பிடுவாள்.
அன்று...ஏனோ அவனது பாராமுகம் அவளுக்கு கோபத்தைத் தர,'என்னை சாப்பிடுன்னு கூட சொல்ல மாட்டாரா...?',என்று மனதிற்குள் மறுகியவள்...சாப்பிடாமல் அமைதியாக அமர்ந்து விட்டாள்.
அவள் சாப்பிடாமல் அமர்ந்திருப்பதைக் கவனித்தவன் கேள்வியாய் அவள் முகம் நோக்கினான்.'உம்'மென்று அமர்ந்திருப்பவனின் முகத்தைப் பார்த்தவன் புருவத்தை உயர்த்த...அதில் அவளுக்கு இன்னும் கோபம் வந்தது.
'வாயைத் திறந்து கேட்டால்...குறைஞ்சா போயிடுவாரு...?',மனதிற்குள் அவனைத் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
அவளிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் இல்லாமல் போகவும்...தனக்கு முன்னால் இருந்த தட்டை தள்ளி வைத்தவன்...மொபைலை எடுத்துப் பார்வையிட ஆரம்பித்தான்.
நேரம் சென்று கொண்டிருந்தது...!இருவரும் சாப்பிடவும் இல்லை...!தங்கள் பிடிவாதத்தில் இருந்து இறங்கி வரவும் இல்லை.எந்தவிதக் கவலையும் இல்லாமல் மொபைலை நோண்டிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்தவளுக்கு கோபம் கோபமாய் வந்தது.
'வாயைத் திறந்து பேச மாட்டாராம்..!இவரு கண்ணசைவைப் புரிந்து நாம நடந்துக்கணுமாம்...!',மனதிற்குள் பொருமிக் கொண்டிருந்தவளுக்கு நேரம் செல்ல செல்ல வயிறு சத்தமிட ஆரம்பித்தது.
'பாவம்...!அவருக்கும் பசிக்கும்ல்ல...?அப்படி என்னதான் பிடிவாதமோ...!',புலம்பியவளின் மனசாட்சி அவள் முன்னே வந்து..'அவனுடைய பிடிவாதத்தைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாதா...?நீ சாப்பிடற வரைக்கும் அவனும் இப்படித்தான் சாப்பிடாமல் உட்கார்ந்திருப்பான்...!',என்று எடுத்துரைக்க..
"கல்லுளிமங்கா...!",முணுமுணுத்தபடியே தட்டை எடுத்து சாப்பாட்டை பரிமாறியவள் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
அவளது முணுமுணுப்பு அவனது காதில் விழுந்து...அவனது உதடுகளில் ஒரு குறுநகையை தோற்றுவித்தது.அவள் சாப்பிடுவதைப் பார்த்தவன்..தனக்கு முன்னால் இருந்த தட்டை நகர்த்தி சாப்பிட எத்தனிக்க...பட்டென்று அந்த தட்டை நகர்த்தி வைத்தவள்...இன்னொரு தட்டை எடுத்து ஹாட் பாக்சில் இருந்த சூடான சாதத்தைப் பரிமாறினாள்.
அவளது அக்கறை அவனது மனதிற்கு இதமளித்தாலும்...அவன் எதையும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
என்னதான் அவன்...தன்னிடம் பேசாவிட்டாலும் அவள்..அவனுக்காக இரவுகளில் காத்திருக்கத்தான் செய்தாள்.அவன் வந்த பிறகு..அவனுக்கும் பரிமாறி விட்டு...தானும் உண்டு விட்டுத்தான் படுக்கையறைக்கு வருவாள்.
ஆதித்யன் ஏற்கனவே கூறியிருந்தபடி...இருவரும் சிறிது நேரம் தொலைக்காட்சி பார்த்து விட்டுத்தான் உறங்குவர்.முதலில்...அவர்களுக்கான அந்த இரவு நேரங்களில் ஒரு மார்க்கமான பாடல்களைத் தேர்ந்தெடுத்து போடுவது ஆதித்யனின் வேலையாக இருக்கும்...!இப்பொழுது அந்த வேலையை நித்திலா கையிலெடுத்துக் கொண்டாள்.
சேனல்களை மாற்றிக் கொண்டே வருபவள்...பலவித மார்க்கமாக ஓடும் பாடல்களையோ...படங்களையோ கண்டால் ஒலியைக் கூட்டி வைத்துவிட்டு வேண்டுமென்றே அவனை நெருங்கி அமர்ந்து கொள்வாள்.அவனா அதற்கெல்லாம் அசருபவன்...?ஏதோ கல்லையும் மண்ணையும் பார்ப்பது போல் அவளையும்...அந்தப் பாடலையும் பார்த்து வைப்பான் அவன்...!
"ஜடம்...!சரியான ஜடம்...!",எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்துவிட்டு படுத்து விடுவாள் அவள்.
அவள் அறியாத விஷயமும் ஒன்று இருந்தது...!அவள் உறங்கிய பிறகு பால்கனிக்கு செல்பவன் கால் ஓயும் வரை நடந்து தீர்ப்பான்...!அவளது அருகாமையில்...அவனது மனது தட்டுத் தடுமாறத்தான் செய்தது.அதிலும்...உடலை ஒட்டிய இரவு உடையுடன்...தன்னருகே அமர்ந்து சீண்டிக் கொண்டிருப்பவளை பார்ப்பவனின் உணர்வுகள் பேயாட்டம் போடத்தான் செய்தன...!அப்பொழுதே...அந்த நிமிடமே அவளை ஆண்டு முடித்து விட வேண்டும் போல் தாபம் எழத்தான் செய்யும்...!ஆனால்...அந்த வேட்கையை...அன்று அவனது தொடுகையில் அவள் சிந்திய கண்ணீர் அணைத்து விடும்.
'நான் தொட்டதை சகிச்சுக்க முடியாம...அழுதவள்தானே இவள்...?',என்ற எண்ணம் தோன்றி அவன் மனதை இறுகச் செய்து விடும்.
அந்த சமயங்களில்...அவன் ஊதித் தள்ளும் சிகரெட்டுகளின் எண்ணிக்கை கணக்கிலடங்காதவையாக இருக்கும்.இதை எதையும் அறியாமல் நிச்சலனமாய் நித்திரை கொண்டிருப்பாள் நித்திலா.
இதில் ஆதித்யன் அறியாததும் ஒன்று உண்டு...!அயர்ந்து உறங்கும் ஆதித்யனை விழியிமைக்காமல் பார்த்தபடி...கொட்ட கொட்ட விழித்திருக்கும் நித்திலாவை அவன் அறியமாட்டான்...!
"ஆது...!",என்று அவள் பேச வரும் சமயங்களில் எல்லாம்...அவளது முகத்தை ஏறிட்டும் பார்க்காது...விலகிச் செல்பவனின் பாராமுகத்தைத் தாங்க இயலாது...இருளின் போர்வைக்குள் தலையணையை நனைக்கும் அவளது சோகத்தை அந்த முழு நிலவு மட்டுமே அறியும்...!
ஏக்கமாக கண்ணீர் விடும் நித்திலாவின் முகமும்...இறுக்கமான ஆதித்யனின் முகமும்...இருவருக்குள்ளும் நடக்கும் பனிப்போரை படம் பிடித்துக் காட்டினாலும்...பெரியவர்கள் அனைவரும் பொறுமையாக அமைதிகாத்தனர்.
கணவன்...மனைவியின் பிரச்சனைக்குள் தலையிடுவது அநாகரிகம்....!தேவைப்பட்டால் ஒழிய அவர்களது பிரச்சனைக்குள் நுழையக்கூடாது என்ற மனப்பக்குவதில் அவர்கள் அனைவரும் ஒதுங்கியே இருந்தனர்.
இப்படியாக நாட்கள் விரைய...இப்பொழுது அனைவரும் தேவதர்ஷன்...திவ்யா திருமணத்திற்காக கிராமத்தில் குழுமியிருந்தனர்.பெண் வீட்டினருக்காக ஒரு தனி பங்களாவை ஒதுக்கியிருந்தனர் மாப்பிள்ளை வீட்டினர்.ஒரு திருமணமே நடத்தலாம் எனும் அளவிற்கு பெரியதாக இருந்த அந்த வீட்டில்...ஆதித்யன் மற்றும் கௌதமின் குடும்பத்தினர் தங்கியிருந்தனர்.
கௌதமின் உறவினர்களுக்காக தனிவீடு கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.
எங்கு திரும்பினாலும் பச்சை உடை உடுத்திய வன மங்கைதான் தென்பட்டாள்.கரும்புத் தோட்டமும்...மாந்தோப்பும்...வாழைத் தோட்டமும்...நெல் வயல்களுமாய் மிக அழகாய் விரிந்திருந்தது அந்தக் கிராமம்.
இந்தியாவின் முதுகெலும்பு...ஏன்...?உலகத்தின் முதுகெலும்பே கிராமங்கள்தான் என்று கூறினாலும் பொருந்தும்.
இருபுறமும் அடர்த்தியாய் மாந்தோப்பு நிறைந்திருக்க...அந்தத் தோப்பின் நடுவே சலசலத்து ஓடும் ஆற்று நீரில் கால் நனைத்தபடி கரையில் அமர்ந்திருந்தாள் நித்திலா.தெள்ளத் தெளிவான நீருக்கடியில் தெரியும் அவளது வெண்மை நிற பாதங்களை ரசித்தபடி அவளருகில் அமர்ந்திருந்தான் ஆதித்யன்.
வீட்டிலேயே அடைந்து கிடப்பது அலுப்பைத் தரவும்..ஆதித்யனை அழைத்துக் கொண்டு ஊரைச் சுற்றிப் பார்க்க கிளம்பி விட்டாள் நித்திலா.நகர்வலம் வந்து கொண்டிருந்தவர்களின் கண்களில் இந்த ஆறு பட அப்படியே அமர்ந்து விட்டனர்.
சுற்றியிருந்த பசுமையும்...குயில்களின் 'கூக்கூ...' இன்னிசையும்...அடர்ந்திருந்த மரங்களில் இருந்து 'பட பட'வென்று சிறகை அடித்துக் கொண்டு பறந்து சென்ற புறாக்களின் அணிவகுப்பும்...ஒரு ரம்மியமான அமைதியை இருவரின் மனதிற்குள்ளும் புகுத்தியிருந்தது.
ஆதித்யன் கூட...தன் மனதில் இருந்த இறுக்கம் சற்று குறைவதைப் போல் உணர்ந்தான்.அந்த நிலையில்தான் அவள்...அவனை அழைத்தாள்.
"ஆது...!",
"ம்....!",
"நீங்க எனக்கு நீச்சல் கத்துக் கொடுக்கிறேன்னு சொன்னீங்கள்ல...?இப்போ கத்துக் கொடுங்க...!",அவள் கேட்டு வைத்ததில்..அவன்..அவளை வித்தியாசமாய் பார்த்து வைத்தான்.
"அதெல்லாம் கத்துக் கொடுக்க முடியாது...!",தலையை அழுந்தக் கோதி தன் உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய் அவன் கூற..
"ஏன்...?",என்று அழகாய் சிணுங்கி...அவனது உணர்ச்சிகளை மீண்டும் கொதிக்கச் செய்தாள் அந்தக் கட்டழகி.
"இந்த வயசிலயெல்லாம் நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியாது...!சொன்னால் புரிஞ்சுக்க டி...!",
"ம்ஹீம்....!நீங்க பொய் சொல்றீங்க....!'எந்த வயதினரா இருந்தாலும்...நீச்சல் கற்றுக் கொடுக்கப்படும்..'ன்னு ஒரு கோச்சிங் கிளாஸ் பார்த்தேன்...!இப்போ நீங்க கத்துக் கொடுக்கலைன்னா...நான் அந்த கோச்சிங் கிளாஸ்ல ஜாயின் பண்ணிக்குவேன்....!",
"அடியேய்...!கோச்சிங் கிளாஸ் போய் நீச்சல் கத்துக்கிற வயசாடி உன் வயசு...?",அவன் அலற..
"ஏன்...?என் வயசுக்கென்ன...?நீங்கதான் அரைக்கிழவன் ஆகிட்டீங்க...!",அவனிடம் சண்டை பிடித்தவள்...அவனது வயதைக் கிண்டலடித்து சிரித்து வைத்தாள்.
"நானா டி அரைக்கிழவன்....?",பலவித மார்க்கமாக அவளை மேய்ந்த அவனுடைய கண்கள் அவளிடம் ஏதோ ஒரு அந்தரங்க செய்தியை சொல்லியது.முத்த தேர்விலேயே இன்னும் தேர்ச்சி பெறாமல் முட்டிக் கொண்டிருப்பவள் அவள்...!அவளா அவனது விழிகள் கூறும் ரகசிய சேதியைப் புரிந்து கொள்ளப் போகிறாள்...?
அவனது பார்வை உணர்த்தும் சங்கதியை கவனிக்காமல்,"இப்போ எனக்கு நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியுமா...?முடியதா...?",சுட்டு விரலை நீட்டி அவனை மிரட்டினாள் அவள்.
"நீ என்னை அரைக்கிழவன்னு சொன்னதுக்குப் பிறகும்...உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்காம இருந்தேன்னா...அது தப்பாகிடாது...?",ஒரு மாதிரிக் குரலில் அவளிடம் விஷமமாய் உரைத்தவன்...அவளைப் பிடித்து தண்ணீருக்குள் தள்ளி விட்டான்.
"அய்யோ...!ஆ...அம்மா...!",அலறியடித்துக் கொண்டு நீருக்குள் விழுந்தவள் ஒருவாறாகத் தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு...தரையில் கால் ஊன்றி நின்றாள்.அதிகம் ஆழமில்லாத பகுதி என்பதால் சுதாரித்துக் கொண்டாள்.
தான் அணிந்திருந்த சட்டையைக் கழட்டி வைத்து விட்டு அவளுடன் நீருக்குள் குதித்தான் அவன்.
குதித்த வேகத்தில் அவள் அணிந்திருந்த துப்பட்டாவை உருவி கரையில் வீசியெறிந்தவனைத் தடுத்தவள்,"ஏன்...?அ..அது இருந்துட்டு போகட்டும்....!",என்று திணறினாள்.
"அதையெல்லாம் போட்டுக்கிட்டு நீச்சல் கத்துக்க முடியாது...!",உரைத்தவன் அவளை அப்படியே அலேக்காகத் தூக்கி...தன் இரு கைகளாலும் தாங்கிப் பிடித்தபடி குப்புற படுக்க வைத்தான்.
"ம்...!கையையும் காலையும் நீச்சலடிக்கற மாதிரி மூவ் பண்ணு...!",அவனது உத்தரவைக் கேட்கும் நிலையிலா அவள் இருந்தாள்...?
அவன்...அவளைத் தாங்கிப் பிடித்திருந்த அந்த நிலையில்...அவளது பெண்மையின் மென்மைகள் அவனது வலிய கரங்களால் ஸ்பரிசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.மூச்சு விடவும் மறந்தவளாய் சிலையாய் சமைந்து விட்டாள் அவள்.
"ம்...கமான்...!கை...காலை தண்ணியில நல்லா அடி...!",அவனது குரலில் இவ்வுலகிற்கு வந்தவள்...அவசர அவசரமாக அவனிடமிருந்து திமிறினாள்.
அவளது திமிறலை...தனது வலிய கரங்களின் அழுத்தத்தின் மூலம் மிக எளிதாக அடக்கியவன்..அவளது காதோரம் குனிந்து,"நீதானே டி நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க சொன்ன...?இப்படித்தான் நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியும்...!",சீறலாய் உரைத்தவன்...மருந்துக்கும் தன் பிடியைத் தளர்த்தவில்லை.
'நீச்சல் கற்றுக் கொடு...' என்று அவள் நச்சரித்த போதெல்லாம்...அவன் பார்த்த பார்வைக்கான அர்த்தத்தை...அவள் இப்பொழுதுதான் புரிந்து கொண்டாள்.
'நானே வாயை கொடுத்து மாட்டிக்கிட்டேனே...!',மானசீகமாய் தன் தலையில் கொட்டிக் கொண்டவள்,
"ஹைய்யோ....!தெரியாம சொல்லிட்டேன்...!எனக்கு நீச்சல் கத்துக்க வேண்டாம்...!என்னை விடுங்க....!",முரண்டு பிடித்தாள் அவள்.
"அப்படியெல்லாம் விட முடியாது டி...!சும்மா இருந்தவனை 'நீச்சல் கத்துக் கொடு...!நீச்சல் கத்துக் கொடு...!'ன்னு பிராண்டி விட்டுட்டு இப்போ 'வேண்டாம்...'ன்னு அடம் பிடித்தால்...விட்டுடுவேனா...?ஒழுங்கா நீச்சல் கத்துக்கோ....!",
"ம்ஹீம்...!நான் மாட்டேன்...!",அவள் கையையும் காலையும் உதற..
"வெரிகுட்...!இப்படித்தான்...!நல்ல கையையும் காலையும் அசை....!",அவனது குரலில் தனது திமிறலை நிறுத்திக் கொண்டு அமைதியானாள் அவள்.
"ப்ளீஸ் ஆது...!இறக்கி விடுங்க...!எனக்கு...என்னமோ மாதிரி இருக்கு....!",
அவளது கெஞ்சலை அவன் எங்கே கேட்டான்...?வம்படியாய் அவளுக்கு நீச்சலைக் கற்றுக் கொடுத்து விட்டுத்தான் அவளை இறக்கிவிட்டான் அந்த அராஜகக்காரன்...!
திருமண நாள் மிக அழகாக விடிந்தது...!குங்கும வண்ண பட்டுடுத்தி...தலை குனிந்து...தன் மணாளன் கட்டிய தாலியை வாங்கிக் கொண்டாள் அந்த மங்கை.அம்மி மிதித்து...அருந்ததி பார்த்து...அக்னி சாட்சியாய் வலம் வந்து சதிபதியாயினர் அந்த தம்பதிகள்...!
அனைத்து ஏற்பாடுகளும் அந்தப் பூர்வீக வீட்டிலேயே நடைபெற்றதால்...ஆதித்யனுக்கும் கௌதமுக்கும் வேலைகள் சற்று அதிகமாகவே இருந்தன.அதை வீடு என்று சொல்வதை விட...அரண்மனை என்று கூறுவது பொருந்தும்.அந்த அளவிற்குப் பரந்து விரிந்திருந்தது.பட்டுப்புடவை சரசரக்க...மணப்பெண்ணிற்கு உதவியாய் அவளருகில் இருந்தனர் நித்திலாவும்...சுமித்ராவும்...!
அடுத்தடுத்து சடங்குகள் நடந்தேற...மணமக்கள் இருவரையும் குலதெய்வக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்று வழிபாடு நடத்தி வந்தனர்.நேரம் விரைந்தோட...இரவும் மலர்ந்தது.
திவ்யாவை எளிமையாக அலங்கரித்து...சில பல கேலிகளுடன் அவளைச் சிவக்கச் செய்து தேவதர்ஷனின் அறையில் விட்டு விட்டு...தங்களது மன்னவர்களைத் தேடி வெளியே வந்தனர் சுமித்ராவும்...நித்திலாவும்.
அவர்களது எதிர்பார்ப்பை பொய்யாக்காமல்...ஆதித்யனும் கௌதமும் வெளியே வராண்டாவில்தான் அமர்ந்திருந்தனர்.
"நாம கிளம்பலாமா...?",நித்திலாவிடம் வினவியபடியே எழுந்தான் ஆதித்யன்.
"ஓகே டா மச்சான்....!நாங்க அந்த வீட்டுக்கு கிளம்பறோம்...அண்ட்...நாளைக்கு காலையில நேரமாகவே நான் சென்னைக்கு கிளம்பிடுவேன்...!",ஆதித்யன் கூற..
"நித்தியை விட்டுட்டு போடா....!நாங்க வரும் போது கூட்டிட்டு வர்றோம்....!",என்றவன்...நித்திலாவிடம் திரும்பி,
"நீ இங்கே இரும்மா...!அவன் மட்டும் போகட்டும்....!",என்று வலியுறுத்தினான்.
அவள் வாயைத் திறப்பதற்குள் முந்திக் கொண்ட ஆதித்யன்,"இல்லை டா...!அவள் தனியா இருக்க மாட்டாள்...!அதுதான்...என் அம்மா அப்பாவை இங்கேதானே விட்டுட்டுப் போறேன்...!அப்புறம் என்ன...?அவள் என்கூடவே வரட்டும்...!",அவசர அவசரமாக பதில் ஆதித்யனிடம் இருந்து வந்தது.
நண்பனின் அவசரத்தைப் பார்த்துத் தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்ட கெளதம்,"சரி...!சரி....!உன்னையும் உன் பொண்டாட்டியையும் நான் பிரிக்கலை...!நாளைக்கு உன்கூடவே கூட்டிட்டு போ...!இன்னும் ரெண்டு நாள்ல நாங்களும் பின்னாடியே வந்திடறோம்...!",சிரித்தபடியே கூறியவனுக்கு....ஒரு அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்த ஆதித்யன்,
"ஓகே டா...!குட் நைட்...!",என்றபடி நித்திலாவை அழைத்துக் கொண்டு அவர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட வீட்டை நோக்கி நடந்தான்.
"இருடா...!நாங்களும் அங்கேதான் வர்றோம்....!",என்ற கௌதமின் குரல் அவனை எட்டினால்தானே...?அதற்குள் அவன் பாதிதூரம் சென்றிருந்தான்.முறைத்துக் கொண்டிருந்தாலும்...அடித்துக் கொண்டிருந்தாலும் அவனுக்கு நித்திலா அருகில் வேண்டும்...!
*************************************
கதவை அழுந்த மூடித் தாளிட்டு விட்டுத் திரும்பிய கௌதமின் விழிகள் தனது மனையாளைத்தான் தேடின...!அவனது தேடலுக்கு விடை கொடுப்பது போல்...கண்ணாடி முன் நின்று...தான் அணிந்திருந்த நகைகளை கழட்டிக் கொண்டிருந்தாள் சுமித்ரா.
வெண்பட்டில்...வெள்ளை மயிலாய் நின்றிருந்தவளின் அழகு...அவனுக்குள் தீ மூட்ட..அழுத்தமான காலடிகளோடு அவளை நெருங்கினான்.
நகையோடு போராடிக் கொண்டிருந்தவளின் கரங்களை விலக்கி விட்டு விட்டு...அவள் அணிந்திருந்த நகைகளை ஒவ்வொன்றாய் அகற்றியவன்...அவளது பின்னங்கழுத்தில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான்.
"மயக்கறே டி...!",காதலாய் பிதற்றியவனின் உதடுகள் அவளது வெற்று முதுகில் முத்தம் பதித்து முன்னேறின.
தனது இடையைத் தழுவியிருந்தவனின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டவளின் உணர்வுகள் கூசி சிலிர்த்து...அவளது மேனியில் மெல்லிய அதிர்வலையை ஏற்படுத்தின...!
அவளது இதழ்கள் மட்டும் வழக்கம் போல்,"வே..வேண்டாம்...!",என்று முணுமுணுத்தன.
"சரி...வேண்டாம்...!",வழக்கமான வசனத்தைக் கூறி சமாதானப்படுத்தியபடியே அவளைக் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டான் அந்தக் கள்வன்.
தன் கைகளை பூமாலையாய் அவனது கழுத்தில் கோர்த்தவள்...மயக்கத்துடன் விழி மூடிக் கொண்டாள்.மென்மையாய் அவளைக் கட்டிலில் கிடத்தி....வன்மையாய் அவள்மேல் படர்ந்தவனின் உணர்வுகள் கரையுடைக்கத் தயாராகின.
"வே...வேண்டாம்...!",தன் கழுத்தில் பதியப் போன அவனது முகத்தைத் தடுத்து நிறுத்த அவள் முயல..
"நோ ஹனி...!இதுக்கு மேல 'வேண்டாம்..'ன்னு சொல்ல உனக்கு ரைட்ஸ் இல்ல...!",தாபத்துடன் உரைத்தவன் அவளது இதழ்களைக் கவ்விக் கொண்டான்.
'முற்றுப் பெறவே பெறாதா...?'என்ற நீண்ட நெடிய இதழ் முத்தம் முடிவுக்கு வந்த போது...இருவருமே மூச்சு வாங்கினர்.அவனது உதடுகள்...அவளது மேனி முழுவதும் தனது அச்சாரத்தைப் பதிக்க ஆரம்பிக்க..
மீள முடியாத சுழலில் சிக்கி அமிழ்ந்து கொண்டிருந்தவள்,"இங்கே வேண்டாம் மாமா...!நம்ம வீட்டில...",மயக்கத்தில் தோய்ந்து வெளிவந்த அவளது வார்த்தைகளை அதற்கு மேல் வெளியே வர முடியாதபடி தனது ஒற்றை விரலை...அவளது இதழ்களின் மேல் வைத்து தடுத்தவன்..
"எனக்கு நீ வேணும் டி...இங்கேயே...இப்பவே....!",என்றான் வேட்கையோடு.
அவனது கண்களில் தெரிந்த காதலையும்...தாபத்தையும் கண்டவள் அதற்கு மேல்...நொடியும் தாமதிக்கவில்லை.வேகத்துடன் அவனை இழுத்து...வஞ்சணையில்லாமல் அவனது கன்னம்..காது...மூக்கு...கண் என அங்கம் எங்கும் முத்தம் பதித்தாள்.
அந்தக் கட்டழகனுக்கு அது போதாதா...?அவள் மீது பரவிப் படர்ந்து மேய்ந்தவன்...மொத்தமாக அந்தக் கட்டழகியை கொள்ளையிட ஆரம்பித்தான்.இத்தனை நாட்கள் அடக்கி வைத்திருந்த தாபமும்...மோகமும்..காதலும்..காமமும் அணையை உடைத்துக் கொண்டு சீறிப் பாய்ந்தாலும்...அவை அனைத்தையும் தன் காதலால் கட்டிப்போட்டபடி...மென்மையாய் அவளை ஆக்கிரமித்தான் அந்தக் காதல் நாயகன்...!
தன்னவனுடைய மென்மையான அணுகு முறையில் கரைந்தவளாய்...மிச்சமில்லாமல் தன்னை வாரி வாரி அவனுக்கு கொடுத்தாள் அந்தக் கயல்விழியழகி...!அவனுடைய ஒவ்வொரு தொடுகைக்கும் நடுங்கி...கிறங்கி...கூசி...சிலிர்த்து...உறைந்து நின்ற அந்தப் பெண்மை...அவனது கைகளில் காதலோடு விருந்தாகியது...!
அவனது தேடல் முடிவுக்கு வந்த போது...கிழக்கு வெளுக்கத் துவங்கியிருந்தது...!காதலோடு அவளது நெற்றியில் முத்தம் பதித்து விலகியவன்...அயர்ந்து படுத்திருந்தவளை அள்ளித் தன் மார்பில் போட்டுக் கொண்டான்.
காதலோடு கூடிய கூடலில்...மனம் நிறைந்தவர்களாய் ஒருவரது அருகாமையில் மற்றொருவர் கரைந்தபடி சுகமாய் உறங்கிப் போயினர்.இருவரது முகத்திலும்...காதல் கர்வமாய் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது...!
**********************************
ஆதித்யனின் கையில் அந்தக் கார் நெடுஞ்சாலையில் சீறிப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது.அவனருகில் தூங்கி வழிந்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் நித்திலா.
"ம்ப்ச்...!இப்படி தூங்கி விழுகாதே டி...!ட்ரைவ் பண்றதுக்கு டிஸ்டர்பா இருக்கு...!",தன்னிடம் பேசாமல் தூங்கி வழிபவளிடம் எரிந்து விழுந்தான் ஆதித்யன்.
"தூங்கிக்கிட்டு இருந்தவளைத் தூக்கி...கார்ல அள்ளிப் போட்டுக்கிட்டு வந்தால்...இப்படித்தான் தூக்கம் வரத்தான் செய்யும்...!",தனது அதிகாலை உறக்கம் பறிக்கப்பட்டதில் அவளும் எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்தாள்.
"நைட் முழுக்க தூங்காம என்ன பண்ணித் தொலைஞ்ச...?ஏதோ ராத்திரி முழுக்க புருஷன் கூட...கொஞ்சிக் குலாவிட்டு காலையில தூங்கி வழியற மாதிரி சீன் போடறா...!",முதல் வார்த்தையை அவளைப் பார்த்து கத்தியவன்..கடைசி வாக்கியத்தைத் தனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டான்.
அவளை விலக்கி வைப்பது என்னவோ அவன்தான்...!தன் பக்கம் இருந்த தவறை உணர்ந்து கொண்டவள்...அவன் நெருங்கினால் நிச்சயம் விலகிப் போக மாட்டாள்தான்...!காதலோடு இரு கரங்களை விரித்து...அவனை தனக்குள் அடக்கி கொள்வாள்தான்...!இதை அவன் உணர்ந்திருந்தாலும்...அவளை நெருங்க முற்படவில்லை..!அவன் மனதில் ஏற்பட்டிருந்த காயம்...அவனை அவளிடம் நெருங்க விடாமல் கட்டிப்போட்டது.
அந்த தளையை அறுத்து ஏறியத் தெரியாமல்..அவளிடம் காய்ந்தான் அந்தக் காதல் பைத்தியக்காரன்...!
இதை எதையும் அறியாமல்,"நேத்து நைட் திவியை ரெடி பண்ணி அனுப்பிட்டு...நாம தங்கியிருக்கிற வீட்டுக்கு வர்றதுக்கே பதினோரு மணி ஆகிடுச்சல்ல ஆது...!அதுக்கு அப்புறம்...குளிச்சிட்டு தூங்கும் போது 12 ஆகிடுச்சு...!",என்றாள் அவனுக்கு விளக்கும் நோக்கத்துடன்.
அவள் விளக்கம் கொடுத்த லட்சணத்தில்...அவன் இன்னும் கடுப்பானான்.
"ஆமா...!இவளுக்கே இன்னும் ஒழுங்கா முத்தம் கொடுக்கத் தெரியாது...!இந்த லட்சணத்துல இவள்...அவளை ரெடி பண்ணி ரூமுக்கு அனுப்பி வைச்சாளாம்...!",அவன் முணுமுணுக்க...அவள் காதில் அது தெளிவாக விழவில்லை.
"என்ன சொன்னீங்க ஆது...!",அவள் மீண்டும் வினவ...
"ம்...ஒண்ணுமில்ல...!நான் அப்படி உன்னை அவசரப்படுத்திக் காருக்குள்ள அள்ளிப் போட்டுக்கிட்டு வரலைன்னா...நீ இதுதான் சாக்குன்னு அங்கேயே இருந்திருப்ப...!உனக்குத்தான் என்னை விட்டு விலகிப் போறதுன்னா...ரொம்பப் பிடிக்குமே...!",அவன் குரலில் அப்படியொரு குத்தல்...நையாண்டி...!
அந்தக் குரலுக்கு பின்னாடி இருந்த வலியை அவள் கண்டுகொண்டாள்.ஆனால்...அவன் அனுபவித்த வலியை விட ஆயிரம் மடங்கு அதிகமான வலி...ஊசிமுனையாய் மாறி அவளது இதயத்தைக் குத்திக் கிழித்தது.
ஒரு இக்கட்டான நிலைமையில் அவனுடைய காதலை தூக்கியெறியத் துணிந்தவள்தான் அவள்...!ஆனால்...அந்த முடிவிற்கு பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் வேதனையை அவள் மட்டுமே அறிவாள்...!
"உங்களை விட்டு நான் எங்கே போவேன் ஆது....?உங்களை விட்டுப் பிரியற அடுத்த நொடி...நான் செத்துடுவேன்...!",கண்களில் நிறைந்த காதலுடனும்...கண்ணீருடனும்...வலியுடனும் கூறியவளின் வார்த்தைகளை உண்மையாக்குவது போல் எதிரே லாரி ஒன்று அதிவேகமாக வந்து கொண்டிருந்தது.
அவளது வார்த்தைகள் ஏற்படுத்திய அதிர்ச்சியுடன்...அவளது கண்களில் பொங்கித் தெறித்த காதலில் கட்டுண்டவனாய்...அவளது விழிகளோடு தன்னைக் கலந்திருந்தவன்...தனக்கு எதிரே வந்து கொண்டிருந்த லாரியை கவனிக்க மறந்தான்.
அவனது முகத்திலிருந்து தனது பார்வையை அகற்ற முடியாமல்...தன் உள்ளத்தை அவனுக்குப் புரிய வைத்து விடும் நோக்கத்தோடு வாயைத் திறந்தவள்....அப்பொழுதுதான் கவனித்தாள் அந்த லாரியை.
"அய்யோ...!ஆது...!லாரி....!",அவள் அலறிய அடுத்த நொடி...கட்டுப்பாடு இழந்து தாறுமாறாய் வந்து கொண்டிருந்த லாரியை கவனித்தவன்...நேராக மோதினால் நித்திலாவிற்கு எதாவது ஆகிவிடும் என்ற எண்ணத்தில்...காரை ஒடித்துத் திரும்பியவன்...தனக்கு பக்கவாட்டில் வந்து கொண்டிருந்த பேருந்தை கவனிக்க மறந்தான்.
நித்திலாவை பாதுகாப்பதற்காக காரை ஒடித்து திருப்பி...அவள் இருந்த பக்கத்தை லாரிக்கு மறுபுறம் திருப்பியவனின் பக்கம் மோதுவது போல் வந்த லாரி சடாரென்று நின்றது.ஆனால்...அதற்குள் பக்கவாட்டில் வந்து கொண்டிருந்த பேருந்து...நித்திலா இருந்த பக்கம் பலமாக மோதியது.
"நோ....!",என்ற ஆதித்யனின் கத்தலும்..
"ஆது....!",என்ற நித்திலாவின் அலறலும் ஒரே சமயத்தில் எழுந்தன.
ஒரு நொடியில் அனைத்தும் நடந்து முடிந்திருந்தது.ஆதித்யன் இருந்த பக்கம் எந்தவொரு சேதமும்ல்லை.நித்திலா அமர்ந்திருந்த பக்கம் கார் பயங்கரமாய் சிதைந்திருந்தது.
"பே...பி...!",வார்த்தைகளை உச்சரிக்கவே பயந்தவனாய் அவன் உச்சரித்த நொடி...அவன் மடியில் சரிந்தாள் நித்திலா.
தலையில் பலத்த அடி பட்டிருக்க...முகம் முழுவதும் இரத்தம்...!அந்த நிலையிலும் அவள் உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு கண் விழித்திருந்தாள்.
"ஆ..து...!",இரத்தம் தோய்ந்த கைகளால்...அவன் கன்னத்தைப் பற்றி புன்னகைக்க முயன்றாள்.
ஆதித்யனின் உடல் முழுவதும் நடுக்கம்...!பயம்...!வாழ்நாளில் பயம் என்ற உணர்வை அறிந்திராத அந்த ஆண்மகனுக்கு...முதல் முறையாக பயத்தை அறிமுகப்படுத்தினாள் அந்த மங்கை.
"நோ பே..பி....!உனக்கு எதுவும் ஆக விட மாட்டேன்...!நோ....!",கைகள் நடுங்க தன்னவளை அள்ளிக் கொண்டவனின் முகம் பயத்தில் வெளிறியிருந்தது.
"இல்ல குட்டிம்மா...!உனக்கு எதுவும் ஆகாது...!நான்...நான் இருக்கிறேன்...!உனக்கு எதுவும் ஆக விட மாட்டேன்....!",பித்துப் பிடித்தவனைப் போல் அவன் கத்திக் கொண்டிருக்கும் போதுதான் அவள்...அந்த வார்த்தைகளை உச்சரித்தாள்.
"உங்க காதலுக்கு நா..ன் பதில் சொல்..லிட்டேன்....!",திக்கித் திணறி வார்த்தைகளை உச்சரித்தவளை அதிர்ந்து போய் பார்த்தான் ஆதித்யன்.
"உங்க காதலை...நம்..ம காதலை தூ..தூக்கியெறிய துணிஞ்ச எ..எனக்கு இதுதான் சரி..யான தண்டனை ஆ..து....!உங்களைத் தனியா போராட விட்டு...உங்களுக்கு நிறைய வ..வலிகளை கொ..கொடுத்திட்டேன்...!",தலையில் அடிபட்டு இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருந்த அந்த வேளையிலும்...அவள் முகம் காதலாய் அவனைப் பார்த்திருந்தது.
"இல்லை டி....!அதெல்லாம் ஒரு வலியே இல்லை...!ப்ளீஸ் டி...!இப்படி...இப்படி பேசாதே...!எனக்கு...எனக்கு பயமாயிருக்கு...!",கண் முன் நின்ற பல எதிரிகளை அசால்ட்டாய் வெட்டி வீழ்த்தி கொடியை நாட்டிய...தொழில் உலகின் சாம்ராஜ்யபதி அந்த சிறு பெண்ணிடம் 'பயமாயிருக்கு...!' என்று கதறினான்.
தன் ஒட்டு மொத்த காதலையும் தன் விழிகளில் தேக்கி...அவனது கண்களுக்குள் பாய்ச்சியவள்,"நீங்க என்கிட்ட ஒரு கேள்வி கேட்டீங்களே....'உன் அம்மா அப்பாவோட கண்ணீருக்காக....இ..இன்னொருத்தனுக்கு கழுத்தை நீட்ட மாட்டே..ன்னு என்ன நிச்சயம்...' அப்படின்னு...?அப்படி ஒரு நிலைமை வந்திருந்தால்...நான் செ..செத்திருப்பேன் ஆது...!நீ..ங்க இல்லாம...இன்னொ..ருத்தனோட கைகள்ல நானா....?ம்ஹீம்....!உயிரை வி..விட்டுருப்பேன்...!",உடல் வலியைப் பொருட்படுத்தாது ஒரே மூச்சாக கூறி முடித்தவள்...அடுத்த கணம் மயங்கிச் சரிந்திருந்தாள் அவனது கைகளில்....!
அவளது இதழ்களில் புன்னகை உறைந்திருந்தது...காதலாக...!அவளது விழிகளின் ஓரம்...ஒற்றைக் கண்ணீர் துளி துளிர்த்திருந்தது.
"நோ...!",வெறி பிடித்தவனைப் போல் கத்தியவன்...அவளைக் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டு ஒரு பைத்தியத்தைப் போல் சாலையில் ஓட ஆரம்பித்தான்.
அகம் தொட வருவான்...!!!
நாட்கள் வேகமாக பறந்து சென்றன...!இன்னும் ஒரு வாரத்தில் திவ்யாவின் திருமணம்...!தேவதர்ஷனின் குடும்ப வழக்கப்படி...அவர்களது சொந்த ஊரான மதுரைக்கு அருகில் உள்ள கிராமத்தில் அமைந்திருக்கும் அவர்களது பூர்வீக வீட்டில்தான் திருமணம் நடக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டிருந்தது.எனவே...ஆதித்யன் மற்றும் கௌதமின் குடும்பத்தினர் திருமணத்திற்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னதாகவே அந்த கிராமத்திற்கு சென்று விட்டனர்.
அன்று நடந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு...ஆதித்யன் நித்திலாவை விட்டு விலகியே இருந்தான்.முதலில்...அவனுக்கான வேலைகளை அவள் பார்த்து பார்த்து செய்ய வேண்டும் என்று கட்டளையிட்டிருந்தவன்...இப்பொழுது...அவள் அந்த வேலைகளை செய்யாமல் விட்டாலும் 'ஏன்...?' என்று காரணம் கேட்கவில்லை.
அதற்காகவெல்லாம்...அவள்..தன் உரிமைகளை விட்டுத் தரவில்லை.ஆம்...!அவளுக்கான கடமைகள் என்று அவன் பட்டியலிட்டதை அவள்...தனக்கான உரிமைகளாக மாற்றியிருந்தாள்.எப்பொழுது அவன் மனம் புரிந்ததோ...அப்பொழுதே...அவன் மீதான அவளது காதல் மனம் விழித்துக் கொண்டு அவன் பக்கம் சாய ஆரம்பித்தது.
காலை காபியுடன் அவனை எழுப்புபவள்...அவனுக்கான உடைகள் மற்றும் அவனுக்குத் தேவையான பிற பொருட்களையும் எடுத்து வைத்து விட்டுத்தான் கீழே செல்வாள்.
அவனுக்குப் பிடித்த உணவு வகைகளை சிரத்தை எடுத்து சமைத்து..காதலுடன் அவனுக்குப் பரிமாறுவாள்.அவன்தான் ஏதோ கடமைக்கு சாப்பிடுவது போல் சாப்பிட்டு விட்டு...அலுவலகத்திற்கு ஓடுவான்.அவன் காரில் ஏறி அமர்ந்து காரை கிளப்பி அந்தக் கார் அவள் கண் பார்வையில் இருந்து மறையும் வரை காத்திருந்து விட்டுத்தான் உள்ளே வருவாள்.
மதியம் சாப்பாட்டு கேரியரோடு அலுவலகத்திற்கு செல்பவள்...அங்கும் அவன் முகம் பார்த்து பரிமாறுவாள்.அப்படி ஒருநாள் அவள் பரிமாறும் போது...வழக்கம் போல் கை கழுவி விட்டு வந்து அமர்ந்தவன்...அவள் முகத்தை ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் சாப்பிட அமர்ந்தான்.
அந்த சண்டை நடந்ததில் இருந்தே...அவன் அவளை சாப்பிட அழைக்க மாட்டான்.அவன் பாட்டிற்கு சாப்பிட்டு விட்டு...எழுந்து சென்று விடுவான்.அவள்தான் அவனது அருகாமையை இழக்க விரும்பாமல் அவனுடனேயே அமர்ந்து சாப்பிடுவாள்.
அன்று...ஏனோ அவனது பாராமுகம் அவளுக்கு கோபத்தைத் தர,'என்னை சாப்பிடுன்னு கூட சொல்ல மாட்டாரா...?',என்று மனதிற்குள் மறுகியவள்...சாப்பிடாமல் அமைதியாக அமர்ந்து விட்டாள்.
அவள் சாப்பிடாமல் அமர்ந்திருப்பதைக் கவனித்தவன் கேள்வியாய் அவள் முகம் நோக்கினான்.'உம்'மென்று அமர்ந்திருப்பவனின் முகத்தைப் பார்த்தவன் புருவத்தை உயர்த்த...அதில் அவளுக்கு இன்னும் கோபம் வந்தது.
'வாயைத் திறந்து கேட்டால்...குறைஞ்சா போயிடுவாரு...?',மனதிற்குள் அவனைத் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
அவளிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் இல்லாமல் போகவும்...தனக்கு முன்னால் இருந்த தட்டை தள்ளி வைத்தவன்...மொபைலை எடுத்துப் பார்வையிட ஆரம்பித்தான்.
நேரம் சென்று கொண்டிருந்தது...!இருவரும் சாப்பிடவும் இல்லை...!தங்கள் பிடிவாதத்தில் இருந்து இறங்கி வரவும் இல்லை.எந்தவிதக் கவலையும் இல்லாமல் மொபைலை நோண்டிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்தவளுக்கு கோபம் கோபமாய் வந்தது.
'வாயைத் திறந்து பேச மாட்டாராம்..!இவரு கண்ணசைவைப் புரிந்து நாம நடந்துக்கணுமாம்...!',மனதிற்குள் பொருமிக் கொண்டிருந்தவளுக்கு நேரம் செல்ல செல்ல வயிறு சத்தமிட ஆரம்பித்தது.
'பாவம்...!அவருக்கும் பசிக்கும்ல்ல...?அப்படி என்னதான் பிடிவாதமோ...!',புலம்பியவளின் மனசாட்சி அவள் முன்னே வந்து..'அவனுடைய பிடிவாதத்தைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாதா...?நீ சாப்பிடற வரைக்கும் அவனும் இப்படித்தான் சாப்பிடாமல் உட்கார்ந்திருப்பான்...!',என்று எடுத்துரைக்க..
"கல்லுளிமங்கா...!",முணுமுணுத்தபடியே தட்டை எடுத்து சாப்பாட்டை பரிமாறியவள் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
அவளது முணுமுணுப்பு அவனது காதில் விழுந்து...அவனது உதடுகளில் ஒரு குறுநகையை தோற்றுவித்தது.அவள் சாப்பிடுவதைப் பார்த்தவன்..தனக்கு முன்னால் இருந்த தட்டை நகர்த்தி சாப்பிட எத்தனிக்க...பட்டென்று அந்த தட்டை நகர்த்தி வைத்தவள்...இன்னொரு தட்டை எடுத்து ஹாட் பாக்சில் இருந்த சூடான சாதத்தைப் பரிமாறினாள்.
அவளது அக்கறை அவனது மனதிற்கு இதமளித்தாலும்...அவன் எதையும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
என்னதான் அவன்...தன்னிடம் பேசாவிட்டாலும் அவள்..அவனுக்காக இரவுகளில் காத்திருக்கத்தான் செய்தாள்.அவன் வந்த பிறகு..அவனுக்கும் பரிமாறி விட்டு...தானும் உண்டு விட்டுத்தான் படுக்கையறைக்கு வருவாள்.
ஆதித்யன் ஏற்கனவே கூறியிருந்தபடி...இருவரும் சிறிது நேரம் தொலைக்காட்சி பார்த்து விட்டுத்தான் உறங்குவர்.முதலில்...அவர்களுக்கான அந்த இரவு நேரங்களில் ஒரு மார்க்கமான பாடல்களைத் தேர்ந்தெடுத்து போடுவது ஆதித்யனின் வேலையாக இருக்கும்...!இப்பொழுது அந்த வேலையை நித்திலா கையிலெடுத்துக் கொண்டாள்.
சேனல்களை மாற்றிக் கொண்டே வருபவள்...பலவித மார்க்கமாக ஓடும் பாடல்களையோ...படங்களையோ கண்டால் ஒலியைக் கூட்டி வைத்துவிட்டு வேண்டுமென்றே அவனை நெருங்கி அமர்ந்து கொள்வாள்.அவனா அதற்கெல்லாம் அசருபவன்...?ஏதோ கல்லையும் மண்ணையும் பார்ப்பது போல் அவளையும்...அந்தப் பாடலையும் பார்த்து வைப்பான் அவன்...!
"ஜடம்...!சரியான ஜடம்...!",எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்துவிட்டு படுத்து விடுவாள் அவள்.
அவள் அறியாத விஷயமும் ஒன்று இருந்தது...!அவள் உறங்கிய பிறகு பால்கனிக்கு செல்பவன் கால் ஓயும் வரை நடந்து தீர்ப்பான்...!அவளது அருகாமையில்...அவனது மனது தட்டுத் தடுமாறத்தான் செய்தது.அதிலும்...உடலை ஒட்டிய இரவு உடையுடன்...தன்னருகே அமர்ந்து சீண்டிக் கொண்டிருப்பவளை பார்ப்பவனின் உணர்வுகள் பேயாட்டம் போடத்தான் செய்தன...!அப்பொழுதே...அந்த நிமிடமே அவளை ஆண்டு முடித்து விட வேண்டும் போல் தாபம் எழத்தான் செய்யும்...!ஆனால்...அந்த வேட்கையை...அன்று அவனது தொடுகையில் அவள் சிந்திய கண்ணீர் அணைத்து விடும்.
'நான் தொட்டதை சகிச்சுக்க முடியாம...அழுதவள்தானே இவள்...?',என்ற எண்ணம் தோன்றி அவன் மனதை இறுகச் செய்து விடும்.
அந்த சமயங்களில்...அவன் ஊதித் தள்ளும் சிகரெட்டுகளின் எண்ணிக்கை கணக்கிலடங்காதவையாக இருக்கும்.இதை எதையும் அறியாமல் நிச்சலனமாய் நித்திரை கொண்டிருப்பாள் நித்திலா.
இதில் ஆதித்யன் அறியாததும் ஒன்று உண்டு...!அயர்ந்து உறங்கும் ஆதித்யனை விழியிமைக்காமல் பார்த்தபடி...கொட்ட கொட்ட விழித்திருக்கும் நித்திலாவை அவன் அறியமாட்டான்...!
"ஆது...!",என்று அவள் பேச வரும் சமயங்களில் எல்லாம்...அவளது முகத்தை ஏறிட்டும் பார்க்காது...விலகிச் செல்பவனின் பாராமுகத்தைத் தாங்க இயலாது...இருளின் போர்வைக்குள் தலையணையை நனைக்கும் அவளது சோகத்தை அந்த முழு நிலவு மட்டுமே அறியும்...!
ஏக்கமாக கண்ணீர் விடும் நித்திலாவின் முகமும்...இறுக்கமான ஆதித்யனின் முகமும்...இருவருக்குள்ளும் நடக்கும் பனிப்போரை படம் பிடித்துக் காட்டினாலும்...பெரியவர்கள் அனைவரும் பொறுமையாக அமைதிகாத்தனர்.
கணவன்...மனைவியின் பிரச்சனைக்குள் தலையிடுவது அநாகரிகம்....!தேவைப்பட்டால் ஒழிய அவர்களது பிரச்சனைக்குள் நுழையக்கூடாது என்ற மனப்பக்குவதில் அவர்கள் அனைவரும் ஒதுங்கியே இருந்தனர்.
இப்படியாக நாட்கள் விரைய...இப்பொழுது அனைவரும் தேவதர்ஷன்...திவ்யா திருமணத்திற்காக கிராமத்தில் குழுமியிருந்தனர்.பெண் வீட்டினருக்காக ஒரு தனி பங்களாவை ஒதுக்கியிருந்தனர் மாப்பிள்ளை வீட்டினர்.ஒரு திருமணமே நடத்தலாம் எனும் அளவிற்கு பெரியதாக இருந்த அந்த வீட்டில்...ஆதித்யன் மற்றும் கௌதமின் குடும்பத்தினர் தங்கியிருந்தனர்.
கௌதமின் உறவினர்களுக்காக தனிவீடு கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.
எங்கு திரும்பினாலும் பச்சை உடை உடுத்திய வன மங்கைதான் தென்பட்டாள்.கரும்புத் தோட்டமும்...மாந்தோப்பும்...வாழைத் தோட்டமும்...நெல் வயல்களுமாய் மிக அழகாய் விரிந்திருந்தது அந்தக் கிராமம்.
இந்தியாவின் முதுகெலும்பு...ஏன்...?உலகத்தின் முதுகெலும்பே கிராமங்கள்தான் என்று கூறினாலும் பொருந்தும்.
இருபுறமும் அடர்த்தியாய் மாந்தோப்பு நிறைந்திருக்க...அந்தத் தோப்பின் நடுவே சலசலத்து ஓடும் ஆற்று நீரில் கால் நனைத்தபடி கரையில் அமர்ந்திருந்தாள் நித்திலா.தெள்ளத் தெளிவான நீருக்கடியில் தெரியும் அவளது வெண்மை நிற பாதங்களை ரசித்தபடி அவளருகில் அமர்ந்திருந்தான் ஆதித்யன்.
வீட்டிலேயே அடைந்து கிடப்பது அலுப்பைத் தரவும்..ஆதித்யனை அழைத்துக் கொண்டு ஊரைச் சுற்றிப் பார்க்க கிளம்பி விட்டாள் நித்திலா.நகர்வலம் வந்து கொண்டிருந்தவர்களின் கண்களில் இந்த ஆறு பட அப்படியே அமர்ந்து விட்டனர்.
சுற்றியிருந்த பசுமையும்...குயில்களின் 'கூக்கூ...' இன்னிசையும்...அடர்ந்திருந்த மரங்களில் இருந்து 'பட பட'வென்று சிறகை அடித்துக் கொண்டு பறந்து சென்ற புறாக்களின் அணிவகுப்பும்...ஒரு ரம்மியமான அமைதியை இருவரின் மனதிற்குள்ளும் புகுத்தியிருந்தது.
ஆதித்யன் கூட...தன் மனதில் இருந்த இறுக்கம் சற்று குறைவதைப் போல் உணர்ந்தான்.அந்த நிலையில்தான் அவள்...அவனை அழைத்தாள்.
"ஆது...!",
"ம்....!",
"நீங்க எனக்கு நீச்சல் கத்துக் கொடுக்கிறேன்னு சொன்னீங்கள்ல...?இப்போ கத்துக் கொடுங்க...!",அவள் கேட்டு வைத்ததில்..அவன்..அவளை வித்தியாசமாய் பார்த்து வைத்தான்.
"அதெல்லாம் கத்துக் கொடுக்க முடியாது...!",தலையை அழுந்தக் கோதி தன் உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய் அவன் கூற..
"ஏன்...?",என்று அழகாய் சிணுங்கி...அவனது உணர்ச்சிகளை மீண்டும் கொதிக்கச் செய்தாள் அந்தக் கட்டழகி.
"இந்த வயசிலயெல்லாம் நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியாது...!சொன்னால் புரிஞ்சுக்க டி...!",
"ம்ஹீம்....!நீங்க பொய் சொல்றீங்க....!'எந்த வயதினரா இருந்தாலும்...நீச்சல் கற்றுக் கொடுக்கப்படும்..'ன்னு ஒரு கோச்சிங் கிளாஸ் பார்த்தேன்...!இப்போ நீங்க கத்துக் கொடுக்கலைன்னா...நான் அந்த கோச்சிங் கிளாஸ்ல ஜாயின் பண்ணிக்குவேன்....!",
"அடியேய்...!கோச்சிங் கிளாஸ் போய் நீச்சல் கத்துக்கிற வயசாடி உன் வயசு...?",அவன் அலற..
"ஏன்...?என் வயசுக்கென்ன...?நீங்கதான் அரைக்கிழவன் ஆகிட்டீங்க...!",அவனிடம் சண்டை பிடித்தவள்...அவனது வயதைக் கிண்டலடித்து சிரித்து வைத்தாள்.
"நானா டி அரைக்கிழவன்....?",பலவித மார்க்கமாக அவளை மேய்ந்த அவனுடைய கண்கள் அவளிடம் ஏதோ ஒரு அந்தரங்க செய்தியை சொல்லியது.முத்த தேர்விலேயே இன்னும் தேர்ச்சி பெறாமல் முட்டிக் கொண்டிருப்பவள் அவள்...!அவளா அவனது விழிகள் கூறும் ரகசிய சேதியைப் புரிந்து கொள்ளப் போகிறாள்...?
அவனது பார்வை உணர்த்தும் சங்கதியை கவனிக்காமல்,"இப்போ எனக்கு நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியுமா...?முடியதா...?",சுட்டு விரலை நீட்டி அவனை மிரட்டினாள் அவள்.
"நீ என்னை அரைக்கிழவன்னு சொன்னதுக்குப் பிறகும்...உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்காம இருந்தேன்னா...அது தப்பாகிடாது...?",ஒரு மாதிரிக் குரலில் அவளிடம் விஷமமாய் உரைத்தவன்...அவளைப் பிடித்து தண்ணீருக்குள் தள்ளி விட்டான்.
"அய்யோ...!ஆ...அம்மா...!",அலறியடித்துக் கொண்டு நீருக்குள் விழுந்தவள் ஒருவாறாகத் தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு...தரையில் கால் ஊன்றி நின்றாள்.அதிகம் ஆழமில்லாத பகுதி என்பதால் சுதாரித்துக் கொண்டாள்.
தான் அணிந்திருந்த சட்டையைக் கழட்டி வைத்து விட்டு அவளுடன் நீருக்குள் குதித்தான் அவன்.
குதித்த வேகத்தில் அவள் அணிந்திருந்த துப்பட்டாவை உருவி கரையில் வீசியெறிந்தவனைத் தடுத்தவள்,"ஏன்...?அ..அது இருந்துட்டு போகட்டும்....!",என்று திணறினாள்.
"அதையெல்லாம் போட்டுக்கிட்டு நீச்சல் கத்துக்க முடியாது...!",உரைத்தவன் அவளை அப்படியே அலேக்காகத் தூக்கி...தன் இரு கைகளாலும் தாங்கிப் பிடித்தபடி குப்புற படுக்க வைத்தான்.
"ம்...!கையையும் காலையும் நீச்சலடிக்கற மாதிரி மூவ் பண்ணு...!",அவனது உத்தரவைக் கேட்கும் நிலையிலா அவள் இருந்தாள்...?
அவன்...அவளைத் தாங்கிப் பிடித்திருந்த அந்த நிலையில்...அவளது பெண்மையின் மென்மைகள் அவனது வலிய கரங்களால் ஸ்பரிசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.மூச்சு விடவும் மறந்தவளாய் சிலையாய் சமைந்து விட்டாள் அவள்.
"ம்...கமான்...!கை...காலை தண்ணியில நல்லா அடி...!",அவனது குரலில் இவ்வுலகிற்கு வந்தவள்...அவசர அவசரமாக அவனிடமிருந்து திமிறினாள்.
அவளது திமிறலை...தனது வலிய கரங்களின் அழுத்தத்தின் மூலம் மிக எளிதாக அடக்கியவன்..அவளது காதோரம் குனிந்து,"நீதானே டி நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க சொன்ன...?இப்படித்தான் நீச்சல் கத்துக் கொடுக்க முடியும்...!",சீறலாய் உரைத்தவன்...மருந்துக்கும் தன் பிடியைத் தளர்த்தவில்லை.
'நீச்சல் கற்றுக் கொடு...' என்று அவள் நச்சரித்த போதெல்லாம்...அவன் பார்த்த பார்வைக்கான அர்த்தத்தை...அவள் இப்பொழுதுதான் புரிந்து கொண்டாள்.
'நானே வாயை கொடுத்து மாட்டிக்கிட்டேனே...!',மானசீகமாய் தன் தலையில் கொட்டிக் கொண்டவள்,
"ஹைய்யோ....!தெரியாம சொல்லிட்டேன்...!எனக்கு நீச்சல் கத்துக்க வேண்டாம்...!என்னை விடுங்க....!",முரண்டு பிடித்தாள் அவள்.
"அப்படியெல்லாம் விட முடியாது டி...!சும்மா இருந்தவனை 'நீச்சல் கத்துக் கொடு...!நீச்சல் கத்துக் கொடு...!'ன்னு பிராண்டி விட்டுட்டு இப்போ 'வேண்டாம்...'ன்னு அடம் பிடித்தால்...விட்டுடுவேனா...?ஒழுங்கா நீச்சல் கத்துக்கோ....!",
"ம்ஹீம்...!நான் மாட்டேன்...!",அவள் கையையும் காலையும் உதற..
"வெரிகுட்...!இப்படித்தான்...!நல்ல கையையும் காலையும் அசை....!",அவனது குரலில் தனது திமிறலை நிறுத்திக் கொண்டு அமைதியானாள் அவள்.
"ப்ளீஸ் ஆது...!இறக்கி விடுங்க...!எனக்கு...என்னமோ மாதிரி இருக்கு....!",
அவளது கெஞ்சலை அவன் எங்கே கேட்டான்...?வம்படியாய் அவளுக்கு நீச்சலைக் கற்றுக் கொடுத்து விட்டுத்தான் அவளை இறக்கிவிட்டான் அந்த அராஜகக்காரன்...!
திருமண நாள் மிக அழகாக விடிந்தது...!குங்கும வண்ண பட்டுடுத்தி...தலை குனிந்து...தன் மணாளன் கட்டிய தாலியை வாங்கிக் கொண்டாள் அந்த மங்கை.அம்மி மிதித்து...அருந்ததி பார்த்து...அக்னி சாட்சியாய் வலம் வந்து சதிபதியாயினர் அந்த தம்பதிகள்...!
அனைத்து ஏற்பாடுகளும் அந்தப் பூர்வீக வீட்டிலேயே நடைபெற்றதால்...ஆதித்யனுக்கும் கௌதமுக்கும் வேலைகள் சற்று அதிகமாகவே இருந்தன.அதை வீடு என்று சொல்வதை விட...அரண்மனை என்று கூறுவது பொருந்தும்.அந்த அளவிற்குப் பரந்து விரிந்திருந்தது.பட்டுப்புடவை சரசரக்க...மணப்பெண்ணிற்கு உதவியாய் அவளருகில் இருந்தனர் நித்திலாவும்...சுமித்ராவும்...!
அடுத்தடுத்து சடங்குகள் நடந்தேற...மணமக்கள் இருவரையும் குலதெய்வக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்று வழிபாடு நடத்தி வந்தனர்.நேரம் விரைந்தோட...இரவும் மலர்ந்தது.
திவ்யாவை எளிமையாக அலங்கரித்து...சில பல கேலிகளுடன் அவளைச் சிவக்கச் செய்து தேவதர்ஷனின் அறையில் விட்டு விட்டு...தங்களது மன்னவர்களைத் தேடி வெளியே வந்தனர் சுமித்ராவும்...நித்திலாவும்.
அவர்களது எதிர்பார்ப்பை பொய்யாக்காமல்...ஆதித்யனும் கௌதமும் வெளியே வராண்டாவில்தான் அமர்ந்திருந்தனர்.
"நாம கிளம்பலாமா...?",நித்திலாவிடம் வினவியபடியே எழுந்தான் ஆதித்யன்.
"ஓகே டா மச்சான்....!நாங்க அந்த வீட்டுக்கு கிளம்பறோம்...அண்ட்...நாளைக்கு காலையில நேரமாகவே நான் சென்னைக்கு கிளம்பிடுவேன்...!",ஆதித்யன் கூற..
"நித்தியை விட்டுட்டு போடா....!நாங்க வரும் போது கூட்டிட்டு வர்றோம்....!",என்றவன்...நித்திலாவிடம் திரும்பி,
"நீ இங்கே இரும்மா...!அவன் மட்டும் போகட்டும்....!",என்று வலியுறுத்தினான்.
அவள் வாயைத் திறப்பதற்குள் முந்திக் கொண்ட ஆதித்யன்,"இல்லை டா...!அவள் தனியா இருக்க மாட்டாள்...!அதுதான்...என் அம்மா அப்பாவை இங்கேதானே விட்டுட்டுப் போறேன்...!அப்புறம் என்ன...?அவள் என்கூடவே வரட்டும்...!",அவசர அவசரமாக பதில் ஆதித்யனிடம் இருந்து வந்தது.
நண்பனின் அவசரத்தைப் பார்த்துத் தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்ட கெளதம்,"சரி...!சரி....!உன்னையும் உன் பொண்டாட்டியையும் நான் பிரிக்கலை...!நாளைக்கு உன்கூடவே கூட்டிட்டு போ...!இன்னும் ரெண்டு நாள்ல நாங்களும் பின்னாடியே வந்திடறோம்...!",சிரித்தபடியே கூறியவனுக்கு....ஒரு அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்த ஆதித்யன்,
"ஓகே டா...!குட் நைட்...!",என்றபடி நித்திலாவை அழைத்துக் கொண்டு அவர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட வீட்டை நோக்கி நடந்தான்.
"இருடா...!நாங்களும் அங்கேதான் வர்றோம்....!",என்ற கௌதமின் குரல் அவனை எட்டினால்தானே...?அதற்குள் அவன் பாதிதூரம் சென்றிருந்தான்.முறைத்துக் கொண்டிருந்தாலும்...அடித்துக் கொண்டிருந்தாலும் அவனுக்கு நித்திலா அருகில் வேண்டும்...!
*************************************
கதவை அழுந்த மூடித் தாளிட்டு விட்டுத் திரும்பிய கௌதமின் விழிகள் தனது மனையாளைத்தான் தேடின...!அவனது தேடலுக்கு விடை கொடுப்பது போல்...கண்ணாடி முன் நின்று...தான் அணிந்திருந்த நகைகளை கழட்டிக் கொண்டிருந்தாள் சுமித்ரா.
வெண்பட்டில்...வெள்ளை மயிலாய் நின்றிருந்தவளின் அழகு...அவனுக்குள் தீ மூட்ட..அழுத்தமான காலடிகளோடு அவளை நெருங்கினான்.
நகையோடு போராடிக் கொண்டிருந்தவளின் கரங்களை விலக்கி விட்டு விட்டு...அவள் அணிந்திருந்த நகைகளை ஒவ்வொன்றாய் அகற்றியவன்...அவளது பின்னங்கழுத்தில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான்.
"மயக்கறே டி...!",காதலாய் பிதற்றியவனின் உதடுகள் அவளது வெற்று முதுகில் முத்தம் பதித்து முன்னேறின.
தனது இடையைத் தழுவியிருந்தவனின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டவளின் உணர்வுகள் கூசி சிலிர்த்து...அவளது மேனியில் மெல்லிய அதிர்வலையை ஏற்படுத்தின...!
அவளது இதழ்கள் மட்டும் வழக்கம் போல்,"வே..வேண்டாம்...!",என்று முணுமுணுத்தன.
"சரி...வேண்டாம்...!",வழக்கமான வசனத்தைக் கூறி சமாதானப்படுத்தியபடியே அவளைக் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டான் அந்தக் கள்வன்.
தன் கைகளை பூமாலையாய் அவனது கழுத்தில் கோர்த்தவள்...மயக்கத்துடன் விழி மூடிக் கொண்டாள்.மென்மையாய் அவளைக் கட்டிலில் கிடத்தி....வன்மையாய் அவள்மேல் படர்ந்தவனின் உணர்வுகள் கரையுடைக்கத் தயாராகின.
"வே...வேண்டாம்...!",தன் கழுத்தில் பதியப் போன அவனது முகத்தைத் தடுத்து நிறுத்த அவள் முயல..
"நோ ஹனி...!இதுக்கு மேல 'வேண்டாம்..'ன்னு சொல்ல உனக்கு ரைட்ஸ் இல்ல...!",தாபத்துடன் உரைத்தவன் அவளது இதழ்களைக் கவ்விக் கொண்டான்.
'முற்றுப் பெறவே பெறாதா...?'என்ற நீண்ட நெடிய இதழ் முத்தம் முடிவுக்கு வந்த போது...இருவருமே மூச்சு வாங்கினர்.அவனது உதடுகள்...அவளது மேனி முழுவதும் தனது அச்சாரத்தைப் பதிக்க ஆரம்பிக்க..
மீள முடியாத சுழலில் சிக்கி அமிழ்ந்து கொண்டிருந்தவள்,"இங்கே வேண்டாம் மாமா...!நம்ம வீட்டில...",மயக்கத்தில் தோய்ந்து வெளிவந்த அவளது வார்த்தைகளை அதற்கு மேல் வெளியே வர முடியாதபடி தனது ஒற்றை விரலை...அவளது இதழ்களின் மேல் வைத்து தடுத்தவன்..
"எனக்கு நீ வேணும் டி...இங்கேயே...இப்பவே....!",என்றான் வேட்கையோடு.
அவனது கண்களில் தெரிந்த காதலையும்...தாபத்தையும் கண்டவள் அதற்கு மேல்...நொடியும் தாமதிக்கவில்லை.வேகத்துடன் அவனை இழுத்து...வஞ்சணையில்லாமல் அவனது கன்னம்..காது...மூக்கு...கண் என அங்கம் எங்கும் முத்தம் பதித்தாள்.
அந்தக் கட்டழகனுக்கு அது போதாதா...?அவள் மீது பரவிப் படர்ந்து மேய்ந்தவன்...மொத்தமாக அந்தக் கட்டழகியை கொள்ளையிட ஆரம்பித்தான்.இத்தனை நாட்கள் அடக்கி வைத்திருந்த தாபமும்...மோகமும்..காதலும்..காமமும் அணையை உடைத்துக் கொண்டு சீறிப் பாய்ந்தாலும்...அவை அனைத்தையும் தன் காதலால் கட்டிப்போட்டபடி...மென்மையாய் அவளை ஆக்கிரமித்தான் அந்தக் காதல் நாயகன்...!
தன்னவனுடைய மென்மையான அணுகு முறையில் கரைந்தவளாய்...மிச்சமில்லாமல் தன்னை வாரி வாரி அவனுக்கு கொடுத்தாள் அந்தக் கயல்விழியழகி...!அவனுடைய ஒவ்வொரு தொடுகைக்கும் நடுங்கி...கிறங்கி...கூசி...சிலிர்த்து...உறைந்து நின்ற அந்தப் பெண்மை...அவனது கைகளில் காதலோடு விருந்தாகியது...!
அவனது தேடல் முடிவுக்கு வந்த போது...கிழக்கு வெளுக்கத் துவங்கியிருந்தது...!காதலோடு அவளது நெற்றியில் முத்தம் பதித்து விலகியவன்...அயர்ந்து படுத்திருந்தவளை அள்ளித் தன் மார்பில் போட்டுக் கொண்டான்.
காதலோடு கூடிய கூடலில்...மனம் நிறைந்தவர்களாய் ஒருவரது அருகாமையில் மற்றொருவர் கரைந்தபடி சுகமாய் உறங்கிப் போயினர்.இருவரது முகத்திலும்...காதல் கர்வமாய் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது...!
**********************************
ஆதித்யனின் கையில் அந்தக் கார் நெடுஞ்சாலையில் சீறிப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது.அவனருகில் தூங்கி வழிந்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் நித்திலா.
"ம்ப்ச்...!இப்படி தூங்கி விழுகாதே டி...!ட்ரைவ் பண்றதுக்கு டிஸ்டர்பா இருக்கு...!",தன்னிடம் பேசாமல் தூங்கி வழிபவளிடம் எரிந்து விழுந்தான் ஆதித்யன்.
"தூங்கிக்கிட்டு இருந்தவளைத் தூக்கி...கார்ல அள்ளிப் போட்டுக்கிட்டு வந்தால்...இப்படித்தான் தூக்கம் வரத்தான் செய்யும்...!",தனது அதிகாலை உறக்கம் பறிக்கப்பட்டதில் அவளும் எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்தாள்.
"நைட் முழுக்க தூங்காம என்ன பண்ணித் தொலைஞ்ச...?ஏதோ ராத்திரி முழுக்க புருஷன் கூட...கொஞ்சிக் குலாவிட்டு காலையில தூங்கி வழியற மாதிரி சீன் போடறா...!",முதல் வார்த்தையை அவளைப் பார்த்து கத்தியவன்..கடைசி வாக்கியத்தைத் தனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டான்.
அவளை விலக்கி வைப்பது என்னவோ அவன்தான்...!தன் பக்கம் இருந்த தவறை உணர்ந்து கொண்டவள்...அவன் நெருங்கினால் நிச்சயம் விலகிப் போக மாட்டாள்தான்...!காதலோடு இரு கரங்களை விரித்து...அவனை தனக்குள் அடக்கி கொள்வாள்தான்...!இதை அவன் உணர்ந்திருந்தாலும்...அவளை நெருங்க முற்படவில்லை..!அவன் மனதில் ஏற்பட்டிருந்த காயம்...அவனை அவளிடம் நெருங்க விடாமல் கட்டிப்போட்டது.
அந்த தளையை அறுத்து ஏறியத் தெரியாமல்..அவளிடம் காய்ந்தான் அந்தக் காதல் பைத்தியக்காரன்...!
இதை எதையும் அறியாமல்,"நேத்து நைட் திவியை ரெடி பண்ணி அனுப்பிட்டு...நாம தங்கியிருக்கிற வீட்டுக்கு வர்றதுக்கே பதினோரு மணி ஆகிடுச்சல்ல ஆது...!அதுக்கு அப்புறம்...குளிச்சிட்டு தூங்கும் போது 12 ஆகிடுச்சு...!",என்றாள் அவனுக்கு விளக்கும் நோக்கத்துடன்.
அவள் விளக்கம் கொடுத்த லட்சணத்தில்...அவன் இன்னும் கடுப்பானான்.
"ஆமா...!இவளுக்கே இன்னும் ஒழுங்கா முத்தம் கொடுக்கத் தெரியாது...!இந்த லட்சணத்துல இவள்...அவளை ரெடி பண்ணி ரூமுக்கு அனுப்பி வைச்சாளாம்...!",அவன் முணுமுணுக்க...அவள் காதில் அது தெளிவாக விழவில்லை.
"என்ன சொன்னீங்க ஆது...!",அவள் மீண்டும் வினவ...
"ம்...ஒண்ணுமில்ல...!நான் அப்படி உன்னை அவசரப்படுத்திக் காருக்குள்ள அள்ளிப் போட்டுக்கிட்டு வரலைன்னா...நீ இதுதான் சாக்குன்னு அங்கேயே இருந்திருப்ப...!உனக்குத்தான் என்னை விட்டு விலகிப் போறதுன்னா...ரொம்பப் பிடிக்குமே...!",அவன் குரலில் அப்படியொரு குத்தல்...நையாண்டி...!
அந்தக் குரலுக்கு பின்னாடி இருந்த வலியை அவள் கண்டுகொண்டாள்.ஆனால்...அவன் அனுபவித்த வலியை விட ஆயிரம் மடங்கு அதிகமான வலி...ஊசிமுனையாய் மாறி அவளது இதயத்தைக் குத்திக் கிழித்தது.
ஒரு இக்கட்டான நிலைமையில் அவனுடைய காதலை தூக்கியெறியத் துணிந்தவள்தான் அவள்...!ஆனால்...அந்த முடிவிற்கு பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் வேதனையை அவள் மட்டுமே அறிவாள்...!
"உங்களை விட்டு நான் எங்கே போவேன் ஆது....?உங்களை விட்டுப் பிரியற அடுத்த நொடி...நான் செத்துடுவேன்...!",கண்களில் நிறைந்த காதலுடனும்...கண்ணீருடனும்...வலியுடனும் கூறியவளின் வார்த்தைகளை உண்மையாக்குவது போல் எதிரே லாரி ஒன்று அதிவேகமாக வந்து கொண்டிருந்தது.
அவளது வார்த்தைகள் ஏற்படுத்திய அதிர்ச்சியுடன்...அவளது கண்களில் பொங்கித் தெறித்த காதலில் கட்டுண்டவனாய்...அவளது விழிகளோடு தன்னைக் கலந்திருந்தவன்...தனக்கு எதிரே வந்து கொண்டிருந்த லாரியை கவனிக்க மறந்தான்.
அவனது முகத்திலிருந்து தனது பார்வையை அகற்ற முடியாமல்...தன் உள்ளத்தை அவனுக்குப் புரிய வைத்து விடும் நோக்கத்தோடு வாயைத் திறந்தவள்....அப்பொழுதுதான் கவனித்தாள் அந்த லாரியை.
"அய்யோ...!ஆது...!லாரி....!",அவள் அலறிய அடுத்த நொடி...கட்டுப்பாடு இழந்து தாறுமாறாய் வந்து கொண்டிருந்த லாரியை கவனித்தவன்...நேராக மோதினால் நித்திலாவிற்கு எதாவது ஆகிவிடும் என்ற எண்ணத்தில்...காரை ஒடித்துத் திரும்பியவன்...தனக்கு பக்கவாட்டில் வந்து கொண்டிருந்த பேருந்தை கவனிக்க மறந்தான்.
நித்திலாவை பாதுகாப்பதற்காக காரை ஒடித்து திருப்பி...அவள் இருந்த பக்கத்தை லாரிக்கு மறுபுறம் திருப்பியவனின் பக்கம் மோதுவது போல் வந்த லாரி சடாரென்று நின்றது.ஆனால்...அதற்குள் பக்கவாட்டில் வந்து கொண்டிருந்த பேருந்து...நித்திலா இருந்த பக்கம் பலமாக மோதியது.
"நோ....!",என்ற ஆதித்யனின் கத்தலும்..
"ஆது....!",என்ற நித்திலாவின் அலறலும் ஒரே சமயத்தில் எழுந்தன.
ஒரு நொடியில் அனைத்தும் நடந்து முடிந்திருந்தது.ஆதித்யன் இருந்த பக்கம் எந்தவொரு சேதமும்ல்லை.நித்திலா அமர்ந்திருந்த பக்கம் கார் பயங்கரமாய் சிதைந்திருந்தது.
"பே...பி...!",வார்த்தைகளை உச்சரிக்கவே பயந்தவனாய் அவன் உச்சரித்த நொடி...அவன் மடியில் சரிந்தாள் நித்திலா.
தலையில் பலத்த அடி பட்டிருக்க...முகம் முழுவதும் இரத்தம்...!அந்த நிலையிலும் அவள் உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு கண் விழித்திருந்தாள்.
"ஆ..து...!",இரத்தம் தோய்ந்த கைகளால்...அவன் கன்னத்தைப் பற்றி புன்னகைக்க முயன்றாள்.
ஆதித்யனின் உடல் முழுவதும் நடுக்கம்...!பயம்...!வாழ்நாளில் பயம் என்ற உணர்வை அறிந்திராத அந்த ஆண்மகனுக்கு...முதல் முறையாக பயத்தை அறிமுகப்படுத்தினாள் அந்த மங்கை.
"நோ பே..பி....!உனக்கு எதுவும் ஆக விட மாட்டேன்...!நோ....!",கைகள் நடுங்க தன்னவளை அள்ளிக் கொண்டவனின் முகம் பயத்தில் வெளிறியிருந்தது.
"இல்ல குட்டிம்மா...!உனக்கு எதுவும் ஆகாது...!நான்...நான் இருக்கிறேன்...!உனக்கு எதுவும் ஆக விட மாட்டேன்....!",பித்துப் பிடித்தவனைப் போல் அவன் கத்திக் கொண்டிருக்கும் போதுதான் அவள்...அந்த வார்த்தைகளை உச்சரித்தாள்.
"உங்க காதலுக்கு நா..ன் பதில் சொல்..லிட்டேன்....!",திக்கித் திணறி வார்த்தைகளை உச்சரித்தவளை அதிர்ந்து போய் பார்த்தான் ஆதித்யன்.
"உங்க காதலை...நம்..ம காதலை தூ..தூக்கியெறிய துணிஞ்ச எ..எனக்கு இதுதான் சரி..யான தண்டனை ஆ..து....!உங்களைத் தனியா போராட விட்டு...உங்களுக்கு நிறைய வ..வலிகளை கொ..கொடுத்திட்டேன்...!",தலையில் அடிபட்டு இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருந்த அந்த வேளையிலும்...அவள் முகம் காதலாய் அவனைப் பார்த்திருந்தது.
"இல்லை டி....!அதெல்லாம் ஒரு வலியே இல்லை...!ப்ளீஸ் டி...!இப்படி...இப்படி பேசாதே...!எனக்கு...எனக்கு பயமாயிருக்கு...!",கண் முன் நின்ற பல எதிரிகளை அசால்ட்டாய் வெட்டி வீழ்த்தி கொடியை நாட்டிய...தொழில் உலகின் சாம்ராஜ்யபதி அந்த சிறு பெண்ணிடம் 'பயமாயிருக்கு...!' என்று கதறினான்.
தன் ஒட்டு மொத்த காதலையும் தன் விழிகளில் தேக்கி...அவனது கண்களுக்குள் பாய்ச்சியவள்,"நீங்க என்கிட்ட ஒரு கேள்வி கேட்டீங்களே....'உன் அம்மா அப்பாவோட கண்ணீருக்காக....இ..இன்னொருத்தனுக்கு கழுத்தை நீட்ட மாட்டே..ன்னு என்ன நிச்சயம்...' அப்படின்னு...?அப்படி ஒரு நிலைமை வந்திருந்தால்...நான் செ..செத்திருப்பேன் ஆது...!நீ..ங்க இல்லாம...இன்னொ..ருத்தனோட கைகள்ல நானா....?ம்ஹீம்....!உயிரை வி..விட்டுருப்பேன்...!",உடல் வலியைப் பொருட்படுத்தாது ஒரே மூச்சாக கூறி முடித்தவள்...அடுத்த கணம் மயங்கிச் சரிந்திருந்தாள் அவனது கைகளில்....!
அவளது இதழ்களில் புன்னகை உறைந்திருந்தது...காதலாக...!அவளது விழிகளின் ஓரம்...ஒற்றைக் கண்ணீர் துளி துளிர்த்திருந்தது.
"நோ...!",வெறி பிடித்தவனைப் போல் கத்தியவன்...அவளைக் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டு ஒரு பைத்தியத்தைப் போல் சாலையில் ஓட ஆரம்பித்தான்.
அகம் தொட வருவான்...!!!